Junior Boys

Wie de buitenlandse media volgt, zal de naam Junior Boys niet onbekend in de oren klinken. Voor alle anderen is een korte introductie waarschijnlijk op zijn plaats. Producer Mattew Didemus en zanger gitarist Jeremy Greenspan zijn twee Canadezen afkomstig uit Hamilton, Ontario. Het zijn typische indienerds: teruggetrokken, zachtaardige, soms bijna wereldvreemde artiesten die liever hun muziek voor hen laten spreken.

Geile electroschuivers

De twee komen nu met nieuw werk. En dat mag zeker gehoord worden. Sterker: dat moet gehoord worden. Er is wel het één en ander veranderd in vergelijking met de vorige cd. De stotterende beats zijn op dit nieuwe album ingeruild voor een boem-tsjakgebeuren waarbij de voor electro zo karakteristieke handclaps vaak de bovenhand voeren. Dit heeft tot gevolg dat deze tweede langspeler nog meer dan zijn voorganger een onvervalste popplaat is geworden. Soms schurkt het geluid zelfs schaamteloos aan tegen kitschpop. Dan weer is er ruimte voor onvervalst scheurende synthbassen en psychedelische arpeggio’s die top 40-volk op veilige afstand houden. De sfeer loopt uiteen van springerige, geile electroschuivers tot extreem desolate tranentrekkers. Altijd is er de verlangende en dromerige zang en de weemoedige gitaarakkoorden van Jeremy Greenspan die de eenheid bewaren. Altijd is er ook de luchtige en ruimtelijke productie waarin de zang weliswaar niet meer zover naar achter staat gemixt als op Last Exit, maar nog steeds nauwelijks boven de muzikale begeleiding uitkomt.

Een enkel niemendalletje

Het middendeel van de plaat is het sterkst. De geweldige single In The Morning, titelsong This Is Goodbye en Like A Child zijn absolute parels uit de electronische popmuziek en behoren tot het beste wat er in het genre verschenen is. Dit fantastische middengedeelte maakt het tegelijk jammer dat het album na het einde toe een klein beetje inzakt. Dan begint het op te vallen dat de nummers soms nogal eendimensionaal zijn en her en der te lang gerekt worden, waardoor ze aan spanning verliezen. Die paar niemendalletjes zijn echter kleine smetjes op het blazoen, die het geheel eigenlijk nog veel mooier maken.

Lekker vreemd luchtje

Junior Boys blijven ongrijpbaar. Dat bewijzen ze opnieuw met dit album. De knisperende beats zijn dan misschien ingeruild, de unieke, zowel luchtige als beklemmende sfeer is gelukkig behouden gebleven. Dat wordt nog een flinke strijd bij de verkiezing van het beste electropop album van het jaar. Vooralsnog streefde Silent Shout van the Knife onbedreigd op de overwinning af. Nu ondervinden de Zweden de geduchte concurrentie van dit stel Canadezen. Aan beide albums zit dan misschien wel een vreemd luchtje, maar oh wat zijn ze lekker. Gelukkig hoeven we ons in de popmuziek niet druk te maken over vermoedens of beschuldigingen over dopegebruik.