Muziek / Concert

Zweedse overgave in Utrecht

recensie: Kristofer Åström & Hidden Truck

Terwijl zijn band Fireside nog altijd op zijn gat ligt, profileert de Zweedse zanger Kristofer Åström zich steeds meer in een succesvolle solo-carrière. Inmiddels heeft hij vijf albums op zijn naam staan, waarvan drie met begeleidingsband Hidden Truck. Versterkt door die vierkoppige formatie en een bevriende zangeres betrad hij eindelijk weer een Nederlands podium.

~

Band en frontman kijken wat onwennig de zaal in. Het publiek bestaat uit een man of tachtig: een relatief grote opkomst, maar in Tivoli de Helling betekent het een klein groepje mensen in een bijna lege zaal. Åström toont zich echter blij verrast en bedankt ze voor hun komst. De Zweden zetten met opener Man of Steel de toon voor de rest van het concert: voornamelijk nummers van zijn laatste CD, So Much for Staying Alive. Het zijn vooral stevige, up-tempo songs, die vol overgave ten gehore worden gebracht. De speelse country-invloeden voeren de boventoon in het songapparaat, waarin de intieme melancholie van zijn oudere muziek een veel kleinere rol speelt. Uitschieters kent het concert niet, behalve een schitterende uitvoering van The Burn, die indringende, barokke pianocompositie van de hand van Peter Hermansson. Het is voor het eerst dat de toetsenist (af en toe grijpt hij naar een accordion) in de schijnwerpers staat, maar eigenlijk hij is de verborgen held van de avond. Of zijn virtuoze pianospel nu de basis van een song vormt, of er extra subtiliteiten aan meegeeft, Hermansson vormt een onmisbare schakel in de Hidden Truck.

Voldaan

~

Britta Persson (die meespeelde op Åström’s Loupita) verzorgde een voorprogramma vol miniem-intieme gitaarliedjes, en op het merendeel van de hoofdset de achtergrondvocalen. Haar stem is hier en daar onzuiver, maar voegt warmte toe. Een drietal nummers van Leaving Songs en wat verloren tracks van Loupita en de Dead End-EP passeren de revue, maar eigenlijk fungeert het concert als een visitekaartje voor het nieuwste album. Dat album kent ook weinig hoogtepunten of intense momenten, zodat het concert af en toe een wat matte indruk maakt. Åström en zijn band weten zich gelukkig te redden door zelfverzekerd en met overgave te spelen. Tot ontsteltenis van de toeschouwers laat Åström alle materiaal van zijn magnum opus Northern Blues links liggen- tot aan de allerlaatste toegift, waarin hij in zijn eentje op akoestische gitaar nog even All Lovers Hell speelt. Zodat het publiek van zijn enige Nederlandse concert na een uur voldaan naar huis kan.