Kort gezegd: nee. Ik vermoed dat weinig mensen erg van Livin’ in the City kunnen genieten. Zeker voor mensen die de Criminals al vanaf Come Find Yourself volgen, zal deze nieuwe plaat weinig nieuws bieden. De muziek klinkt grotendeels hetzelfde als ze op de afgelopen vier cd’s heeft geklonken. De Criminals proberen nog wel cool te zijn, maar fris is het al lang niet meer. Aan de oorspronkelijke creativiteit lijkt definitief een einde te zijn gekomen en deze heeft plaatsgemaakt voor herhaling en inwisselbaarheid.

Zonder noodzaak

Nummers als How it be, Where do I begin of Will I be ready klinken alsof ze zonder liefde en zonder noodzaak zijn gemaakt – behalve dan de noodzaak om maar een nieuwe plaat te maken. Wie al twee of drie albums heeft, zal deze laatste absoluut niet nodig hebben. Het zijn gewoon saaie nummers, nummers die je niet voor een tweede keer op zet. Is ya alright is een stevige funkrocker die wel energie heeft maar niet van creativiteit getuigt. Ook de thematiek van de plaat kennen we al van eerdere platen: de heren bejubelen hun stad, New York. We weten al vanaf plaat één hoe ze aan NYC verknocht zijn en dat dat de coolste stad van de wereld is (of zoals de heren het op deze plaat noemen: If America is a tit, New York is the nipple). Weinig nieuws onder de zon dus.

Afwijkende paden

Is het echt zo erg gesteld met Livin’ In The City? Nee hoor, er staan wel leuke nummers op. Het reggae-achtige That ain’t right, het aparte maar mooie pianogestuurde Gave up on God en Mi corazon (met een zonnige latinsfeer) zijn goede nummers. Dit zijn dan ook de nummers die zich onderscheiden van de rest, juist door het afwijkende muzikale pad (reggae, piano, latin). De overige nummers, die het van de klassieke FLC-sound moeten hebben, klinken saai, belegen en overbodig. Okay, 95 procent van de bands zullen nooit zo’n goede plaat maken als Livin’ in the City maar van een band als de Fun Lovin’ Criminals verwacht je gewoon meer.