Rocken in de bush

Luisterend naar Electric & Evil, de tweede CD van The Blacklist, is Motörhead de eerste naam die me te binnen schiet. Door de speakers knalt een stevige portie vuige rock ’n roll, die erg doet denken aan hetgeen Lemmy en zijn vriendjes in de jaren 80 al ten gehore brachten. Wel moet gezegd worden dat The Blacklist toch nog een partijtje opgefokter klinkt dan hiervoor genoemde band. De referentie naar ons eigen Peter Pan Speedrock is dan ook snel gemaakt, al moet ik zeggen dat het geheel op Electric and Evil toch wat gesmeerder klinkt.

Roadtrain

Wat opvalt aan de cd is dat het geluid aan alle kanten dichtgesmeerd lijkt te zijn met een flinke lik motorolie. De muziek loopt soepel en klinkt over het algemeen behoorlijk vet, een enkele passage daargelaten. De nummers staan bol van het dubbele gitaarwerk met snerpende solo’s zoals een goede rock ’n rollband betaamt en de bas en drum blijven de gehele cd voortstuwen als ware het een echte Australische roadtrain. En die stopt nergens voor. Een vette productie qua muziek dus. Als we daar dan ook nog de vocalen bij optellen van zanger Goodtime Gemmil, die overigens klinkt als een koala op een bandschuurmachine, dan kan slechts geconcludeerd worden dat The Blacklist goed is in wat ze doen. Dit neemt niet weg dat het eigenlijk niks nieuws is.

Humor

Wat The Blacklist echt onderscheidt van een hoop andere bands in dit genre is dat ze over een flinke dosis humor beschikken. Waar het bij dit soort muziek toch vaak draait om seks, drugs en rock ’n roll blijven deze jongens daar juist niet continu in hangen. Titels als Live Like An Angel, My Hammer Your Skull en Release The Gay Boy Beserker Attack spreken voor zich en in het nummer Free Che What’s His Name (You Know The Guy On The T-Shirts) horen we juist weer politiek met een knipoog terug. Ik ben echter benieuwd hoeveel ruige motormuizen er echter op de teksten gaan letten zodra deze band het podium betreedt.