Vlakke vertelling

Dat doen ze inderdaad, maar zonder ook maar een moment te suggereren dat zij de pijn van zo’n passionele liefde kunnen begrijpen of uitbeelden. Het is juist die afstand – in leeftijd, gevoel en tekstbehandeling – die maakt dat deze theatervoorstelling anders is dan het boek, van de gevierde auteur Arthur Japin. De actrices nemen dan ook geen echte rol aan, maar vertéllen de geschiedenis van Lucia en Giacomo Casanova (die Casanova, ja).

Geloof in de liefde

Toen zij elkaar ontmoetten, op een landgoed vlak buiten Venetië, waren ze nog jong en vol geloof in de liefde. Casanova moest op reis, maar beloofde terug te komen om Lucia te trouwen. Maar bij terugkomst was het meisje met de noorderzon vertrokken. Casanova besloot bitter het gevoel van een brekend hart nooit meer te hoeven ervaren en werd de beruchte hartenjager, cynisch en berekenend.

Lucia intussen is na omzwervingen in Amsterdam terecht gekomen. Haar gezicht is mismaakt door een ernstige ziekte en zij verbergt zich achter een voile sluier. Jaren later, in een schouwburg, ontmoeten de twee elkaar weer en ze verbazen zich over hoe de ander veranderd is en betreuren het verloren gaan van het jonge, onschuldige geloof in waarachtige liefde.

Puur verteltheater

Vandervost en Grootenhuis springen in hun verhaal heen en weer tussen die twee ontmoetingen waar zo veel jaren tussen zitten. Ze wisselen daarbij voortdurend van perspectief, dan weer de eerste, dan weer de derde persoon. Maar altijd vertellen ze het bloedserieus, met uitgestreken gezichten en vlakke stem. Slechts heel af en toe is er een flintertje emotie op hun gezicht te bespeuren. Het is puur verteltheater.

De extra dimensie die regisseur Lucas Vandervost met deze aanpak creëert, lijkt te werken. De zakelijke, maar tegelijk tedere behandeling van de tekst door de twee jonge actrices intrigeert. Doordat zij op zo’n afstandelijke manier te werk gaan, ontstaat er een contrast tussen verhaal en vertelling, die prima in balans is. Maar de spanning die dat veroorzaakt, sijpelt tegen het einde van de voorstelling steeds verder weg. Een laatste kunstgreep van de regisseur – waarvan de functionaliteit niet helemaal duidelijk is – kan daar niets aan veranderen. De vlakke verteltrant die in eerste instantie de kracht van het stuk was, gaat op het laatst irriteren en leidt uiteindelijk alleen maar af van het mooie verhaal.

Schitterend gebrek van De Tijd speelt op tournee tot 2 december. Klik hier voor meer informatie.