Klare Taal

De beschreven garagerockformule wordt toegepast door het Australische kwartet Eddy Current Suppression Ring op hun dubbelaar Primary Colours. Twee schijven lang laten ze een energieke mix van krakende akkoorden en soortgelijke vocalen op de luisteraar los. De teksten van zanger Brendan Suppression volgen praktisch allemaal het idioom van de recalcitrante adolescentie. In zijn poging om anti-elitair te klinken kan alles een aanleiding vormen om een tekst te schrijven. Neem het haast triviaal klinkende opstaritueel in de opener van de eerste cd, ‘Get up morning’, waarin de zanger het niet geheel welkome rinkelen van zijn wekker en de smeekbedes van zijn moeder omschrijft. Gelukkig is er ook ruimte voor iets cryptischer teksten, zoals op de track ‘Memory Lane’. In dit nummer beschrijft Suppression de sleetsheid die op kan treden als mensen te zeer leven volgens een vaste routine.

Muzikaal minimalisme

Ook de muziek die de begeleiding vormt voor deze naar alcohol en sigaretten ruikende brille van de zanger is op z’n minst primair te noemen. De band heeft een broertje dood aan moeilijkdoenerij en gesofistikeerde kunstgrepen en klinkt meestal demonstratief antivirtuoos. Te veel aankleding met ingewikkelde harmonieën en akkoordenschema’s zou alleen maar afleiden van de elektrocuterende werking en directheid die de band beoogt. De productie is uiteraard geheel in lijn met de stijl van de band en de zanger. Alsof alles zo uit het oefenhol komt, zo ongepolijst en recht voor z’n raap mogelijk. Enkele van de hoogtepunten van de twee schijven zijn ‘Cool Ice Cream’, waarbij de band als een nog harder rammelende adept van The Stooges klinkt. Ook ‘Which Way to Go’ is erg sterk, waarop de band iets melodieuzer en doordachter klinkt, zonder hun rauwe branie kwijt te raken.

Primary Colours is een behoorlijk sterke cd. Ondanks de duidelijke referenties aan minimalistische punkgoden uit het verleden herbergt de plaat een origineel geluid en laat de band zich duidelijk hoorbaar niet de wet voorschrijven door platenmaatschappijen en hitparades. Toch is 21 nummers van die hedendaagse rebellie wat al te veel van het goede. Omdat de nummers soms toch wat inwisselbaar zijn en vaak een herhaling van zetten vormen, slaat de verveling na het beluisteren van ongeveer de helft van het totale werk toe. Een cd die zo duidelijk is in zijn intenties en die weinig aan de verbeelding overlaat, bezit toch iets te veel eenvoud om de gedachten tot het laatste nummer te blijven prikkelen.

Ondanks deze kritische noot heeft Eddy Current Suppression Ring een plaat afgeleverd die een fijn antibioticum vormt tegen de aalgladde muziek die tegenwoordig onze oren teistert. Wellicht belangrijker nog, de plaat is zo’n interessant visitekaartje dat hij uitnodigt de band eens live te gaan aanschouwen en het podium is de plek waar een zichzelf respecterende garageband het beste uit de verf komt.