Star Trek: Into Darkness

Onder het mom van ‘onverschrokken gaan waar nog geen mens is geweest’, is James T. Kirk (Chris Pine) geland op een onbekende planeet. Hij stuit op een actieve vulkaan die de prille beschaving zal verwoesten. In een poging de planeet te redden worden de primitieve, speerwerpende inboorlingen blootgesteld aan geavanceerde technologie. Dat is tegen de regels van de Federatie en de gevolgen zijn niet mals: ‘Captain Kirk’ wordt ontheven uit zijn functie.

Kirk en Spock

Net als in de vorige film is het proces tegen Kirks onacceptabele gedrag nog in volle gang, wanneer zich een ramp voltrekt. Waren het eerst de Romulans die Vulcan vernietigden, nu is het Khan (Benedict Cumberbatch) die eigenhandig Londen terroriseert. Na onder andere een archief te hebben opgeblazen, vlucht Khan naar Kronos, de thuisplaneet van de Klingons. Aan Kirk de taak om Khan op te sporen en te elimineren.

Star Trek (2009) kende Romulans, rode materie en zwarte gaten, maar het draaide toch met name om de herintroductie van de bemanning van de Enterprise. De bijzondere band tussen Kirk en Spock (Zachary Quinto) liep als rode draad door de film en deze band wordt in Star Trek: Into Darkness verder uitgewerkt. De roekeloze, onverantwoordelijke Kirk heeft nog altijd moeite met de manier waarop de emotieloze, logisch redenerende Spock communiceert. Juist omdat deze twee personages enorm van elkaar verschillen, maar tegelijkertijd voor elkaar door het vuur gaan, is het koppel Spock/Kirk zo boeiend.

Handsfree bellen

Ook de rest van de cast krijgt meer tijd om zich te ontwikkelen. De neurotische dokter Bones (Karl Urban) krijgt een belangrijke bijrol, Uhura (Zoë Saldana) ligt in de clinch met Spock, terwijl Sulu (John Cho) en Scotty (Simon Pegg) vooral dienen als sidekicks. Nieuw is Carol (Alice Eve) wiens verschijning een golf van kritiek teweeg bracht nadat de eerste trailer werd gelanceerd. Ze stond daar namelijk in zwart ondergoed, zonder enige context (lees: reden), tot ongenoegen van veel vrouwen. Diezelfde vrouwen zullen niet vrolijk worden wanneer ze de film zien, want ook daar is de scène totaal overbodig. Sterker nog: het hele personage Carol voegt niets toe.

Carol is net zo overbodig als de telefoons in Star Trek. Inklapbare mobieltjes. Niemand heeft die meer, omdat ze zo snel kapot gingen. Maar in Star Trek – waarin mensen teleporteren, warpen, regenereren, vulkanen onschadelijk maken met koude fusiebommen en wapens op zowel ‘schieten’ als ‘verdoven’ kunnen zetten – werkt de crew nog altijd met deze telefoontjes. In een scène zit Scotty zelfs met dat ding in z’n mond, omdat hij allebei zijn handen nodig heeft om Kirk te redden. In andere scènes stort de halve Enterprise in (dat is geen spoiler, dat gebeurt in elke Star Trek-film) waarna mensen al bellend proberen te ontkomen aan al het vallend puin. Niet erg praktisch allemaal. Het enige voordeel is dat je de telefoons wel lekker agressief kan dichtklappen – de reden overigens dat die dingen zo snel stuk gingen. Met verongelijkte blik precies die handeling uitvoeren gebeurt dan ook regelmatig. Voor het dramatisch effect, zullen we maar denken.

Dit soort knulligheden daargelaten, is Star Trek simpelweg een goede film. De 3D is goed geïmplementeerd op de IMAX-beelden, de actiescènes zijn groots en scherp vormgegeven, en ook een goed plot met uitgewerkte personages ontbreken niet. Pine en Quinto tonen met hun energieke optreden dat de rek er nog lang niet uit is en dan zijn de Klingons nog niet eens echt in beeld geweest. ‘Trekkies’ kunnen genieten van talloze verwijzingen naar eerdere films en series, variërend van bekende uitspraken tot cameo’s van oude helden, maar ook nieuwkomers zullen zich prima vermaken. Zolang J.J. Abrams deze kolossale franchise in goede warpbanen leidt, kunnen we nog veel lol aan Star Trek beleven.