Het is goed om na de muziek van Dans Dans het nieuwe Franse album van Patricia Kaas aandacht te verlenen. Het was alweer zo’n veertien jaar geleden dat Kaas iets met eigen liedjes liet horen. In de tussentijd had ze een intermezzo met muziek van Edith Piaff.
Tot slot steken we even het water over naar Ierland voor The Priests. Een heel bijzonder groepje.

Onuitwisbare indruk in zand

Er zijn van die albums die tijd nodig hebben om te rijpen. Zo’n proces kan vele draaibeurten kosten en is een periode van wikken en wegen. Dat gebeurt vaak met instrumentale muziek waar je geen houvast hebt aan de tekst. Hebben we hier nu te maken met een goed album of een album dat goed geprobeerd is maar niet gelukt is?Het Belgische Dans Dans heeft zich met hun avant-gardistische album Sand op dat gladde ijs begeven, waarbij de titel ook nog eens een verdraaiing van de bandnaam lijkt.

De heren Bert Dockx (Flying Horseman), Frederic Jacques (Mark Lanegan) en Steven Cassiers (DAAU en Dez Mona) hebben de lat vrij hoog gelegd om als luisteraar helemaal in hun muziek te treden. De eigenzinnige muziek van Dans Dans grijpt je uiteindelijk bij de oren. De band geeft het gevoel dat alles altijd anders kan, dat het moet wringen maar dat ze je ook mee mogen voeren op hun beeldende kant van de muziek. Eenmaal horen we stuk herkenning als Dans Dans het van Ennio Morricone bekende ‘Chi Mai’ onder handen weet te nemen.

Wie eenmaal gegrepen wordt door de tegendraadsheid van Dans Dans ontdekt ook met gemak de tijdloosheid van deze bijzondere muziek. Het Belgische trio heeft op dit inmiddels vierde album weliswaar de naam in zand geschreven, maar laten toch een onuitwisbare indruk achter.

Franse Kaas

Franse muziek staat vanwege de taal per definitie in ons land op achterstand. Toch zouden we eens wat vaker over die taalgrens heen moeten stappen. Zeker als het niet gebracht wordt als een traditionele Franse Chanson. De liedjes van Kaas zouden op deze manier heel anders ontvangen worden dan wanneer ze in het Engels zou zingen. Gelukkig blijft deze Franse wereldster dicht bij zichzelf en zijn het toch echt Franse liedjes die we horen op dit nieuwe album dat tevens haar vijftigste verjaardag markeert.

Het album opent met ‘Adéle’ dat met een beetje goede wil in de Americana-hoek had kunnen zitten. Maar Kaas blijft niet bij één stijl. We horen net zo makkelijk wat gospel en soul bij ‘Sans Nous’ als jazz in ‘Ma Meteo Personelle’ of het lichtvoetige poppie ‘Madame Toute Le Monde’ dat ook zomaar in een musical had kunnen zitten.

Om dit album goed te laten klinken, ging Patricia Kaas in zee met twee Britse producers. Jonathan Quarmby gooide vorig jaar hoge ogen met de productie van het debuutalbum van Benjamin Clementine en Fin Greenall die tevens bekend is onder zijn eigen artiestennaam Fink. Toch zoekt Kaas het avontuur op door te werken met liedjesschrijvers en tekstschrijvers waarmee ze nooit eerder werkte. Het geeft een sterk en vooral afwisselend album. Een album dat soms ook de grootsheid van Robbie Williams in zich heeft. Dat is het geval bij het uitbundige ‘La Maison En Bord De Mer’ waarin stevig wordt uitgepakt in grootsheid die de stem van Kaas alle recht doet. Het album Patricia Kaas kan bij voldoende luisteraandacht zomaar uitgroeien tot een groots album dat nog lang na zal naklinken.

Bijzondere priesters

Uit Ierland komt een bijzondere groepje priesters dat zich dan ook The Priests noemt. Deze drie Father’s uit het Noorden van Ierland begonnen met samen zingen toen ze studeerden aan St. MacNissi’s College. In 2008 brachten ze hun debuutalbum uit dat ze een ontzettend groot onverwacht succes bracht. Met Alleluia zijn we bij het derde album van Eugene O’Hagan, Martin O’Hagan en David Delargy aangeland. Op dit album laveren de priesters met hun bijzondere stemmen tussen klassieke-, religieuze- en popmuziek. Reden genoeg om ze toch een stukje verdiende aandacht te geven. Wie met open geest luistert naar dit album zal zich verbazen.

Het album opent met het Cat Stevens nummer ‘Morning Has Broken’ en wordt afgesloten met het Beatles nummer ‘Eleanor Rigby’. Daartussen bevinden zich dertien liedjes die variëren van ‘Ave Maria’ tot ‘Lord of The Dance’. Eenmaal worden de priesters bijgestaan door de Ierse zangeres Moya Brennan in de vertolking van ‘Be Thou My Vision’. Het klinkt onwaarschijnlijk, maar deze drie priesters spelen het klaar om van deze grote verscheidenheid aan muziek toch een coherent geheel te maken. Ook als je je niet thuis voelt in een klooster of kerk. Het gezang van deze mannen zal je toch meer aanspreken dan je bij het lezen van deze recensie zal verwachten. Het advies kan dan ook niet anders zijn dan: luisteren is in dit geval geloven!