Sonny Boy

Sonny Boy is het ongelofelijke, waargebeurde verhaal van de liefde tussen de Surinaamse Waldemar en de veel oudere Nederlandse Rika, in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw. De film is niet subtiel, maar wel effectief.

Dat het werk van Annejet van der Zijl nog eens verfilmd zou worden, zat erin. Misschien met uitzondering van de laatste, wat taaie biografie van prins Bernard schetst Van der Zijl het milieu van haar hoofdpersonen zo levendig dat je als lezer moeiteloos in haar boeken opgaat. Biografieën als romans zijn het, die gewoon uitnodigen tot een bewerking. Eerst was daar Annie M.G., de televisieserie van Dana Nechushtan. Wellicht een wat te vrije interpretatie, met al die liedjes en flashbacks. Toen volgde het nieuws dat familiefilmmaker Maria Peters Sonny Boy zou regisseren. Literair Nederland was er niet gerust op.

Kindergelach

Bij de openingsscène kan direct worden vastgesteld dat de film in ieder geval even sfeervol is als het boek. Een Surinaams jongetje speelt met vriendjes in de rivier. De aankleding is piekfijn in orde. Het enige wat stoort is het slechte acteerwerk en het nadrukkelijke, onnatuurlijke gelach. Dat zal vaker in de film terugkeren. Op het moment dat kinderen in Sonny Boy op straat spelen, kun je de zin ‘er klinkt kindergelach’ in het script erbij denken. Een rare miskleun van de regisseur van o.a. Kruimeltje en Pietje Bell. De volwassen acteurs daarentegen zijn uitstekend gecast.

Als Rika (Ricky Koole) ontdekt dat haar man (Marcel Hensema) vreemdgaat, verhuist ze met haar vier kinderen van Zeeland naar Den Haag. Daar wordt ze verliefd op kostganger Waldemar (Sergio Hasselbaink). Door de ogen van Waldemar is Nederland een naargeestig, racistisch land. ‘Zwarte Piet!’ roept een joch in de tram. ‘Da’s geen echte’, sist zijn moeder. De relatie tussen een getrouwde Nederlandse en een zeventien jaar jongere Surinamer stuit in de jaren dertig op weerstand en afkeuring. Hun zoon Waldy, die al snel de bijnaam Sonny Boy krijgt, kost Rika zelfs het contact met haar andere kinderen. En dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit. Rika en Waldemar nemen onderduikers op in hun pension, maar lijken niet voldoende te beseffen welk gevaar ze daardoor lopen.

Effectief

De dramatiek in Sonny Boy wordt stevig aangezet. Dat is soms jammer, want het verhaal is immers al dramatisch genoeg. Toch is het geen draak geworden. Daarvoor is het spel te goed, de regie te doeltreffend en de art direction te sterk. Peters heeft opnieuw gedaan waar ze goed in is: een effectieve film voor een groot publiek maken. De volgende adaptatie van werk van Annejet van der Zijl staat in de steigers: Johan Timmers verfilmt Jagtlust, naar een scenario van Maria Goos. Het valt te hopen dat daarin ook iets van de wat subtielere, intellectuele kant van haar schrijverschap is terug te zien.