Vijfde Nada Surf is vooral degelijk

In 1996 had Nada Surf een joekel van een hit met het aanstekelijke nummer Popular. Aangezien het daarna vrij stil bleef in de hitlijsten wordt de band tot op de dag van vandaag als ‘one-hit-wonder’ gezien. Ergens is dat terecht, ze hebben immers slechts één hit gehad. Maar helemaal eerlijk tegenover deze band is het niet; Nada Surf heeft namelijk veel meer in zijn mars dan alleen dit puberale klaaglied. Al komt dat er op het vijfde album Lucky niet helemaal uit.

Dat ook de groep zelf schoon genoeg heeft van een aanduiding als ‘eendagsvlieg’ bewezen ze voor mij toen ik een concert van de groep bijwoonde en ze hun grootste hit simpelweg oversloegen. Misschien wel terecht ook, het grootste gedeelte van het oeuvre van de groep uit New York overstijgt dit nummer afkomstig van het eerste album High/Low. Het feit dat Popular zo catchy en meezingbaar was maakte dit nummer echter wel een hit. Deze hitpotentie horen we op Lucky dan net weer niet.

Gebrek aan diepgang

Voor Lucky is een hele rits gastmuzikanten opgetrommeld: Martin Wenk (Calexico), Ben Gibbard (Death Cab For Cutie), John Roderick (The Long Winters) en Ed Harcourt hebben de handen uit de mouwen gestoken. Of dit echt bijdraagt aan het geluid is voor mij de vraag. Voor mij voegt het weinig toe. Het ziet er aardig uit in de bijsluiter, maar daar houdt het toch wel ongeveer op. Echt slecht wordt het op Lucky overigens nergens, alle nummers liggen gemakkelijk in het gehoor en zijn snel mee te neuriën. De daadwerkelijke diepgang en uitschieters ontbreken echter. Al moet overigens wel gezegd worden dat de band beter tot zijn recht komt op het podium. Daar weet Nada Surf doorgaans meer te overtuigen, met een stevigere set dan een album als Lucky doet verwachten.