Nogal puur

Nieuweboer en Van der Horst geven zich bloot in dit expressionistische stuk. Het is een zenuwslopende tijd waar de personages doorheen gaan: na een miskraam lukt het ze niet meer hun levensstijl en plannen op elkaar af te stemmen. Met name Nieuweboer maakt indruk: de verwijten en scheldwoorden (godverdomme, hoer, twijfelkut, parapik, zeikwijf, rammen klootzak!) komen uit de grond van haar hart; haar lichaamstaal onderstreept de overgave aan haat en onbegrip. Van der Horst is lichtvoetiger, nonchalanter. De rol als meer nuchtere avonturier is daar ook naar, maar zijn spel is iets te vrijblijvend voor de ernst van de crisis. Zijn engagement met het leed in de wereld bijvoorbeeld had sterker naar voren kunnen worden gebracht.

Psychotisch

De jonge Nederlandse toneelschrijver Enver Husicic hanteert een opmerkelijk taalgebruik. De spelers drukken zich uit in korte, associatieve zinnen, vaak slechts van één woord. Zinnen met meer woorden hebben een vreemde volgorde. Er ontstaan monologen vol pathos, vette, dichtgeplamuurde beelden:

“Wie stond naast r bed.
Was ze geleegd.
Kinderdroom.
Verwijderd operatief.
Wie stond naast r bed.
Met bloemen vers de tuin uit.
Was ze.
Wie.
Wie vult die leegte.
Die zwarte.
Die diepe.
Die zieke.
Die zwerende.
Baarmoeder.
Holte.
Die.
Wie.
Wie vult em.”

Het contrast van inhoudsvolle passages geuit als korte uitroepen, geeft je rillingen. Maar de drang om bodemloze wanhoop fysiek kwijt te raken, is wel herkenbaar.

Regie

Daniëlle Wagenaar levert een strakke regie af. De staccato tekst vraagt om perfecte timing, en nooit haperen de acteurs, of laten ze pauzes vallen. Ook over hun lichaamstaal en de posities die worden ingenomen is goed nagedacht. We zien echt (ex-)geliefdengedrag, maar altijd spreken de acteurs naar het publiek toe. Mooi is het beeld van de kinderen in de zee waar het tweetal op uitkijkt, ver weg, mooi passend bij hun turkooizen ogen. Mooi ook is het rood van haar pakje, als ze hem na tijden weer eens bezoekt. Nogal erg ‘puur’ is het moment waarop zij opgewonden is, en bij hem seks afdwingt. De tekst in deze scène laat niets te raden over, de beelden erbij maken ontsnappen onmogelijk. We kijken recht in het gezicht van de scheldende Nieuweboer, die voorovergebogen op één van de witte zitkussens van haar leegte verlost wil worden; Van der Horst als verlosser achter haar.

Energie

De voorstelling is, met een goed uur, kort en hevig. Hoop gloort er niet, niet voor deze twee samen althans. Maar als individuen gaan ze het zeker redden, met hun energie en gevoel voor humor. Angel blijft bij door de rauwheid, het onverbloemde. Ga erheen als je pas een geliefde bent en vindt uit wat jouw verlangens zijn!

Angel wordt tot en met 29 april opgevoerd in verschillende theaters in Nederland.