Ontzettend lief

Harry Sanborn (Nicholson) geniet van het leven, en gaat nooit uit met vrouwen boven de dertig. Met zijn nieuwste scharreltje Marin (Amanda Peet) gaat hij een weekendje naar het strandhuis van haar moeder. Helaas had moeder (genaamd Erica, gespeeld door Diane Keaton) ook een weekend in het huisje gepland. Erica ziet dan ook tot haar schrik dat Harry net zo oud is als zij, maar toch met haar dochter loopt te rommelen. Als Harry tijdens een vrijpartij een hartaanval krijgt, moet hij van zijn dokter (Keanu Reeves) verplicht rust houden. Aangezien Marin weer terug naar de stad moet, is er geen andere optie dan dat Erica blijft om op Harry te letten. De twee moeten aanvankelijk niets van elkaar hebben, maar raken langzamerhand toch gefascineerd door elkaar.

Tegenpolen

Soms heb je van die films waarbij je bij het begin al weet hoe het gaat aflopen. Met Something’s Gotta Give wil ik nog wel een stapje verder gaan: je weet direct bij elke scène al hoe hij gaat verlopen, en wat voor scène daarna gaat komen. De film portretteert Harry en Erica vanaf het begin als duidelijke tegenpolen. Na Harry’s hartaanval verspilt het script geen enkele tijd maar laat de twee tegenpolen razendsnel naar elkaar toegroeien. Je kunt meteen op je klompen aanvoelen dat dit leidt tot een stukje zelfbespiegeling. Beiden beginnen te twijfelen of ze met hun huidige bestaan echt gelukkig zijn, en of ze toe zijn aan iets totaal nieuws (elkaar). Vervolgens is daar uiteraard de kink in de kabel die in de afwikkeling van de film met de nodige obstakels overwonnen dient te worden. SGG is vooral een prettige feel-good film, en dus zijn zelfs die obstakels niet al te imposant.

De jonge dokter

Eén van die eerder genoemde obstakels is Harry’s dokter Julian. Hoewel hij een stuk jonger is valt hij als een blok voor de intelligente Erica. Omdat Harry te lang twijfelt, krijgen Erica en Julian uiteindelijk een relatie. Het lijkt erop dat Harry zijn kruit verschoten heeft. De rollen zijn nu omgedraaid: niet Harry, maar Erica heeft nu een jonge scharrel. Harry vindt dat uiteraard helemaal niks, maar dit zet hem nog meer aan het denken over zijn eigen leven. Hij zal keuzes moeten maken, anders is hij Erica, en zijn kans op een ander leven misschien wel voor altijd kwijt. Het verhaaltje kabbelt eigenlijk moeiteloos door, en alle plotwendingen en ontwikkelingen zijn al zo duidelijk van te voren aangekondigd dat niets je echt zal verrassen.

Conclusie

Ondanks al die voorspelbaarheid is SGG toch een ontzettend leuke film. Nicholson en Keaton hebben de voor het genre vereiste chemie. Bovendien is het wel eens verfrissend om een romcom te zien met mensen van boven de vijftig. De film is ontzettend lief zonder direct klef te worden. En bovendien zei ik het in de inleiding al, het blijft altijd een absolute traktatie om Nicholson aan het werk te zien. SGG is misschien voorspelbaar, maar ook zeer onderhoudend en goed voor een lach.