Tautou maakt Chanel de moeite waard

Toevalligerwijs vullen de twee films, zoals het er nu naar uitziet, elkaar aan. Jan Kounen richt zich op de hoogtijdagen van Chanel en haar romance met Igor Stravinsky, terwijl Anne Fontaine zich concentreert op de jonge jaren van Gabriëlle Chanel en haar weg naar onsterfelijkheid. In een korte proloog maken we voor het eerst kennis met de jonge Gabriëlle, geboren in 1883, die door haar vader wordt achtergelaten in een weeshuis na de dood van haar moeder. Ze moet het zelf zien te redden, willen de makers maar zeggen. Gabriëlle (Audrey Tautou), die inmiddels de bijnaam Coco heeft gekregen, werkt zich vervolgens omhoog in de hogere kringen door haar ontmoeting met de welgestelde Étienne Balsan (Benoît Poelvoorde). Ze gaat bij hem wonen in zijn landhuis buiten Parijs en maakt daar kennis met de decadente Franse bourgeoisie, een omgeving waarin ze zich niet thuisvoelt. In die periode ontwikkelt Chanel zich ook als origineel ontwerper die in tijden van extravagantie origineel durfde te zijn.

Het was een wijze keus van Anne Fontaine zich te concentreren op de vroegere jaren van Coco Chanel. Het grootste gevaar in een biopic over een publiek persoon is de wens alles te willen vertellen over zijn of haar leven, waardoor de film overvol kan worden en te veel van de hak op de tak springt. In Coco avant Chanel is dat probleem vakkundig vermeden en is er voldoende tijd en ruimte voor verdieping van Chanels personage, en de weg die zij moest afleggen om zich te ontwikkelen tot een van de meest toonaagevende modeontwerpers in de geschiedenis. Het probleem is echter dat het scenario van Fontaine en haar zus Camille de sentimentele valkuilen van een biografische film niet altijd weet te vermijden. Vooral het subplot over Chanel en haar grote liefde Boy Capel (Alessandro Nivola) is erg clichématig uitgewerkt. Het klassieke verhaal van een sterke vrouw die zich aan de buitenkant hard opstelt maar smelt in de armen van haar geliefde, gaat op den duur zelfs irriteren door het gebrek aan originaliteit.

Uitstekende Tautou

Gelukkig heeft Coco avant Chanel voldoende troeven over om de balans uiteindelijk in positieve richting te doen overslaan. Vooral Audrey Tautou, die een opmerkelijke fysieke gelijkenis met Chanel vertoont, is uitstekend op dreef in de titelrol. Ze lijkt het onlosmakelijke imago van Amélie hier eindelijk van zich af te schudden en maakt veel indruk als een vrouw die, ondanks de vooroordelen die over haar bestaan, alles in het werk stelt haar droom te verwezenlijken. De kans is niet denkbeeldig dat ze landgenote Marion Cotillard, die twee jaar geleden een Oscar won voor haar rol als Edith Piaf in La Vie en Rose, met deze rol achterna gaat. Verder zijn ook de technische aspecten, met name de kostuums en de prachtige muziek van Alexandre Desplat, uitstekend verzorgd. Het maakt van Coco avant Chanel een inhoudelijk nogal holle biopic die het vooral van uiterlijk vertoon moet hebben. Het is vooralsnog afwachten of de tweede film over het leven van de modeicoon meer indruk weet te maken.