One Hour Photo

One Hour Photo is een van die films die het tussen het geweld en de overdaad van het bioscoopaanbod niet zo lang uit zal houden. Een kleine film, van een relatief onbekende regisseur, met als enige ster Robin Williams, een acteur van wie we dachten dat hij alleen vrolijke en hyperactieve rollen kon spelen, en die de schijn bij deze serieuze film tegen heeft. Toch verdient One Hour Photo een groot publiek. Niet alleen omdat Robin Williams hier een perfecte rol neerzet maar ook omdat de film er bijzonder mooi uitziet.

Sy the photo guy

Met Sy heb je meteen te doen. Hij is een achtergrondfiguur, iemand die in de levens van normale mensen nauwelijks een rol speelt. Hij is een knecht, een bediende. Hij is niet getrouwd, heeft geen familie of vrienden. Behalve dan de familie Yorkin. Hij ontwikkelt al jaren hun foto’s en Sy weet alles van de familie. Denkt hij. Wat hij in werkelijkheid ziet zijn alleen de gelukkige momenten: de zwembadpartijtjes en de vakantiekiekjes. Sy idealiseert de Yorkins, die er op hun beurt geen weet van hebben dat die aardige man achter de balie wanhopig op zoek is naar genegenheid.

Handschoentjes

Regisseur Mark Romanek en zijn cameraman Jeff Cronenweth (ook van Fight Club) pakken de film met de zijden handschoentjes van een fotolaborant aan. De overeenkomsten tussen fotografie en cameravoering zijn hier treffend en briljant. Elke scène begint met scherpstellen, de camera beweegt nauwelijks en beperkt zich alleen tot in- en uitzoomen. Niet alleen de camera staat stil, ook de personages lijken bevroren. Kleine gebaren en minieme bewegingen typeren de acteerprestaties. Je kijkt naar pratende foto’s. Een onscherpe achter- of voorgrond versterkt dat idee alleen maar.

Niet alleen scherpte, ook kleur krijgt speciale aandacht. Sy heeft zijn ontwikkelmachine zo afgesteld dat er de helderste afdrukken uitrollen. Die foto’s vormen een scherp contrast met Sy en zijn omgeving. De photo guy lijkt in elke omgeving te vervagen. In zijn tl-verlichte winkel draagt hij lichte grijze en blauwe kleren. Thuis, in zijn beige huis, draagt hij beige overhemden. Wanneer hij langs straatlantarens of door tunnels rijdt neemt hij oranjegele of vaalgroene tinten aan en worden de shots monochromen. Sy is een kameleon tegen wil en dank. Alleen in zijn dromen valt hij op.

Registratie

Zo steriel als het fotolaboratorium is ook de uitvoering van One Hour Photo. Het kleine acteren, de zorgvuldige cameravoering zijn daar voor een groot deel verantwoordelijk voor. De beklemming is daardoor overal aanwezig en het scenario versterkt dat gevoel nog meer. In korte scènes wordt stap voor stap, maar nergens voorspelbaar, naar een ontknoping toegewerkt. Dat die ontknoping in eerste instantie tegenvalt, is helaas een nadeel van die klinische regie.

Na de climax volgt de onvermijdelijke waarom-vraag. Ook hier blijft de camera op afstand. Het verdriet en de emoties van de familie Yorkin blijven in de laatste scènes beperkt tot de afmetingen van het witte doek. Scherp stellen is het enige wat er gebeurt. Interpretaties blijven achterwege. En wanneer het beeld zwart wordt begrijpt de kijker dat Sy steeds heeft nagelaten verder te kijken dan de foto. Een camera beschrijft geen familie. Hij beeldt ze alleen af. Die boodschap brengt One Hour Photo op twee geniale manieren over.