Ze zijn jong en willen maar een ding: elkaars moeder

Het ongebruikelijke verhaal was voor Fontaine de reden om de novelle van Two Grandmothers van Doris Lessing te verfilmen. Fontaine moet de uitdrukking ‘het oog wil ook wat’ hoog in het vaandel gehad hebben staan. Dat slaat niet enkel op de extreem blauwe lucht en het parelwitte strand aan de Australische kust. Het zijn vooral de vier hoofdpersonages die een genot zijn om naar te kijken. De twee zoons (Xavier Samuel en James Frecheville) ogen als Abercrombie & Fitch modellen, daarnaast mogen Naomi Watts en Robin Wright als de twee moeders er ook zeker zijn. Fontaine weet de spanning tussen het viertal goed op te bouwen. Er hangt aan het begin meteen een bepaalde sensualiteit in de lucht die het signaal geeft dat het slechts een kwestie van tijd is voordat de handen niet meer thuis gelaten kunnen worden.

Origineel of ongeloofwaardig?

Originaliteit kan in dit geval ook vertaald worden naar ongeloofwaardig. Ze lijken met zijn vieren een geïsoleerd leven te leiden waarin werk slechts bijzaak is. Lil (Watts) is weduwe en Roz (Wright) en haar partner gaan aan het begin van de film uit elkaar. De man in kwestie zien we daarna zelden. Surfen, zonnen, wijn drinken en seks zijn steekwoorden die een goed beeld schetsen van hun dagelijks leven. In het leven van de jongens, die rond de twinig zijn, is ook niet veel plaats voor vrienden. Op die leeftijd wil je natuurlijk niets liever dan enkel met je moeder en de moeder van je vriend optrekken. Verder zijn er gedurende de film weinig vuiltjes aan de lucht te bespeuren, hoewel je zou verwachten dat de narratieve ontwikkeling de nodige complicaties met zich meebrengt. Op het moment dat Lil achter de affaire komt van haar zoon en Roz, is haar reactie: hetzelfde doen met de zoon van Roz. Moedergevoelens blijven daarbij buitenspel.

Fontaine heeft zich met name gefocust op de hartstochtelijke momenten tussen de geliefden, waardoor de personages wat vlak blijven. Ondanks dat, overtuigt de liefde tussen vooral Roz en Ian (Samuel) wel. Door het sterke acteerwerk van Wright en Watts en de chemie die zij als vriendinnen hebben, weten zij hun personages net dat beetje extra te geven. Het onconventionele verhaal zorgt ervoor dat de nieuwsgierigheid gedurende de film aangewakkerd blijft. Het moment dat beide dames denken dat de romances niet oneindig door kunnen blijven sudderen, brengt een plotwending met zich mee die het verhaal een zekere boost geeft.