8WEEKLY
Een van de scherpste kunstcritici van ons land, zo staat Sven Lutticken bekend. Voor Geheime Publiciteit: Essays over hedendaagse kunst bundelde Lutticken een aantal van zijn kritische essays, geschreven in opdracht van internationale kunstmagazines als De Witte Raaf, Artforum en New Left Review. De gemeenschappelijke deler in alle verhandelingen is de vraag of kunst anno 2006 nog kritisch kan zijn. Dat klinkt als ultradroge kost, maar valt in de praktijk reuze mee. Dankzij Luttickens analytische scherpte, belezenheid en toegankelijke manier van schijven is Geheime Publiciteit absoluut een must voor iedereen die op de hoogte wil blijven van de internationale ontwikkelingen in de wereld van de hedendaagse kunst. (Lennard Dost)
2006 Was voor de liefhebber van klassieke orkestmuziek geen jaar van enorme revelaties, in tegenstelling tot het jaar daarvoor. Toch wil ik één hoogtepunt niet overslaan. Het Duitse label CPO (Classical Productions Osnabrück) is al een jaar of wat het trotse boegbeeld van de klassieke repertoire-innovatie; één van de meest succesvolle producten daarbij is de reeks met opnamen van het werk van de Oostenrijkse componist Emil von Reznicek. Keer op keer bewijzen de Duitsers dat de vergetelheid waarin Von Reznicek zich bevindt bijna een misdaad tegen de muziek genoemd mag worden. Maar zelden werd dat duidelijker bewezen dan bij de opname van zijn toongedicht-met-sopraan Der Sieger. Een fantastisch stuk muziek, uitgevoerd door een toporkest onder leiding van één van de meest interessante dirigenten van dit moment (Michail Jurowski). Sindsdien verschenen nog twee symfonieëen en ik tel de dagen tot de volgende uitgave. Nu al een reeks van het allergrootste belang. (Ilja Nieuwland)
De engel Damiel, gespeeld door Fedja van Huêt, heeft het wel gezien met de onsterfelijkheid. Sinds mensenheugenis zwerft hij, met zijn collega-engel Cassiel (Bernard White), over de aarde en observeert de mensen. Maar Damiel wil meer dan observeren. Hij wil voelen, ruiken, proeven en aan den lijve ondervinden wat het betekent om mens te zijn. Hemel boven Berlijn is een toneelbewerking van de gelijknamige film van Wim Wenders uit 1987. In de regie van Ola Mafaalani speelt het verhaal zich af op een plein in een niet nader aangeduide stad. Op dat plein komen allerlei figuren voorbij, doen wat bejaarden een dansje, leest Noraly Beyer het laatste nieuws voor en voert luchtacrobate Mam Smith haar betoverende act op, waarbij ze met twee enorme witte engelenvleugels over het toneel zweeft. Hemel boven Berlijn is een beeldende, fragmentarische voorstelling, die iets raadselachtigs en ongrijpbaars blijft houden. En daardoor ook blijft fascineren. (Erica Smits)
Peggy Verzett schreef met Prijken die buik een opmerkelijk debuut. De bundel, die enigszins doet denken aan het werk van dichters als Tonnus Oosterhoff en Astrid Lampe, vraagt eerder om een associatieve dan om een intellectuele benadering. Het staat iedere lezer vrij een eigen samenhang te construeren in de door haar opgeroepen associatievelden. De gedichten zijn als kleine taalschilderijen, waarin de ongebreidelde verbeeldingskracht van Verzett zijn werk doet. Verzetts weet beelden te polijsten tot ze in hun naaktheid hun volle kracht uitstralen. Haar woordenschat is niet-alledaags, met een voorkeur voor woorden als ‘raaigras’ en ‘pavane’, en neologismen als ‘schrezen’ en ‘nulijf’. Ze vervormt bestaande woorden om er betekenisnuances aan toe te voegen (‘hazenhart’, ‘het wereldt’) en smeedt zinnen met een afwijkende syntaxis (‘wanneer heg noch steg’). Het is poëzie die misschien geen groot publiek zal bereiken, omdat het verhalende en het emotionele erin vermeden wordt, maar die desondanks bewondering verdiend vanwege het sterke beeldende vermogen van de dichteres. (Kiki Coumans)
In de grote stroom comicverfilmingen die de laatste jaren vanuit Hollywood kwam sprong V for Vendetta het meest in het oog. De film heeft één groot voordeel: het speelt zich af in Londen. Dit geeft een welkome afwisseling van de stereotype Amerikaanse helden die steeds aan het oog voorbijtrekken en biedt een prettig arsenaal Britse acteurs. Verder sluit de film goed aan bij het thema dat op ieders lippen ligt: de dreiging van terrorisme en het beleid van Bush en Blair in Irak. Zowel de locatie als de thematiek verhoogde de realiteitswaarde van de film. De broertjes Wachowski (The Matrix) bieden een spectaculaire vormgeving en hebben met regisseur James McTeigue een goede debutant naar voren geschoven. De film ziet er prachtig uit, de hoofdrolspelers Nathalie Portman en Hugo Weaving zijn spectaculair en de actie spettert tot het onvergetelijke einde van het scherm af. (Anouk Werensteijn)
Hoewel Tool, Midlake en The Knife om duistere redenen uiteindelijk net iets hoger eindigden in onze jaarlijst, komt de echte plaat van dit jaar van – hoe kan het ook anders – Arctic Monkeys. Vier straatschoffies uit Sheffield met het hart op de tong. Tot een jaar geleden had werkelijk nog niemand van ze gehoord, nu kunnen we ons niet voorstellen dat we zonder de Fuckin Monkeys door zouden moeten. Zo snel kan het dus gaan in de muziekbizz. Op hun speelse debuutalbum Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not verenigen The Monkeys aanstekelijke popmelodieën met een rauw, ongecompliceerd punkgeluid, zoals alleen bands uit Sheffield dat kunnen. Of je nu wilde of niet, allemaal zongen, neurieden, stampten en dansten we mee op catchy singles als I Bet You Look Good on the Dancefloor en When the sun goes down. Heerlijk plaatje! (Lennard Dost)
Waarom in godsnaam een boek uit 1946 in de Crazy 88? Nee, niet omdat auteur Louis Paul Boon bij leven eigenlijk de Nobelprijs voor de literatuur had moeten winnen en wij hem langs deze weg de eer willen geven die hem toekomt. Ook niet omdat het in deze turbulente tijden onmogelijk zou zijn het rauwe oorlogsproza van Mijn kleine oorlog te negeren. Het wrange persoonlijke relaas van Boontje en de springerige verteltrant die hij hanteert komt tegemoet aan de wensen van het zappende lezerspubliek? Het mag zo zijn, een voldoende reden om Mijn kleine oorlog (en, à propos, het hiermee gebundelde vervreemdende filmscript De atoombom en het mannetje met den bolhoed) in de Crazy 88 op te nemen is het nog altijd niet. Ook het feit dat het boek de tegen de wanhoop strijdende auteur bijna ruïneerde doet niet terzake. Als alle geruïneerde schrijvers aanspraak zouden mogen maken op een plek in de jaarlijst, zou zelfs een Crazy 8.888 niet volstaan. Maar waarom dan wel? Waarom is Boontjes boek uit 1946 toch opgenomen in de jaarlijst van 2006? Werkelijk geen idee? Men zou je nondeju een geweten moeten schoppen! (ofwel je deel 4 van het momenteel in etappes verschijnend verzameld werk van Louis Paul Boon cadeau moeten doen, natuurlijk). (Henk Jan Hoekjen).
Wanneer is een biopic geslaagd? Als het de regisseur lukt om op psychologisch en sociaal vlak door te dringen tot de persoon die hij portretteert. Om dat te bereiken, moet hij wel ieder mogelijk vooroordeel, of dat nu positief is of negatief, van zich af zetten. Want anders verwordt een biografie al snel tot heldenverering of character bashing, en die zijn beide weinig vruchtbaar als we tot interessante inzichten willen komen. Capote is zo goed omdat regisseur Bennett Miller een zeldzame nuance heeft weten te leggen in zijn portret van schrijver Truman Capote. Zo wordt Capote vaak beschouwd als een enorme egoïst – hij wist consequent de aandacht op zichzelf te vestigen, en hield met anderen, zijn levenspartner inbegrepen, geen rekening. Maar Miller laat zien dat het Capote niet zozeer om zijn eigen persoon te doen was, als wel dat hij alles in dienst stelde van zijn werk. Capote gaat werkelijk tot het uiterste in het schrijven van zijn boek over de twee jonge mannen die een gruwelmoord pleegden op een gezin, waarmee hij uiteindelijk ook zichzelf tot slachtoffer maakt. Millers prestatie, in zijn debuut nog wel, is des te knapper als je bedenkt dat het met een visueel medium als film moeilijk is zulke subtiele en doordachte accenten te leggen. Dat maakt Capote tot de beste biopic van 2006. (Niels Bakker)
Op Silent Shout, dat de veel te late doorbraak in Nederland betekende van het immens begaafde Zweedse electroduo The Knife, vind je weinig terug van de vrolijk dansbare discopop van voorganger Deep Cuts. Die muziek heeft grotendeels plaatsgemaakt voor duistere introspectie en een radicaal andere aanpak. Silent Shout bevat tien op het eerste gehoor sobere, eenvoudige synthesizercomposities, die bij nadere inspectie ontzagwekkend geraffineerd blijken. Bovendien klinken geen twee nummers hetzelfde: voor iedere song is een andere aankleding of een ander uitgangspunt bedacht. The Knife ruilde de opgewekte toegankelijkheid van het oudere materiaal in voor een bijzonder kille sfeer; en de spontane melodieën voor strakke, geperfectioneerde composities. De variatie is groter, maar de hang naar het bizarre (in tekst, sfeer en zang) is hetzelfde; het duo vernieuwt zichzelf met dit zeldzaam intelligente electroalbum op magnifieke wijze. (Paul Caspers)
Het afgelopen seizoen leek er een trend te ontstaan in de programmering van de Nederlandse theatergezelschappen. Namelijk die van de filmbewerkingen voor het toneel. Niet alle pogingen waren even geslaagd, maar Toneelgroep Amsterdam en NT Gent sloegen met Opening Night de spijker op zijn kop. Deze film (1977) van de Amerikaanse filmmaker John Cassavetes leek al volmaakt, maar regisseur Ivo van Hove wist met zijn enscenering vol multimedia, een extra laag aan de voorstelling toe te voegen die thema’s als ‘ouder worden’ en ‘identificatie van een acteur met zijn personage’ tot uitdrukking laat komen. Misschien wel beter dan in de film. Elsie de brauw speelde de hoofdrol van de ouder wordende actrice Myrtle schitterend en ontving daar zelfs de Theo D’or voor. Tel daar de prachtige muziek van Neil Young bij op en kippenvel en tranen konden niet meer uitblijven bij het publiek. Volgend seizoen Cassavetes’ A Woman under the influence? (Sophie Janssen)
Met de bundeling van zijn twaalf comics rondde de Amerikaanse striptekenaar Charles Burns dit jaar zijn tienjarige project Black Hole af. In Black Hole staat een onbekende ziekte centraal die tieners verandert in gedrochtelijke freaks. Hoe de ziekte wordt overgedragen is niet helemaal duidelijk, maar alles wijst er op dat het een seksueel overdraagbare aandoening betreft. Burns trekt daarbij duidelijke parallellen met de aids-epidemie die rond de jaren 80 uitbrak en waarvan de oorzaak in eerste instantie ook onbekend was. Black Hole is een intelligent verhaal over uitsluiting, normalisering en het taboe op seksueel overdraagbare aandoeningen. Wat dit boek tot een van de beste Amerikaanse strips van 2006 maakt, is echter de onverzettelijkheid waarmee Burns aan zijn tienjarige project werkte en de intense maar tegelijkertijd scherpe tekenstijl die dit opleverde. (Martijn Boven)
In een tweedelige presentatie verleden najaar in BAK behandelde Arnout Mik het gebruik (en misbruik) van beelden door de media in oorlogsituaties. De oorlog in Joegoslavië, die tien jaar geleden via de beeldbuis onze huiskamers in kwam, om vervolgens weer geleidelijk plaats te maken voor nieuwe en urgentere oorlogen, vormt het uitgangspunt voor de twee nieuwste werken van Mik, geproduceerd in samenwerking met BAK. Mik combineerde authentieke beelden uit het archief van Reuters en Independent Television News en geënsceneerde filmbeelden, die hij in twee video installaties (resp. Raw Footage en Scapegoats) naast elkaar toont. Beide werken geven de absurditeit van oorlog weer, realistische en vervreemdende beelden wisselen elkaar af en spelen een spelletje met ons verwachtingspatroon en onze hunkering naar een samenhangend verhaal. Raw Footage/Scapegoats is met zekerheid een van de indrukwekkendste tentoonstellingen geweest van het afgelopen jaar en wekt hoge verwachtingen voor het Nederlands paviljoen op de Biënnale van Venetië 2007, dat wordt samengesteld door BAKs directeur Maria Hlavajova, en waarvoor Mik een nieuw werk zal produceren. Beeld: uit gevonden documentatiemateriaal, courtesy Reuters & ITN (ITN Source). (Nathalie Hartjes)
Macht. Seks. Geweld. Het zijn bekende operathema’s, maar in geen andere opera worden ze zo rauw over het voetlicht gebracht als in Dmitri Sjostakovitsj’ meesterwerk Lady Macbeth van Mtsensk. Stalin woonde twee jaar na de wereldpremière in 1936 een voorstelling bij en was zo verbolgen over met name de brute muziek die de verovering van koopmansvrouw Katerina door de arbeider Sergej op buitengewoon suggestieve wijze verklankt, dat hij een vernietigend stuk in de Pravda liet plaatsen met als titel ‘Chaos in plaats van muziek’.
Zeventig jaar later is het publiek wel wat gewend, maar niet aan de stroboscoopverlichting die in het Muziektheater deze ‘liefdesscène’ een nachtmerrieachtig karakter gaf. Het hoort bij de benadering van de Oostenrijkse regisseur Martin Kušej die de rauwe kanten van Sjostakovitsj’ opera niet wegmoffelt, maar ze toont in grove beelden. De nachtmerrie is compleet. De kwaliteiten van het Concertgebouworkest staan buiten kijf, maar de Letse chef-dirigent Mariss Jansons (die eveneens zijn DNO-debuut maakt) stuwt het orkest naar nog grotere hoogten, culminerend in een adembenemende galoppade aan het eind van de zesde scène. Het hoogtepunt van het Holland Festival en de beste opera van het jaar. Fotografie: A.T. Schaefer DNO. (Henri Drost) Hooguit een handvol schrijvers van betekenis heeft de vaderlandse literatuur
in de vorige eeuw opgeleverd, en daar hoort Vlaming Willem Elsschot
onverbiddelijk bij. De afgelopen jaren was zijn verzameld werk in aanbouw,
zeer fraaie blauwe deeltjes die niet alleen een genot zijn om te lezen, maar
ook heerlijk in de hand liggen. Het in 2006 verschenen deel met nagelaten
werk was het sluitstuk van het gehele project. De inhoud doet dan verder
niet echt ter zake en dat is misschien maar goed ook, want het betreft hier
merkwaardig slechte poëzie en voor de rest wat flarden – die iedereen ergens
toch echt wel moet hebben. Al was het alleen maar, omdat dit materiaal
ontbreekt in het grote dikke geïllustreerde boek, en anders het rijtje in de
boekenkast er zo onaf uitziet. Ja, we zijn neurotisch als het om dat soort
dingen gaat, maar dat laat buiten kijf dat Elsschot met deze afronding
eindelijk kreeg wat hij meer dan verdient. (Enno de Witt) Hoewel de Belgische chansonnier Jacques Brel 28 jaar geleden overleed, is hij nog steeds een icoon voor velen. Een zwetend gezicht en lange armen zijn details die een ieder nog voor zich ziet. Na het succes van Brel – de zoete oorlog was Jeroen Willems dit seizoen terug met het vervolg: Brel 2. Als een oude man komt hij het podium op, vertellend over zijn dromen. In een tweedelige voorstelling wordt eerst een monoloog gehouden op basis van interviews en daarna volgen de mooie liedjes. Die zijn speciaal voor deze voorstelling in het Nederlands vertaald, waardoor het ineens duidelijke verhalen worden. Natuurlijk zijn nummers als Amsterdam en Ne me quitte pas echte klassiekers, want het publiek luistert met ingehouden adem. Het is op het conto van Willems te schrijven dat hij aan elk lied z´n eigen interpretatie weet te geven. Fotografie: Antoinette Mooij. (Margreet Pronk)
De weemoed klinkt duidelijk door in de tweede plaat van Midlake, The
Trials of Van Occupanther, een plaat over de fictieve excentrieke
kluizenaar Van Occupanther. De prachtige harmonische zang en het warme
geluid is sfeervol als een knapperend haardvuur in je blokhut op de Veluwe,
en af en toe is daar een verrassende vondst of opmerkelijke wending. In de
zang hoor je verwantschappen met Thom Yorke, Neil Young en Rufus Wainwright,
in de muziek hoor je het geluid van Eagles en CSNY, maar altijd is het
resultaat eigen, kloppend en passend. Een schitterende, tijdloze
luisterplaat die voorlopig niet uit je cd-speler zal verdwijnen. (Aryen
Meijer) Controverse helpt een film al gemakkelijk de Crazy 88 in. Dat de twee homoseksuele cowboys uit Brokeback Mountain die rollebollend door het ruige landschap van Wyoming van 1963 de lijst halen, mag dus geen verbazing wekken. Maar om het alleen op controverse af te schuiven, is te gemakkelijk. De belangrijkste reden dat Brokeback Mountain een plek in de lijst verdient, is het acteerwerk. De film werd weliswaar beloond met een Oscar voor de regie, de soundtrack en het beste bewerkte scenario, maar de felbegeerde beeldjes voor beste mannelijke hoofd- en bijrol gingen aan de neuzen van Heath Ledger en Jake Gyllenhaal voorbij. IJzersterke concurrentie ook, dat wel. Toch: Ledger en Gyllenhaal vormen het ultieme liefdesduo van dit jaar. Geen ander koppel heeft het onhandige spel van aantrekken en afstoten zo voelbaar gemaakt als deze twee mannen, waarbij hun weerbarstigheid ook nog eens een afspiegeling was van het ruige landschap. Het maakt van Brokeback Mountain een prachtig en de perfectie naderend verhaal over een onontkoombare, maar onmogelijke liefde. (Floortje Smit)
Eindelijk was ie er dan, na lang wachten kwam dit jaar de opvolger van het reeds vijf jaar eerder verschenen album Lateralus uit. En wat voor een album! Ditmaal misschien niet übervernieuwend, maar wel een perfecte integratie van de rauwheid van Aenima en de melodie van Lateralus. Een album met pareltjes als The Pot en Rosetta Stoned, waarin de luisteraar meegezogen wordt in een muzikale drugstrip. Maar ook een album waarop Maynard James Keenan een ode brengt aan zijn overleden moeder met nummers als Wings for Marie. In één woord: heerlijk. Zelfs de grootste sceptici die de hoop op een daadwerkelijk nieuw album allang hadden opgegeven werden met 10,000 Days de mond gesnoerd. Tool kwam zag en overwon… wederom. Tevens lieten ze 9 november in Rotterdam horen ook live nog steeds een topact te zijn. (Michel Romeijn)
De tentoonstelling die in 2006 het meest indruk heeft gemaakt op 8WEEKLY’s Beeldende Kunst-redactie is Adrian Paci’s solotentoonstelling, afgelopen voorjaar te zien in Basis voor Actuele Kunst (BAK), Utrecht. BAK bewijst dat er niet veel ruimte nodig is om gevoelige en gelaagde presentaties te realiseren. In een samenstelling van slechts vier video’s wordt de manier waarop het trauma van de oorlog zich subtiel maar onverbiddelijk in het menselijke weefsel vestigt, genadeloos duidelijk gemaakt. De video’s lopen uiteen van de spontane en ogenschijnlijke onschuldige sprookjes verteld door een kind tot het ingetogen interview over de diaspora van één enkele man. Paci’s werk toont ons dat het after-effect van de oorlog (de gedwongen zijpaden waar men strandt, de kleine haperingen in het moeizaam hervatte leven) vele malen verontrustender kan zijn dan de sensationele beelden van oorlog en geweld, waar wij dagelijks mee gebombardeerd worden door de media. De bijna unanieme stem van de 8WEEKLY-redactie voor Adrian Paci bewijst dat, te midden van de vele visueel weldadige tentoonstellingen, er nog steeds behoefte is aan ingetogen en reflectieve presentaties. (Nathalie Hartjes)
Arnon Grunberg is een man die blijft verbazen. Slechts een tiental jaar had hij nodig om zich tot de absolute top van de Nederlandstalige literatuur op te werken, en hij lijkt niet van plan daar snel op zijn lauweren te gaan rusten. Dit jaar pakte hij uit met Tirza, dé post-9/11-roman van Nederland, en volgens het verzamelde leger recensenten zijn beste boek tot nu toe. Grunberg ontleedt als geen ander de paranoïde maatschappij waarin we leven, de angst die sinds elf september in elk van ons schuilt, de polen van goed en kwaad waarin ons wereldbeeld al te vaak uiteenvalt. Tirza houdt de westerling een spiegel voor, maar geen die braafjes zegt dat hij de mooiste van het land is. Grunberg kwetst, maar fascineert daarom des te meer. Voor de jury’s van literaire prijzen wordt 2007 alvast een heel gemakkelijk jaar. (Yves Peirsman)
In 2005 al won Michael Haneke in Cannes de prijs voor beste regisseur, maar pas in februari dit jaar kwam hij in de Nederlandse bioscopen: Caché. Wat aanvankelijk leek uit te draaien op een enge horrorfilm – gezin wordt geterroriseerd door videobanden en bloederige kindertekeningen – mondde uit in een subtiel meesterwerk. Wat doet het met je als je in je veilige bestaan bedreigd wordt? Kun je informatie voor je vrouw achterhouden, of betekent dat een gebrek aan vertrouwen? Kun je als volwassene verantwoordelijk worden gehouden voor je daden op je zesde? Caché is een thriller met fantastische acteurs (Daniel Auteuil en Juliette Binoche), hyperrealistische dialogen in een ongewone situatie, en een bijzondere vorm door de vaak teruggespoelde of beeld voor beeld afgespeelde videobanden. Een whodunit zonder ontknoping maar met een nieuw raadsel vlak voor de aftiteling, dat de meeste kijkers niet eens opmerkten. Het is duidelijk: Caché is de beste film van het jaar. (Marcel van den Haak)
Johan Simons weet in Platform van NTGent op een bijna nonchalante wijze de oorzaken en de gevolgen van de decadentie en het superioriteitsgevoel van het rijke Westen bloot te leggen. In een bewerking van het boek van Michel Houellebecq wordt getoond hoe de Franse Michel en Valérie, die elkaar op latere leeftijd hebben ontmoet, een vakantieconcept ontwikkelen waarin de Westerse mens onvoorwaardelijk (seksueel) kan genieten, daarbij gebruik makend van de plaatselijke (Thaise) bevolking. Liefde, seksualteit, genot en decadentie worden zowel door Houellebecq als Simons op een en dezelfde lijn gesteld, wat een verbijsterend, maar glashelder beeld van onze op genot gerichte samenleving oplevert. Simons wordt geholpen door een groep fantastische acteurs, waaronder Els Dottermans en Stefan van Watermeulen. Zij weten Michel en Valérie neer te zetten als echte, sympathieke mensen op zoek naar liefde, waardoor hun hedonisme alleen maar pijnlijker wordt. Met recht de beste voorstelling van 2006. Fotografie: Phile Deprez. (Robbert van Heuven)
Crazy 88
Artikel: De beste 88 van 2006 deel 4
Allereerst: een gelukkig 2007! Verwen uzelf daarbij met het beste van 2006 door onze voltallige slotlijst in de nieuwjaarsuitverkoop aan te schaffen, en uw jaar kan nu al niet meer stuk. U begrijpt, dit is deel 4 van de Crazy 88, het knallende slotstuk, waarin 8WEEKLY haar bescheiden en soms ook buitenissige voorkeuren aan u openbaart. Snotterend en in extase nemen we hiermee afscheid van een jaar vol alledaagse krankzinnigheid.
22: Sven Lutticken – Geheime Publiciteit: Essays over hedendaagse kunst
~
Een van de scherpste kunstcritici van ons land, zo staat Sven Lutticken bekend. Voor Geheime Publiciteit: Essays over hedendaagse kunst bundelde Lutticken een aantal van zijn kritische essays, geschreven in opdracht van internationale kunstmagazines als De Witte Raaf, Artforum en New Left Review. De gemeenschappelijke deler in alle verhandelingen is de vraag of kunst anno 2006 nog kritisch kan zijn. Dat klinkt als ultradroge kost, maar valt in de praktijk reuze mee. Dankzij Luttickens analytische scherpte, belezenheid en toegankelijke manier van schijven is Geheime Publiciteit absoluut een must voor iedereen die op de hoogte wil blijven van de internationale ontwikkelingen in de wereld van de hedendaagse kunst. (Lennard Dost)
Lees ook onze recensie van Geheime Publiciteit: Essays over hedendaagse kunst.
21: Emil von Reznicek
~
2006 Was voor de liefhebber van klassieke orkestmuziek geen jaar van enorme revelaties, in tegenstelling tot het jaar daarvoor. Toch wil ik één hoogtepunt niet overslaan. Het Duitse label CPO (Classical Productions Osnabrück) is al een jaar of wat het trotse boegbeeld van de klassieke repertoire-innovatie; één van de meest succesvolle producten daarbij is de reeks met opnamen van het werk van de Oostenrijkse componist Emil von Reznicek. Keer op keer bewijzen de Duitsers dat de vergetelheid waarin Von Reznicek zich bevindt bijna een misdaad tegen de muziek genoemd mag worden. Maar zelden werd dat duidelijker bewezen dan bij de opname van zijn toongedicht-met-sopraan Der Sieger. Een fantastisch stuk muziek, uitgevoerd door een toporkest onder leiding van één van de meest interessante dirigenten van dit moment (Michail Jurowski). Sindsdien verschenen nog twee symfonieëen en ik tel de dagen tot de volgende uitgave. Nu al een reeks van het allergrootste belang. (Ilja Nieuwland)
Lees ook onze recensie van Strauss & Von Reznicek – Diverse werken.
20: Hemel boven Berlijn – Toneelgroep Amsterdam
~
De engel Damiel, gespeeld door Fedja van Huêt, heeft het wel gezien met de onsterfelijkheid. Sinds mensenheugenis zwerft hij, met zijn collega-engel Cassiel (Bernard White), over de aarde en observeert de mensen. Maar Damiel wil meer dan observeren. Hij wil voelen, ruiken, proeven en aan den lijve ondervinden wat het betekent om mens te zijn. Hemel boven Berlijn is een toneelbewerking van de gelijknamige film van Wim Wenders uit 1987. In de regie van Ola Mafaalani speelt het verhaal zich af op een plein in een niet nader aangeduide stad. Op dat plein komen allerlei figuren voorbij, doen wat bejaarden een dansje, leest Noraly Beyer het laatste nieuws voor en voert luchtacrobate Mam Smith haar betoverende act op, waarbij ze met twee enorme witte engelenvleugels over het toneel zweeft. Hemel boven Berlijn is een beeldende, fragmentarische voorstelling, die iets raadselachtigs en ongrijpbaars blijft houden. En daardoor ook blijft fascineren. (Erica Smits)
Lees ook onze recensie van Hemel boven Berlijn.
19: Peggy Verzett – Prijken die buik
~
Peggy Verzett schreef met Prijken die buik een opmerkelijk debuut. De bundel, die enigszins doet denken aan het werk van dichters als Tonnus Oosterhoff en Astrid Lampe, vraagt eerder om een associatieve dan om een intellectuele benadering. Het staat iedere lezer vrij een eigen samenhang te construeren in de door haar opgeroepen associatievelden. De gedichten zijn als kleine taalschilderijen, waarin de ongebreidelde verbeeldingskracht van Verzett zijn werk doet. Verzetts weet beelden te polijsten tot ze in hun naaktheid hun volle kracht uitstralen. Haar woordenschat is niet-alledaags, met een voorkeur voor woorden als ‘raaigras’ en ‘pavane’, en neologismen als ‘schrezen’ en ‘nulijf’. Ze vervormt bestaande woorden om er betekenisnuances aan toe te voegen (‘hazenhart’, ‘het wereldt’) en smeedt zinnen met een afwijkende syntaxis (‘wanneer heg noch steg’). Het is poëzie die misschien geen groot publiek zal bereiken, omdat het verhalende en het emotionele erin vermeden wordt, maar die desondanks bewondering verdiend vanwege het sterke beeldende vermogen van de dichteres. (Kiki Coumans)
Lees ook onze recensie van Prijken die buik en ons interview met Peggy Verzett.
18: V for Vendetta – James McTeigue
~
In de grote stroom comicverfilmingen die de laatste jaren vanuit Hollywood kwam sprong V for Vendetta het meest in het oog. De film heeft één groot voordeel: het speelt zich af in Londen. Dit geeft een welkome afwisseling van de stereotype Amerikaanse helden die steeds aan het oog voorbijtrekken en biedt een prettig arsenaal Britse acteurs. Verder sluit de film goed aan bij het thema dat op ieders lippen ligt: de dreiging van terrorisme en het beleid van Bush en Blair in Irak. Zowel de locatie als de thematiek verhoogde de realiteitswaarde van de film. De broertjes Wachowski (The Matrix) bieden een spectaculaire vormgeving en hebben met regisseur James McTeigue een goede debutant naar voren geschoven. De film ziet er prachtig uit, de hoofdrolspelers Nathalie Portman en Hugo Weaving zijn spectaculair en de actie spettert tot het onvergetelijke einde van het scherm af. (Anouk Werensteijn)
Lees ook onze recensie van V for Vendetta.
17: Arctic Monkeys – Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
~
Hoewel Tool, Midlake en The Knife om duistere redenen uiteindelijk net iets hoger eindigden in onze jaarlijst, komt de echte plaat van dit jaar van – hoe kan het ook anders – Arctic Monkeys. Vier straatschoffies uit Sheffield met het hart op de tong. Tot een jaar geleden had werkelijk nog niemand van ze gehoord, nu kunnen we ons niet voorstellen dat we zonder de Fuckin Monkeys door zouden moeten. Zo snel kan het dus gaan in de muziekbizz. Op hun speelse debuutalbum Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not verenigen The Monkeys aanstekelijke popmelodieën met een rauw, ongecompliceerd punkgeluid, zoals alleen bands uit Sheffield dat kunnen. Of je nu wilde of niet, allemaal zongen, neurieden, stampten en dansten we mee op catchy singles als I Bet You Look Good on the Dancefloor en When the sun goes down. Heerlijk plaatje! (Lennard Dost)
Lees ook onze recensie van Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not.
16: Louis Paul Boon – De atoombom en het mannetje met den bolhoed / Mijn kleine oorlog
~
Waarom in godsnaam een boek uit 1946 in de Crazy 88? Nee, niet omdat auteur Louis Paul Boon bij leven eigenlijk de Nobelprijs voor de literatuur had moeten winnen en wij hem langs deze weg de eer willen geven die hem toekomt. Ook niet omdat het in deze turbulente tijden onmogelijk zou zijn het rauwe oorlogsproza van Mijn kleine oorlog te negeren. Het wrange persoonlijke relaas van Boontje en de springerige verteltrant die hij hanteert komt tegemoet aan de wensen van het zappende lezerspubliek? Het mag zo zijn, een voldoende reden om Mijn kleine oorlog (en, à propos, het hiermee gebundelde vervreemdende filmscript De atoombom en het mannetje met den bolhoed) in de Crazy 88 op te nemen is het nog altijd niet. Ook het feit dat het boek de tegen de wanhoop strijdende auteur bijna ruïneerde doet niet terzake. Als alle geruïneerde schrijvers aanspraak zouden mogen maken op een plek in de jaarlijst, zou zelfs een Crazy 8.888 niet volstaan. Maar waarom dan wel? Waarom is Boontjes boek uit 1946 toch opgenomen in de jaarlijst van 2006? Werkelijk geen idee? Men zou je nondeju een geweten moeten schoppen! (ofwel je deel 4 van het momenteel in etappes verschijnend verzameld werk van Louis Paul Boon cadeau moeten doen, natuurlijk). (Henk Jan Hoekjen).
Lees ook onze recensie van Boons verzameld werk.
15: Capote – Bennett Miller
~
Wanneer is een biopic geslaagd? Als het de regisseur lukt om op psychologisch en sociaal vlak door te dringen tot de persoon die hij portretteert. Om dat te bereiken, moet hij wel ieder mogelijk vooroordeel, of dat nu positief is of negatief, van zich af zetten. Want anders verwordt een biografie al snel tot heldenverering of character bashing, en die zijn beide weinig vruchtbaar als we tot interessante inzichten willen komen. Capote is zo goed omdat regisseur Bennett Miller een zeldzame nuance heeft weten te leggen in zijn portret van schrijver Truman Capote. Zo wordt Capote vaak beschouwd als een enorme egoïst – hij wist consequent de aandacht op zichzelf te vestigen, en hield met anderen, zijn levenspartner inbegrepen, geen rekening. Maar Miller laat zien dat het Capote niet zozeer om zijn eigen persoon te doen was, als wel dat hij alles in dienst stelde van zijn werk. Capote gaat werkelijk tot het uiterste in het schrijven van zijn boek over de twee jonge mannen die een gruwelmoord pleegden op een gezin, waarmee hij uiteindelijk ook zichzelf tot slachtoffer maakt. Millers prestatie, in zijn debuut nog wel, is des te knapper als je bedenkt dat het met een visueel medium als film moeilijk is zulke subtiele en doordachte accenten te leggen. Dat maakt Capote tot de beste biopic van 2006. (Niels Bakker)
Lees ook onze recensie van Capote.
14: The Knife – Silent Shout
~
Op Silent Shout, dat de veel te late doorbraak in Nederland betekende van het immens begaafde Zweedse electroduo The Knife, vind je weinig terug van de vrolijk dansbare discopop van voorganger Deep Cuts. Die muziek heeft grotendeels plaatsgemaakt voor duistere introspectie en een radicaal andere aanpak. Silent Shout bevat tien op het eerste gehoor sobere, eenvoudige synthesizercomposities, die bij nadere inspectie ontzagwekkend geraffineerd blijken. Bovendien klinken geen twee nummers hetzelfde: voor iedere song is een andere aankleding of een ander uitgangspunt bedacht. The Knife ruilde de opgewekte toegankelijkheid van het oudere materiaal in voor een bijzonder kille sfeer; en de spontane melodieën voor strakke, geperfectioneerde composities. De variatie is groter, maar de hang naar het bizarre (in tekst, sfeer en zang) is hetzelfde; het duo vernieuwt zichzelf met dit zeldzaam intelligente electroalbum op magnifieke wijze. (Paul Caspers)
Lees ook onze recensie van Silent Shout.
13: Opening Night – Toneelgroep Amsterdam/NTGent
~
Het afgelopen seizoen leek er een trend te ontstaan in de programmering van de Nederlandse theatergezelschappen. Namelijk die van de filmbewerkingen voor het toneel. Niet alle pogingen waren even geslaagd, maar Toneelgroep Amsterdam en NT Gent sloegen met Opening Night de spijker op zijn kop. Deze film (1977) van de Amerikaanse filmmaker John Cassavetes leek al volmaakt, maar regisseur Ivo van Hove wist met zijn enscenering vol multimedia, een extra laag aan de voorstelling toe te voegen die thema’s als ‘ouder worden’ en ‘identificatie van een acteur met zijn personage’ tot uitdrukking laat komen. Misschien wel beter dan in de film. Elsie de brauw speelde de hoofdrol van de ouder wordende actrice Myrtle schitterend en ontving daar zelfs de Theo D’or voor. Tel daar de prachtige muziek van Neil Young bij op en kippenvel en tranen konden niet meer uitblijven bij het publiek. Volgend seizoen Cassavetes’ A Woman under the influence? (Sophie Janssen)
Lees ook onze recensie van Opening Night.
12: Charles Burns – Black Hole
~
Met de bundeling van zijn twaalf comics rondde de Amerikaanse striptekenaar Charles Burns dit jaar zijn tienjarige project Black Hole af. In Black Hole staat een onbekende ziekte centraal die tieners verandert in gedrochtelijke freaks. Hoe de ziekte wordt overgedragen is niet helemaal duidelijk, maar alles wijst er op dat het een seksueel overdraagbare aandoening betreft. Burns trekt daarbij duidelijke parallellen met de aids-epidemie die rond de jaren 80 uitbrak en waarvan de oorzaak in eerste instantie ook onbekend was. Black Hole is een intelligent verhaal over uitsluiting, normalisering en het taboe op seksueel overdraagbare aandoeningen. Wat dit boek tot een van de beste Amerikaanse strips van 2006 maakt, is echter de onverzettelijkheid waarmee Burns aan zijn tienjarige project werkte en de intense maar tegelijkertijd scherpe tekenstijl die dit opleverde. (Martijn Boven)
Lees ook onze recensie van Black Hole.
11: Raw Footage/Scapegoats – Aernout Mik
~
In een tweedelige presentatie verleden najaar in BAK behandelde Arnout Mik het gebruik (en misbruik) van beelden door de media in oorlogsituaties. De oorlog in Joegoslavië, die tien jaar geleden via de beeldbuis onze huiskamers in kwam, om vervolgens weer geleidelijk plaats te maken voor nieuwe en urgentere oorlogen, vormt het uitgangspunt voor de twee nieuwste werken van Mik, geproduceerd in samenwerking met BAK. Mik combineerde authentieke beelden uit het archief van Reuters en Independent Television News en geënsceneerde filmbeelden, die hij in twee video installaties (resp. Raw Footage en Scapegoats) naast elkaar toont. Beide werken geven de absurditeit van oorlog weer, realistische en vervreemdende beelden wisselen elkaar af en spelen een spelletje met ons verwachtingspatroon en onze hunkering naar een samenhangend verhaal. Raw Footage/Scapegoats is met zekerheid een van de indrukwekkendste tentoonstellingen geweest van het afgelopen jaar en wekt hoge verwachtingen voor het Nederlands paviljoen op de Biënnale van Venetië 2007, dat wordt samengesteld door BAKs directeur Maria Hlavajova, en waarvoor Mik een nieuw werk zal produceren. Beeld: uit gevonden documentatiemateriaal, courtesy Reuters & ITN (ITN Source). (Nathalie Hartjes)
Lees ook onze recensie van Raw Footage/Scapegoats.
10: Lady MacBeth van Mtsensk – De Nederlandse Opera
~
Macht. Seks. Geweld. Het zijn bekende operathema’s, maar in geen andere opera worden ze zo rauw over het voetlicht gebracht als in Dmitri Sjostakovitsj’ meesterwerk Lady Macbeth van Mtsensk. Stalin woonde twee jaar na de wereldpremière in 1936 een voorstelling bij en was zo verbolgen over met name de brute muziek die de verovering van koopmansvrouw Katerina door de arbeider Sergej op buitengewoon suggestieve wijze verklankt, dat hij een vernietigend stuk in de Pravda liet plaatsen met als titel ‘Chaos in plaats van muziek’.Zeventig jaar later is het publiek wel wat gewend, maar niet aan de stroboscoopverlichting die in het Muziektheater deze ‘liefdesscène’ een nachtmerrieachtig karakter gaf. Het hoort bij de benadering van de Oostenrijkse regisseur Martin Kušej die de rauwe kanten van Sjostakovitsj’ opera niet wegmoffelt, maar ze toont in grove beelden. De nachtmerrie is compleet. De kwaliteiten van het Concertgebouworkest staan buiten kijf, maar de Letse chef-dirigent Mariss Jansons (die eveneens zijn DNO-debuut maakt) stuwt het orkest naar nog grotere hoogten, culminerend in een adembenemende galoppade aan het eind van de zesde scène. Het hoogtepunt van het Holland Festival en de beste opera van het jaar. Fotografie: A.T. Schaefer DNO. (Henri Drost)
Lees ook onze recensie van Lady MacBeth van Mtsensk in ons verslag van het Holland Festival.
9: Willem Elsschot – Nagelaten werk
~
Hooguit een handvol schrijvers van betekenis heeft de vaderlandse literatuurin de vorige eeuw opgeleverd, en daar hoort Vlaming Willem Elsschot
onverbiddelijk bij. De afgelopen jaren was zijn verzameld werk in aanbouw,
zeer fraaie blauwe deeltjes die niet alleen een genot zijn om te lezen, maar
ook heerlijk in de hand liggen. Het in 2006 verschenen deel met nagelaten
werk was het sluitstuk van het gehele project. De inhoud doet dan verder
niet echt ter zake en dat is misschien maar goed ook, want het betreft hier
merkwaardig slechte poëzie en voor de rest wat flarden – die iedereen ergens
toch echt wel moet hebben. Al was het alleen maar, omdat dit materiaal
ontbreekt in het grote dikke geïllustreerde boek, en anders het rijtje in de
boekenkast er zo onaf uitziet. Ja, we zijn neurotisch als het om dat soort
dingen gaat, maar dat laat buiten kijf dat Elsschot met deze afronding
eindelijk kreeg wat hij meer dan verdient. (Enno de Witt)
Lees ook onze recensie van Nagelaten Werk.
8: Brel 2 – Toneelgroep Oostpool
~
Hoewel de Belgische chansonnier Jacques Brel 28 jaar geleden overleed, is hij nog steeds een icoon voor velen. Een zwetend gezicht en lange armen zijn details die een ieder nog voor zich ziet. Na het succes van Brel – de zoete oorlog was Jeroen Willems dit seizoen terug met het vervolg: Brel 2. Als een oude man komt hij het podium op, vertellend over zijn dromen. In een tweedelige voorstelling wordt eerst een monoloog gehouden op basis van interviews en daarna volgen de mooie liedjes. Die zijn speciaal voor deze voorstelling in het Nederlands vertaald, waardoor het ineens duidelijke verhalen worden. Natuurlijk zijn nummers als Amsterdam en Ne me quitte pas echte klassiekers, want het publiek luistert met ingehouden adem. Het is op het conto van Willems te schrijven dat hij aan elk lied z´n eigen interpretatie weet te geven. Fotografie: Antoinette Mooij. (Margreet Pronk)
Lees ook onze recensie van Brel 2.
7: Midlake – The Trials of Van Occupanther
~
De weemoed klinkt duidelijk door in de tweede plaat van Midlake, TheTrials of Van Occupanther, een plaat over de fictieve excentrieke
kluizenaar Van Occupanther. De prachtige harmonische zang en het warme
geluid is sfeervol als een knapperend haardvuur in je blokhut op de Veluwe,
en af en toe is daar een verrassende vondst of opmerkelijke wending. In de
zang hoor je verwantschappen met Thom Yorke, Neil Young en Rufus Wainwright,
in de muziek hoor je het geluid van Eagles en CSNY, maar altijd is het
resultaat eigen, kloppend en passend. Een schitterende, tijdloze
luisterplaat die voorlopig niet uit je cd-speler zal verdwijnen. (Aryen
Meijer)
Lees ook onze recensie van The Trials of Van Occupanther.
6: Brokeback Mountain – Ang Lee
~
Controverse helpt een film al gemakkelijk de Crazy 88 in. Dat de twee homoseksuele cowboys uit Brokeback Mountain die rollebollend door het ruige landschap van Wyoming van 1963 de lijst halen, mag dus geen verbazing wekken. Maar om het alleen op controverse af te schuiven, is te gemakkelijk. De belangrijkste reden dat Brokeback Mountain een plek in de lijst verdient, is het acteerwerk. De film werd weliswaar beloond met een Oscar voor de regie, de soundtrack en het beste bewerkte scenario, maar de felbegeerde beeldjes voor beste mannelijke hoofd- en bijrol gingen aan de neuzen van Heath Ledger en Jake Gyllenhaal voorbij. IJzersterke concurrentie ook, dat wel. Toch: Ledger en Gyllenhaal vormen het ultieme liefdesduo van dit jaar. Geen ander koppel heeft het onhandige spel van aantrekken en afstoten zo voelbaar gemaakt als deze twee mannen, waarbij hun weerbarstigheid ook nog eens een afspiegeling was van het ruige landschap. Het maakt van Brokeback Mountain een prachtig en de perfectie naderend verhaal over een onontkoombare, maar onmogelijke liefde. (Floortje Smit)
Lees ook onze recensie van Brokeback Mountain.
5: Tool – 10,000 Days
~
Eindelijk was ie er dan, na lang wachten kwam dit jaar de opvolger van het reeds vijf jaar eerder verschenen album Lateralus uit. En wat voor een album! Ditmaal misschien niet übervernieuwend, maar wel een perfecte integratie van de rauwheid van Aenima en de melodie van Lateralus. Een album met pareltjes als The Pot en Rosetta Stoned, waarin de luisteraar meegezogen wordt in een muzikale drugstrip. Maar ook een album waarop Maynard James Keenan een ode brengt aan zijn overleden moeder met nummers als Wings for Marie. In één woord: heerlijk. Zelfs de grootste sceptici die de hoop op een daadwerkelijk nieuw album allang hadden opgegeven werden met 10,000 Days de mond gesnoerd. Tool kwam zag en overwon… wederom. Tevens lieten ze 9 november in Rotterdam horen ook live nog steeds een topact te zijn. (Michel Romeijn)
Lees ook onze recensie van 10,000 Days.
4: Adrian Paci – Adrian Paci
~
De tentoonstelling die in 2006 het meest indruk heeft gemaakt op 8WEEKLY’s Beeldende Kunst-redactie is Adrian Paci’s solotentoonstelling, afgelopen voorjaar te zien in Basis voor Actuele Kunst (BAK), Utrecht. BAK bewijst dat er niet veel ruimte nodig is om gevoelige en gelaagde presentaties te realiseren. In een samenstelling van slechts vier video’s wordt de manier waarop het trauma van de oorlog zich subtiel maar onverbiddelijk in het menselijke weefsel vestigt, genadeloos duidelijk gemaakt. De video’s lopen uiteen van de spontane en ogenschijnlijke onschuldige sprookjes verteld door een kind tot het ingetogen interview over de diaspora van één enkele man. Paci’s werk toont ons dat het after-effect van de oorlog (de gedwongen zijpaden waar men strandt, de kleine haperingen in het moeizaam hervatte leven) vele malen verontrustender kan zijn dan de sensationele beelden van oorlog en geweld, waar wij dagelijks mee gebombardeerd worden door de media. De bijna unanieme stem van de 8WEEKLY-redactie voor Adrian Paci bewijst dat, te midden van de vele visueel weldadige tentoonstellingen, er nog steeds behoefte is aan ingetogen en reflectieve presentaties. (Nathalie Hartjes)
Lees ook onze recensie van de expositie van Adrian Paci.
3: Tirza – Arnon Grunberg
~
Arnon Grunberg is een man die blijft verbazen. Slechts een tiental jaar had hij nodig om zich tot de absolute top van de Nederlandstalige literatuur op te werken, en hij lijkt niet van plan daar snel op zijn lauweren te gaan rusten. Dit jaar pakte hij uit met Tirza, dé post-9/11-roman van Nederland, en volgens het verzamelde leger recensenten zijn beste boek tot nu toe. Grunberg ontleedt als geen ander de paranoïde maatschappij waarin we leven, de angst die sinds elf september in elk van ons schuilt, de polen van goed en kwaad waarin ons wereldbeeld al te vaak uiteenvalt. Tirza houdt de westerling een spiegel voor, maar geen die braafjes zegt dat hij de mooiste van het land is. Grunberg kwetst, maar fascineert daarom des te meer. Voor de jury’s van literaire prijzen wordt 2007 alvast een heel gemakkelijk jaar. (Yves Peirsman)
Lees ook onze recensie van Tirza.
2: Caché – Michael Haneke
~
In 2005 al won Michael Haneke in Cannes de prijs voor beste regisseur, maar pas in februari dit jaar kwam hij in de Nederlandse bioscopen: Caché. Wat aanvankelijk leek uit te draaien op een enge horrorfilm – gezin wordt geterroriseerd door videobanden en bloederige kindertekeningen – mondde uit in een subtiel meesterwerk. Wat doet het met je als je in je veilige bestaan bedreigd wordt? Kun je informatie voor je vrouw achterhouden, of betekent dat een gebrek aan vertrouwen? Kun je als volwassene verantwoordelijk worden gehouden voor je daden op je zesde? Caché is een thriller met fantastische acteurs (Daniel Auteuil en Juliette Binoche), hyperrealistische dialogen in een ongewone situatie, en een bijzondere vorm door de vaak teruggespoelde of beeld voor beeld afgespeelde videobanden. Een whodunit zonder ontknoping maar met een nieuw raadsel vlak voor de aftiteling, dat de meeste kijkers niet eens opmerkten. Het is duidelijk: Caché is de beste film van het jaar. (Marcel van den Haak)
Lees ook onze recensie van Caché.
1: Platform – NTGent
~
Johan Simons weet in Platform van NTGent op een bijna nonchalante wijze de oorzaken en de gevolgen van de decadentie en het superioriteitsgevoel van het rijke Westen bloot te leggen. In een bewerking van het boek van Michel Houellebecq wordt getoond hoe de Franse Michel en Valérie, die elkaar op latere leeftijd hebben ontmoet, een vakantieconcept ontwikkelen waarin de Westerse mens onvoorwaardelijk (seksueel) kan genieten, daarbij gebruik makend van de plaatselijke (Thaise) bevolking. Liefde, seksualteit, genot en decadentie worden zowel door Houellebecq als Simons op een en dezelfde lijn gesteld, wat een verbijsterend, maar glashelder beeld van onze op genot gerichte samenleving oplevert. Simons wordt geholpen door een groep fantastische acteurs, waaronder Els Dottermans en Stefan van Watermeulen. Zij weten Michel en Valérie neer te zetten als echte, sympathieke mensen op zoek naar liefde, waardoor hun hedonisme alleen maar pijnlijker wordt. Met recht de beste voorstelling van 2006. Fotografie: Phile Deprez. (Robbert van Heuven)
Lees ook onze recensie van Platform.
