De innemende en persoonlijke liedjes van Lori
Lori Lieberman zou haar hele carrière kunnen genieten als haar uitvoering van ‘Killing Me Softly’ een wereldhit was geworden. Nu ging deze eer naar Roberta Flack terwijl Lieberman absoluut de eerste was die dit door Norman Gimbel & Charles Fox geschreven lied opnam. Toch is het voor haar geen reden om op haar lauweren te rusten. Met haar achttiende album rijgt ze een nieuw meesterwerk aan haar discografie. Met The Matangi Quartet uit Nederland bevestigt Lieberman de bijzondere band die ze met ons land heeft. De première van het album vindt dan ook plaats in het Amsterdamse Concertgebouw.
Geen lichte kost
Wie oppervlakkig luistert naar het album The Girl and The Cat geraakt niet direct vol diepe emotie. Wel ervaart de luisteraar dan reeds de innemende schoonheid van de composities en de uitvoering daarvan. Wie dieper graaft en in de teksten van Lori Lieberman duikt, zal bij een volgende luisterbeurt heel anders tegen de fraaie composities aankijken. Lieberman heeft niet de makkelijkste onderwerpen tot haar songteksten laten doorklinken. De emotie is de ene keer van een breed – en soms zelfs van wereldformaat als ze in ‘Martha and Me’ het verhaal vertelt van een 9/11 weduwe als een van de velen. Ze verloor haar man Dave, die als brandweermanheld omkwam in de bestrijding van de gevolgen van de aanslag. Het titelnummer ‘The Girl and The Cat’ verhaalt over een dochter, die haar demonen van drugsgebruik probeert af te schudden. Van een dochter die haar eigen weg gaat en een moeder die daarin haar berusting moet vinden.
Toch ook licht
Lieberman zingt in ‘Woman’ misschien wel het mooiste liedje van het album dat snel in je vezels gaat zitten. Het gaat over de vrouw die ze misschien zelf wel is: breekbaar en toch sterk. De gedachten gaan hier terug naar de albumopener ‘You Can’t Take It Back’, waarin ze de euthanasie van haar vader van zich af lijkt te zingen in de woorden “you can’t take it back once you let it go”. Aangrijpend, als je beseft wat ze hier bezingt. Maar ze gaat dit lastige onderwerp pas werkelijk te lijf in ‘Blue in London’, verhalend over zijn zelfgekozen einde dat haar zonder begrip achter zou laten.
Met de cover van Don McLeans ‘Empty Chairs’ heeft ze niet de enige van het album te pakken. Op een liedje van Daniël Lohues heeft ze een eigen interpretatie gemaakt. ‘As Long As’ is een bewerking van ‘Als de liefde maar blijft winnen’. Even is het vrolijk op het album van Lieberman, maar vervolgens vertelt ze met ‘Like Blue’ over een verschrikkelijk voorval, waarbij een vrouw uit een vliegtuig wordt gezogen richting de eeuwigheid. De emoties blijven je rond de keel vliegen als je diep naar de liedjes luistert. Maar de emoties zijn zo mooi verpakt, dat een oppervlakkige luisterbeurt alles weer even wegpoetst. Lieberman is erin geslaagd een diepgravend en emotioneel album te maken dat blaakt van de schoonheid. Zonder tekstbesef levert The Girl and The Cat vele uren luistergenot. Triestheid en emoties kunnen zo schoongewassen worden door de melodie en wonderschone uitvoering.
Live in Nederland:
7-10 Amsterdam, Concertgebouw (Lori Lieberman & Matangi Quartet) – album premiere
8-10 Den Haag, Paard (Lori Lieberman & Matangi Quartet)
9-10 Middelharnis, Diekhuus (An evening with Lori Lieberman)
10-10 Leeuwarden, Neushoorn (An evening with Lori Lieberman)
13-10 Enschede, Metropool, (An afternoon with Lori Lieberman)
15-10 Heerlen, Parkstad (Lori Lieberman & Matangi Quartet)
16-10 Nijmegen, Doornroosje (Lori Lieberman & Matangi Quartet)
