De velden zijn uitgestorven als wij ons naar podium Blessum begeven. Iedereen schuilt voor de plensbuien bij de verschillende eetgelegenheden of ligt nog in zijn tent uit te brakken van de zaterdagavond. Erg jammer, want op podium Blessum wordt deze festivaldag geopend door Hauschka. Deze Duitser maakt hedendaagse klassieke pianomuziek. Door allerlei objecten in de piano te plaatsen (bekend als ‘prepared piano’) en digitale effecten toe te voegen, weet hij een breed scala aan klanken te produceren waardoor het als een heel orkest klinkt. In de tent van Blessum is het op een groepje echte liefhebbers na, vrij rustig. Gezien de geringe opkomst is het jammer dat de zon niet schijnt, maar toch komt deze spookachtige muziek goed tot zijn recht op deze druilerige zondagmiddag. De aanwezigen lijken oprecht te genieten. Dit is echte luistermuziek, er wordt tussendoor dan ook niet geklapt.

Nieuwe single

De band PAUW is naar Leeuwarden afgereisd om alvast een voorproefje te geven op het nieuwe album wat in oktober uit komt. De tent van Grootegast staat bij aanvang halfvol met mensen die nieuwsgierig zijn naar het nieuwe materiaal. Met de betoverende sitar-achtige klanken van een twaalfsnarige Danelectro-gitaar, wordt er met een ijzersterke versie van ‘Abyss’ afgetrapt. Door de aanzuigende werking van het enthousiaste publiek raakt de tent al spoedig vol. Ook ‘Visions’ – de single van het nieuwe album – wordt hartelijk toegejuicht door de volle tent. Het geluid is uitstekend en de bandleden laten zien dat ze hun instrument meester zijn. Ook details als het fluitje en de mystieke gong in ‘Shambhala’ worden niet achterwege gelaten. Met een uitgesponnen versie van bijna negen minuten breien ze met dit nummer een einde aan een indrukwekkende show. Het publiek reageert uitzinnig op deze live-versie. PAUW bewijst hier dat ze zich makkelijk kan meten met internationale psycehedelische acts als Tame Impala en Temples.

Op Ravenswoud staat deze middag een opkomend bandje uit de Elfstedenstad Dokkum geprogrammeerd. Dit eigenzinnige bandje van frontman Elias Elgersma luistert naar de naam The Homesick. Aan hun kledingstijl en muziekclips is te zien dat ze lekker hun eigen ding doen en wars zijn van trends. Erg druk is het bij de Dokkumers niet, maar aangezien ze het tegen Alamo Racetrack en Myles Sanko moeten opnemen, was dat ook niet te verwachten. Erg leuk is het wel. Met hun lome muziek en ongepolijste zang weten ze een interessante sound neer te zetten. De speelse basloopjes in combinatie met de zweverige arpeggio’s van Elgersma voeren je mee in een aangename dagdroom.

Funk met een permanente glimlach

Soul is sinds de jaren ‘60 eigenlijk nooit weggeweest. Kijk naar artiesten als Curtis Harding en Leon Bridges. Wellicht kunnen we binnenkort Myles Sanko aan dit rijtje toevoegen. Aan zijn optreden op Bontebok deze middag zal het in ieder geval niet liggen. Met zowel zijn kleine, tedere liedjes, als zijn meer vurige nummers, weet hij het publiek te bekoren. Een vergelijking met Otis Redding is niet ver gezocht. Met een instant soul-klassieker als ‘Forever Dreaming’ weet hij het publiek te bewegen. Opeens breekt de zon door boven het hoofdpodium . Er wordt volop meegezongen door stelletjes die elkaar omarmen. Hij is dan ook oprecht overweldigd door de warme respons van het publiek. ‘‘Without dreams we are nothing’’, zegt Sanko… gelijk heeft hij.

Een rare eend in de bijt op dit festival is Osaka Monaurail, een funkorkest uit Japan. Vooral de strak in het pak geklede zanger is een ongewone verschijning. Hij lijkt net een Japanse versie van James Brown met de spasmes van Joe Cocker. Met zijn houterige dansjes en Mr. Dynamite-imitaties weet hij het hele publiek van Bonte Bok voor zich te winnen. Het lijkt meer toneel dan oprechte show, maar toch is het onweerstaanbaar. Tijdens nummers als ‘Fruit Basket’ eet het hele publiek tot ver achterin, uit zijn hand. Zijn mondhoeken komen de gehele show niet naar beneden; deze man lijkt met een permanente glimlach geboren. Soul- en funkklassiekers als ‘Get Up (I Feel Like Being a) Sex Machine’ worden door deze sterke band, ondanks alle slapstick, zeer overtuigend neergezet. De band laat met hun verschillende solo’s zien dat ze behoorlijk wat meer in hun mars hebben dan alleen maar parodie.

Verzoeknummer

DeWolff is op WTTV een heuse publiekstrekker, wat blijkt uit de overvolle tent van Grootegast. Toegegeven: sommigen schuilen voor de laatste echte plensbui van de dag, maar de overgrote meerderheid komt toch echt om Pablo en zijn mannen te bewonderen. Niet verwonderlijk gezien de live-reputatie die ze in de afgelopen jaren hebben opgebouwd. Als Pablo bij de eerste orgelsolo boven op het Hammond-orgel springt, is de toon gezet. Met verve worden nummers als ‘Dance Of The Buffalo’- van hun laatste album Grand Southern Electric – gebracht. Ze weten het vuur tot de laatste stervende tonen brandend te houden. De tent blijft vol en krijgt een uitmuntende show voorgeschoteld.

En dan is het zover: de finale van dEUS op het hoofdpodium. Een groepje trouwe fans staat al een halfuur op het veld te wachten om er zeker van te zijn dat ze helemaal vooraan staan. Aangezien dEUS als afsluiter geprogrammeerd staat, hebben ze qua bezoekersaantal niets te klagen. Bij publieksfavoriet ‘The Architect’ blijkt dat de band vanavond met nogal wat technische mankementen te kampen heeft. Zo zijn de viool en de elektronische drumpads van Tom Barman onhoorbaar. De technische crew loopt dan ook af en aan om de nodige stekkertjes en instrumenten te vervangen. Ook de gitaar van Barman wordt meermaals afgedaan en weer omgehangen om bijgesteld te worden. Ondanks dat blijft hij goed geluimd en gaat hij op vrolijke wijze interactie met het publiek aan. Een man vooraan vraagt of hij een verzoeknummer mag indienen: ‘‘Hier is het nu nog te vroeg voor’’, antwoord Barman. Er wordt een setlist van voornamelijk bekendere nummers gespeeld. Het grootste gedeelte van de nummers staat op hun compilatiealbum Selected Songs 1994 – 2014. Als dezelfde man na ‘Quatre Mains’ nogmaals een verzoeknummer probeert aan te vragen, schiet hij raak. Als antwoord op de vraag welk nummer hij wil horen: ‘Nothing Really Ends’ natuurlijk! Verzoek ingewilligd en ‘‘Voila, zo gemakkelijk gaat dat dus’’, grapt Barman. Het publiek kan deze keuze aan het applaus te horen wel waarderen. Ook ‘Bad Timing’ en ‘Suds & Soda’ maken veel los bij de toeschouwers. dEUS weet uitstekend hoe ze zo’n grote festivalmenigte moet bespelen. Ze zijn een uitstekende keuze om deze veelzijdige editie van WTTV waardig af te sluiten.