How to Lose Friends & Alienate People

‘Ik ben niet zoals jullie. Jullie schrijven over de huisdieren van celebrities, ik ben hier om de boel eens flink op te schudden.’ Het ontbreekt Sidney Young (Simon Pegg) niet aan ambitie, als hij van het Londense low budget schelmenblaadje Post-Modern Review naar de wereldberoemde Amerikaanse glossy Sharps Magazine wordt gehaald. Eén probleempje: hij heeft alleen wat moeite met integreren. Zijn directe grofheid en Britse cynisme vallen niet in de smaak bij de New Yorkse elite, die vooral uit goedgeklede hielenlikkers schijnt te bestaan.

How to Lose Friends & Alienate People is gebaseerd op de gelijknamige memoires van Toby Young. Young trok in de jaren negentig naar Amerika met het voornemen de nieuwe sterredacteur van het prestigieuze Vanity Fair te worden, maar stond binnen twee jaar weer op straat. Achteraf zegt hij geen flauw idee gehad te hebben hoe het zou zijn als journalist in New York. Het beeld dat hij op basis van films als His Girl Friday en The Philadelphia Story (beide met Cary Grant) had werd genadeloos stukgeslagen door de harde, formele omgeving waarin hij terecht kwam.

Standaard plot

De plot is er één van dertien in een dozijn en een verwijzing naar The Devil Wears Prada is bijna overbodig. Young blijkt, nadat we van zijn brutale sarcasme hebben mogen proeven, niet geheel onontvankelijk voor de oppervlakkige verleidingen van het levendige New York. Zijn gevecht voor erkenning krijgt kinderachtig gestalte in de jacht op gastenlijstplekken van hippe feestjes, maar voor de bijl gaat hij pas echt als hij verliefd wordt op de beeldschone filmster Sophie Maes (Megan Fox). Al snel vliegen alle principes van tafel. Terwijl Young verder wegzakt in de slijmerige voor-wat-hoort-wat wereld van keiharde PR-agenten en narcistische sterren worden de vragen over zijn integriteit steeds prangender. Dat de journalistiek er daarbij een paar keer flink van langs krijgt is leuk, maar de moraal van het verhaal wordt wel erg snel duidelijk.

Regisseur Robert Weide, die eerder de serie Curb Your Enthousiasm maakte, volgt braaf alle Hollywoodregeltjes. Hij combineert een voorspelbaar plot met een standaardopstelling van personages. Dat de film nog net boven het middelmatige scenario uitstijgt is volledig op het conto te schrijven van de prima cast. De rol van vreemde eend zit Simon Pegg als gegoten. Net als in genreparodieën Hot Fuzz en Shaun of the Dead struikelt hij met een charmante combinatie van onhandigheid en goedgebektheid over de barricaden die hij tegenkomt. Aan zijn zijde is Kirsten Dunst geloofwaardig als de schier onbereikbare collega Alison Olsen, en zorgt Jeff Bridges voor de nodige pit als aalgladde hoofdredacteur Clayton Harding.

Ontsnapt varken

De manier waarop Weide het contrast tussen Youngs onverstoorbare lompheid en de New Yorkse high society illustreert is amusant, maar vaak doet hij teveel zijn best. Een ontsnapt varken op een premièrefeestje geeft weliswaar een leuk beeld, maar een hondje dat door Youngs toedoen verpletterd wordt door een enorme vaas? En wat moeten we met een strippende travestiet in een vergaderkamer? Het getuigt van ballen dat ons geen lichaamsdeel bespaard blijft, maar het doet weinig voor de film. How to Lose Friends & Alienate People is vlot gemonteerd, dichtgesmeerd met smeuïge muziek en de politieke incorrectheid van Young zorgt bij vlagen voor hilarische momenten. Net genoeg om de bijna twee uur durende film overeind te houden.