Hoe fris een duo kan klinken
Kan een popduo vandaag de dag nog overtuigend overkomen? Is de wereld van de popduo’s niet een beetje verzadigd? Hebben we onze buik nog niet vol van de zoveelste The White Stripes, Raveonettes of The Kills? Blijkbaar niet of het lijkt het Frans/Finse duo The Dø niet te deren. Zij komen nog fris over, maar wijken dan ook af van de andere duo’s. Hun debuut A Mouthful barst van de luisterpop.
Onlangs speelden Olivia B. Merilathi en Dan Levy als The Dø tijdens Eurosonic in de Groninger Vera. Dat schitterende optreden werd nauwelijks opgepikt, waardoor ze in het kamp van de meest onvolprezen winnaars van het festival terecht kwamen. De pers leek nagenoeg te slapen, want dit duo toonde grote klasse en grossierde in muziek die op hoog niveau werd gebracht. Het deed denken aan die van de grote sterren en aan muziek die de aandacht een optreden lang kon vast houden. Het was alsof Björk samenspeelde met Tom Waits, die samen de rustige nummers van Beck coverden. Zoals je van de voorbeelden kunt verwachten, bracht ook The Dø het op een excentrieke manier, met veel passie en een groot gevoel voor timing: fantastisch en overtuigend.
Zwakke broeders
~
Het debuut roept deels het optreden weer op, maar laat ook een andere band horen. Een band op zoek naar een te definiëren geluid. En daar hebben ze behoorlijk veel moeite mee. De opener Playground Hustle, ook gespeeld in Vera, staat lijnrecht op de geweldige songs Searching Gold, Song for Lovers of het beklemmende When was I Last Home? Playground Hustle is live een perfecte afwisseling voor de tranentrekkers, maar valt in het niet als opener van de plaat. Ook andere zwakke broeders, als het folky Unissasi Laulelet en het te wilde Queen dor Kong hadden ze beter achterwege kunnen laten.
Met totale overgave
~
Het talent van The Dø komt bovendrijven door de manier waarop de nummers door Merilathi gebracht worden; hoog gezongen en met totale overgave. Daarnaast moet de muzikale toevoegingen van Levy niet uitgevlakt worden. Zijn uiterst strakke, maar o zo mooie baslijnen, de samples en de hier en daar minimaal gespeelde toetsenlijntjes kleuren de nummers op de achtergrond fantastisch in. Luister maar eens naar At Last!, The Bridge is Broken en het als extra toegift voor een select publiek bovenin Vera gespeelde On My Shoulders, waar zangeres Merilathi tot tranen toe geroerd was. Dat zijn uiterst kien geschreven nummers, die The Dø hopelijk het succes zullen brengen die ze verdienen. Aan de plaat A Mouthful kan het, op de paar rotte plekjes na, niet liggen. Die is en blijft mooi, net als dat ultieme optreden in Groningen.
The Dø speelt tijdens Motel Mozaïque.
Malin Hollaar 
