8WEEKLY
Beter uitgekristalliseerd, verder ontwikkeld en volwassener, allemaal termen die gebruikt werden voor het moeilijke tweede album Drawing Circles van Textures. En inderdaad het album klónk ook stukken volwassener en evenwichtiger dan zijn voorganger Polars. Niet dat we gelijk de syncope-ritmes moesten missen of juist de subtiele melodieën, nee, alles zat er nog steeds in, zei het nog beter. Ook nieuwe zanger Eric Kalsbeek laat horen de plek binnen de band absoluut te verdienen. Niet alleen kan de beste man keihard brullen, hij kan ook nog eens goed zingen, iets wat de muziek alleen maar meer dimensie geeft. Een prachtige plaat dus en een welverdiende plaats in de Crazy 88 voor deze Nederlandse trots in metalland. (Michel Romeijn)
Ze zouden het er eigenlijk niet bij moeten zetten, dat een dichter ook slamt. Je leest toch met een gekleurde bril en verwacht er op voorhand weinig van, en als het dan niet echt hemelbestormend is wantrouw je het eigen oordeel. Terwijl het leven al moeilijk genoeg is. Voor ons dan, want debutant Alexis de Roode wandelt vrij en onbevangen door zijn eigen wondere wereld, vol liefderijke extase en extatische liefde, met enkel zorgen over de uitweg voor zijn zaad. Het sterkst is De Roode in zijn liefdeslyriek. Je zou haast wensen dat hij het malle idee uit zijn hoofd zet dat hij een dichter moet zijn, en dus zo ongeveer moet dichten zoals de dichtende goegemeente van dit moment doet. De volgende keer gewoon een bundel onvervalste, extatische liefdeslyriek over “de gekte van zaad dat geen uitweg vindt!”! Als een soort doorgedraaide en oversekste Gorter in de dop. Wel nog wat doen aan de wat al te platte sentimentaliteit van regels als “dat ze even naar mij keek en zei:/ ik wil even naar je kijken”, maar schrijven is nu eenmaal schrappen – en bovendien een leerproces. Gewoon verder in de zin van:
Met langzaam aanzwellende muziek wordt de kijker Walk the Line in geleid. We volgen de camera door de gevangenis van Folsom, waar Johnny Cash een (achteraf legendarisch) optreden zal geven. Dit optreden markeert het eindpunt van Cash’ pogingen om June Carter aan zich te binden. Zijn liefde voor haar werd hem in eerste instantie bijna fataal, maar blijkt uiteindelijk toch zijn redding te zijn. Als June zijn weinig subtiele avances niet tot nauwelijks beantwoordt, neemt Cash’ drugsverslaving hand over hand toe. Met als uiteindelijk gevolg dat hij wordt uitgespuwd en in eenzaamheid en ellende zijn dagen slijt. Hoewel het verhaal bekend is, blijft de film toch boeien. De complimenten hiervoor komen vooral op conto van Phoenix en Witherspoon. Hun vertolkingen zijn fenomenaal, terwijl ze ook nog eens als tweelingen lijken op degenen die ze verbeelden. Phoenix speelt ‘The man in black’ als een dwaas die zijn hart volgt. Zijn diepe stem komt dichtbij die van Cash. Witherspoon speelt Carter als een gevatte, maar ietwat wispelturige zangeres die in de wereld van sex, drugs & rock ‘n roll haar christelijke principes probeert na te streven. Ondanks haar eigen problemen blijft ze op een aangename, ongedwongen manier vriendelijk tegen iedereen die ze tegenkomt. Walk The Line is een uitstekende film. Zowel voor Cashliefhebbers, als voor Cashhaters. (Matthijs Rijpma)
Een actrice om van te dromen. dat is Carice van Houten voor regisseur Theu Boermans in de rol van Viola in Shakespeares bekende Driekoningenavond, dat draait om persoonverwisselingen en de verwarring die daaruit voortkomt. De naïeve drenkeling Viola, aan haar plattelandsaccent te horen is ze ‘niet van hier’, leidt met haar hartveroverende onschuld, korte haar en verlegen loopje iedereen om de tuin. Wat nog versterkt wordt doordat ze, haast ondanks zichzelf, wars is van elke vorm van koketterie. Als haar broer Sebastiaan op dezelfde kust aanspoelt, blijkt hij, in dito joggingjasje, nét zo innemend te zijn. Geen wonder dat de verveelde dertigers Orsino (Frank Lammers) en Olivia (Saskia Temmink) uiteindelijk maar één ding willen; zich laven aan deze bron van jeugdige onschuld. Tijn Docter als Sebastiaan spiegelt zich op een prachtige manier aan zijn gelijke waarmee hij al een heel leven achter de rug heeft: hun liefde voor elkaar als hervonden broer en zusje sprankelt, verrast en vertedert. Zelfs zozeer, dat ze bij hun vreugdevol weerzien óók wegkomen met het uitbarsten in dé smartlap van de regio-jeugd: Twarres’ Wer bisto als een ode aan de gespeelde en gemeende onschuld. Fotografie: Sanne Peper. (Lotje Dercksen)
Het duo Ben Bridwell en Mat Brooke, afkomstig uit de Westcoastpopband Carrissa’s Weird, maakten dit jaar onder de naam Band of Horses de schitterende plaat Everything all the Time. Met een onuitputtelijke mix van The Beach Boys, Neil Young en een flinke gelijkenis met My Morning Jacket, wisten de heren een aantal bezielende songs te maken die het beste onder de noemer puur te scharen zijn. Daarbij zijn de nummers krachtig van melodie en soms, vooral qua zang, een beetje over the top. Maar door de combinatie van rust aan de oppervlakte en de geweldige onderhuidse energie is Everything all the Time, zeker met de nummers Wicked Gill, The Funeral en The Great Salt Lake een van de meest meeslepende platen van het afgelopen jaar. (Niek Hofstetter)
De Taiwanese regisseur Hsiao-hsien Hou (The Puppetmaster, Millennium Mambo) weet als geen ander de gemoedstoestand van de kijker in de melancholische versnelling te zetten. Alledaagse taferelen zien er bij hem zo sober uit dat een beter voorbeeld van realisme in een film nauwelijks denkbaar is. In Three Times weet hij die klasse weer een paar keer te tonen. De film was oorspronkelijk gepland als een trilogie die door drie verschillende regisseurs gemaakt zou worden. Toen dit mislukte nam de Taiwanese meester zelf alle delen voor zijn rekening, met wisselend resultaat. Zijn meesterschap komt vooral uit de verf in de eerste van de drie vertellingen: A Time for Love. Deze korte film doet veel denken aan dé perfecte film over de liefde, Kar-Wai Wongs In the Mood for Love (2000). We zien twee mensen die hevig verliefd zijn, maar kunnen dit slechts afleiden uit hun lichaamstaal. Hun lichamen spreken, maar de acteurs zelf zwijgen vooral. Een juweeltje van een film, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de muziek. Dit deel van het drieluik ziet er simpel uit, maar is ó zo vakkundig gemaakt. De combinatie van het eenvoudige verhaaltje, de muziek en de chemie tussen de acteurs bezorgde me kippenvel. (Matthijs Rijpma)
Wie een beeld wil krijgen van de belangrijkste politieke, economische en artistieke veranderingen van de twintigste eeuw, hoeft alleen maar naar het
werk van fotograaf Henri Cartier-Bresson (1908-2004) te kijken. Hij begon in
1931 met fotograferen en was sindsdien bij alle belangrijke gebeurtenissen aanwezig.
Hij maakte fotoreportages over de Spaanse burgeroorlog, in 1944
fotografeerde hij de bevrijding van Parijs, in 1947 richtte hij samen met
enkele collega-fotografen het fotoagentschap Magnum Photos op. Hij
fotografeerde het Amerika van de jaren dertig, Indonesië tijdens de
onafhankelijkheid, kunstenaars in Frankrijk, hij was in China toen het Rode
leger binnentrok en Mao de macht greep, fotografeerde Gandhi net voor zijn
dood en was in 1954 de eerste Westerse fotograaf die de Sovjet Unie mocht
bezoeken.
Voor Cartier-Bresson was het ‘beslissende moment’ bijna heilig, waarbij vorm
en inhoud van het onderwerp precies samenvallen. Sec gezien is
Cartier-Bresson nieuwsfotograaf, maar zijn werk is tot kunst verheven. Zijn
zwart-wit foto’s worden gekenmerkt door een bijzonder lijnenspel, waardoor
zijn composities een evenwichtig en tegelijkertijd spannend beeld opleveren.
Fotografie: Henri Cartier-Bresson. (Anita Terpstra)
Slangen en Piercings is een dun boek, bijna een novelle. Het verhaal is simpel, met een beperkt aantal hoofdpersonen en weinig actie. Het lijkt een bescheiden boekje, maar schijn bedriegt. Slangen en Piercings was in Japan eerst een instant-bestseller, nu een cultklassieker en werd afgelopen jaar ook de winnaar van de Akutagawa-prijs, de belangrijkste Japanse literaire onderscheiding. Het is het debuut van de 21-jarige schrijfster Hitomi Kanehara. Naast lof kreeg Kanehara ook veel kritiek. De wereld die zij schetst in haar boek is doelloos, gewelddadig en vol expliciete seks. In een interview zei Kanehara hierover dat ze de hopeloosheid van de jonge Japanse vrouw wilde beschrijven zoals zij die zelf gevoeld heeft. Het is Kanehara gelukt om met minimale middelen sfeer en diepte aan het verhaal te geven, waardoor de gewelddadige hopeloosheid nog lang na blijft zeuren. Tegelijkertijd is dit ook de zwakte van het boek: de hoge literaire graad gaat ten koste van het verhaal. Meisje ontmoet jongen en laat zich uit wanhoop naar een ander leven meevoeren in een neerwaartse spiraal van lichamelijk geweld. Om de spanning gaande te houden wordt er nog een tweede jongen geïntroduceerd, evenals een paar gewelddadige intermezzo’s. Door de afgevlakte vertelstijl glijden die echter vrijwel onopgemerkt voorbij. Zo wordt de zwakke spanningsboog in 119 pagina’s maximaal belast. Dit is dan ook, ondanks het dunne voorkomen en de grote witmarges, geen boek voor luilekkerlezers, maar voor lezers die van een stevige literaire kluif houden. (Katrijn de Ronde)
Gekleed in maagdelijk wit komt ze het podium op. Maagdelijk, dat is toch niet het eerste waar je aan denkt bij Sara Kroos. Gelukkig blijkt in de loop van Zoetgevooisd dat ze dat allesbehalve is. Volgens Sara heeft iedereen een geheim dat hij of zij in een doosje met zich meedraagt. Zelf omschrijft ze zich als een cloer: een combinatie tussen een clown en een hoer. En hoewel ze minder grof uit de hoek komt dan in haar vorige programma, vertelt ze ook dit keer weer graag over haar seksleven, dat volgens eigen zeggen niet alleen uit vrouwen bestaat. Op sommige momenten gaat ze daar echter net even iets te lang op door. Daar staat tegenover dat ze in Zoetgevooisd meer dan eerder liedjes zingt, die afwisselend teer en soms toch ook weer wat grof zijn. Daarvoor wordt ze begeleid door een prima gitarist en pianist. Fotografie: Willem de Roon (Margreet Pronk)
Dit voorjaar was in het Centraal Museum in Utrecht een bijzondere tentoonstelling te zien. Op verzoek van directeur Pauline Terreehorst stelde Erik Kessels de tentoonstelling Loving Your Pictures samen. Kessels is creatief directeur van communicatiebureau KesselsKramer in Amsterdam. De gebruikte foto’s zijn niet gemaakt door hemzelf, maar zijn wel door hem verzameld. Op vlooienmarkten en internet speurt hij naar foto’s, waarbij hij een grote voorkeur heeft voor hele fotoseries. Door de foto’s uit hun originele context te halen en integraal in een museum te hangen verandert hun betekenis. De museumbezoeker interpreteert de foto’s opnieuw waardoor er nieuwe verhalen ontstaan. De van origine heel persoonlijke foto’s blijken in eens een universele zeggingskracht te hebben. De werkwijze van Kessels bij het samenstellen van deze tentoonstelling is representatief voor wat we momenteel in de hedendaagse kunst aantreffen: een verschuiving in de rol van de fotograaf van beeldmaker naar beeldredacteur. (Annette van Apeldoorn)
Op deze cd komen twee heel verschillende werelden op een wonderlijke manier samen. De ene is de sprookjeswereld van Isobel Campbell, wier feeërieke stem we nog kennen uit de tijd dat ze zong bij Belle & Sebastian. Haar wereld klinkt als een lieve, haast zoetsappige wereld. De andere is de rauwe wereld van Mark Lanegan. Zijn donkere, raspende stem kennen we van The Screaming Trees, Queens of the Stone Age en zijn prachtige soloplaat Bubblegum. Dat is een rauwe harde wereld, vol drank, drugs en Rock & Roll. Het zijn twee uitersten, licht en donker, the Beauty and the Beast. En toch scheppen die beide werelden een geheel nieuwe harmonieuze wereld, waar het heel goed toeven is. Het is een melancholische, duistere plaat met vooral –inderdaad– ballads. Heerlijk! (Nienke Niermans)
Zelden getuigt een boek van zoveel sprankelende vertelkunst als Het luizenpaleis van Elif Shafak. In de roman, die bij momenten meer weg heeft van een verhalenbundel, portretteert de Turkse schrijfster de uiteenlopende levens van de bewoners van het Luizenpaleis, een anoniem flatgebouw in Istanbul. Zowat heel de Turkse samenleving lijkt er samen te hokken – van de student Sidar en zijn hond Gaba in de kelder over de tweeling Cemal en Celal in hun kapperszaak, tot de obsessieve poetsvrouw Tijen Spic & Span op de bovenste verdieping. Het resultaat is een sublieme verzameling van tragikomische verhalen over het leven in een moderne grootstad. Shafak bouwt een roman op uit een reeks verhalen, stapelt tegen een achtergrond van stank de meest frisse beschrijvingen op en perst een hele samenleving samen in een flatgebouw. Dat die hele krachttoer bijna vijfhonderd pagina’s in beslag neemt, is enkel goed nieuws te noemen. (Yves Peirsman)
Sinds 1969 heeft de Texaanse regisseur Terrence Malick slechts vijf films gemaakt, waarvan het merendeel een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten op zowel critici als het publiek. Malick is een regisseur die op iedere film zijn eigen stempel drukt. Hij bouwt nu bijna dertig jaar lang gestaag aan een oeuvre dat qua onderwerpen ver uit elkaar ligt, maar waarvan ieder product zijn karakteristieke handtekening draagt. De trailer van The New World, Malicks opvolger van The Thin Red Line, beloofde niet veel goeds. Het leek op een alledaagse Hollywoodproductie over de brute invasie van westerlingen in het pas ontdekte Amerika. De op sensatie beluste filmbezoeker die na het misleidende voorstukje dacht een gewelddadig portret van zeventiende-eeuws kolonialisme te gaan zien, kwam echter bedrogen uit: Malicks versie is een meditatieve weergave van een pure, jonge en onbedorven wereld, verpersoonlijkt door Pocahontas (Q’Orianka Kilcher). In deze film spelen ruisende bomen, kabbelend water, fluitende vogels en de muziek van Wagner een even grote rol als de mensen die deze onschuld in rap tempo verwoest hebben. (Dennis Seine)
Dirk Tanghe viert het tienjarig jubileum van zijn Paardenkathedraal met één van de meest uitbundige voorstellingen uit zijn carrière. Geheel in de traditie van Tanghe is ook August, August, August een visueel stuk met een uitbundig en karakteristiek uiterlijk. Maar dit keer is de Vlaamse regisseur helemaal los gegaan: muziek, ballet, showdans, glitterende kostuums, overdadige make-up en een kleurrijk decor. Het is vol, overvol. Maar fascinerend genoeg absoluut niet té vol. Te midden van het visuele geweld is August, August, August vooral een sterk, overdonderend en ontroerend sprookje over de kracht van de fantasie en de onschuld. Maar wel met een zwart randje. Want tegenover de dromen van de simpele clown August staan het regime dat kostte wat het kost aan de macht wil blijven. Tanghes tijdloze boodschap: kunst kun je niet de kop indrukken. Dat moet eruit. Knallend en wel. Fotografie: Sjouke Dijkstra (Ruth van Beek)
De tweede langspeelplaat van Junior Boys bevindt zich in het kille schemergebied van de elektronische popmuziek. Verlangen en eenzaamheid gevangen in liedjes die zich bewegen tussen geilheid en melancholie. Het is roadtrip met een soundtrack van elektro en eenentwintigste-eeuws gecroon. Jeremy Greenspan en partner in crime Matthew Didemus vullen een heel album met een volledig eigen kijk op het poplandschap van 2006. Een kaal en ijzig landschap is het wel in hun visie. Maar dat mag best in deze tijden van smeltende poolkappen en – dreigende – overstromingen. So This Is Goodbye is dan misschien niet zo overweldigend als het debuut Last Exit, maar de winterse woestijn wordt her en der weer prachtig ingekleurd door zonnestralen vol troostrijke warmte. Bereid je wel terdege voor als je vertrekt naar dit land en neem flink wat kaarsen en een fles wodka mee. Echt gezellig wordt het tijdens de reis namelijk zelden. (Pieter van Megen)
In Syriana wordt gepraat, gefluisterd, onderhandeld, bedrogen, geschreeuwd en gedood en als kijker zit je hier vanaf de openingsscène midden in. Syriana is een ritje in de achtbaan voor iedere Ludlumliefhebber die graag naar de bioscoop gaat. Alles draait om olie, geld en de complexe relaties die deze twee aangaan met elkaar en met alle mensen die er in handelen. ‘Complex’ is hier het sleutelwoord: de verschillende verhaallijnen zorgen ervoor dat stijl en onderwerp naadloos op elkaar aansluiten. De wereld van olie is eindeloos complex, en het scenario van Stephen Gaghan reduceert dit gecompliceerde geheel in Syriana niet tot een rechtlijnig en alles onthullend vehikel, maar laat dat wat het daglicht niet verdragen kan in het duister. Uiteindelijk is het aan de kijker om de verschillende motieven van alle spelers uit te werken, zonder de voor Hollywood zo typische handreiking van de filmmaker, en dat maakt Syriana tot één van de meest gewaagde en geslaagde experimenten van 2006. (Dennis Seine)
Regisseur Johan Doesburg plaatste dit oorlogsverhaal-van-alle-tijden in een diepe vierkante binnenplaats. Daar beneden speelt zich het nooit-eindende gevecht af. Het publiek zit er omheen op hoge steigers, hangt over de balustrade en ziet toe. Zoals de buren meegenieten van ruzies op de binnenplaats, zonder zelf in te grijpen. Krijsende wijven: vooral Marie Louise Stheins als superieure Clytaemnestra is prachtig. Mannen zetten als drieste kemphanen een hoge borst op. De cirkel van bloedvergieten wordt pas doorbroken als een hogere macht de strijdende partijen uit elkaar haalt. Dat moeten wij in onze dagen de Verenigde Naties nog met succes zien doen.
Oresteia is na Opening Night (deze komt later in deze lijst nog terug) de tweede samenwerking van gezelschappen Toneelgroep Amsterdam en NTGent, het theaterhuis van regisseur Johan Simons. Dit keer is Aus Greidanus jr. naast Simons de belangrijkste inbreng van NTGent, verder is de cast grotendeels Amsterdams. Het resultaat is een fantastische club acteurs op het toneel, die in dit ensemble-stuk uitstekend overweg kunnen met de zware teksten en rondspattende modder. Door deze klassieke tekst te verbinden aan een oerelement als klei, creëert Simons bijzondere toneelbeelden. Vader Agamemnon is van boven tot onder ingesmeerd met de bruingele klein: twintig minuten zit Bokma bewegingloos, als een kleisculptuur op het toneel, begraven in wraak. Bij iedere aanraking met het graf raken zijn kinderen meer besmet met de wraaklust en de smekende kinderstemmen worden uiteindelijk beloond met een orakel van hun vader. Een slagveld van modder, klei en water – restanten van de stevige voorstelling van Toneelgroep Amsterdam en NTGent. Fotografie: Susanne Middelberg (NT) en Phile Deprez (TGA/NTG) (Mieke Zijlmans en Ruth van Beek)
Als je volgend jaar in een Amsterdam café toevallig met een Deen in gesprek raakt, die al na een minuut op de filosofische toer gaat, tien tegen een dat je met Jens Christian Grøndahl zit te praten. Komend jaar komt hij namelijk drie maanden in de hoofdstad wonen. Dus verras hem en ga alvast zijn laatste boek Rode Handen lezen. Ogenschijnlijk gaat het verhaal over een jonge Deense vrouw die als au pair in Duitsland gaat werken en bevriend raakt met een RAF-terrorist. Volgens Grøndahl gebruiken jongeren hun jeugd niet alleen om dag en nacht te feesten – nou, ja sommigen wel – en staan ze meer open voor ‘het lijden in de wereld’, zoals dat via de beeldbuis tot hen komt. Volwassenen denken daarentegen vaak meer aan hun gezin dan aan de rest van de wereld. Een denkerdje dus, die Grøndahl, maar ja, wat moet je anders als je filosofie hebt gestudeerd. (Arnoud van Soest).
Geen patriottisme, bloed vergieten of peperduur wapentuig, en toch is Jarhead met recht de beste oorlogsfilm sinds tijden. Of eigenlijk: juist daarom. Zonder poespas en overbodige actie schetst regisseur Sam Mendes (American Beauty) aan de hand van een autobiografie van een Amerikaanse ex-marinier hoe oorlog tegenwoordig is: saai. In Vietnam kwam het nog tot man-tegen-man-gevechten, maar met de geavanceerde wapens van tegenwoordig is het voetvolk minder belangrijk geworden. Grondoorlog is volgens Jarhead nu een tentenkamp in de woestijn vol testosteronbommen met steeds korter wordende lontjes. Wachtend op een schot. Die stuurse waanzin is exact wat je in de grote ogen van rekruut Anthony Swofford (Jake Gyllenhaal) leest. Pas als hij in verzengende hitte door olieregens loopt –shots die niet hadden misstaan als world press photo – mag hij even van de oorlog proeven. Het is niet voldoende: zelfs de grootste pacifisten hopen tegen het einde van Jarhead dat Swofford toch iemand mag neerschieten. En dat is misschien wel de meest beangstigende boodschap. (Floortje Smit)
2006 was nog niet eens begonnen of de Infadels begonnen met de bestorming van de zalen en podia in Europa. Ongeveer een miljoen mensen zagen afgelopen jaar een geslepen show van een band die alles in zich had om door te breken. De makkelijk dansbare nummers met herkenbare teksten werden met zo’n energie gebracht dat het bijna onmogelijk was om niet mee te bewegen. Dat iedereen ze omarmde, blijkt uit de statistieken; in een jaar verzorgde de band in 20 landen ongeveer 200 optredens, wat gezien de explosie op het podium een enorme krachtinspanning moet hebben gevergd.
Het enthousiasme dat er op het podium uitspringt, heeft de band goed weten over te brengen op het debuutalbum We Are Not the Infadels. Het geheel klopt, de nummers blijven hangen en gaan niet vervelen. De band krijgt loon naar werken, en mag niet ontbreken in deze lijst: Infadels, we can’t get enough! (Bastiaan de Jonge).
In de lange smalle zalen van het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem gaf Lida Abdul een ander beeld van Afghanistan dan de afgelopen jaren op de televisie en in de kranten te zien was. De uit Afghanistan afkomstige kunstenares bezocht haar geboorteland na een aantal jaren weer, na de val van het Taliban-regime en de verwoestingen. Op de video en foto’s op de tentoonstelling Petition for another world zien we Abdul langs de gebouwen lopen en ze beschilderen met witte verf. De witte verf bedekt de verwoestingen; Abdul verbergt ze en neutraliseert ze; ze lijken er niet meer te zijn. Haar performances doen denken aan het werk van Marina Abramovic. Met een zelfde energie en soms agressie is ze aanwezig in haar werk en speelt haar lichamelijkheid een rol in haar performances. Met recht in de Crazy 88. (Wytske Visser)
Duitsers hebben geen humor, vinden veel Nederlanders. De meeste Nederlandse recensenten werden dan ook verrast door Het meten van de wereld van de Duitse schrijver Daniel Kehlmann. In zijn roman vertelt Kehlman op komische wijze het verhaal van twee belangrijke wetenschappers uit de 18e eeuw, Alexander Humboldt en Carl Friedrich Grauß die in alle opzichten elkaars tegenpolen zijn. Humboldt is een vriendelijke, maar wereldvreemde en sociaal gestoorde wetenschapper, Grauß een knorrige en onbeschaafde wiskundige. Kehlmann werpt een ironische blik op de Duitse hoge cultuur van die dagen. Hoewel hij vrij goed geslaagd is in zijn opzet, wordt het boek op sommige momenten ietwat flauw en ook de bedoeld houterige schrijfstijl is vaak storend. De grote hoeveelheid wetenschap die Kahlman is zijn historische roman stopt, is ambitieus maar haalt ook de vaart uit het boek. Dit maakt van Het meten van de wereld een interessant experiment, dat echter wel een vasthoudende lezer vereist. (Wytske Visser)
Crazy 88
Artikel: De beste 88 van 2006 deel 2
In dit tweede deel van de Crazy 88 komen we met de nummers 66 tot en met 45 langzaamaan dichterbij de echte uitschieters van dit jaar. Laat u opnieuw verassen door onze eigenzinnige en soms opmerkelijke selectie.
66: Textures – Drawing Circles
~
Beter uitgekristalliseerd, verder ontwikkeld en volwassener, allemaal termen die gebruikt werden voor het moeilijke tweede album Drawing Circles van Textures. En inderdaad het album klónk ook stukken volwassener en evenwichtiger dan zijn voorganger Polars. Niet dat we gelijk de syncope-ritmes moesten missen of juist de subtiele melodieën, nee, alles zat er nog steeds in, zei het nog beter. Ook nieuwe zanger Eric Kalsbeek laat horen de plek binnen de band absoluut te verdienen. Niet alleen kan de beste man keihard brullen, hij kan ook nog eens goed zingen, iets wat de muziek alleen maar meer dimensie geeft. Een prachtige plaat dus en een welverdiende plaats in de Crazy 88 voor deze Nederlandse trots in metalland. (Michel Romeijn)
Lees ook onze recensie van Drawing Circles.
65: Alexis de Roode – Geef mij een wonder
~
Ze zouden het er eigenlijk niet bij moeten zetten, dat een dichter ook slamt. Je leest toch met een gekleurde bril en verwacht er op voorhand weinig van, en als het dan niet echt hemelbestormend is wantrouw je het eigen oordeel. Terwijl het leven al moeilijk genoeg is. Voor ons dan, want debutant Alexis de Roode wandelt vrij en onbevangen door zijn eigen wondere wereld, vol liefderijke extase en extatische liefde, met enkel zorgen over de uitweg voor zijn zaad. Het sterkst is De Roode in zijn liefdeslyriek. Je zou haast wensen dat hij het malle idee uit zijn hoofd zet dat hij een dichter moet zijn, en dus zo ongeveer moet dichten zoals de dichtende goegemeente van dit moment doet. De volgende keer gewoon een bundel onvervalste, extatische liefdeslyriek over “de gekte van zaad dat geen uitweg vindt!”! Als een soort doorgedraaide en oversekste Gorter in de dop. Wel nog wat doen aan de wat al te platte sentimentaliteit van regels als “dat ze even naar mij keek en zei:/ ik wil even naar je kijken”, maar schrijven is nu eenmaal schrappen – en bovendien een leerproces. Gewoon verder in de zin van:
Wat zingt daar ’s nachts in die hoge Dom?
Het luiden van klokken geeft weinig troost.
Dan komt het helemaal goed, met zaad zowel als dichterschap. (Enno de Witt)
Lees ook onze recensie van Geef mij een wonder.
64: Walk the Line – James Mangold
~
Met langzaam aanzwellende muziek wordt de kijker Walk the Line in geleid. We volgen de camera door de gevangenis van Folsom, waar Johnny Cash een (achteraf legendarisch) optreden zal geven. Dit optreden markeert het eindpunt van Cash’ pogingen om June Carter aan zich te binden. Zijn liefde voor haar werd hem in eerste instantie bijna fataal, maar blijkt uiteindelijk toch zijn redding te zijn. Als June zijn weinig subtiele avances niet tot nauwelijks beantwoordt, neemt Cash’ drugsverslaving hand over hand toe. Met als uiteindelijk gevolg dat hij wordt uitgespuwd en in eenzaamheid en ellende zijn dagen slijt. Hoewel het verhaal bekend is, blijft de film toch boeien. De complimenten hiervoor komen vooral op conto van Phoenix en Witherspoon. Hun vertolkingen zijn fenomenaal, terwijl ze ook nog eens als tweelingen lijken op degenen die ze verbeelden. Phoenix speelt ‘The man in black’ als een dwaas die zijn hart volgt. Zijn diepe stem komt dichtbij die van Cash. Witherspoon speelt Carter als een gevatte, maar ietwat wispelturige zangeres die in de wereld van sex, drugs & rock ‘n roll haar christelijke principes probeert na te streven. Ondanks haar eigen problemen blijft ze op een aangename, ongedwongen manier vriendelijk tegen iedereen die ze tegenkomt. Walk The Line is een uitstekende film. Zowel voor Cashliefhebbers, als voor Cashhaters. (Matthijs Rijpma)
Lees ook onze recensie van Walk the Line.
63: Driekoningenavond – Theatercompagnie
~
Een actrice om van te dromen. dat is Carice van Houten voor regisseur Theu Boermans in de rol van Viola in Shakespeares bekende Driekoningenavond, dat draait om persoonverwisselingen en de verwarring die daaruit voortkomt. De naïeve drenkeling Viola, aan haar plattelandsaccent te horen is ze ‘niet van hier’, leidt met haar hartveroverende onschuld, korte haar en verlegen loopje iedereen om de tuin. Wat nog versterkt wordt doordat ze, haast ondanks zichzelf, wars is van elke vorm van koketterie. Als haar broer Sebastiaan op dezelfde kust aanspoelt, blijkt hij, in dito joggingjasje, nét zo innemend te zijn. Geen wonder dat de verveelde dertigers Orsino (Frank Lammers) en Olivia (Saskia Temmink) uiteindelijk maar één ding willen; zich laven aan deze bron van jeugdige onschuld. Tijn Docter als Sebastiaan spiegelt zich op een prachtige manier aan zijn gelijke waarmee hij al een heel leven achter de rug heeft: hun liefde voor elkaar als hervonden broer en zusje sprankelt, verrast en vertedert. Zelfs zozeer, dat ze bij hun vreugdevol weerzien óók wegkomen met het uitbarsten in dé smartlap van de regio-jeugd: Twarres’ Wer bisto als een ode aan de gespeelde en gemeende onschuld. Fotografie: Sanne Peper. (Lotje Dercksen)
Lees ook onze recensie van Driekoningenavond.
62: Band of Horses – Everything all the time
~
Het duo Ben Bridwell en Mat Brooke, afkomstig uit de Westcoastpopband Carrissa’s Weird, maakten dit jaar onder de naam Band of Horses de schitterende plaat Everything all the Time. Met een onuitputtelijke mix van The Beach Boys, Neil Young en een flinke gelijkenis met My Morning Jacket, wisten de heren een aantal bezielende songs te maken die het beste onder de noemer puur te scharen zijn. Daarbij zijn de nummers krachtig van melodie en soms, vooral qua zang, een beetje over the top. Maar door de combinatie van rust aan de oppervlakte en de geweldige onderhuidse energie is Everything all the Time, zeker met de nummers Wicked Gill, The Funeral en The Great Salt Lake een van de meest meeslepende platen van het afgelopen jaar. (Niek Hofstetter)
Lees ook onze recensie van Everything all the time.
61: Three Times (Zui hao de shi guang) – Hsiao-hsien Hou
~
De Taiwanese regisseur Hsiao-hsien Hou (The Puppetmaster, Millennium Mambo) weet als geen ander de gemoedstoestand van de kijker in de melancholische versnelling te zetten. Alledaagse taferelen zien er bij hem zo sober uit dat een beter voorbeeld van realisme in een film nauwelijks denkbaar is. In Three Times weet hij die klasse weer een paar keer te tonen. De film was oorspronkelijk gepland als een trilogie die door drie verschillende regisseurs gemaakt zou worden. Toen dit mislukte nam de Taiwanese meester zelf alle delen voor zijn rekening, met wisselend resultaat. Zijn meesterschap komt vooral uit de verf in de eerste van de drie vertellingen: A Time for Love. Deze korte film doet veel denken aan dé perfecte film over de liefde, Kar-Wai Wongs In the Mood for Love (2000). We zien twee mensen die hevig verliefd zijn, maar kunnen dit slechts afleiden uit hun lichaamstaal. Hun lichamen spreken, maar de acteurs zelf zwijgen vooral. Een juweeltje van een film, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de muziek. Dit deel van het drieluik ziet er simpel uit, maar is ó zo vakkundig gemaakt. De combinatie van het eenvoudige verhaaltje, de muziek en de chemie tussen de acteurs bezorgde me kippenvel. (Matthijs Rijpma)
Lees ook onze recensie van Three Times.
60: Henri Cartier-Bresson – Een retrospectief
~
Wie een beeld wil krijgen van de belangrijkste politieke, economische en artistieke veranderingen van de twintigste eeuw, hoeft alleen maar naar hetwerk van fotograaf Henri Cartier-Bresson (1908-2004) te kijken. Hij begon in
1931 met fotograferen en was sindsdien bij alle belangrijke gebeurtenissen aanwezig.
Hij maakte fotoreportages over de Spaanse burgeroorlog, in 1944
fotografeerde hij de bevrijding van Parijs, in 1947 richtte hij samen met
enkele collega-fotografen het fotoagentschap Magnum Photos op. Hij
fotografeerde het Amerika van de jaren dertig, Indonesië tijdens de
onafhankelijkheid, kunstenaars in Frankrijk, hij was in China toen het Rode
leger binnentrok en Mao de macht greep, fotografeerde Gandhi net voor zijn
dood en was in 1954 de eerste Westerse fotograaf die de Sovjet Unie mocht
bezoeken.
Voor Cartier-Bresson was het ‘beslissende moment’ bijna heilig, waarbij vorm
en inhoud van het onderwerp precies samenvallen. Sec gezien is
Cartier-Bresson nieuwsfotograaf, maar zijn werk is tot kunst verheven. Zijn
zwart-wit foto’s worden gekenmerkt door een bijzonder lijnenspel, waardoor
zijn composities een evenwichtig en tegelijkertijd spannend beeld opleveren.
Fotografie: Henri Cartier-Bresson. (Anita Terpstra)
Lees ook onze recensie van Een retrospectief.
59: Hitomi Kanehara – Slangen en piercings
~
Slangen en Piercings is een dun boek, bijna een novelle. Het verhaal is simpel, met een beperkt aantal hoofdpersonen en weinig actie. Het lijkt een bescheiden boekje, maar schijn bedriegt. Slangen en Piercings was in Japan eerst een instant-bestseller, nu een cultklassieker en werd afgelopen jaar ook de winnaar van de Akutagawa-prijs, de belangrijkste Japanse literaire onderscheiding. Het is het debuut van de 21-jarige schrijfster Hitomi Kanehara. Naast lof kreeg Kanehara ook veel kritiek. De wereld die zij schetst in haar boek is doelloos, gewelddadig en vol expliciete seks. In een interview zei Kanehara hierover dat ze de hopeloosheid van de jonge Japanse vrouw wilde beschrijven zoals zij die zelf gevoeld heeft. Het is Kanehara gelukt om met minimale middelen sfeer en diepte aan het verhaal te geven, waardoor de gewelddadige hopeloosheid nog lang na blijft zeuren. Tegelijkertijd is dit ook de zwakte van het boek: de hoge literaire graad gaat ten koste van het verhaal. Meisje ontmoet jongen en laat zich uit wanhoop naar een ander leven meevoeren in een neerwaartse spiraal van lichamelijk geweld. Om de spanning gaande te houden wordt er nog een tweede jongen geïntroduceerd, evenals een paar gewelddadige intermezzo’s. Door de afgevlakte vertelstijl glijden die echter vrijwel onopgemerkt voorbij. Zo wordt de zwakke spanningsboog in 119 pagina’s maximaal belast. Dit is dan ook, ondanks het dunne voorkomen en de grote witmarges, geen boek voor luilekkerlezers, maar voor lezers die van een stevige literaire kluif houden. (Katrijn de Ronde)
Lees ook onze recensie van Slangen en piercings.
58: Zoetgevooisd – Sara Kroos
~
Gekleed in maagdelijk wit komt ze het podium op. Maagdelijk, dat is toch niet het eerste waar je aan denkt bij Sara Kroos. Gelukkig blijkt in de loop van Zoetgevooisd dat ze dat allesbehalve is. Volgens Sara heeft iedereen een geheim dat hij of zij in een doosje met zich meedraagt. Zelf omschrijft ze zich als een cloer: een combinatie tussen een clown en een hoer. En hoewel ze minder grof uit de hoek komt dan in haar vorige programma, vertelt ze ook dit keer weer graag over haar seksleven, dat volgens eigen zeggen niet alleen uit vrouwen bestaat. Op sommige momenten gaat ze daar echter net even iets te lang op door. Daar staat tegenover dat ze in Zoetgevooisd meer dan eerder liedjes zingt, die afwisselend teer en soms toch ook weer wat grof zijn. Daarvoor wordt ze begeleid door een prima gitarist en pianist. Fotografie: Willem de Roon (Margreet Pronk)
Lees ook onze recensie van Zoetgevooisd.
57: Erik Kessels – Loving your pictures
~
Dit voorjaar was in het Centraal Museum in Utrecht een bijzondere tentoonstelling te zien. Op verzoek van directeur Pauline Terreehorst stelde Erik Kessels de tentoonstelling Loving Your Pictures samen. Kessels is creatief directeur van communicatiebureau KesselsKramer in Amsterdam. De gebruikte foto’s zijn niet gemaakt door hemzelf, maar zijn wel door hem verzameld. Op vlooienmarkten en internet speurt hij naar foto’s, waarbij hij een grote voorkeur heeft voor hele fotoseries. Door de foto’s uit hun originele context te halen en integraal in een museum te hangen verandert hun betekenis. De museumbezoeker interpreteert de foto’s opnieuw waardoor er nieuwe verhalen ontstaan. De van origine heel persoonlijke foto’s blijken in eens een universele zeggingskracht te hebben. De werkwijze van Kessels bij het samenstellen van deze tentoonstelling is representatief voor wat we momenteel in de hedendaagse kunst aantreffen: een verschuiving in de rol van de fotograaf van beeldmaker naar beeldredacteur. (Annette van Apeldoorn)
Lees ook onze recensie van Loving your pictures.
56: Isobel Campbell & Mark Lanegan – Ballad of the Broken Seas
~
Op deze cd komen twee heel verschillende werelden op een wonderlijke manier samen. De ene is de sprookjeswereld van Isobel Campbell, wier feeërieke stem we nog kennen uit de tijd dat ze zong bij Belle & Sebastian. Haar wereld klinkt als een lieve, haast zoetsappige wereld. De andere is de rauwe wereld van Mark Lanegan. Zijn donkere, raspende stem kennen we van The Screaming Trees, Queens of the Stone Age en zijn prachtige soloplaat Bubblegum. Dat is een rauwe harde wereld, vol drank, drugs en Rock & Roll. Het zijn twee uitersten, licht en donker, the Beauty and the Beast. En toch scheppen die beide werelden een geheel nieuwe harmonieuze wereld, waar het heel goed toeven is. Het is een melancholische, duistere plaat met vooral –inderdaad– ballads. Heerlijk! (Nienke Niermans)
Lees ook onze recensie van Ballad of the Broken Seas.
55: Elif Shafak – Het Luizenpaleis
~
Zelden getuigt een boek van zoveel sprankelende vertelkunst als Het luizenpaleis van Elif Shafak. In de roman, die bij momenten meer weg heeft van een verhalenbundel, portretteert de Turkse schrijfster de uiteenlopende levens van de bewoners van het Luizenpaleis, een anoniem flatgebouw in Istanbul. Zowat heel de Turkse samenleving lijkt er samen te hokken – van de student Sidar en zijn hond Gaba in de kelder over de tweeling Cemal en Celal in hun kapperszaak, tot de obsessieve poetsvrouw Tijen Spic & Span op de bovenste verdieping. Het resultaat is een sublieme verzameling van tragikomische verhalen over het leven in een moderne grootstad. Shafak bouwt een roman op uit een reeks verhalen, stapelt tegen een achtergrond van stank de meest frisse beschrijvingen op en perst een hele samenleving samen in een flatgebouw. Dat die hele krachttoer bijna vijfhonderd pagina’s in beslag neemt, is enkel goed nieuws te noemen. (Yves Peirsman)
Lees ook onze recensie van Het Luizenpaleis.
54: The New World – Terrence Malick
~
Sinds 1969 heeft de Texaanse regisseur Terrence Malick slechts vijf films gemaakt, waarvan het merendeel een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten op zowel critici als het publiek. Malick is een regisseur die op iedere film zijn eigen stempel drukt. Hij bouwt nu bijna dertig jaar lang gestaag aan een oeuvre dat qua onderwerpen ver uit elkaar ligt, maar waarvan ieder product zijn karakteristieke handtekening draagt. De trailer van The New World, Malicks opvolger van The Thin Red Line, beloofde niet veel goeds. Het leek op een alledaagse Hollywoodproductie over de brute invasie van westerlingen in het pas ontdekte Amerika. De op sensatie beluste filmbezoeker die na het misleidende voorstukje dacht een gewelddadig portret van zeventiende-eeuws kolonialisme te gaan zien, kwam echter bedrogen uit: Malicks versie is een meditatieve weergave van een pure, jonge en onbedorven wereld, verpersoonlijkt door Pocahontas (Q’Orianka Kilcher). In deze film spelen ruisende bomen, kabbelend water, fluitende vogels en de muziek van Wagner een even grote rol als de mensen die deze onschuld in rap tempo verwoest hebben. (Dennis Seine)
Lees ook onze recensie van The New World.
53: August, August, August – De Paardenkathedraal
~
Dirk Tanghe viert het tienjarig jubileum van zijn Paardenkathedraal met één van de meest uitbundige voorstellingen uit zijn carrière. Geheel in de traditie van Tanghe is ook August, August, August een visueel stuk met een uitbundig en karakteristiek uiterlijk. Maar dit keer is de Vlaamse regisseur helemaal los gegaan: muziek, ballet, showdans, glitterende kostuums, overdadige make-up en een kleurrijk decor. Het is vol, overvol. Maar fascinerend genoeg absoluut niet té vol. Te midden van het visuele geweld is August, August, August vooral een sterk, overdonderend en ontroerend sprookje over de kracht van de fantasie en de onschuld. Maar wel met een zwart randje. Want tegenover de dromen van de simpele clown August staan het regime dat kostte wat het kost aan de macht wil blijven. Tanghes tijdloze boodschap: kunst kun je niet de kop indrukken. Dat moet eruit. Knallend en wel. Fotografie: Sjouke Dijkstra (Ruth van Beek)
Lees ook onze recensie van August, August, August.
52: Junior Boys – So This Is Goodbye
~
De tweede langspeelplaat van Junior Boys bevindt zich in het kille schemergebied van de elektronische popmuziek. Verlangen en eenzaamheid gevangen in liedjes die zich bewegen tussen geilheid en melancholie. Het is roadtrip met een soundtrack van elektro en eenentwintigste-eeuws gecroon. Jeremy Greenspan en partner in crime Matthew Didemus vullen een heel album met een volledig eigen kijk op het poplandschap van 2006. Een kaal en ijzig landschap is het wel in hun visie. Maar dat mag best in deze tijden van smeltende poolkappen en – dreigende – overstromingen. So This Is Goodbye is dan misschien niet zo overweldigend als het debuut Last Exit, maar de winterse woestijn wordt her en der weer prachtig ingekleurd door zonnestralen vol troostrijke warmte. Bereid je wel terdege voor als je vertrekt naar dit land en neem flink wat kaarsen en een fles wodka mee. Echt gezellig wordt het tijdens de reis namelijk zelden. (Pieter van Megen)
Lees ook onze recensie van So This Is Goodbye.
51: Syriana – Stephen Gaghan
~
In Syriana wordt gepraat, gefluisterd, onderhandeld, bedrogen, geschreeuwd en gedood en als kijker zit je hier vanaf de openingsscène midden in. Syriana is een ritje in de achtbaan voor iedere Ludlumliefhebber die graag naar de bioscoop gaat. Alles draait om olie, geld en de complexe relaties die deze twee aangaan met elkaar en met alle mensen die er in handelen. ‘Complex’ is hier het sleutelwoord: de verschillende verhaallijnen zorgen ervoor dat stijl en onderwerp naadloos op elkaar aansluiten. De wereld van olie is eindeloos complex, en het scenario van Stephen Gaghan reduceert dit gecompliceerde geheel in Syriana niet tot een rechtlijnig en alles onthullend vehikel, maar laat dat wat het daglicht niet verdragen kan in het duister. Uiteindelijk is het aan de kijker om de verschillende motieven van alle spelers uit te werken, zonder de voor Hollywood zo typische handreiking van de filmmaker, en dat maakt Syriana tot één van de meest gewaagde en geslaagde experimenten van 2006. (Dennis Seine)
Lees ook onze recensie van Syriana.
50: 2x Oresteia – door Het Nationale Toneel en door Toneelgroep Amsterdam/NTGent
Wraak leidt tot wraak leidt tot wraak. Van vader op zoon op kleinzoon: als oud zeer niet definitief wordt begraven, slaan volgende generaties elkaar opnieuw de kop in. In die zin is het verhaal van de Oresteia (458 vChr.) van de Griek Aeschylos van alle tijden. Echtgenote Clytaemnestra keelt haar man Agamemnon bij zijn thuiskomst na tien jaar knokken in Troje. Want Agamemnon offerde tien jaar geleden hun beider dochter om de goden gunstig te stemmen. Wraaak!
Maar: Clytaemnestra doodt vader Agamemnon? Dan doden de overige kinderen Clytaemnestra. Wraaak! Kortom: dit lijkt de Balkan wel. Of Baskenland in Spanje. Of Israel versus de Palestijnen.
Het Nationale Toneel
~
Toneelgroep Amsterdam en NTGent
~
Lees ook onze recensie van Oresteia door Het Nationale Toneel en onze recensie van Oresteia door Toneelgroep Amsterdam/NTGent.
49: Jens Christian Grøndahl – Rode handen
~
Als je volgend jaar in een Amsterdam café toevallig met een Deen in gesprek raakt, die al na een minuut op de filosofische toer gaat, tien tegen een dat je met Jens Christian Grøndahl zit te praten. Komend jaar komt hij namelijk drie maanden in de hoofdstad wonen. Dus verras hem en ga alvast zijn laatste boek Rode Handen lezen. Ogenschijnlijk gaat het verhaal over een jonge Deense vrouw die als au pair in Duitsland gaat werken en bevriend raakt met een RAF-terrorist. Volgens Grøndahl gebruiken jongeren hun jeugd niet alleen om dag en nacht te feesten – nou, ja sommigen wel – en staan ze meer open voor ‘het lijden in de wereld’, zoals dat via de beeldbuis tot hen komt. Volwassenen denken daarentegen vaak meer aan hun gezin dan aan de rest van de wereld. Een denkerdje dus, die Grøndahl, maar ja, wat moet je anders als je filosofie hebt gestudeerd. (Arnoud van Soest).
Lees ook ons interview met Jens Christian Grøndahl.
48: Jarhead – Sam Mendes
~
Geen patriottisme, bloed vergieten of peperduur wapentuig, en toch is Jarhead met recht de beste oorlogsfilm sinds tijden. Of eigenlijk: juist daarom. Zonder poespas en overbodige actie schetst regisseur Sam Mendes (American Beauty) aan de hand van een autobiografie van een Amerikaanse ex-marinier hoe oorlog tegenwoordig is: saai. In Vietnam kwam het nog tot man-tegen-man-gevechten, maar met de geavanceerde wapens van tegenwoordig is het voetvolk minder belangrijk geworden. Grondoorlog is volgens Jarhead nu een tentenkamp in de woestijn vol testosteronbommen met steeds korter wordende lontjes. Wachtend op een schot. Die stuurse waanzin is exact wat je in de grote ogen van rekruut Anthony Swofford (Jake Gyllenhaal) leest. Pas als hij in verzengende hitte door olieregens loopt –shots die niet hadden misstaan als world press photo – mag hij even van de oorlog proeven. Het is niet voldoende: zelfs de grootste pacifisten hopen tegen het einde van Jarhead dat Swofford toch iemand mag neerschieten. En dat is misschien wel de meest beangstigende boodschap. (Floortje Smit)
Lees ook onze recensie van Jarhead.
47: Infadels – We Are Not the Infadels
~
2006 was nog niet eens begonnen of de Infadels begonnen met de bestorming van de zalen en podia in Europa. Ongeveer een miljoen mensen zagen afgelopen jaar een geslepen show van een band die alles in zich had om door te breken. De makkelijk dansbare nummers met herkenbare teksten werden met zo’n energie gebracht dat het bijna onmogelijk was om niet mee te bewegen. Dat iedereen ze omarmde, blijkt uit de statistieken; in een jaar verzorgde de band in 20 landen ongeveer 200 optredens, wat gezien de explosie op het podium een enorme krachtinspanning moet hebben gevergd.Het enthousiasme dat er op het podium uitspringt, heeft de band goed weten over te brengen op het debuutalbum We Are Not the Infadels. Het geheel klopt, de nummers blijven hangen en gaan niet vervelen. De band krijgt loon naar werken, en mag niet ontbreken in deze lijst: Infadels, we can’t get enough! (Bastiaan de Jonge).
Lees ook onze recensie van We Are Not the Infadels.
46: Lida Abdul – Petition for another world
~
In de lange smalle zalen van het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem gaf Lida Abdul een ander beeld van Afghanistan dan de afgelopen jaren op de televisie en in de kranten te zien was. De uit Afghanistan afkomstige kunstenares bezocht haar geboorteland na een aantal jaren weer, na de val van het Taliban-regime en de verwoestingen. Op de video en foto’s op de tentoonstelling Petition for another world zien we Abdul langs de gebouwen lopen en ze beschilderen met witte verf. De witte verf bedekt de verwoestingen; Abdul verbergt ze en neutraliseert ze; ze lijken er niet meer te zijn. Haar performances doen denken aan het werk van Marina Abramovic. Met een zelfde energie en soms agressie is ze aanwezig in haar werk en speelt haar lichamelijkheid een rol in haar performances. Met recht in de Crazy 88. (Wytske Visser)
Lees ook onze recensie van Petition for another world.
45: Daniel Kehlmann – Het meten van de wereld
~
Duitsers hebben geen humor, vinden veel Nederlanders. De meeste Nederlandse recensenten werden dan ook verrast door Het meten van de wereld van de Duitse schrijver Daniel Kehlmann. In zijn roman vertelt Kehlman op komische wijze het verhaal van twee belangrijke wetenschappers uit de 18e eeuw, Alexander Humboldt en Carl Friedrich Grauß die in alle opzichten elkaars tegenpolen zijn. Humboldt is een vriendelijke, maar wereldvreemde en sociaal gestoorde wetenschapper, Grauß een knorrige en onbeschaafde wiskundige. Kehlmann werpt een ironische blik op de Duitse hoge cultuur van die dagen. Hoewel hij vrij goed geslaagd is in zijn opzet, wordt het boek op sommige momenten ietwat flauw en ook de bedoeld houterige schrijfstijl is vaak storend. De grote hoeveelheid wetenschap die Kahlman is zijn historische roman stopt, is ambitieus maar haalt ook de vaart uit het boek. Dit maakt van Het meten van de wereld een interessant experiment, dat echter wel een vasthoudende lezer vereist. (Wytske Visser)
Lees ook onze recensie van Het meten van de wereld en lees ook ons interview met Daniel Kehlmann.
