We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
De laatste gouden periode van Venetië
In de 18e eeuw zorgden beroemde schilders als Canaletto, Guardi, Longhi en Tiepolo voor een grande finale van de rijke Venetiaanse kunsttraditie. Interessant gegeven is dat de bloeitijd van Venetië in de 18e eeuw eigenlijk al voorbij was. Toch blijkt juist in landen in verval de kunst een belangrijke rol te spelen. Dat de kunst in Venetië zo opbloeide is te danken aan de eerste golf toeristen die deze stad bezocht. Jongeren konden op hun grand tour Venetië niet overslaan en namen als souvenir een schilderij mee terug.
~
De Hermitage
Venezia is de derde tentoonstelling in De Hermitage, een bijzonder pand aan de Amstel. Het gebouw Amstelhof is één van de mooiste voorbeelden van monumentale classicistische architectuur in Amsterdam. Het werd in 1681-1683 gebouwd als tehuis voor hulpbehoevende bejaarden en is tot op de dag van vandaag als verpleeghuis in gebruik gebleven. Omdat nog niet het hele gebouw ter beschikking staat van het museum is de ruimte nu nog beperkt. De tentoonstelling Venezia is dan ook te beschouwen als een opmaat voor als straks de grote Venetiaanse stukken uit Petersburg richting Amsterdam komen (wanneer de Amstelhof ter beschikking komt). Begin jaren negentig van de 20e eeuw onderzocht de directeur van het Staatsmuseum de Hermitage in Sint-Petersburg de mogelijkheden voor dependances in het Westen. Door de relatie tussen De Nieuwe Kerk en de Hermitage ontstond het idee een vestiging van het Russische museum in Amsterdam te beginnen, mede ingegeven door de 300-jarige historische band tussen beide steden.
Hondjes
~
Kruitdampen
Guardi daarentegen maakte schilderijen van architectuur, zoals interieurs van kerken. Zijn werk is bijzonder soepel en los neergezet. Hij hield van atmosferisch schilderen. Zijn werk is erg licht en speels. Dit in sterke tegenstelling tot de schilderijen van Franceso Cassanova, broer van versierder Giacomo. Hij was één van Catherina de Grote’s favoriete schilders. In de Hermitage hangt een doek met als onderwerp een veldslag. Het is zo realistisch dat je de kruitdampen bijna ruikt en de mensen hoort kermen. Een heftig en kleurrijk spektakel. De flamboyante kunstenaar Giambattista Tiepolo staat bekend om zijn zoete en protserige schilderijen. Ze zijn decoratief bedoeld, iets dat in die tijd erg belangrijk was. Kunst moest een lust voor het oog zijn. Tiepolo maakte veel ontwerpen voor paleizen in Sint Petersburg zoals uitbundige plafonds en altaarstukken met bijbelse en mythologische voorstellingen. Eén van de meest indrukwekkende kunstenaars op deze tentoonstelling is Giambattista Piazetta. De man kon werkelijk meesterlijk omgaan met het wit op papier. Door modellering krijgt het wit reliëf. Door de modellen met licht te verzadigen krijgen zij een sensualiteit en realisme.
Summier
De tentoonstelling is fraai vormgegeven met strakke banieren met duidelijke tekst in het Engels en Nederlands. Er staat redelijk veel informatie op de banieren en de bordjes over de kunst en het leven in Venetië van die tijd. De belichting is te spiegelend, waardoor de schilderijen soms niet goed zichtbaar zijn. Gelukkig kun je heel dicht bij de schilderijen en prenten staan en is het niet druk in het museum. Er worden mooie stukken tentoongesteld, maar het is allemaal erg summier. Vooral de collectie glas is klein, terwijl deze kunstvorm juist zo belangrijk was voor het Venetië van die tijd.
Het blijft onduidelijk waarom juist voor deze kunstwerken is gekozen. Er hangen een aantal zeer mooie schilderijen tussen, maar toch krijg ik het gevoel dat de echte pronkstukken tot de tweede en grotere tentoonstelling worden bewaard. Venezia is een mooie expositie, maar is het niet waard om speciaal voor naar Amsterdam af te reizen. Het is wachten op de uitbreiding van het museum en een volgende Venetië-tentoonstelling. Deze smaakt namelijk naar meer.
Venezia! Kunst uit de 18e eeuw
Gezien in: Hermitage, AmsterdamNog te zien tot: zondag 04 september 2005
Misschien ook iets voor u
Leeg statement van twee over hun toeren geraakte curatoren
In hoeverre bestaan er ethische grenzen in onze globaliserende wereld? Hoeveel moeten wij van onze individuele karaktereigenschappen opgeven ten bate van steeds verder gaande internationalisering en immigratie? Hoeveel is onze rust (ons) nog waard? Het zijn vragen die beantwoord worden door curatoren Roger M. Buergel & Ruth Noackin de tentoonstelling Be what you want, but stay where you are in het Centre for Contemporary Art Witte de With te Rotterdam.
In de achttien minuten durende film Green, green grass of home (2002) van Maja Bajevic vertelt een vrouw ons hoe haar nog te bouwen huis eruit komt te zien. Ze bevindt zich op dat moment in een groen weiland. Boven in het scherm zie je mensen hardlopen, fietsen of de hond uitlaten op een weggetje dat het gras aan beide kanten doorsnijdt. Op de plek waar nu rust heerst, waar mensen genieten, zal het binnenkort een drukte van jewelste zijn. Drukte veroorzaakt door het bouwen van een huis of misschien wel een hele woonwijk.
Prostitutie
The Black File (1976) van Sanja Ivenkovic toont een boek waarvan op de ene bladzijde oproepen tot tips over vermiste meisjes staan en op de andere bladzijde advertenties voor escortservices. Het brengt pijnlijk duidelijk de problematiek naar voren van Oost-Europese ronselpraktijken en ontvoeringen ten behoeve van de prostitutie. Dezelfde problematiek die in de film Lilja 4-Ever uit 2002 van Lukas Moodysson ook zo duidelijk wordt geïllustreerd. Het blijkt niet uitsluitend iets van deze tijd. Negenentwintig jaar geleden was de situatie net zo schrijnend als tegenwoordig. Een gegeven dat het werk van Ivenkovic actueel maakt. Maar in hoeverre is dit kunst? Ivenkovic roept associaties op die misschien niet met de werkelijkheid stroken. Over de rug van vermiste meisjes presteert zij het haar aanklacht tegen praktijken als ontvoering te maken. In hoeverre misbruikt zij het leed van mensen (ouders die hun kinderen kwijt zijn, meisjes die misschien daadwerkelijk in de prostitutie zijn beland na een ontvoering) ten behoeve van haar kunst? Is dit niet meer een misselijk makend pamflet tegen bepaalde praktijken? Naar mijn mening wel.
Zonde
De twee curatoren lijken alle kunst die het stempel Be what you want, but stay where you are konden dragen in de twee verdiepingen van Witte de With te hebben neergepoot. Van hekjes die tussen de ingangen naar verschillende zalen zijn gezet tot een diaserie over de inbraak bij een kerncentrale tot beeldvorming over internationale bedrijven als Nike of ING, alles in de tentoonstelling lijkt een punt te maken. Het zijn in deze tentoonstelling niet de kunstenaars die aan het woord zijn, het zijn juist de curatoren die de grootste stem hebben. Ze schreeuwen hard, dat wel. Maar het lijkt hetzelfde als bij schapen: ‘Veel geblaat, weinig wol.’ De kunstwerken worden overstemd door een leeg statement van twee curatoren die over hun toeren zijn geraakt. Er zijn goede werken te zien, ze hadden alleen een beter stempel verdiend dan Be what you want, but stay where you are.
Be what you want but stay where you are
Gezien in: Witte de With, RotterdamNog te zien tot: zondag 19 juni 2005
Misschien ook iets voor u
Ziek van literatuur
De onder de gewraakte term ‘het postmodernisme’ schuilgaande culturele en sociale ideeën hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan de literatuur. Een van de mindere effecten ervan was echter dat de literatuur zich steeds minder ging bezighouden met het scheppen van concrete menselijke situaties en zich steeds meer ging wijden aan de reflectie op de eigen methoden en uitgangspunten, een fenomeen dat ook wel metafictionaliteit genoemd wordt. Hoewel velen deze ontwikkeling hebben toegejuicht en er ook zeker positieve kanten aan zitten, bewijst De waan van Montano van de Spaanse schrijver Enrique Vila-Matas maar weer eens dat een interessante verhandeling over literatuur nog niet per se een goede roman oplevert.
~
Chaos
Vila-Matas situeert zich met zijn bespiegelende roman in de Borgesiaanse traditie van het spel met literaire vormen en conventies. Hij valt daarmee buiten die andere belangrijke Spaanstalige traditie: het magisch realisme van Gabriel Garcia Marquez, waarin het knap in elkaar gevlochten familieverhaal glorieert. Beide tradities delen een zekere liefde voor chaos met elkaar. In het magisch-realisme wordt de chaos gecreëerd door de over elkaar heen stuiterende verhaallijnen en de talloze personages die niet alleen op elkaar lijken, maar vaak ook nog eens dezelfde namen dragen. In de Borgesiaanse verliteratuurde wereld wordt de chaos op een meer conceptueel niveau tot stand gebracht: verhalen worden niet afgemaakt, slachtoffers blijken opeens daders te zijn, waarheid wordt leugen en andersom, etcetera. Bovendien barst het van de verwijzingen naar andere literaire werken.
Collage
De waan van Montano is dan ook vooral een caleidoscoop van literaire genres. Het is dagboek, encyclopedie, reisverslag en essay in één en vormt in zijn totaliteit een lange, fictionele verhandeling over de literatuur. Elke pagina van het boek is doordesemd met eerdere boeken en er gaat geen moment voorbij of er wordt wel over literatuur gesproken. Het geheel is bewust vormgegeven als een collage, zoals duidelijk wordt uit het volgende fragment:
Dit citaat laat zich lezen als een soort plan de campagne van de schrijver. Uit alles blijkt dat Vila-Matas inderdaad zo’n collage tot stand heeft willen brengen. Had Benjamin echter wel gelijk met zijn constatering? Is een dergelijke collage de enige manier om interessante literatuur te creëren? Of sterker nog: is het überhaupt wel geschikt voor het scheppen van een literaire werkelijkheid?
Intertekstualiteit
Wie denkt dat hij enkel met het citeren van meesterwerken een goed boek kan schrijven, heeft een tik van de molen gehad. Anderszins is het net zo idioot om te denken dat een boek zonder bewuste of onbewuste citaten tot de mogelijkheden behoort. In de geschiedenis van de roman is er veel geëxperimenteerd met de intertekstualiteit die elke tekst in meer of mindere mate eigen is. Dit heeft uitermate interessante literaire scheppingen opgeleverd, maar ook vele gedrochtelijke werken in het leven geroepen. De hierboven beschreven collagetechniek is een van de voortbrengselen van de wijdverspreide experimenteerzucht. Het heeft een taaltechnisch briljant, maar als kunstwerk mislukt boekwerk als Finnegans Wake opgeleverd, maar ook fantastische romans als die van Samuel Beckett. Het citeren van beroemde collega’s is in geen enkel geval garantie voor succes, integendeel. De collages waarover Benjamin sprak worden pas betekenisvol als de echo’s worden omgevormd tot een nieuw en soeverein kunstwerk dat meer is dan alleen een verzameling evocaties.
Archetype
Het hele boek door haalt Vila-Matas citaten aan van belangrijke voorgangers, maar hij slaagt er niet genoeg in om ze met zijn eigen werk te versmelten. In zijn hoofdpersonage echoën voortdurend belangrijke literaire archetypen als Don Quichot, monsieur Teste van Paul Valery, professor Kien van Ellias Canetti en de man zonder eigenschappen van Robert Musil. De literatuurzieke Girondo is gemodelleerd naar het voorbeeld van deze beroemde voorlopers. Alles wijst erop dat Vila-Matas een poging heeft gedaan een nieuwe archetype aan het arsenaal toe te voegen. Hoewel hij een heel eind gekomen is, is zijn opzet helaas niet helemaal geslaagd en steekt zijn hoofdpersoon schraal af bij de voornoemde archetypen.
Verliezen met stijl
Vila-Matas doet een memorabele poging om te concurreren met de door hem bewonderde schrijvers, maar heeft daarbij veel te hoog ingezet. De kaarten zijn geschud, het spel begint. Al snel valt Vila-Matas in het niet bij de andere spelers. Toch verliest hij met stijl, want laten we eerlijk wezen: verliezen van Pessoa, Kafka of Walser valt iemand nauwelijks aan te rekenen. Als Vila-Matas volgende keer wat minder iconische spelmakkers kiest en zijn essayistische neigingen wat meer weet te bedwingen, zal hij ongetwijfeld langer aan zet blijven. Nu is zijn boek teveel een verhandeling en te weinig een roman. Hoewel het boeiend is om te lezen, word je vrijwel nooit meegesleept of verrast.
Prijs: € 24,90
Bladzijden: 318
ISBN: 90-234-1636-8
Misschien ook iets voor u
De essentie van rock-’n-roll is om te dansen
Tussen alle Strokes-achtige bands en bands met jaren 80-invloeden die de afgelopen twee jaar een eerste cd uitbrachten, valt het New Yorkse The Bravery zeker op. Het geluid van de band is namelijk nog een stuk dansbaarder dan dat van de meeste vergelijkbare bands, zoals The Killers en Interpol, waarbij vaak al de voetjes van de vloer gaan.
~
Orgels zijn de baas
De band is dus niet zo zeer een gitaarband, zoals The Strokes of Hot Hot Heat. In de meeste nummers zijn het orgeltjes die de melodielijn aangeven. Deze synthesizers en orgels weten het 80’s-geluid verder te perfectioneren. De gitaarriffs die zo nu en dan wel duidelijker aanwezig zijn, zijn een beetje fout. Ze zitten qua geluid en snelheid namelijk tegen de hardrock aan. Toch staat de gitaar voornamelijk in dienst van de andere instrumenten en de zang en dat is vrij bijzonder, want vaak hebben gitaristen een flink ego en dringen ze zich naar voren op. Swollen Summer bewijst echter dat gitaren niet helemaal vergeten zijn.
Grote jongens
De zang van Endicott houdt het midden tussen die van Julian Casablancas van The Strokes (kennelijk hebben ze beiden een typisch New Yorks accent) en Robert Smith van The Cure. Mede door dit typische stemgeluid, dat in het heel Cure-achtige Give In goed te horen is, heeft The Bravery een duidelijk new wave-geluid. De daarbij behorende look is natuurlijk door de band aangemeten, waarbij vooral Endicott de kroon spant door er uit te zien als een eclectische versie van een jonge Elvis uit de 80’s met zo’n uiterst hip Strokes-jasje aan. Dit imago is goed te zien in de sterk door de videokunstenaars Fischli en Weiss beïnvloedde videoclip van An Honest Mistake. Deze video zit bij de cd, net als die van het nummer Unconditional. Dat nummer lijkt heel erg veel op de oudere U2. Het lukt maar weinig bands om die superband op een goede wijze in hun eigen muziek te stoppen, maar het lukt The Bravery zeer overtuigend. Het gerucht gaat dan ook dat U2-zanger Bono een fan is van de band. Of The Bravery zelf ooit zo’n superact wordt, is moeilijk te zeggen, maar Bono heeft een uitstekende smaak. Dit debuut is zonder twijfel een van de leukste platen tot nog toe dit jaar.
The Bravery
Album: The BraveryLink: Officiële website
Misschien ook iets voor u
Een belofte ingelost
De band stond al een tijdje te boek als een van de grootste beloftes van het Nederlandse clubcircuit. Met debuutalbum Colour My Skin lijkt Woost, geformeerd rond de van oorsprong uit Stadskanaal afkomstige zanger/gitarist Koen-Willem Toering (ex-Grote Prijs winnaar A Pin’s Fee) zijn belofte eindelijk in te lossen. Technicus Frans Hagenaars (Ceasar, Bettie Serveert, Evil Superstars) bood de helpende hand en stelde zijn studio twee weken ter beschikking. De productie deden ze uiteindelijk zelf. Uitgebracht op het eigen label In Goat We Trust, alles volgens het welbekende do it yourself-principe.
~
Melancholieke sfeer
De referentiebronnen zijn divers. In de hardere passages klinkt vooral de grunge van Smashing Pumpkins (Restless), als er gas wordt teruggenomen Radiohead, Motorpsycho en de jazzrock van het uit Boston afkomstige Karate (Boywonder, This Mess, Words are Meaningless). In eigen regio zou je kunnen denken aan Lawns laatste album Backspace, het vorig jaar verschenen debuut van Noor (My Perfect Concubine) en in de rustigere gedeeltes bijvoorbeeld Audiotransparent: allemaal bands die het moeten hebben van het neerzetten van een melancholieke sfeer. In dit geval een combinatie van psychedelische jaren 70 pop en jaren 90 grunge die gelukkig nooit verveelt. Desondanks vaart de band muzikaal gezien een moeilijke koers. Het is beslist geen vrolijke muziek. Je kunt het jezelf gemakkelijker maken. Dat Woost daar niet voor kiest, tekent de eigenzinnigheid van de vijf jonge knapen.
Rudeboy
Dankzij de sterke teksten, de dromerige maar krachtige stem van Toering en het meeslepende gitaarwerk is Colour My Skin een aantrekkelijke cd geworden. De nummers zijn, in vergelijking met de laatste keer dat ik de band zag, een stuk rustiger. De rauwe rand is er wel een beetje af, hoewel Down The Drain bewijst dat men het rocken nog immer niet is verleerd. Met in Alcohol een gastbijdrage van Patrick Tilon, oftewel Rudeboy.
Aan de zoete kant
Op hun website hebben ze het over experiment en vernieuwingsdrang. Daarvan hoor je op Colour My Skin weinig terug, of het moet al de sample zijn in Life is Beautiful, maar reden tot klagen hebben we zeker niet. Toering moet wel oppassen dat hij niet doorslaat in dreinerige potsierlijke Keith Caputo-pop; hier en daar is het namelijk wat aan de zoete kant. Desondanks is Colour My Skin een ijzersterk debuut. Woost is beslist een band om in de gaten te houden! Als ik me niet vergis gaan we nog veel van ze horen. Wanneer Pinkpop-baas Jan Smeets volgend jaar een fiasco zoals dit jaar wil voorkomen, is het wellicht een idee om ook eens in eigen land te gaan grasduinen.
Woost
Album: Colour My SkinMisschien ook iets voor u
Zweedse overgave in Utrecht
Terwijl zijn band Fireside nog altijd op zijn gat ligt, profileert de Zweedse zanger Kristofer Åström zich steeds meer in een succesvolle solo-carrière. Inmiddels heeft hij vijf albums op zijn naam staan, waarvan drie met begeleidingsband Hidden Truck. Versterkt door die vierkoppige formatie en een bevriende zangeres betrad hij eindelijk weer een Nederlands podium.
~
Voldaan
~
Kristofer Åström & Hidden Truck
Gezien op donderdag 12 mei 2005 in Tivoli (de Helling), UtrechtLink: Tivoli
Misschien ook iets voor u
Kinderen kun je niet regisseren
Stel je een jongensinternaat voor vol opgroeiend tuig dat ondanks een fikse hoeveel kattenkwaad en een heel aantal rotgeintjes toch het hart op de goede plaats heeft zitten. Voeg hier een boosaardige en egocentrische directeur op aan toe die met harde hand regeert over zijn kleine koninkrijkje met als devies: actie-reactie. Laat tenslotte een bevlogen leraar opduiken die met zijn artistieke en tegendraadse lesmethoden de leerlingen weet te stimuleren en tot eenheid te smeden. Les Choristes, het debuut van Christophe Barratier, heeft het allemaal, met als resultaat een degelijke, maar artistiek weinig interessante familiefilm.
~
Door zijn muzikale insteek en zijn thematische opzet doet Les Choristes in alles denken aan films als Mr. Holland’s Opus of Music of the Heart, waarin muziek het bindmiddel vormt om een schijnbaar onhandelbare groep jongeren bij elkaar te brengen. In Les Choristes gebeurt dit door de formatie van een koor waarin alle leerlingen een bepaalde rol vervullen. Hetzij bas, tenor, muziekstandaard of assistent. Dit koor wordt tegen de zin van de directeur, die het als een subversief en ondermijnend element beschouwd, in stand gehouden totdat een groep sponsors er lucht van krijgt en de directeur met de eer gaat strijken.
Geloofwaardig
~
Kindacteurs
Het acteerwerk in Les Choristes is over het algemeen van een uitstekende kwaliteit. Vooral Gérard Jugnot, de bekende Franse komediant, weet de goedige leraar op een voortreffelijke wijze neer te zetten. Ook de zeventig, veelal niet-professionele kindacteurs zetten hun beste beentje voor. “Kinderen kun je niet regisseren,” vertelt Gérard Jugnot, “dat is het moeilijke eraan.” Hij voegt daar echter aan toe dat het voordeel hiervan is dat de kinderen vaak heel overtuigend hun rol spelen, aangezien het voor hen niet zozeer een rol als wel een spel is.
Snoodaard
Toch is het acteren niet voor iedereen even gemakkelijk. Zoals voor Gregory Gatignol die de snoodaard Mondain speelt en vooral is gecast vanwege zijn killersblik. Hij is echter te aardig voor zijn rol en het lukt hem slechts met veel moeite zijn personage overtuigend neer te zetten. Hij worstelt er zichtbaar mee en probeert zich, terwijl hij zenuwachtig aan een sigaret lurkt, tegenover de regisseur te rechtvaardigen. In de vele inkijkjes achter de schermen worden verder nog een heel aantal andere kindacteurs voor het voetlicht gebracht. Door hun eerlijkheid en naïviteit is het een stuk aangenamer om naar te luisteren, dan naar het slijmerige geleuter dat bij dit soort inkijkjes gebruikelijk is.
Fellini
In de korte documentaire Forbidden over age 13 zien we een scène (die de uiteindelijke film niet gehaald heeft) waarin een viertal opgeschoten jongen in een ouderwetse auto zit te rukken. Een duidelijke knipoog naar Fellini’s Amarcord, misschien wat al te duidelijk en wellicht om die reden ook weggelaten. Ook grappig is om te zien hoe de jongere acteurs op de opnames van deze scène reageren en niet helemaal in de gaten hebben wat nu precies de grap ervan is. Een koddige brillemans verklaart heel serieus: “Ik heb die scène gezien, maar niet alles begrepen.” Al met al heeft de dvd-versie van Les Choristes enkele charmante extra’s te bieden die vooral een aardig portret van de kindacteurs weten te schetsen.
Les Choristes
Regie: Christophe BarratierJaar: 2024
Distributeur: A-Film
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Onsamenhangend en onduidelijk
Het werk van architect Antoni Gaudí (1852-1926) wordt momenteel getoond in de Kunsthal in Rotterdam. Aan de hand van maquettes, schilderijen, originele bouwelementen, tekeningen en foto’s ontstaat een beeld van de beroemde architect die de invloed van Jugendstil verwerkte tot een geheel eigen stijl. Zijn beroemdste bouwwerken, Casa Milà, Park Güell en de Sagrada Familia (waar tot op de dag van vandaag aan wordt gewerkt) bepalen nog altijd het aanzien van Barcelona. Mozaïeken, meubels en andere voorwerpen tonen bovendien het belang van Gaudí als vormgever, die het gehele gebouw, inclusief interieur ontwierp.
~
Antoni Gaudí wordt op 25 juni 1852 geboren in Reus, als vijfde en jongste zoon van een koperslager. Hij wordt al vroeg aangetrokken door de vormen, kleuren en geometrie van de natuur. In 1868 besluit Gaudí om architectuur te gaan studeren in Barcelona. Zijn vader vergezelt hem en sluit daarvoor zijn werkplaats in Reus. Gaudí bezoekt ook colleges filosofie, geschiedenis, economie en esthetiek, omdat volgens hem de diverse architectonische stijlen net zozeer met ideeën over schoonheid dan wel met de sociale en politieke atmosfeer verbonden waren.
Belangrijkste projecten
~
Aanrijding
Barcelona was in de tweede helft van de negentiende eeuw een stad in opkomst. Een ideale broedplaats en werkplek voor een architect. Gaudí schiep er bijna al zijn werken. De laatste twaalf jaar van zijn leven wijdde Gaudí zich volledig aan de bouw van de Sagrada Familia. Op 7 juni 1926 wordt Gaudí door een tram aangereden en vijf dagen later overlijdt hij. Bij zijn overlijden was de hele stad in rouw.
Gemiste kans
~
Ingewikkeld
Een aantal tekeningen afkomstig van de TU Delft laat de Sagrada Familia zien. Erg leuk voor insiders, maar niet boeiend voor degenen die komen kennismaken met het werk van deze meesterarchitect. Er is in de Kunsthal ook geprobeerd iets van de zeer ingewikkelde constructies weer te geven die Gaudí in zijn ontwerpen gebruikt. Echt veel wijzer wordt men er helaas niet van.
De tentoonstelling komt erg goedkoop over, het lijkt alsof er snel allerlei fragmenten bij elkaar zijn gesprokkeld om de zalen te vullen. Het verhaal blijft onduidelijk. Als introductie op het oeuvre van Gaudi is de tentoonstelling misschien aardig, maar de diepgang ontbreekt.
Antoni Gaudí
Gezien in: Kunsthal, RotterdamNog te zien tot: zondag 18 september 2005
Misschien ook iets voor u
Geen knipoog maar een glimlach
Mambo. Een combinatie van Cubaanse rumba-ritmes met Amerikaanse Big Band Swing-muziek, ‘uitgevonden’ door Perez Prado. Lekker zomers en dansbaar. De thuisbasis van een van de beroemdste mamboformaties is dan ook haast vanzelfsprekend het zonnige, zomerse… Antwerpen! Ja, El Tattoo del Tigre, het circa dertigkoppige mambocollectief dat onder meer op Lowlands en Werchter speelde, heeft haar thuisbasis vlak onder onze zuidgrens. Als je de muziek hoort, kan je dat haast niet geloven. Luister maar eens naar Chico Max, de derde cd van El Tattoo.
~
Authentiek
De muziek en zanglijnen zijn soms zo oubollig dat het inderdaad haast persiflerend overkomt (het beste voorbeeld is Come-on-a-my House), maar zo authentiek dat het de lolbroekerij voorbij gaat. Het is serieus gemaakt met liefde en respect voor de originele mamboklassiekers. De bezetting, en daarmee het geluid, van de band, is ook klassiek: veel blazers en percussionisten, contrabas en piano, net zoals vijftig jaar geleden. Er wordt geen gebruik gemaakt van computers, effecten of samples: alles is authentiek.
Cocktail
Voor diegenen die de vorige twee cd’s (El Tattoo del Tigre en Sensacional) al in de kast hebben staan, zal Chico Max misschien wat overbodig zijn. Het voegt muzikaal-inhoudelijk niet bijzonder veel toe aan het al bestaande repertoire maar een ieder die nog geen uitgebreide kennis heeft gemaakt met El Tattoo, zal deze plaat ervaren als een cocktail: zomers, om je lippen bij af te likken en verlangend naar meer. Wanneer de band deze zomer weer op festivaltournee gaat, zullen menige melige Lowlandsbezoekers met een cocktail in de klauwen hun billen er af kunnen dansen, terwijl hun thuisblijvende grootouders onder het genot van een goede sigaar Chico Max een luisterbeurt kunnen gunnen.
El Tattoo del Tigre
Album: Chico MaxMisschien ook iets voor u
Kunst om te dromen
De kritiek dat Nederlandse kunstinstellingen zich niet genoeg bezig zouden houden met engagement en maatschappelijke ontwikkelingen lijkt heden ten dage een holle frase. Op dit moment namelijk twee grote tentoonstellingen die handelen over begrippen als democratie, regeren en solidariteit. Behalve de tentoonstelling Be What You Want But Stay Where You Are in Witte de With, is in het Stedelijk Museum CS Populism te zien. Beide maken deel uit van een groter project om te benadrukken dat de internationale relevantie van de onderwerpen groot is.
Populism
is behalve in Amsterdam ook in Vilnius, Frankfurt en Oslo te zien.
Het woord ‘populisme’ is de afgelopen jaren in zeer verschillende contexten gebruikt. Populisme gaat bijvoorbeeld over democratie. Populistische bewegingen in de politiek reageren op de huidige gang van zaken. Ze spelen in op zogenaamde onderbuikgevoelens, die ontbreken in het rationele aspect van de democratie. Daarnaast toveren ze voor complexe problemen eenvoudige oplossingen uit hun hoed. Door deze benaderingswijze geeft het populisme commentaar op de manier waarop op dat moment het land wordt bestuurd. Daarnaast buigen kunstenaars zich in genoemde tentoonstellingen over andere manieren van populisme, zoals hoe democratie in de kunstwereld werkt, de vraag of alles toegankelijk moet zijn en of iedereen kan zeggen wat hij denkt (als in het ideale democratische model). Verder ook vragen over hoe musea populair kunnen/mogen zijn. Moeten ze zich bijvoorbeeld aanpassen aan de heersende smaak? Uitgangspunten voldoende.
Fortuyn
De tentoonstelling is in verschillende steden tegelijkertijd te zien, waardoor niet overal dezelfde werken worden getoond: het is beslist geen reizende expositie. De meeste kunstenaars zijn echter wel in alle vier de steden vertegenwoordigd. Per land zijn er werken geselecteerd die ‘passen’ in de actuele situatie. In Amsterdam zou je dat kunnen zeggen van het werk Pim Fortuyn Diary (2002) van Erik Lieshout. Van Lieshout is geïnspireerd door uberpopulist Pim Fortuyn en diens moord door Volkert van der G. Op een kleine wand hangt een twintigtal houtskooltekeningen (2002). De schetsen zijn ruw en vol pornografische elementen, zoals bijvoorbeeld Fortuyn met borsten. Opvallend is de gewelddadigheid van de tekeningen. Het geeft weer hoe in ‘het linkse kamp’ op dat moment gedacht werd over Fortuyn. Het roept duidelijk de tijdsgeest in herinnering. Hoewel we slechts een aantal jaren verder zijn, worden Fortuyns uitspraken inmiddels vergoedelijkt/ als minder shockerend ervaren. De tekeningen zetten de eerste reacties in een compleet ander daglicht.
Anti-esthetiek
De werken zijn op een vaak krachtige manier aan een van de uitwerkingen van het thema populisme gelieerd, waarbij de verscheidene politieke vormen als belangrijk uitgangspunt gelden. Soms slaat een werk in zeggingskracht zo over naar de ‘bedoeling’ dat er sprake lijkt van anti-esthetiek. Een goed voorbeeld hiervan is de grote semi-wandschildering van het collectief Superflex, getiteld Superdanish (2004-2005). Het staat als een soort tapijt van Bayeaux in de ruimte, de verbeelding van een heldenverhaal vol teksten over democratie en samenwerking met Amerika. Het is een realistisch, doch lelijk geschilderd doek.
Ongehoord
Door de esthetische ontkenning zijn het vooral de meer subtiele werken die opvallen, zoals de video Zilgit (2003) van Fatma Akinçi. Vrij vertaald betekent de titel ‘intensief tong-slaan’, een expressievorm die in de Arabische wereld uitsluitend voor vrouwen bedoeld is. In deze video zien we de kunstenares op de rug. Ze zit op een heuvel vol stenen en kijkt uit over een stad. Het uitzicht wordt bepaald door grote grijze en roodbruine flats. Na een aantal minuten met opgetrokken knieen te hebben gezeten, staat ze op en ze zet haar hand tegen haar mond. Doordat ze maar van één kant gefilmd wordt, is niet te zien of ze roept, schreeuwt of een kreet van ontzetting slaakt. Op het moment dat je je dat gaat afvragen, begint de film weer van voren af aan. De nutteloosheid van de actie, schreeuwen op een heuvel tegen een stad, lijkt te worden benadrukt door het zeer korte moment van opstand, of weerstand. De vrouw wordt niet gehoord, zelfs niet in de herhaling. Daarnaast is de traditionele klank weggehaald uit de emotionele context, waarmee Akinçi kritiek geeft op de rol van de vrouw in de Arabische samenleving, die vooral een figuur op de achtergrond is.
Een andere wereld
Populism geeft geen eenduidig antwoord op vragen over wat populisme is of hoe ze de samenleving beinvloedt, maar maakt deze vraagstukken juist complexer. Soms in een utopische karaoke zoals in Phil Collins’ El mundo no eschurará/the world won’t listen (2005) of in het woord ‘Terror’ in The party is over (2003) van Marc Bijl. Een tweede uitkomst van de tentoonstelling is de poging van kunstenaars om een andere wereld voor te stellen, zoals het Litouwse kunstenaarscollectief VILMA, Vilnius’ Interdisciplinary Laboratorium For Media Arts dat doet in Pro-Test. Kunstenaars geven in hun werken een visie op hoe de wereld er uit ziet, maar ook op hoe ze er uit zou kunnen zien. Het zijn de dromen over een betere wereld waardoor je je eigen omgeving met andere ogen gaat bekijken. Dat is nog de meest waardevolle kunst in deze tentoonstelling; de kunst die je dingen anders laat zien en die je laat dromen over een andere wereld.
Populism
Gezien in: Stedelijk Museum Centraal Station, AmsterdamNog te zien tot: zondag 28 augustus 2005
Misschien ook iets voor u