Regisseur en schrijver Frank Siera en zangeres en actrice Oukje den Hollander groeiden op in het Zuid-Hollandse vissersdorp Katwijk aan Zee. Na de middelbare school vlogen ze uit naar toneelschool en conservatorium. Nu keren ze terug naar hun geboortegrond voor STRANDT, de eerste voorstelling van hun recent opgerichte muziektheatercollectief KASSETT. Het decor is het Katwijkse Koning Willem-Alexander gemaal. Het gebouw biedt aan de ene kant zicht op de binnenlandse Rijn en aan de andere kant op de uitvloeiing van die rivier in de Noordzee.

Rijk taalgebruik

In STRANDT legt Siera middels teksten over hoe het is om als ambitieuze jonge persoon en kunstenaar de wereld te willen ontdekken en je grenzen te willen verleggen, een parallel met de legende over de uitspattingen van keizer Caligula op de plek waar Katwijk nu ligt. Caligula, zo gaat de geschiedenis, liet in een megalomane waan zijn soldaten de ‘vijandige’ zee bevechten op het strand van wat nu Katwijk aan Zee is. De overeenkomsten tussen beide verhalen liggen in vragen als: Wat brengt iemand ertoe om zijn geboortegrond achter zich te laten? Wat levert het je uiteindelijk op? Hoe verandert het je? Welke rol speelt toeval hierbij?

Siera jongleert in zijn teksten op een vaak humoristische en poëtische wijze met taal. Zo komen er regelmatig alliteraties voorbij, waardoor de formuleringen vers-achtig aan doen. Er is zelfs een allitererende ‘rap’, waarin Katwijk getypeerd wordt aan de hand van een lange lijst woorden beginnend met de ‘k’. Ook worden metaforen dikwijls ver doorgevoerd, waardoor de beelden echt gaan leven en bovendien ook meer zijn dan beelden.

Persoonlijke grondtoon

Siera en Den Hollander zijn gekleed als nette museumsuppoosten, inclusief naamplaatjes met daarop het logo van het Hoogheemraadschap van Rijnland. De twee zetten niet zozeer een personage neer; eerder vergroten zij de theatrale facetten van zichzelf. Vanaf het begin wordt expliciet gemaakt dat Siera als regisseur en schrijver eigenlijk niet op het toneel thuishoort. Zijn ‘rol’ uit zich in het becommentariëren van de openhartige monoloog die Den Hollander uitspreekt – een tekst die door Siera is geschreven. Het is alsof je luistert naar een monologue intérieur, maar dan eentje die exterieur, door twee monden, wordt opgeleverd.

Bezinning

KASSETT maakt ook gebruik van muzikale elementen. Voor het tweede deel van de voorstelling wordt het publiek meegenomen dieper het gebouw in. Tegen de achtergrond van de grotendeels lege loodsachtige ruimte met enkele (stille) gemaalmachines, luistert het publiek naar Den Hollanders prachtige zang en de ter plekke met allerlei instrumenten en andere geluidsgevers geconstrueerde muziek van Marijn Korff de Gidts. Dit deel van de voorstelling geeft ruimte voor bezinning en levert ook mooie beelden op.

STRANDT neemt de bezoeker mee in een filosofische en vaak ook humoristische en persoonlijke gedachtestroom. Wie antwoorden zoekt op lastige vragen, zal ze bij KASSETT niet vinden, maar ieder die ooit zoektocht-gevoelens heeft gehad, zal in deze voorstelling zeker veel moois (h)erkennen.

Twintig jaar geleden was Womens World een succesvol dameskoor dat op de drempel stond van een grote doorbraak. Dat ging mis omdat een van de koorleden, Sally, plotseling verdween. Nu gaan de leden voor het eerst weer samen optreden. Er is in die twintig jaar natuurlijk veel gebeurd. Een van de vrouwen is in de overgang, een ander heeft zeven kinderen en de oude dirigente Mia, mooi gespeeld door Petra Laseur, heeft een beroerte gehad. Mia zit in een rolstoel en kan vaak niet op de juiste woorden komen. Daardoor is bijna alles wat ze zegt heel grappig, soms zelfs mooi, bijna poëtisch. Ze heeft echter zelf in de gaten dat haar uitspraken niet helemaal kloppen en dat maakt haar zowel uiterst aandoenlijk als het meest authentiek van iedereen.

Spelplezier

Het spelplezier maakt deze voorstelling een feest om naar te kijken, maar wat we zien is niet altijd even subtiel. Het begin, waarin we met iedereen kennismaken, is soms van dik hout zaagt men planken, maar heeft ook grootse momenten, zoals de aankomst van Angela Groothuizen als diva uit Amerika. Naast dat iedereen op elkaar afgeeft, barsten de dames om de haverklap in zingen uit. Het is alsof we in een lawaaiige sneltrein zitten.  Soms verlang je even naar een momentje rust, wat niet komt. Daar valt uiteindelijk echter prima mee te leven, want door die vaart worden we vanzelf naar hevige lachsalvo’s gestuwd.

Exuberant

De aanstekelijke songs van Prince, Madonna, Labelle, Steppenwolf en vele andere grote namen worden live gespeeld door drie uitstekende muzikanten. Opvallend is het hoge niveau van de zang, met als uitschieters Angela Groothuizen, Elise Schaap, en Rop Verheijen, de enige man in het gezelschap.

Schaap speelt de labiele Edda die nog steeds lijdt onder het verdwijnen van koorlid Sally. Edda doet constant dingen die niet kunnen, waar haar medekoorleden erg door van streek raken, maar waar het publiek veel vreugde aan beleeft. Het einde, waarin het koor eindelijk echt gaat optreden, loopt door Edda’s acties volkomen in de soep. Dat levert echter een uiterst grappige climax op, met als hoogtepunt haar extatische vertolking van ‘Purple Rain’, een fraai staaltje acteer- en zangkunst van Schaap.

We want more! levert een exuberante theateravond op, waarin je kunt genieten van heel veel goede grappen (en een paar mindere) en mooie tot zeer mooie zang.