Oneindigheid kleurenpalet is toch te gering

Het is gewaagd. Jazz behoeft een grote dosis kennis, nog veel meer oefening en bovendien educatie. Uiteraard zijn er uitzonderingen, maar hedendaagse grootheden in de jazz zonder muzikale educatie zijn er nauwelijks, laat staan een achttal tezamen. Mozaic, het eerste album van The Mirror Conspiracy, is dan ook alles behalve een strakke plaat. Geen nette akkoordenschema’s, weinig balans en een te hard aangeslagen nootje hier en daar. Echter, de essentie van het album ligt ook niet in deze facetten.

Ondoorgrondelijk

The Mirror Conspiracy schetst, net zoals zij dit live doen, vanuit een oneindig kleurenpalet op doeken van onbepaalde grootte. Fijne, herkenbare popthema’s van zangeres Daisy Cools worden begeleid en ingeleid in filmische driekwartsmaat. Zwevende Pink Floyd-gitaarintermezzo’s ontvouwen zich vanuit voortkabbelende ritmes. Opzwepende postrock kenmerkt ‘Cannard’, het mooiste nummer van de cd. Een funky motief, in ‘Socrates Dreambox’, versnelt in de doordachte structuur en krijgt een wat ongrijpbare, donkere invulling van de gitaar. Deze ondoorgrondelijkheid tekent het album: wat delen zij mee en wordt er überhaupt iets gezegd?

De ideeën van het collectief lijken namelijk eindeloos. En dan wordt het moeilijk om op een cd van 48 minuten duidelijk te maken waar je voor staat. Zeker als de muzikanten net wat meer tijd nodig hebben om hun verhaal te vertellen. De grote kracht van The Mirror Conspiracy is, zo is de afgelopen jaren gebleken, de liveperformance. Samen met onder anderen grootheden als trompettisten Erik Truffaz en Toshinori Kondo werden er in lange sets grenzen gezocht middels filmische improvisaties.

Vreemde gewaarwording

Aardig is dat de plaat wordt afgesloten door een remix van producer Arts The Beatdoctor. Het is een vreemde gewaarwording: plotseling klinkt een strak geluid, met heldere opbouw in een mooi uitgebalanceerde structuur. ‘Trees’, zoals de track heet, laat horen dat The Mirror Conspiracy barst van creatief talent, maar de verkenningstochten op het podium klinken overtuigender dan via de stereo.