I’m A Soulman @ Theater aan de Parade te Den Bosch
Nog niet zo lang geleden zagen we Michael Varekamp als een herboren Louis Armstrong. Met zijn nieuwe show gaat hij een stapje verder en kruipt hij met zijn band in de huid van vele STAX-artiesten.
De geestelijke vaders van de show I’m A Soulman (the Soul of STAX) zijn toetsenist Wiboud Burkens en trompettist Michael Varekamp. Was Varekamp het middelpunt van zijn vorige productie LOUIS!, in deze show zijn het vooral Steffen Morrison en Joy Wielkens die op de voorgrond staan. De twee bedenkers vormen samen met een viertal andere muzikanten een fantastische band.
Van pioniers tot een begrip
I’m A Soulman (the Soul of STAX) vertelt het verhaal van het legendarische soullabel STAX dat eind jaren vijftig werd opgericht door twee blanken. Broer en zus Jim en Estelle Steward schiepen hun opnamestudio’s in een zwarte wijk van Memphis. Een pure gok was het wel; ze hadden ongeveer voor drie maanden geld om een hit te scoren. Ze startten met hun baanbrekende werk in een tijd dat de zwarte bevolking nauwelijks rechten had in Amerika. Ze wisten tegen alles in uit te groeien tot een begrip in de muziek. Politieke hobbels bestonden in de studio niet, maar daarbuiten volop. De artiesten, die de stal van dit label voortbracht, spreken tot op de dag van vandaag een heel grote groep mensen aan. De invloed van de muziek van STAX is van groot belang voor de muziek van vandaag. De geschiedenis van het internationale label komt aan bod in deze wervelende show, waarin het verhaal verteld van deze pioniers verteld wordt die tegen de stroom in soulmuziek op de kaart wisten te zetten.
Dampende swingende massa
Tijdens de show wordt de historie van het label fraai gemixt met de carrières van een aantal belangrijke artiesten. Zo horen we Steffen Morrison in de huid kruipen van Otis Redding die per toeval in een opnamesessie wordt ontdekt. De artiest die eigenlijk gepland stond, vond het die dag te warm. Joy Wielkens kruipt in de huid van Carla Thomas, maar ook in die van Estelle Steward om het verhaal van STAX te vertellen.
De band speelt een belangrijke rol in de dampende sound van de show. Soms kruipen ze in de huid van Booker T & The M G’s. Het absolute hoogtepunt is de vertolking van ‘Sittin’ On the Dock of the Bay’ door Joy Wielkens: kippenvel zoals zij het donkerste uit haar stem weet te halen. Hoe langer de show duurt, hoe hoger de temperatuur in de zaal oploopt. Voor de pauze is er een enkeling die het pluche van de stoelen verruilt voor het gangpad om daar te dansen. Richting het einde van de show verandert de zaal onder aanvoering van Morrison, Wielkens en de drive van de band in een grote dampende, dansende, swingende massa. Wanneer iedereen eenmaal staat is er geen houden meer aan en wordt er niet meer gezeten.
Bij het verlaten van het theater waar jong en oud verenigd waren, was iedereen weer even terug in de tijd naar begin jaren zestig, of in welk jaartal dan ook waarin allen jeugdig waren en dansten in de discotheek op deze tijdloze, opzwepende muziek. De show heeft zijn werk daarmee goed gedaan!
Foto van Sophia Bustin 
