Slagerij De Metro

Leon (Bradley Cooper) is een misdaadfotograaf die meer wil dan het zoveelste moordtafereel vastleggen. Hij wil, zo vertelt hij een invloedrijk galeriehoudster (Brooke Shields), het hart van de stad vastleggen zoals het werkelijk is, want dat heeft nog niemand gedaan. Maar daarin faalt hij, zo wordt hem meegedeeld, want hij mist net de interessantste momenten. Hij moet de volgende keer dapper zijn, langer bij een situatie blijven – en vooral blijven fotograferen.

Leon duikt de nachtelijke stad in en komt in al snel aanraking met de minder prettige kanten hiervan. Hij ontdekt vervolgens dat er een aantal mensen spoorloos in de metro zijn verdwenen. (Hetzelfde geldt trouwens voor het Engelse lidwoord in de Nederlandse uitgave van de film, maar dit terzijde). Het lijkt er verdacht veel op dat een slager (Vinnie Jones) iets hiermee te maken heeft. Zijn zoektocht naar de waarheid krijgt steeds meer obsessieve trekjes, en ook zijn vriendin en een vriend raken langzaam aan steeds dieper bij de zaak betrokken.

Visuele flair

De voor deze klus ingehuurde Japanse regisseur Ryûhei Kitamura (Versus, The Duel Project) brengt met de nodige visuele flair de beklemmende unheimische sfeer van de nachtelijke metro in beeld. Hij toont zich ook inventief in het op een originele en gruwelijke manier verbeelden van de slachtpartijen, waarbij zijn keuze om het beeld soms plotseling vanuit het standpunt van een slachtoffer te laten zien een verrassende en effectieve is. Toch is dit, ondanks de vele liters bloed die er vergoten worden, geen doorsnee slasher. Daarvoor ligt de slachtingsfrequentie te laag en moet de film het meer van sfeer hebben.

Eng

Toch haalt de film niet het niveau van bijvoorbeeld Candyman, een andere film naar een kort verhaal van Barker. Hoofdrolspeler Cooper mist toch teveel charisma en komt te afstandelijk over om je als kijker volledig met hem te kunnen identificeren. Datzelfde kan niet gezegd worden van Vinnie Jones. De voormalige profvoetballer verdient zijn brood met het vertolken van enge of zelfs angstaanjagende personages, maar weet hier de lat nog een stukje hoger te leggen. Ondanks, of misschien wel dankzij, het feit dat hij in de hele film slechts één woord tekst heeft. Jones’ optreden en de vragen die de slachtpartijen van zijn personage in de metro oproepen (waarom doet hij wat hij doet, en vooral: waarom komt hij ermee weg?) in combinatie met Kitamura’s fraaie cinematografie zorgen ervoor dat The Midnight Meat Train een van de betere Clive Barkerverfilmingen tot nu toe genoemd mag worden.

De dvd bevat een drietal featurettes: Anatomy of a Murder (een vermakelijk en erg bloedig kijkje achter de schermen bij de opnames van een slachtingscène), Clive Barker: The Man Behind The Myth (een interview met Barker waarin het vooral over zijn schilderwerk gaat, terwijl een gesprek over zijn filmwerk wellicht interessanter was geweest), en Mahogany’s Tale (een wat overbodig portret van de metromoordenaar).