Pijnlijke stilte

Grace heeft vier jaar geleden haar kind verloren. Op een dag kwam haar puberdochter Lisa niet thuis en sindsdien hebben zij en haar man Lucas niets meer van haar vernomen. Grace en Lucas hebben een stilzwijgende overeenkomst het niet over hun dochter te hebben. Ze praten er nooit over, maar haar aanwezigheid is constant voelbaar en drijft de twee uit elkaar, hoewel ze elkaar juist harder dan ooit nodig hebben om hun immense verlies te verwerken.

Onverwacht geluidloos

De Belgische regisseuse Fien Troch, die eerder debuteerde met het uitstekende Een ander zijn geluk, behandelt in Unspoken een moeilijk thema. Films over de rouwverwerking naar aanleiding van het verlies van een kind zijn er genoeg en Troch moest in de benadering van dit thema dan ook een originele invalshoek vinden. Dit is haar gelukt door van Unspoken een opmerkelijk stille film te maken, die volledig vertrouwt op de kracht van het beeld. Dialogen zijn schaars en als Grace en Lucas al eens met elkaar praten, spreken ze volledig langs elkaar heen en hebben het alleen over dagelijkse onbenulligheden. De (iets te vet aangezette) scheur in het plafond van hun appartement symboliseert de breuk die tussen hen is ontstaan.

Troch houdt de camera voortdurend dicht op de huid van haar twee personages en creëert mede hierdoor een beklemmende, claustrofobische sfeer. Die op het grote scherm overigens wel wat beter tot zijn recht komt dan in de huiskamer. Het is een aanpak die valt of staat met de acteerprestaties van Bruno Todeschini en Emmanuelle Devos, die zonder veel tekst een heel scala aan emoties duidelijk moeten maken. De twee stellen gelukkig niet teleur, waarbij vooral Devos op buitengewoon indrukwekkende wijze de worsteling van haar personage voelbaar maakt.

Zware kost

Unspoken is zware kost, zoveel is duidelijk. De kijker moet het nodige geduld opbrengen om mee te gaan met de compromisloze aanpak van Troch en wordt daar uiteindelijk niet voor beloond met een eenduidig, positief einde. Dat zou ook niet passend zijn in een film die op zulke subtiele, zorgvuldig opgebouwde wijze het immens verdriet van twee mensen weet bloot te leggen zonder ook maar een moment in makkelijke sentimenten te vervallen en daarmee bevestigt dat Fien Troch een regisseuse is om in de toekomst rekening mee te houden.