Rechter klust bij als taxichauffeur

Abu Laila (Mohammed Bakri) is een werkloze rechter in Ramallah die uit financiële overwegingen besluit bij te klussen als taxichauffeur. Elke ochtend rijdt hij eerst naar het ministerie van Justitie om te informeren of hij zijn beroep eindelijk weer kan oppakken, om daar voortdurend nul op het rekest te krijgen. De bureaucratie heeft belangrijker dingen aan het hoofd dan het welzijn van Abu Laila. Moedeloos gaat hij dan maar weer op pad met zijn taxi, de chaos van Ramallah in. Een stad die hem elke dag weer voor verrassingen doet staan. De film volgt Abu Laila op een dag die lijkt op alle andere, met een bijzonder verschil: het is de verjaardag van zijn dochter.

Houterige regie

Regisseur Rashid Masharawi, opgegroeid en werkzaam in Ramallah waar hij zijn films onder moeilijke omstandigheden probeert te realiseren, kan een gebrek aan goede bedoelingen niet worden verweten. Het is belangrijk dat het leven van gewone mensen in de Palestijnse gebieden, die voortdurend in onzekerheid en angst moeten leven, in de openbaarheid komt. Het is echter spijtig dat die goede bedoelingen niet worden vergezeld van het nodige creatieve talent. Laila’s Birthday is in allerlei opzichten dan ook een zeer gebrekkige film. De regie van Masharawi is uitermate houterig, en dat is funest voor een film die de kijker wil laten meevoelen met de voortdurende onzekerheid van de hoofdpersoon. Dat geldt evenzeer voor het scenario dat diepgang mist en te makkelijk van de hak op de tak springt, waardoor de verhalen van de diverse passagiers die Abu Laila in zijn taxi ontvangt het niveau van een sketch nooit overstijgen. De film was als documentaire, waar het nu door de amateuristische filmstijl ook wel iets van weg heeft, waarschijnlijk ook beter uit de verf gekomen.

Dit alles neemt niet weg dat de afzonderlijk situaties wel leuke en interessante momenten bevatten. Zo wordt Abu Laila aan de kant gedwongen door een politieagent die vervolgens informeert of de taxi misschien te koop is. Een ander mooi voorbeeld zijn twee passagiers die hem vragen te stoppen bij een lange rij. Als ze informeren waar de rij voor dient, krijgen ze te horen dat niemand dat eigenlijk weet en de een slechts achter de ander aansloot, omdat er wellicht wat interessants is te halen. Het zijn allemaal lichtelijk absurdistische voorbeelden die moeten tonen dat de Palestijnen zo goed en zo kwaad als het kan hun leven proberen te leiden, hoe moeilijk dat ook is met de bomaanslagen die aan de orde van de dag zijn. Dat is echter een boodschap die we al vaker hebben gehoord en Rashid Masharawi voegt daar met Laila’s Birthday weinig significants aan toe.