We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Het genot van een tongzoen
The Island is een van de zomerfilms die de komende maanden veel publiek naar de bioscoop moeten trekken. Met Ewan McGregor en Scarlett Johansson heeft de film twee zeer aansprekende sterren in huis. Regisseur Michael Bay was eerder verantwoordelijk voor Armageddon en Pearl Harbor en heeft opnieuw een megabudget gekregen om deze futuristische actie-thriller te maken. Het resultaat is amusement; misschien wat pretentieloos, maar het aankijken waard. De film mixt technologie én een onderhoudend verhaal.
~
Emoties
Na de introductie wordt er meer duidelijk. De mensen op de planeet tonen nauwelijks emoties, bejegenen elkaar alleen maar vriendelijk, en hun vaste dagindeling wordt van bovenaf geregisseerd. Elke bewoner heeft slechts één wens en dat is de hoofdprijs winnen in de loterij: een reis naar The Island, dat volgens de bewoners het paradijs is. De bewoners lijken gelukkig, tot twee van hen (McGregor en Johansson) het sprookje van het eiland doorprikken. Ze slagen er in het eiland te bereiken en belanden in een nachtmerrie, die vooral bestaat uit achtervolgingen en gewaagde ontsnappingen.
Min
~
Plus
Pluspunten? In ruim twee uur film zijn deze ruimschoots aanwezig. In de scènes waarin Lincoln Six-Echo (McGregor) tegenover zijn opdrachtgever uit de buitenwereld staat, is het moeilijk te bepalen wie de show steelt. Scarlett Johansson wordt alleen maar mooier. Het verhaal is voorspelbaar, maar onderhoudend. De miljoenen aan blik die regisseur Bay de lucht in mag laten vliegen, zijn spectaculair in beeld gebracht. En als laatste is het opvallend dat, in een film waar de technologie de hoofdrol lijkt te hebben, de emoties bij de hoofdpersonen vermeldenswaardig zijn. (De ontdekking van het genot van een tongzoen wordt prachtig in beeld gebracht.) Misschien is het niet de bedoeling van de regisseur geweest, maar deze boodschap is voor de kijker de enige belangrijke. In een vele miljoenen kostende futuristische actie-thriller, wint de emotie van de gewone mens.
The Island
Regie: Michael BayJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De ophef waard
Zo om de drie weken wordt er aan de overkant van Het Kanaal gesproken van een nieuwe hype op muziekgebied. De naam van Franz is nog niet uitgegalmd of Bloc Party staat in alle bladen om vervolgens plaats te maken voor de Chiefs. Stuk voor stuk goede bands, dat wel, maar om nou elke keer van een hype te spreken… Je wordt er toch doodziek van. Gelukkig vergoedt de muziek van de bands veel, zo ook bij de nieuwe ‘hype’ Hard-Fi. Iedereen die maar iets betekent in de muziekwereld in Groot-Brittannië is lovend en ook door de media wordt Hard-Fi geknuffeld en geroemd. En terecht. Hun debuut, Starts of CCTV, is namelijk een heerlijke luisterplaat vol lekkere Britse gitaarmuziek.
~
Afwisselend en boeiend
Het eerste dat opvalt aan de plaat is dat hij erg afwisselend en daardoor uitermate boeiend is. Nummer na nummer laten de heren horen dat ze vocaal en muzikaal erg veel in hun mars hebben: creatieve melodieën, slimme loopjes op diverse instrumenten, verrassende ritmes en invallen, verrassende maar passende overschakelingen van hard naar zacht en andersom – het kwartet doet zijn uiterste best om de luisteraar geen halve seconde te vervelen. En dat lukt. Van opener Cash Machine tot afsluiter en titelnummer Stars of CCTV bewijst de plaat alle ophef waard te zijn.
Punkfunk
De cd klinkt als een manifest, als de soundtrack van de jeugd van de ‘Lower&Middle-class Britain’, oproepend tot zelfbewustwording en geestelijke oproer. Het album, van begin tot eind geschreven door Archer, is tot stand gekomen nadat hij naar Staines verhuisde, een klein stadje waar hij het gemis van echte concerten, goede bioscopen en fatsoenlijke kroegen proefde. Het ademt een vleugje jaren tachtig en roept een sfeertje op dat ergens tussen Joy Division en The Clash inhangt (hoewel het muzikaal anders klinkt). Het grootste deel van de cd wordt gevuld met uiterst swingende en dansbare nummers waar Tied up to Tight en de single Hard to Beat (de tweede single, na Cash Machine) goede voorbeelden van zijn. Gotta Reason klinkt punkfunk-achtig en er staat zelfs een prachtige pianoballad op (Move on Now), en ook nog Better do Better, het op reggae gefundeerde favorietje van de recensent. Ja, prima plaatje.
Voor iedereen die aan de plaat nog niet genoeg heeft: op 6 oktober staat Hard-Fi in Paradiso. Zou dat zo’n concert zijn waarvan je over vijf jaar kan zeggen dat je erbij bent geweest…?
Hard-Fi
Album: Stars of CCTVMisschien ook iets voor u
Bavilski is een groot verteller
De Russische klassieken hebben de Nederlandse lezer altijd weten te boeien. Ook vandaag de dag worden schrijvers als Tsjechov en Dostojevki nog volop gelezen. Dit jaar verscheen er zelfs een vertaling van de oerversie van Oorlog en Vrede. Ook de moderne Russische romans, zoals Venedikt Jerofejevs Moskou op sterk water, kunnen steevast rekenen op de sympathie van het Nederlandse publiek. Het kortgeleden in Nederlandse vertaling verschenen De aardappeleters van de Dmitri Bavilski zal deze reputatie van de Russische roman niet beschamen.
~
Weinig opwindend
Lidia’s leven thuis is net als haar werk weinig opwindend. Haar man, een componist, werkt eigenlijk nauwelijks en sluit zich meestal op in zijn mottige kamer, terwijl hun zoon Artjom vooral veel bij vrienden is. Mede daarom bevalt de aandacht van Danila, een vriend van Artjom, Lidia wel. De oudere vrouw en de jongeman beginnen een verhouding. Lidia laat zich meeslepen in deze vreemde, maar passionele relatie. De komst van de internationale tentoonstelling van Van Gogh brengt voor Lidia echter nog meer verrassingen dan alleen de bijzondere, zintuiglijke ervaringen die ze heeft bij het aanschouwen van de schilderijen:
Postmodernisme
~
De positie van deze op zichzelf staande hoofdstukken binnen het verhaal is niet altijd even duidelijk. Soms vormen ze een illustratie van het hoofdstuk dat er aan voorafging. Als Lidia bijvoorbeeld dreigt in te storten door een vervelende ontdekking, worden in het hoofdstuk wat erop volgt verschillende manieren besproken om zelfmoord te plegen. Het hoofdstuk is een interpretatie van Lidia’s gevoelens, zij het op een nogal wrange manier. Een andere keer lijken de op zichzelf staande hoofdstukken gedachten weer te geven van een ander personage die zich niet in het verhaal van Lidia bevindt, maar op een ander fictioneel niveau. In feite ontwikkelen zich in De aardappeleters twee verhaaldimensies: de belevenissen van Lidia en de dagboekaantekeningen of hersenspinsels van een onbekende derde, een metatekst. De onbekende maakt lijstjes van dingen die hij belangrijk vindt, waardoor je hem, ondanks zijn beperkte rol in het verhaal, wel steeds beter leert kennen.
Groot verteller
In deze roman doet het er niet precies toe wat er precies gebeurd is of hoe het verhaal afloopt. Er is wel een climax, maar de climax vormt niet het hoogtepunt van de roman. Het is eerder een gevolg van andere vreemde gebeurtenissen, waarin Bavilski de lezer meesleept. Soms waan je je in Misdaad en straf door de overeenkomsten tussen de vreemde Danila en de warrige Raskolnikov. Een andere keer verbaas je je over de combinatie van de poëtische omschrijving van de afschuw voor het werk van Van Gogh, én de liefde voor kunst die er uitspreekt, evenals de eerbied voor de kracht van een kunstwerk. De aardappeleters is een tragikomisch verhaal vol citaten van Russische dichters, grappige personages en treurige ontwikkelingen. Bavilski is een groot verteller.
Prijs: 18,95 (paperback)
Bladzijden: 256
ISBN: 902956279 X
Misschien ook iets voor u
Ongelukkige levens aan de lopende band
Een boek vol met personen met wie de lezer zich niet wil identificeren, is op zijn zachtst gezegd ongewoon. De nieuwe verhalenbundel van NRC-redacteur Michel Krielaars, vanillevla met frambozen, is zo’n boek. Zijn uiteenlopende personages vechten tegen een bestaan dat ze niet willen leiden, huilen om verloren liefdes of blijven steken in hun zelfgekozen ongeluk. Ontrouw, ongeluk en dood staan centraal in Krielaars nieuwste werk, maar dat is niet het enige dat bij het lezen van dit boek voor een nare nasmaak zorgt.
~
Vreemd is meer
In de bundel worden mensen zonder ruggengraat en vreemde vogels afgewisseld met ‘normale’ mensen, herkenbare personen in herkenbare situaties. Sommigen maken verkeerde keuzes waar ze vervolgens een groot deel van hun leven voor moeten boeten, anderen komen juist in de problemen omdat ze geen keuzes maken. Ze komen hoe dan ook in de problemen. Met hun levensverhalen lijkt Krielaars dan ook niets anders te willen doen dan het benadrukken van het ongeluk in de wereld. Niet zelden wil je de personages een schop onder hun kont geven en ze zeggen dat ze niet zo veel medelijden met zichzelf moeten hebben. Sommige personages hebben zware psychische problemen, wat ze luguber genoeg bijzonder interessant maakt voor de lezer. Een goed voorbeeld hiervan is te vinden in het ultrakorte titelverhaal, waarin het verhaal wordt verteld van een verwarde man die in vanillevla met frambozen een goedkoop medicijn ziet. Hoewel dit verhaal erg kort is, valt het op prettige wijze uit de toon bij de verhalen over zwakkelingen en saaie personen.
Veel over niets
vanillevla met frambozen zou een stuk vermakelijker zijn als óf de personages wat beter uitgewerkt zouden zijn, óf er wat meer zou gebeuren in het boek. In veel van de verhalen gaan de hoofdpersonen op bezoek bij oude kennissen, vrienden, liefdes of onbekenden, waarna blijkt dat ook zij slechts in het verleden leven. Nu hoeft een boek uiteraard niet volgestouwd te worden met achtervolgingen, maar er moet wel iets zijn dat de aandacht van de lezer vasthoudt. Hier zou overigens tegenin gebracht kunnen worden dat Krielaars, zoals uit de beschouwing op de achterkant van het boek blijkt, de lezer juist wil confronteren met ‘normale’ mislukkingen in het leven. Met vanillevla met frambozen laat hij echter vooral zien dat hij het talent heeft om de lezer met simpele woorden te deprimeren.
Om het boek te lezen heb je geen uitgebreide woordenschat nodig en ook niet veel verbeeldingskracht. Eenvoud staat centraal in vanillevla met frambozen en helaas is het boek voornamelijk kort en nauwelijks krachtig. De personages zijn veelal simpel en persoonlijke kenmerken worden alleen uiteengezet als ze direct van belang zijn in het verhaal. De lezer wordt geconfronteerd met de zwartere kant van het leven, maar dan wel constant begeleid door Krielaars. De deprimerende thema’s in vanillevla met frambozen hebben zeer zeker potentie, maar op Krielaars’ uitwerking ervan valt nog wel het één en ander aan te merken.
Prijs: 17,90 (paperback)
Bladzijden: 173
ISBN: 90-2542-5739
Misschien ook iets voor u
Flauwe grappen van voormalige provocateurs
De enfant terribles van de stripwereld, Yann en Conrad, maakten na hun serie De Onnoembaren nu ook een eerste album voor een spin-off reeks: Witte Tijgerin. In dit album beleeft Alix, een personage uit De Onnoembaren, haar eigen avontuur en dat is net als de meeste andere albums van Yann seksueel getint.
Yann en Conrad zijn in de stripwereld vooral bekend geworden door hun provocaties in het weekblad Robbedoes, vooral in de Franse versie van dit blad bekritiseerden ze alle gevestigde series door uitdagende tekeningen boven de pagina’s te plaatsen. Waarschijnlijk vonden de meeste lezers dit in eerste instantie best grappig, maar naarmate de grappen grover werden kwamen er meer klachten binnen, wat er uiteindelijk toe leidde dat het tweetal ontslagen werd. Ondertussen waren ze echter een eigen stripserie begonnen: De Onnoembaren. Helaas is deze serie nooit een groot succes geworden, en daarom proberen Yann en Conrad het nu opnieuw met één van de hoofdpersonen uit deze serie: Alix, oftewel Witte Tijgerin.
Fat Girl
Alix, communistisch agente in opleiding, moet behalve haar training ook nog de seksuele intimidaties doorstaan van Eh-Nak, een ander lid van de communistische organisatie. Dit personage zit voortdurend aan haar en wil duidelijk “meer” dan dat betasten alleen. Helaas voor hem wil zij dat absoluut niet en blijven zijn pogingen om haar het bed in te krijgen telkens mislukken.
Alix blijkt een zeer talentvol geheimagente en krijgt al snel haar eerste missie: het vinden van “fat girl” onder leiding van Eh-Nak. Tijdens haar missie wordt ze onder andere geconfronteerd met Francis Flake, een geslaagd persiflage op kolonel Blake uit de serie Blake & Mortimer. Deze Engelsman leeft onder het juk van zijn moeder en wordt overal bijgestaan door zijn bediende. Hij is een van de weinige leuke personages in dit verhaal, voor de rest hebben de auteurs vooral geprobeerd het grappig te houden door er verwijzingen naar hun eigen De Onnoembaren in te verwerken en vooral door héél veel seksuele grappen te maken.
Herhalingsoefening
Dit eerste avontuur van Alix is het eerste deel van een tweeluik, waarvan in september deel twee zal verschijnen. Helaas lijkt het erop dat Yann en Cornad er vooral op uit waren om een commercieel succesvolle serie te maken en dat is te merken aan het niveau van de grappen: deze hebben allemaal een seksueel getinte lading. Bovendien heeft het duo zulke grappen al zo veel vaker gemaakt in hun eerdere albums. De wel geslaagde persiflage op Blake en Mortimer is helaas ook niet werkelijk origineel. Pierre Veys en Nicolas Barral hadden die al eerder gedaan in het album Schaduw over het Britse rijk, en hij voegt dus ook niet veel toe aan het album.
Dit alles zou gecompenseerd kunnen worden door een intrigerend plot of geweldige tekeningen, maar beide ontbreken in dit album. De tekeningen zijn weliswaar van redelijk goed niveau, maar Conrad heeft de simpele, charmante stijl van zijn vroegere werk verloren. Zijn tekeningen zijn nu net wat gelikter dan voorheen en dat doet afbreuk aan het komische effect, waar het album het nu juist van moet hebben. Ook de plot is niet speciaal: een doorsnee spionageverhaal dat we maar al te goed kennen uit bijvoorbeeld de James Bondfilms. Yann gebruikt het vooral als kapstok voor zijn grappen.
Yann en Conrad zijn eigenlijk datgene geworden dat ze vroeger zelf belachelijk maakten: auteurs die op herhalingsoefening gaan. Feitelijk is dit album alleen leuk voor mensen die nog niet met deze auteurs bekend zijn en geen problemen hebben met flauwe grappen. Anderen kunnen dit album beter links laten liggen.
Prijs: 5,25
Bladzijden: 46
ISBN: 9067937851
Misschien ook iets voor u
Bovennatuurlijke kitsch
In de reeks De zwarte loge heeft uitgeverij Glénat recentelijk een nieuwe serie van start laten gaan. Het eerste deel van dit project, dat luistert naar de titel De verzoekingen van Satan, ligt nu in de winkel. Scenariste Anne Ploy en tekenaar Denis Falque hebben de handen ineen geslagen voor een duivelspact.
~
Duivel
Warrig? Dat is het zeker. En zoals vaak gebeurt in dit genre, wordt een niet bijster origineel thema overgoten met een esoterisch sausje. Hiermee poogt men de lezer zand in de ogen te strooien en de schijn van diepgang te wekken. Wat als een vorm van haute cuisine wordt opgediend, blijkt echter na de eerste hap niet meer te zijn dan een Big Mac. In dit eerste deel van De verzoekingen van Satan resulteert dit trucje in een onevenwichtige mengelmoes van aardse onderwereldsyndicaten en bovennatuurlijke kitsch. Het enige lichtpuntje in dit album vormt de rol van Bernat. Deze mysterieuze therapeut mag, gelet op zijn ravenzwarte piekhaar, elegante sik en magere gestalte als de verpersoonlijking van de duivel worden gezien. Met zijn natuurlijke charme wint hij de mensen in zijn omgeving voor zich. Uit enkele passages blijkt echter dat dit vertrouwen niet lang ongeschonden zal blijven.
Overacting
~
Het is gevaarlijk om een serie direct af te rekenen op het eerste deel. Dat doen we dan ook maar niet. Voor de auteurs is het wel van belang dat de volgende delen meer structuur en meer eigenzinnigheid in het verhaal zullen brengen. Ook is het te hopen dat tekenaar Falque zich wat beter op zijn gemak gaat voelen met zijn personages. Het is duidelijk te zien dat er nog geen vertrouwensband tussen beiden bestaat. De tekenaar is nog te veel bezig de karakters zijn wil op te leggen. Het gevolg hiervan is, dat de spelers totaal verkrampt hun rol vertolken en door overacting alle emoties uit het verhaal bannen. Zijn acteurs zullen de ruimte moeten krijgen om hun eigen gevoelens aan te spreken tijdens de scènes. Dit vergt de nodige moed, maar het zou het kijkplezier zeker vergroten.
Valse start
Ondanks al deze kanttekeningen is het interessant de voortgang van deze serie te volgen. Immers, niet alleen de personages en de plot kunnen zich nog ontwikkelen, maar ook de auteurs. Het zal niet voor het eerst zijn dat een verhaal zich, na een valse start, aan het eind toch mag scharen onder de hedendaagse klassiekers. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, zeker niet als de duivel in hoogsteigen persoon aan de touwtjes trekt.
Prijs: 12,95 (hardcover)
Bladzijden: 48
ISBN: 90 6969 340 2
Misschien ook iets voor u
Een langzame man en zijn dilemma’s
Wat is echt en wat niet? Hoewel de boeken van J.M. Coetzee wat betreft onderwerp sterk van elkaar verschillen is dit een vraag die in zijn werken terug blijft komen. Ook in Langzame man, Coetzee’s nieuwste roman, neemt deze vraag een grote plaats in. De Nederlandse uitgeverij Cossee heeft met het verschijnen van deze roman opnieuw een wereldprimeur: het Engelstalige origineel komt pas op 22 september uit.
~
Maar het mag niet baten. Hij is niet alleen zijn bewegingsvrijheid, maar ook zijn veerkracht kwijt:
Twijfels
De twijfels van Paul komen veelvuldig in beeld. Over het ongeluk dat zijn leven veranderde, maar ook over zijn leven voordien. Hij is een oude man, en wordt daar ineens mee geconfronteerd. Van de weeromstuit wordt hij verliefd op zijn verpleegster aan huis, de Kroatische Marijana Jokiæ. Om zijn liefde te uiten, stelt hij zich op als een soort peetvader voor haar gezin. En dan duikt er een figuur uit een eerder werk van Coetzee op: Elizabeth Costello. Zij stelt Paul de vraag wat er van Mel, Marijana’s man, moet worden als Paul zich ontfermt over Marijana en haar gezin:
Met dergelijke pijnlijke vragen dringt ze zich op aan Paul en probeert hem richting aan zijn leven te laten geven. De dialoog tussen de twee vormt een rode draad in het verhaal. Pauls manier om met zijn verminking om te gaan en zijn gevoelens voor Marijana worden scherp onder de loep genomen. Elizabeth blijft hem ondervragen en zijn antipathie voor de schrijfster voorkomt niet dat hij zichzelf kritisch ondervraagt. Want is zijn liefde voor Marijana werkelijk onzelfzuchtig? Vrij van begeerte?
De waarheid
In Mr. Foe en mrs. Barton, Coetzee’s herschrijving van Robinson Crusoe, wordt doorlopend naar de waarheid gezocht. Vertelster Susan Barton wil het verhaal over haar verblijf op het eiland zo waarheidsgetrouw mogelijk aan het grote publiek vertellen, maar komt gaandeweg het boek tot de ontdekking dat er niet één waarheid is. Naast haar waarheid omtrent het eiland staan de waarheden van Crusoe en Vrijdag. De vragen waarmee Elizabeth Costello Paul confronteert, en de vragen die hij zichzelf stelt, hebben in Langzame man een zelfde doel: achterhalen wat waar is en wat niet, waarbij telkens weer blijkt dat er verschillende versies van de waarheid bestaan. Met hulp van Costello komt Paul tot de conclusie dat de waarheid er niet zoveel toedoet.
Personage Elizabeth Costello worstelt in Coetzee’s gelijknamige roman zelf ook met haar leeftijd, het verlies van haar kracht en flexibiliteit. Ze twijfelt steeds meer aan haar waarheden en aan haar geloof in haar eigen opvattingen. Ze verliest het vertrouwen in het directe verband tussen taal en realiteit. In dit boek hing de zoektocht naar de waarheid samen met de leeftijd van de hoofdpersoon: hoe ouder, hoe meer twijfels, leek het wel. Is deze aartstwijfelaar Elizabeth in Langzame man dan ineens de rots in de branding geworden? Nee. Ze is nog steeds zoekende en aan het eind van de roman wordt ze zelfs door Paul terechtgewezen en aangestuurd.
Wanhoop
Oud worden, het niet meer perfect zijn, is een terugkerend element in het werk van Coetzee: van David Lurie wordt al op pagina één van In ongenade benadrukt dat hij een man op leeftijd is, in Mr. Foe en Mrs. Barton is Robinson Crusoe een oude man met ziektes, kwalen en gebreken. Al deze elementen zijn typisch voor het werk van Coetzee en komen in Langzame man weer terug. Ook de sfeer is als vanouds niet bepaald opwekkend. Pauls problemen en dilemma’s hangen voortdurend als een dreigende onweersbui boven zijn leven. Dit komt niet alleen terug in de gebeurtenissen die hem overkomen, maar ook in de taal waarin dat beschreven wordt. Alles ademt vertwijfeling en wanhoop. Uiteindelijk neemt Paul de ‘juiste’ beslissingen door afstand te nemen van het gezin Jokiæ. Hij blijft alleen achter, zoals hij ook alleen begon. Coetzee blijft een meester in het neerzetten van bedachtzame, enigszins deprimerende figuren die tot nadenken stemmen door de strijd die ze leveren in hun levens. Dat levert meestal geen absoluut positief resultaat op, zoals er in de wereld van Coetzee ook geen absolute waarheden zijn.
Prijs: 19,90 (gebonden)
Bladzijden: 284
ISBN: 90-5936-073-7
Misschien ook iets voor u
.
~
Zonder noodzaak
Nummers als How it be, Where do I begin of Will I be ready klinken alsof ze zonder liefde en zonder noodzaak zijn gemaakt – behalve dan de noodzaak om maar een nieuwe plaat te maken. Wie al twee of drie albums heeft, zal deze laatste absoluut niet nodig hebben. Het zijn gewoon saaie nummers, nummers die je niet voor een tweede keer op zet. Is ya alright is een stevige funkrocker die wel energie heeft maar niet van creativiteit getuigt. Ook de thematiek van de plaat kennen we al van eerdere platen: de heren bejubelen hun stad, New York. We weten al vanaf plaat één hoe ze aan NYC verknocht zijn en dat dat de coolste stad van de wereld is (of zoals de heren het op deze plaat noemen: If America is a tit, New York is the nipple). Weinig nieuws onder de zon dus.
Afwijkende paden
Is het echt zo erg gesteld met Livin’ In The City? Nee hoor, er staan wel leuke nummers op. Het reggae-achtige That ain’t right, het aparte maar mooie pianogestuurde Gave up on God en Mi corazon (met een zonnige latinsfeer) zijn goede nummers. Dit zijn dan ook de nummers die zich onderscheiden van de rest, juist door het afwijkende muzikale pad (reggae, piano, latin). De overige nummers, die het van de klassieke FLC-sound moeten hebben, klinken saai, belegen en overbodig. Okay, 95 procent van de bands zullen nooit zo’n goede plaat maken als Livin’ in the City maar van een band als de Fun Lovin’ Criminals verwacht je gewoon meer.
Fun Lovin’ Criminals
Album: Livin’ in the CityMisschien ook iets voor u
Prachtige tragiek
Een waarschuwing voor de optimisten onder ons: de volgende tekst kan schokkende fragmenten bevatten! Nu de liefde me zo tegenzit, een bundeling van de liedteksten van Hans Dorrestijn, is namelijk niet direct het meest vrolijke boekwerk van de laatste jaren.
Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar brengt met de PLUCHE reeks een serie boeken op de markt met gebundelde liedteksten van o.a. Ivo de Wijs, Drs. P en Herman van Veen. Op een prachtige, verzorgde wijze wordt een compleet overzicht gegeven van de werken van deze schrijvers. Een harde kaft voorzien van een laagje pluche geeft meteen al aan dat je een boek in handen hebt dat met veel liefde is samengesteld.
Overzicht
In Nu de liefde me zo tegenzit is het de beurt aan Hans Dorrestijn. Na een persoonlijke inleiding door Jacques Klöters volgen bijna driehonderd pagina’s aan liedteksten van deze gedeprimeerde man. Daarna volgt een sectie waarin Dorrestijn nog enige toelichting geeft bij diverse liederen. Hij vertelt hier over wat de aanleiding en/of het gevolg van een bepaald lied is geweest. Ook zijn een bibliografie en een discografie opgenomen. En tot slot is er nog een cd toegevoegd met daarop dertien liederen die Dorrestijn samen met Adèle Bloemendaal speelde in het theaterprogramma Samen solo.
Leed
Van Dorrestijn moet je houden, want de man kan behoorlijk zwartgallig uit de hoek komen. Om de humor daarvan in te zien moet je sterk in je schoenen staan. Het leven dat Dorrestijn in zijn teksten beschrijft is behoorlijk zwaar.
En eerlijk gezegd zijn driehonderd pagina’s leed, verdriet en scheidingen een flinke aanslag op je gestel. Maar ondanks al dat verdriet blijf je van de teksten genieten. Hoewel deze liederen heel erg autobiografisch zijn en in principe geen aanleiding tot vreugd geven, doen ze dat laatste wel degelijk. De wijze waarop het leed verwoord wordt in de liedteksten is veelal hilarisch. Ondertussen hoor je tijdens het lezen Dorrestijn als het ware de teksten opdreunen met zijn karakteristieke stem. Dat maakt de tekst zelfs nog komischer.
Divers
De thema’s die hij in zijn liederen aanstipt lopen van kindermoordenaars:
tot een lofzang op het klittenband:
Dit geeft al wel aan dat de onderwerpen die Dorrstijn behandelt zeer divers zijn. En soms komt er dus ook een positief signaal naar voren zoals in het klittenbandlied. Maar de positieve liederen hebben voornamelijk betrekking op externe, onpersoonlijke zaken zoals klittenband of een Renault 4. De persoonlijke aspecten vormen over het algemeen de aanleiding tot een somberder beeld. Het lied Renault 4 is hier een perfect voorbeeld van. Terwijl Dorrestijn mijmert over zijn ouwe vertrouwde autootje heeft de vrouw met wie hij in diezelfde auto door Frankrijk reed, hem verlaten voor iemand met een Mercedes Benz.
Zelfmoord
Nu de liefde me zo tegenzit is een prachtig overzicht van het werk van Hans Dorrestijn wat betreft de liedteksten. Zijn gedichten, conferences en monologen vallen buiten het bestek van dit boek. Misschien een idee voor een volgend boek? Als liefhebber van Dorrestijn kun je Nu de liefde me zo tegenzit niet laten liggen. Als liefhebber van leuke en goede Nederlandse tekstliederen trouwens ook niet. Het is echter wel aan te raden het niet te vaak te raadplegen als je wat minder vrolijk gestemd bent. De vele zelfmoordmethoden die in de teksten voorbij komen zouden je op verkeerde gedachten kunnen brengen. En dan kun je nooit meer genieten van al dat leed dat Dorrestijn in de toekomst wellicht nog aan het papier toevertrouwt. Of je moet natuurlijk juist opvrolijken door het besef dat er altijd nog iemand is die het zwaarder heeft.
Prijs: 27,50 (gebonden + cd)
Bladzijden: 334
ISBN: 90 388 1434 8
Misschien ook iets voor u
Geen frisse herhaling
Bijna één miljoen exemplaren gingen er van hun in 2001 verschenen debuutalbum Melody AM over de toonbank. Deze eerste cd van het Noorse Röyksopp werd nog voor een groot deel met geleende instrumenten gemaakt, maar inmiddels hebben Torbjørn Brundtland en Svein Berge meer dan genoeg geld op de bank. De heren hebben goed geboerd en zetten hun muzikale verhaal voort met het nieuwe album The Understanding. Je zou bijna wensen dat ze weer platzak waren, want het nieuwste album van de twee Noren is lang zo goed niet als hun debuut.
~
Volgesmeerd
Met het nieuwe album in aantocht, loopt menigeen zich al te verheugen op zomerse, herkenbare melodietjes om mee te neuriën. Helaas, deze mensen komen bedrogen uit. Op The Understanding is er namelijk minder ruimte voor de bekende freaky melodietjes en meer voor de echte songs. Torbjorn Brundtland en Svein Berge leerden echte pop-dance liedjes schrijven. Om de liedjes op te leuken, vroegen ze Dive-zangeres Karin Dreijer, Chelonis R Jones en de onbekende Kate Havnevik om de vocalen voor hun rekening te nemen. Verder lijkt het alsof de heren een hele berg nieuwe synthesizers van het met Melody AM verdiende geld hebben gekocht. En dat is goed te merken: The Understanding is van onder tot boven vol gesmeerd met geluid. Af en toe op het bombastische af, zoals op de huidige single Only This Moment.
Met deze nieuwe koers van lekker in het gehoor liggende electropop heeft Groove Armada er ineens een geduchte concurrent bij. Dezelfde ronde beats, dezelfde zoete melodieën en net zo rijk gearrangeerd. Toch is het brave The Understanding maar matig geslaagd. De scherpe kantjes (zoals op het bijzondere Eple) zijn er af. En echt goede liedjes ontbreken. Hierdoor ontstijgt The Understanding nergens het niveau van een gemiddelde pop-danceplaat en komt het bij lange na niet in de buurt van het frisse, vernieuwende Melody AM. Blokkeer de bankrekening maar en laat ze maar weer provisorisch knutselen!
Röyksopp
Album: The UnderstandingMisschien ook iets voor u