Theater / Voorstelling
Acht vrouwen in een zwart balletpak lopen met stevige stappen over de zwarte balletvloer. Witte armen en benen maken beheerste balancerende bewegingen. Met X-benen proberen ze op de bal van hun voet hun evenwicht te bewaren. Rompen worden zover opzij gedrukt dat het bijna onmogelijk lijkt te blijven staan. Door de grote controle van diverse spiergroepen van deze danseressen lukt het toch om niet om te vallen. Uitersten worden getest. Telkens vragen de danseressen zich af hoever ze kunnen gaan. Tot waar kan een hand reiken? Kun je in een hoge sprong je knieën naar elkaar duwen terwijl je onderbenen naar je rug wijzen?
Deze choreografie wordt zeer gecontroleerd uitgevoerd in een omtrek van enkele meters. Horizontale lijnen en scherpe hoeken met vingers, ellebogen, handen, benen, voeten en andere lichaamsdelen geven de indruk dat Falling Angels een geordende, bijna wiskundige choreografie is. Jammer is dat dit werk nog geen dertig minuten duurt en dat direct daarna al de eerste pauze volgt.
The Second Person van Crystal Pite prikkelt zintuigen. De sfeer is onheilspellend door het geluid van een zware wind en kerkklokken die ver weg klinken. Op het doek zijn donkere wolken te zien. Vanuit de coulissen komt een marionet lopen. Het lichaam wordt aangedreven door lange dunne stangen, bestuurd door enkele in donkere pakken gehesen dansers. De pop heeft het zwaar, hij loopt tegen de wind in. Na enkele meters wordt hij teruggeblazen. “Look. This is you. This is a picture of you as a young man. This is your hand. This is your back. This is you, reaching back”. Dit zijn enkele zinnen die in deze voorstelling door een vrouw met Brits accent worden uitgesproken.
Soms lijkt de sfeer te kantelen en is iedereen heel vrolijk. Toch is dit maar schijn. De nadruk ligt er te veel op. Deze momenten duren ook niet lang. Het aangenaamste stuk van deze choreografie is als een van de danseressen in een vleeskleurig pak het toneel op komt. Met souplesse gaat ze door de handen van de andere dansers heen. Ze wordt liefdevol vastgehouden. Haar lichaam is kneedbaar tot bijzonder moeilijk uitvoerbare poses. De bewegingen worden in gang gezet door de mensen om haar heen. De danseres maakt bewegingen die doen denken aan die van een ongeboren baby.
Quintett is de choreografie waarmee de avond wordt afgesloten. Vijf dansers springen, vallen, draaien, hupsen en glijden voortdurend in zeer hoog tempo over het toneel. Op onverwachte momenten ontstaan duetten, trio’s en kwintetten. De sfeer is monter en wordt bevestigd door wapperende jurkjes in paars en oranje. Toch duurt de choreografie te lang. Dit komt mede door de muziek van Gavin Bryars. Bryars woonde in 1971 in Londen. Samen met Alan Power werkte hij aan een film over mensen die onder trieste omstandigheden leefden in de buurt van onder andere Waterloo Station. Vaak zongen deze mensen hun ellende weg. Het nummer Jesus’ blood never failed me yet is een religieus nummer en werd door een oude man gezongen. Power bewerkte het nummer voor deze voorstelling. De originele stem is behouden gebleven. Het verhaal achter de song is mooi, maar het gebruik ervan is hinderlijk. Het nummer wordt gedurende de gehele choreografie herhaald en herhaald. Dit wekt irritaties op en daardoor is het vermoeiend om serieus te blijven kijken naar de rest.
Nederlands Danstheater gaat tot uitersten
recensie: Nederlands Dans Theater - Falling Angels
De nieuwe voorstelling van het Nederlands Dans Theater bestaat uit drie choreografieën. Falling Angels van Jirí Kylián ging al in 1989 in première. Acht vrouwen laten zien dat de fysieke lat steeds hoger gelegd kan worden. Ook Quintett van William Forsythe is een klassieker. Achter de muziek zit een mooi verhaal. Toch worden er in deze choreografie irritaties opgewekt. Het opvallendste werk van de avond is de choreografie The second person van Crystal Pite. Het stuk ging op 15 februari jongstleden in première. Het is een theatrale voorstelling met dansers en poppen. Als een van de danseressen als marionet het toneel op komt, beweegt ze door de handen van de anderen heen. Hierbij wordt ze liefdevol aangeraakt.
Balanceerwerk
~
Acht vrouwen in een zwart balletpak lopen met stevige stappen over de zwarte balletvloer. Witte armen en benen maken beheerste balancerende bewegingen. Met X-benen proberen ze op de bal van hun voet hun evenwicht te bewaren. Rompen worden zover opzij gedrukt dat het bijna onmogelijk lijkt te blijven staan. Door de grote controle van diverse spiergroepen van deze danseressen lukt het toch om niet om te vallen. Uitersten worden getest. Telkens vragen de danseressen zich af hoever ze kunnen gaan. Tot waar kan een hand reiken? Kun je in een hoge sprong je knieën naar elkaar duwen terwijl je onderbenen naar je rug wijzen?
Deze choreografie wordt zeer gecontroleerd uitgevoerd in een omtrek van enkele meters. Horizontale lijnen en scherpe hoeken met vingers, ellebogen, handen, benen, voeten en andere lichaamsdelen geven de indruk dat Falling Angels een geordende, bijna wiskundige choreografie is. Jammer is dat dit werk nog geen dertig minuten duurt en dat direct daarna al de eerste pauze volgt.
Marionetten
~
Soms lijkt de sfeer te kantelen en is iedereen heel vrolijk. Toch is dit maar schijn. De nadruk ligt er te veel op. Deze momenten duren ook niet lang. Het aangenaamste stuk van deze choreografie is als een van de danseressen in een vleeskleurig pak het toneel op komt. Met souplesse gaat ze door de handen van de andere dansers heen. Ze wordt liefdevol vastgehouden. Haar lichaam is kneedbaar tot bijzonder moeilijk uitvoerbare poses. De bewegingen worden in gang gezet door de mensen om haar heen. De danseres maakt bewegingen die doen denken aan die van een ongeboren baby.
Jesus’ blood never failed me yet
~
Falling angels is nog te zien tot en met 15 maart in diverse theaters van het land. Klik hier voor meer informatie.
