Het beste van veel werelden
“Deze CD moet je gewoon hebben”, werd me ooit verzekerd door een klasgenoot op de middelbare school. Een jongen die mij, toen ik eigenlijk net kwam kijken in het metal-genre, al eerder goede tips had gegeven op dit gebied. Het album waar hij op doelde was Tales from the thousand lakes, de tweede langspeler van de Finse formatie Amorphis. En verdomme, wat een genot was het; de gehele sfeer van de muziek zoog me mee in een stortvloed van fantastische gitaarpartijen, brullende grunts en mooie zanglijnen. Geen wonder dat het schijfje nog geregeld zijn weg vindt naar mijn cd-speler.
Opvolger Elegy wordt veelal gezien als het belangrijkste album van de band. Dit, omdat hierop niet alleen de death/doom invloeden van Tales en het eerdere album The Karelian ishtmus ten gehore werden gebracht, maar er ook al de progressieve rockgeluiden in doorklonken die later steeds verder uitgewerkt werden.
Men gromt weer
~
Hoe anders is het. Eclipse lijkt bijna een bloemlezing te zijn langs de verschillende muzikale wegen die de Finnen bewandeld hebben. Niet alleen is er nog steeds de duidelijke rocksound, doorweven met folkinvloeden, maar we komen zelfs weer melodieën tegen die direct teruggrijpen naar Tales. En nog prettiger, ook de grunt is weer terug.
Afwisseling
Was het vanaf Elegy Pasi Koskinen die vrijwel alle zanglijnen voor zijn rekening nam, Eclipse is het eerst album met nieuwe zanger Tomi Joutsen. Waar Koskinen de grunts steeds verder achterwege liet brengt Joutsen ze weer terug in de muziek. Het nummer Leaves scar geeft een heel goede impressie van zijn kunnen. Heerlijk om weer de afwisseling te horen tussen de zware grom en het heldere stemgeluid. Daarnaast is het ook een heel representatief nummer voor de CD. Er wordt begonnen met een akoestisch stuk folk wat overgaat in een lekker heavy couplet om vervolgens weer helemaal open te barsten in het refrein. Ondertussen blijft de akoestische, cleane aanslag van de gitaar goed te horen onder het geheel. Dit is ook iets wat The smoke kenmerkt: de folkinvloeden zijn weer kun(st)dig verweven met de rock/metal.
Van een ander kaliber is Under a soil and black stone, hier horen we eerst een muziekstuk dat dicht bij het werk van bijvoorbeeld Am universum komt, om vervolgens los te barsten in een lekker up-tempo stuk metal met de sfeervolle toonzetting die Amorphis kenmerkt.
Al met al een heerlijk afwisselend album, zowel voor de fans van het oude werk als de nieuwere lichting een welkom schijfje. Amorphis overstijgt zichzelf wederom door alles wat ze in huis hebben weer op een sterke manier met elkaar te mengen. Een heel fijn begin van 2006.
Joost Festen 
