Zo hard slaan ze niet meer in.
Incubus, ooit begonnen als een stel pubers die zich bij hun debuut Fungus Amongus nog excuseerden voor het feit dat ze wilden klinken als een blend tussen Mr. Bungle, Primus en de RHCP. Een excuus dat nergens voor nodig was, aangezien deze bloemlezing van het materiaal dat ze mid-jaren negentig schreven een heerlijke mix liet horen van funk, rock en wat later nu-metal genoemd werd. Nu ziet nieuweling Light Grenades het licht, het vijfde studioalbum na het debuut. De muziek is ver verwijderd van waar ze mee begonnen, maar het geestige is dat het nieuwe album qua idee nog steeds behoorlijk wat wegheeft van de wat bedaardere RHCP van nu.
De springerige en freaky rockmuziek van weleer heeft na de wereldplaat S.C.I.E.N.C.E. namelijk langzaam maar zeker plaatsgemaakt voor meer en meer duidelijk omlijnde luisterliedjes. Liedjes die vaak een melancholische ondertoon hebben en gedragen worden door die fenomenale stem van Brandon Boyd.
Drive
~
Lichtvoetig
~
Gelukkig staan er dan ook nog nummers als Diamonds and Coal en Paper Shoes op het schijfje, liedjes die weliswaar vrij lichtvoetig zijn maar ook weer met een heerlijk stuwend ritme het tempo erin houden. En zelfs wie nog echt op zoek is naar het Incubus van weleer vindt met Rogues, Pendelous Threads en het titelnummer een selectie naar zijn of haar gading. Al klinkt dat laatste nummer wel heel sterk alsof het direct afkomstig is van Apocalicious (2001), een album van freakpunkers Victims Family.
Enfin, mijn favoriete album zal Light Grenades niet worden maar Incubus heeft zich duidelijk ontwikkeld tot een rockband van formaat en zal met dit album wellicht weer genoeg nieuwe fans verzamelen om te compenseren voor de eventuele afhakers. Want die zullen er namelijk ook zijn.
© Hans Roggen 
Creative Commons 
