We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Hele gave rode held
Comicverfilmingen zijn hot. Spider-Man 2 versloeg deze zomer alle box-office records, en het wachten is nog op de nieuwe X-Men en Blade-films. Tussendoor is daar dan de bij veel mensen minder bekende Hellboy, geïnspireerd door de Dark Horse-comic van Mike Mignola.
~
Hellboy (Ron Perlman) is een wezen, een demon als je wilt, dat door een min of meer mislukte zwarte-magieceremonie van de nazi’s in de Tweede Wereldoorlog op Aarde is gekomen. De Geallieerden weten hem uit de handen van het kwaad te redden, en voeden hem op. Vandaag de dag is Hellboy (al is hij echt geen kleine jongen meer) in dienst van het Bureau for Paranormal Research and Defence (B.P.R.D.) en helpt hij het kwaad op deze wereld te verslaan als monsterjager.
Plotloos
~
Tussen de gaten
Door de focus op Hellboy zelf lijken de overige castleden er soms maar een beetje voor nop bij te lopen. John Hurts rol als ‘vader’ van Hellboy had veel mooier uitgewerkt kunnen worden, en ook de ‘bad guys’ in de film hebben te weinig diepgang meegekregen. Hellboy’s grote liefde Liz (Selma Blair) lijkt vaak niet meer dan beeldvulling, terwijl haar karakter erg interessant is. De geschiedenis tussen Hellboy en Liz wordt nu alleen tussen de regels door vermeld. Maar is bij de meeste films een plot vol gaten funest, bij Hellboy is er door de gaten heen te kijken.
Demon met humor
Hellboy is namelijk een vreselijk leuk persoon. Het is de anti-held der anti-helden. Hij ziet er op het eerste gezicht totaal niet uit, maar het is gewoonweg hilarisch als hij zijn horens afschuurt om menselijk te lijken. Hellboy heeft hele fijne humor. Een vleugje sarcasme, een beetje pit, wat jaloezie, heerlijk! Er is bijna geen ongeslaagde grap van Hellboy te vinden. Naast zijn krachten is humor absoluut zijn sterkste punt. Ron Perlman zet het personage neer zoals niemand anders dat had kunnen doen.
Tweede deel
Verder is de film ook stilistisch fijn om naar te kijken. Hij is niet doorspekt met special effects zoals zoveel films tegenwoordig. Misschien komt dat ook dat de effecten díe er zijn, gewoon niet heel erg mooi zijn. Hellboy is toch een hele humorvolle actiefilm geworden. Je zult je gewoon moeten instellen op het feit dat je door de plotgatenkaas heen moet krijgen. Want daarvoor in de plaats krijg je een hele gave rode held. Het is dan ook niet verrassend dat er inmiddels een tweede deel in de planning staat.
Hellboy
Regie: Guillermo del ToroJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Sissi meets Assepoester in flauwe Costa-kopie
.
~
Dit moraliserend ‘kijk-niet-alleen-naar-het-uiterlijk-en-ga-niet-te-snel-met-een-jongen-naar-bed-want-hij-gebruikt-je-alleen-maar’-filmpje is duidelijk gebaseerd op Costa! en sneeuwvariant Pista! Hoewel Costa! al niet tot mijn favoriete films behoort, presteert Snowfever het om toch nog onder het niveau van Costa! te duiken. Waar deze laatste nog redelijk geslaagd was om de TMF-jeugd te bevredigen, zit het kinderachtige Snowfever qua niveau meer in de buurt van de gemiddelde K3-fan. De film is ontdaan van scherpe randjes en enige vorm van pit (en plotlogica, kan ik u vertellen). Het is een zoutloze kinderfilm geworden in plaats van een hitsige puberfilm. Wanneer regisseur Van Hoeve (Liever verliefd) en producent Nijenhuis (regisseur van Volle Maan) dat als doel voor ogen hadden, zijn ze in hun opzet geslaagd maar ik vermoed dat dat niet hun bedoeling was.
Beavis & Butthead
~
Product placement
Misschien wel het meest opvallende aan Snowfever is de irritant aanwezige product placement. Dat het surf- en boardmerk O’Neill overal te zien is, is tot daar aan toe (het is per slot van rekening een snowboardfilm), maar dat chocolademerk Mars zo overduidelijk is beeld is, stoort enorm. Met het wegvallen van de CV-regeling (die ervoor zorgde dat over in films geïnvesteerd geld geen belasting betaald hoefde te worden) is het misschien wel nodig om op andere manieren aan geld te komen maar door de manier waarop de chocoladerepen in beeld gebracht worden, lijkt de film af en toe meer een lange reclamespot.
Cameo
Dat Snowfever niet bepaald mijn soort film is, was u misschien al duidelijk. Ondanks dat hoeft zo’n soort film niet slecht te zijn. Het genre van de seksueel getinte tiener-romkom is nou eenmaal niet aan mij besteed. Houdt u daar wel van, huur dan Costa! nog maar een keer en ga niet voor Snowfever naar de bioscoop. De film is gewoon niet scherp of origineel en kan de gemiddelde oversekste tiener niet boeien. Zelfs de cameo van idool Jim (ongetwijfeld met dank aan de reeds genoemde chocoladerepenfabrikant) kan daar niets aan veranderen.
Snowfever
Regie: Pim van HoeveJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De andere kant van de medaille
Het was 1994 en ik was vijftien. De lokale platenboer liet me een nieuw album horen: Sky Valley van Kyuss. Ik kocht hem meteen en na een paar dagen deed ik niet anders dan ’s nachts dit magistrale album luisteren met de koptelefoon op. Het bleek dè staalkaart te zijn van de zogenaamde stonerrock. Kyuss maakte nog één album en toen was het genoeg. In navolging van die band schoten de stonerrock-bandjes als paddenstoelen uit de grond maar telkens had je het gevoel: Kyuss heeft het al gedaan. En beter.
~
Project
Om kort te gaan de ontstaansgeschiedenis van Hermano. Ene Dandy Brown, leraar Engels, producer en multi-instrumentalist, krijgt het idee om een ‘superband’ te beginnen, in ieder geval met drummer Steve Earle (ex-Afghan Whigs) en John Garcia in de gelederen. Na een tijdje rondgekeken te hebben wordt de band gecomplementeerd met gitarist David Angstrom (Supafuzz) en tweede gitarist Mike Callahan. Hermano is een feit.
Woestijnrock
Dare I Say doet ontegenzeggelijk denken aan Kyuss. Donker, hard, psychedelisch, hypnotiserend, broeierig en agressief (“go motherfucker go motherfucker go / this is how it’s done”), om maar een paar bijvoeglijke naamwoorden te laten vallen. Het eerste nummer Cowboy Sucks is snoeihard, eigenlijk vergelijkbaar met opener Gardenia van Sky Valley. Bij beide nummers worden we eerst overdonderd door het rauwe en harde geluid met de beukende drums, maar na een minuut of twee komt er een psychedelische brug om daarna twee keer zo hard door te slaan. Verder is Dare I Say misschien nèt iets melodieuzer dan Sky Valley. Op de hele plaat valt, behalve het schreeuwerige Angry American, geen zwak punt te vinden. Hermano trapt niet in de val waarin zoveel ‘harde’ bands vallen: een muur van gitaren opzetten en ongelimiteerd raggen. Hermano maakt juist gebruik van de harde groovende gitaren om het contrast tussen stilte en rust te accentueren. Luister bijvoorbeeld naar Roll Over, wat een harde repeterende southern rock gitaarloop bevat. Halverwege verdwijnt de gitaar en krijgt de bas ruimte om zich helemaal uit te leven. Het recept is simpel maar blijkbaar moeilijk te bereiden.
Koptelefoon
Dare I Say is een topplaat. Een plaat waar ik waarschijnlijk vergeefs mee ga leuren bij vrienden. Het is niet een album dat je opzet als je op de koffie bent. Voor Dare I Say moet het donker zijn zodat je de plaat, het liefst liggend met een koptelefoon op, over je heen kunt laten komen. Het is een album dat je uitleent aan je beste vrienden en anders voor jezelf houdt. En dat het lijkt op Sky Valley maakt helemaal niks uit. Het is de andere kant van de medaille. En hij blinkt net zo hard.
Hermano
Album: Dare I SayMisschien ook iets voor u
Celerities bij de neus genomen
Laten we eerlijk zijn: deze serie had eigenlijk ‘fucked’ moeten heten. Punk’d is niet meer dan een creatief eufemisme voor ‘verneukt worden’. Gelukkig heeft de MTV-censuur niet alle harde randjes van de serie afgesneden en blijft Punk’d daarom te pruimen. Desondanks blijft het niet meer dan leedvermaak gebaseerd op een prehistorisch concept.
~
Punk’d is eigenlijk een variant op de klassieker Bananasplit (of later, het iets hippere Boobytrap). De programmamakers proberen met een practical joke iemand keihard in de zeik te nemen. Presentator en celebrity Aston “Dude, Where’s My Car” Kutcher neemt echter vooral bekende Amerikanen in de zeik. Rijke vriendjes uit het society-wereldje wordt de zenuwen op het lijf gejaagd. En natuurlijk kijkt iedereen graag mee, want afgunst is de mooiste gunst die je iemand kan verlenen, nietwaar? Persoonlijk vond ik TROS-coryfee Ralph Inbar interessanter en origineler. Misschien zegt dat genoeg?
Via Google
~
Balans herhaling en programma zoek
Er zijn een paar puntjes in de opzet van het programma die goed passen in het MTV-concept, maar die de serie op DVD ondergraven. Zo wordt voor elke aflevering nog een keer uitgebreid herhaald wie er (na de reclame) gepunk’d wordt. Er zijn ook veel flashy animaties te zien, waardoor er minder tijd is voor de eigenlijke inhoud van het programma. Behoorlijk irritant, omdat eigenlijk maar weinig tijd wordt besteed aan de opbouw van een grap. Op het moment dat je de sterren echt diep ziet gaan, komt Aston al te voorschijn en verlost ze uit hun lijden. De balans tussen herhaling en het echte programma is echt zoek.
Stapeltje extra’s
De DVD stikt van de extra’s. Zo staan er veel deleted scenes op en is er een commentaartrack aanwezig. Ook zijn er twee niet uitgezonden afleveringen op de schijf gezet. Dit alles geeft een beter beeld van de serie, maar het is eigenlijk niet veel meer dan een stapel gearchiveerde beelden. Je ziet direct dat het tweedekeus beelden zijn die eigenlijk niets toevoegen aan de show. Waarom staan er geen exclusieve interviews op met de makers of een verhaal over het ontstaan van de serie? De beelden die er nu op staan zijn alleen maar extra materiaal voor fans van de gepunkte beroemdheden.
Knip Ashton eruit
Punk’d is in het kort gezegd niet origineel en een grote herhaling. Het is best een aardige serie om zo op televisie langs te zappen, maar meer ook zeker niet. Het gaat redelijk ver om dit soort materiaal op DVD te zetten en lijkt ook meer voer voor fans van de gepunkte bekende mensen dan een echte serieuze poging om een leuke DVD uit te brengen. Voorlopig blijft het een DVD waar je veel op moet zappen om er een spannend geheel van te maken. Ik zou zeggen: knip Ashton eruit en laat die celebrities harder op hun bek gaan. Een leuk voorstel is bijvoorbeeld om Britney Spears te laten bezoeken door iemand die het bed met haar deelde toen ze pas 14 was, en nu voor de camera zijn verhaal wil doen. Dan zien we pas echt leedvermaak.
Punk'd – Het complete eerste seizoen
Jaar: 2024Distributeur: Paramount / MTV
Misschien ook iets voor u
Een uitstapje naar de USA
Wie de liner notes van The Delivery Man, de nieuwste cd van Elvis Costello, leest, zal zien dat Emmylou Harris en Lucinda Williams meedoen, dat het album helemaal in Amerika is opgenomen en is uitgebracht op Lost Highway, een Americana-label. Dat betekent niet dat deze plaat een countryplaat is geworden, maar hij heeft wel een heel Amerikaans tintje meegekregen.
~
Smeuïg
De country op The Delivery Man blijft echter beperkt tot een nummer of vijf van de in totaal dertien nummers. Opener Button My Lip is bijvoorbeeld een vreemde eend in de bijt, want het is een soort jazzrock die je eerder zou verwachten bij, ik noem maar wat, Zita Swoon. Wel minder freaky dan die band, maar beslist geen typisch Costello-nummer. Die zijn verder op de plaat wel te vinden, waarmee Button My Lip een nogal eenzaam nummer blijft op deze plaat. Er zijn wel een aantal nummers te vinden met een meer soulachtige inslag, zoals Bedlam of juist met een rocksound, zoals Needle Time, of Monkey To Man dat een beetje rockabilly is. Deze nummers geven de smeuïgheid tussen de andere nummers die de plaat nodig heeft.
Bedrieglijk Costello
Een aantal nummers van de cd zijn typische Costello-nummers, vooral vergelijkbaar met zijn rustigere liedjes uit het begin van de jaren 80. Al de verschillende invloeden op deze plaat maken dat The Delivery Man moeilijk onder één noemer te vatten is. Het is gewoon een heel eigenzinnige, typische Elvis Costello-plaat. Prima om naar te luisteren, maar niet echt een van zijn uitschieters, hoewel hij wel na een aantal luisterbeurten groeit. Er is een ding dat blijft hangen, en dat is het gevoel dat de poging die Costello kennelijk heeft gedaan om een typisch Amerikaanse plaat te maken niet goed gelukt is. Dat komt deels doordat Costello zelf een Engels accent heeft, en dat zijn begeleidingsband The Imposters ook Engelsen zijn. (The Impostors zijn trouwens gewoon The Attractions, maar met een andere bassist). En als je eenmaal een Engels geluid hebt, dan kun je niet meer doen alsof je Amerikaans bent. Misschien ook daarom wel de nieuwe naam The Imposters: de bedriegers.
Elvis Costello & The Imposters
Album: The Delivery ManMisschien ook iets voor u
De wereld blijft hetzelfde
.
~
Don Carlos speelt uitsluitend in het eigen theater van Huis aan de Amstel. De zaalcapaciteit is klein en hierdoor is het een intieme voorstelling. Het geeft een huiskamergevoel, alsof je bij de Koningsfamilie op bezoek bent. Je zit zowat bij je buren op schoot en de gezichtsuitdrukkingen van de acteurs zijn goed te zien. Ik zie zelfs tranen! Er wordt goed en met enthousiasme geacteerd. Het spel is vlot en vol gevoel. De soms gedateerde teksten klinken niet stijf of onnatuurlijk, maar juist helder en gemeend.
Don Carlos
~
Moderne accenten
De bovenzaal en de buitengevel op de binnenplaats van Huis aan de Amstel zijn door Guus van Geffen omgetoverd tot een kasteel. Alles is wit geverfd, zelfs de ramen. Er staat een stelling waarop het publiek plaatsneemt. De acteurs maken gebruik van de hele ruimte en klimmen ook in de stellingen. Zo zijn ze op ooghoogte van het publiek. De acteurs zijn door Carly Everaert in denim en zwarte kleding gestoken, een mooie uniformiteit; hip, maar toch past het goed in dit tijdsbeeld. Er zijn meer moderne accenten zoals een koelkast en wasmachines. Die hadden ze vast niet in de tijd van Don Carlos! Er wordt speels gebruik gemaakt van dance- en popmuziek, zoals het moment dat er heel melig Stand By Your Man gezongen wordt. Al tijdens de voorstelling wordt als proloog op de pauze koffie gezet. De pauze vindt plaats in de zaal, je bent dan even onderdeel van de set en voorstelling.
Drama
Iedere uitvoering van Don Carlos is een bewerking van het originele, wel erg lange toneelstuk. Binnen deze vrije bewerking is plek voor de hoogtepunten, maar ook zeker voor de menselijke diepgang en een tikje humor. Alle ingrediënten voor een goed drama zijn vertegenwoordigd; macht, onmacht, passie, bedrog, jaloezie, wraak, woede en liefde. Een avontuurlijke voorstelling die zeker de moeite waard is om te gaan zien.
Don Carlos (Huis aan de Amstel)
Artiest: Huis aan de AmstelGezien op woensdag 06 oktober 2004 in Huis aan de Amstel, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Vloek en een zegen
Op vakantie draaiden we vroeger altijd een bandje met daarop het album Recurring Dream: alle grote hits van Crowded House. Een plaat vol perfecte popliedjes met een hoog meezinggehalte. Weather With You, Don’t Dream It’s Over en onze persoonlijke meezingfavoriet It’s Only Natural passeerden allen de revue. Met elk één oordopje in probeerden mijn zus en ik de vocale harmonieën van de gebroeders Finn te evenaren. Op eenzelfde manier, of zo stel ik me voor, zijn Tim en Neil Finn ook ooit begonnen, zo’n veertig jaar geleden. Maar anders dan mijn zus en ik beschikten zij wel over de muzikale capaciteiten.
~
Ouder
De liedjes klinken warm en vertrouwd. Als vanouds glijden de stemmen moeiteloos langs en om elkaar heen. Vooral op Disembodied Voices, een lieflijk liedje over hun kindertijd, laten de broers een prachtig staaltje samenzang horen. In hun gedeelde slaapkamer praatten ze lang nadat het licht uitging tot ze de slaap uiteindelijk vatten. Heel herkenbaar en misschien daarom wel zo mooi.
Melancholie
Het is goed te horen dat de gebroeders Finn ouder zijn geworden, de toon van de nummers is wat serieuzer en minder zorgeloos dan voorheen. Ze blikken terug en overdenken het leven. Soms melancholisch, dan weer vol goede moed. De liedjes met een dosis melancholie werken het best. Zoals Edible Flowers, over het verstrijken van tijd, ouder worden en de dood. Een ander hoogtepunt van het album is het sobere en werkelijk prachtige Gentle Hum. De simpele melodielijn zuigt je het nummer in en laat je niet meer los. Mooie liedjes schrijven kunnen ze dus nog wel.
Geen magie
Jammer genoeg wil op de rest van het album de vonk maar niet echt overslaan. Het zijn leuke popliedjes met hier en daar weer een lekkere meezinger, maar nergens is het echt pakkend. Luckiest Man Alive slaat zelfs de plank helemaal mis. Het nummer is zo’n cliché rockballade dat het bijna gênant wordt. Ook tekstueel valt er geen greintje originaliteit te bespeuren: “You saw me / And what I could be / And now I know what love is for / It’s the only thing sets you free / Must be the luckiest man alive.” Gelukkig sluit het album wel goed af met het eerder genoemde Gentle Hum.
Everyone Is Here is absoluut geen slecht album, maar de magie die The Finn Brothers in hun Crowded House-periode konden creëren, komt helaas te weinig naar boven. De broers lijken over hun hoogepunt heen te zijn. Het moet ook wel een vloek en een zegen zijn om zo’n rijk muzikaal verleden te hebben. Laten we het maar op een zegen houden.
Finn Brothers
Album: Everyone Is HereMisschien ook iets voor u
Getemporiseerde melodica
.
~
Concurrentie tussen de songs
De drie Amsterdammers weten op een boeiende manier dertien nummers te brengen, die niet vernieuwend zijn, maar nagenoeg allemaal aan een kritische keuringsdienst getoond kunnen worden. Het drietal vult elkaar perfect aan en houden keer op keer oog voor een pakkende melodie. Je kunt zo ver gaan dat de songs elkaar zelfs beconcurreren. Hoewel Upside en Porn beide niet echt weten te boeien en nergens echt op gang weten te komen, haalt een nummer als Dazzled Kids zonder moeite het fascinerende niveau van de opener. Ook Shut Up and Dance, You Look Like Coffee en Retail 2003 blijven na vijftien luisterbeurten nog steeds overeind, terwijl het laatste nummer, Enjoy the Kickback, na een aantal keer horen aan de klasse van de rest van de plaat ten onder gaat.
Tempo
Het tempo van de liedjes van Voicst ligt steevast op een hoog niveau. Bij het rustige nummer Someone Wake Me, dat erg veel op Road Trippin’ van the Red Hot Chili Peppers lijkt, is er bijvoorbeeld een up tempo baslijntje. And You Taste Like Something’s Wrong doet denken aan een snelle variant van de band Pinback. Ook het meest rustige nummer, de pianosolo How To Put It, kan het gevoel voor tempo niet onderdrukken. Maar nergens wordt het onrustige tempo storend en nergens verveelt de plaat. 11-11 heeft zelfs zo’n houdbaarheidsfactor, dat de band alleen moet afwachten hoe snel het buitenland reageert. Maar dat kan niet lang meer duren.
Voicst
Album: 11 11Misschien ook iets voor u
Samen alleen
Je hebt van die termen die haast onvertaalbaar zijn. Het Spaanse woord ‘Solas’ is zo’n woord waar geen precies Nederlands equivalent van is. Het betekent zoiets als ‘eenzamen’, en dan het vrouwelijk meervoud. ‘Eenzame vrouwen’ komt misschien het beste in de buurt. In Solas schetst regisseur Zambrano een portret van twee eenzame vrouwen die beiden teleurgesteld zijn door het leven.
~
Maria (Ana Fernández), een chagrijnige vrouw van 35, is teleurgesteld in het leven. Ze woont in haar eentje in een achterbuurt, drinkt meer dan goed voor haar is en is zwanger van een scharrel die absoluut niet van haar houdt. Wanneer haar vader in een nabijgelegen ziekenhuis opgenomen wordt, komt haar moeder Rosa (María Galiana) tijdelijk bij haar in te wonen zodat zij haar zieke man kan bijstaan. Dat zij dit doet mag al een godswonder heten aangezien haar man haar onderdrukt en als oud vuil behandelt. Hoewel Maria haar moeder bits behandelt, probeert de warmhartige Rosa het leven van haar dochter wat op te vrolijken.
Symboliek
~
Eendimensionaal
Naast het aangrijpende verhaal zal Solas je vooral bijblijven om de prachtige acteerrollen. Met name de vertolking van de twee hoofdrollen door Fernández en Galiana is ijzersterk, maar ook Vecino wordt als een onvergetelijke innemende man neergezet. Dat bij een aantal personages één karaktertrek erg dominant is, en dat deze personages daardoor eendimensionaal blijven, is aan de ene kant wel jammer maar het is niet zo storend dat het afbreuk doet aan de film.
Blijf zoeken
Solas vergaarde een indrukwekkend aantal prijzen op filmfestivals, en terecht. Het is een mooie film waarin niets mooier gemaakt hoeft te worden dan het is. Het is een typische film voor het filmhuis: een ontroerend familieportret waarin emotie meer aandacht krijgt dan de actie, waarin personages het plot stuwen in plaats van andersom. Een film over opoffering, het aanvaarden van je lot en over de wetenschap dat geluk altijd om de hoek kan liggen. Als je maar blijft zoeken.
Solas
Regie: Benito ZambranoJaar: 1999
Distributeur: Homescreen
Misschien ook iets voor u
De La Soul, you done it again!
Niet vernieuwend, wel verfrissend. Het nieuwe album van De La Soul, ondeugend The Grind Date getiteld, borduurt voort op de vrolijk eclectische stijl waarmee de New Yorkse hiphoppers naam maakten. Temidden van het gangbare gangstageweld en klatergoud blijven de veteranen trouw aan zichzelf. Hiermee zet De La Soul zich welbewust af tegen de vluchtige roem van hun collega’s.
~
Opwekkende soul
Alhoewel het tweede album (De La Soul Is Dead, 1991) duisterder was, zijn de heren altijd blijven voortborduren op de sfeer waarmee ze aanvankelijk furore maakten. Inmiddels zijn we aanbeland bij het achtste albumm, en The Grind Date klinkt, hoe gek dit ook mag klinken als het gaat om hiphop-veteranen, verfrissend. De La Soul is in de publiciteit voorbijgestreefd door een hele generatie gangsta’s, en draait niet meer volop mee in het MTV-circuit, maar precies hierin schuilt de verrassende werking van The Grind Date.
Experimenteel
Uiteraard worden de heren hierin bijgestaan door uiteenlopende artiesten. Aardig is de introductie die regisseur Spike Lee geeft op het nummer Church, dat bijna een onvervalste soulkraker genoemd kan worden. Samen met vooral Much More (feat. Yummy) en He Comes (feat. Ghostface) is het één van de meer “vloeiende”, melodieuze nummers waarin Motown lijkt te herleven, en waarin De La Soul haar naam eer aandoet. Het nummer dat het meest duister klinkt is Verbal Clap, maar overheersend zijn de bekende opwekkende loops. Wat uiteindelijk het album als geheel zo sterk maakt, is het feit dat vrijwel elke track een experiment lijkt. Dit is misschien een dooddoener, omdat het experiment een wezenlijk element is van hiphop (zoniet van alles wat zich muziek mag noemen), maar wie niet meer gewend is dan wat aan hiphop en R&B doorgaans op MTV voorbijkomt, zal oren te kort komen bij het luisteren naar The Grind Date.
Ouder en wijzer
Geen moordlustig geschreeuw, noch aalglad hedonisme. “No doubt, y’all care anymore about this hiphop man / I mean, how far will you punk motherfuckers go, for fifteen sentences of fame / microwave popcorn ass niggers, / yeah, we give you much more, longevity baby,” klinkt het snerend in Church. De La Soul is dus ouder en wijzer, maar allesbehalve sadder, want “Life is beautiful, it’s just the shit in it that’s fucked up” (The Grind Date). En deze levenswijsheid levert dan opnieuw album op dat lekker alle kanten uitspringt, dat anarchistisch en zomers is. Als referentie is Outkast te noemen. The Grind Date straalt muzikaliteit en plezier uit. Tergend slepende beats en hoekige samples (het zijn de betere nummers: de eerste single Shopping Bags, Days Of Our Lives, Rock Co.Kane Flow, met MF Doom) worden afgewisseld met ouderwetse opgewektheid, zoals in No. In Come On Down heet het terecht: “De La Soul is now back on the map,” en het nummer eindigt met de herhaalde uitroep “De La Soul, you done it again!”, begeleid met een duivels lachje. En zo is het. Als ‘European bonus track’ is opgenomen Shoomp, waarin Sean Paul de loftrompet mag uitsteken over de heren. Een overbodig nummer, niet alleen muzikaal: ze weten het zelf ook wel. Ten slotte is de inlay van de CD geinig vormgegeven als kalender, maar daarop ontbreekt een niet onbelangrijk gegeven: op 7 december treedt De La Soul op in Tivoli in Utrecht.
De La Soul
Album: The Grind DateMisschien ook iets voor u