Groots met een gouden strot

Van groen naar gerijpt

Van een band die pas een paar maanden bij elkaar was toen Boys & Girls uitkwam, tot een groep met stukken meer ervaring en kunde, ingespeeld op elkaar, Grammy-nominaties op zak, en de grootste festivals aangedaan. Toen eenmaal de beslissing genomen was om geheel opnieuw te beginnen en niet voor een Boys & Girls deel 2 te gaan, was het makkelijk en konden ze doen wat ze zelf wilden, aldus de Shakes. Dat resulteert in een plaat waarop elk nummer zijn eigen gezicht heeft, die toch een coherent geheel vormt met een soms broeierige, maar altijd warme sfeer.

Een vibrafoon geeft met zijn heldere, draaiende tonen nog niets prijs van wat komen gaat. Daarvoor is het toch echt wachten op de stem van zangeres Howard. Een eenvoudig drumritme, achtergrondzangeressen die ‘Sound & Color’ herhalen, en hier overheen Howard die met het grootste gemak lijkt te zingen. Laag, hoog, vol pathos, smekend en dan houdt ze zich nog in blijkt bij ‘Don’t Wanna Fight’. Je vraagt je af waar het is mis gegaan in een mogelijke relatie, want als ze zingt “My lies, your lines, don’t cross them lines,” zou je het wel uit je hoofd laten om haar een kunstje te flikken. Met een hese schreeuw opent ze het nummer waarin ze laten weten niet meer te willen vechten voor haar relatie.

Genre-overstijgend

Zou je niet al onder de indruk zijn van de imposante gestalte van Howard of van haar leeftijd (26), dan is haar stem er een uit duizenden. Nog meer dan op het debuutalbum laat de band geen kans onbenut om allerlei genres de revue te laten passeren. Americana bij ‘Dunes’, met vervormde stem en een loom tempo. Het met omfloerste zang en funky gitaarspel gevulde ‘Guess Who’, dat klinkt als de filmmuziek van Shaft (door Isaac Hayes), neigt weer meer naar r&b en hiphop. En dan ook nog rammelende rockmuziek na het ‘5, 6, 7, 8’ op ‘The Greatest’. “Life is perfect in your arms, don’t ever let me go,” waarin ze zich een meisje waant dat gekoesterd moet worden.

Smekend om liefde

Dat dat meisje ook van zich af kan zingen laat ze horen in ‘Miss You’. Fijn om aan de muziek te horen dat je weet dat die enorme uithalen eraan zitten te komen. Bijna hysterisch zingt ze ‘I’m yours’, en even makkelijk schakelt ze dan weer terug naar het meer beschouwende refrein waar het mis kon zijn gegaan met haar geliefde. Evenals in ‘Gimme All Your Love’, waarin de meanderende muziek heerlijk contrasteert met de geweldsuitbarstingen waarin om alle liefde gesmeekt wordt. Wat volgt is een swingend outro met orgel en gitaarsolo. Diezelfde traagheid kenmerkt ook ‘Gemini’, maar hierin volgen de woorden elkaar juist op als honing van een lepel.

Het album heeft misschien wat luisterbeurten nodig, maar dan komen de tracks zeker goed tot hun recht en ontdek je de vele facetten van de plaat. Geluid was er al genoeg, maar nu brengt Alabama Shakes ook nog meer kleur aan op hun fijne liedjes. Zodoende is Sound & Color een bevestiging van wat we al gehoord hadden bij het debuut: de band heeft met Howard goud in handen.