8WEEKLY Archieven - Pagina 26 van 85

Muziek / Achtergrond

special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

8WEEKLY Playlist: Route Du Soleil

vrijdag 08 juli 2022 / door: Malin Hollaar0 Sterren

Het is alweer juli, de Tour de France is van start gegaan en we hebben (bijna) zomervakantie! Dit betekent dat menigeen zijn auto al heeft ingepakt om de Route du Soleil te gaan trotseren onderweg naar warme temperaturen, verse croissants en bijzondere kazen. Het perfecte moment om stil te staan bij al het moois dat de Frans(talig)e muziek ons heeft gebracht. Van golden oldies als Dalida tot aan relatieve nieuwkomers als Barbara Pravi en MIKA, ze maken allemaal het wachten weer dragelijker als je op Zwarte Zaterdag weer vaststaat op de Périphérique rondom Parijs.

Barbara Pravi: de moderne Piaf

Het grote publiek leerde Barbara Piévic, beter bekend onder haar artiestennaam Barbara Pravi, kennen toen ze tweede werd bij het Eurovisie Songfestival in 2021 met het nummer ‘Voilà’. De Franse zangeres wordt vanwege haar uiterlijk en haar stem regelmatig vergeleken met Edith Piaf, iets wat ze naar eigen zeggen begrijpt en ziet als een groot compliment. Barbara maakt liedjes die zowel binnen het Franse chanson genre thuishoren als binnen de Franse pop, maar ze schuwt niet weg van maatschappelijke thema’s. Zo schreef ze het nummer ‘CHAIR’ over abortus en brengt ze elk jaar op Internationale Vrouwendag een nummer uit ter ere van die dag. In 2021 resulteerde dat zelfs in een hele EP, Les Prières. Niet alleen in haar muziek is Barbara een toegewijde feminist, op haar eigen Instagrampagina plaatst ze graag verhalen over belangrijke vrouwen uit de geschiedenis. Hoe het Franse chanson anno 2022 klinkt kan je ontdekken in de playlist, waar Barbara met de nummers ‘CHAIR’ en ‘Pigalle’ in te vinden is.

De veelzijdigheid van alleskunner MIKA

Dat je niet de Franse nationaliteit nodig hebt om Franstalige muziek te maken bewijst de Libanees-Britse zanger Michael Holbrook Penniman, beter bekend onder de artiestennaam MIKA. In 2007 brak hij door met de single ‘Grace Kelly’, snel gevolgd door de hit ‘Relax, Take It Easy’. Sindsdien heeft hij niet stilgezeten en zo volgden er nog vier albums, die hem elk bescheiden internationale successen hebben opgeleverd. MIKA werd vooral in landen als Italië en Frankrijk enorm populair en verlegde dan ook zijn focus daarheen. Hij werd coach in de Franse versie van The Voice en werd jurylid bij X-Factor Italië. In dat tweede land groeide zijn populariteit enorm, wat resulteerde in een eigen TV-show Stasera Casa MIKA en in het aansluiten bij het presentatieteam van het Eurovisie Songfestival in 2022. De meerderheid van de muziek die MIKA maakt is Engelstalig, maar sinds hij in 2011 voor het eerst een Franstalig nummer (‘Elle Me Dit’) uitbracht volgden er nog enkele opvolgers in diezelfde taal, waaronder het nummer ‘Boum Boum Boum’. Benieuwd hoe MIKA in het Frans klinkt? Beide nummers staan in de playlist!

De indrukwekkende nalatenschap van Dalida

Net als MIKA is een van de bekendste Franse chansonnières, Dalida, origineel niet van Franse afkomst. Dalida, geboren als Iolanda Cristina Gigliotti, was van Italiaanse afkomst en geboren in Egypte. Ze was van 1956 tot haar dood in 1987 actief als zangeres, en actrice, en kan zich met meer dan 170 miljoen verkochte platen rekenen onder een van de meest succesvolle artiesten van Frankrijk. Dalida scoorde hit na hit, werd 55 keer met goud bekroond en kreeg zelfs als eerste artiest ooit een diamanten plaat. Haar nalatenschap in muziek en film heeft Frankrijk niet onberoerd gelaten, de artiest is na haar dood onder andere geëerd met meerdere awards, met een boegbeeld in Monte Martre en met verscheidene televisiespecials. Nederland werd in 2003 weer herinnerd aan haar muziek door Mart Smeets die standaard zijn TV-programma De Avondetappe afsloot met het nummer ‘Buenas Noches Mi Amor’. Recenter hebben Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps de aflevering ‘Joie de Vivre’ van hun TV-programma Chansons! gewijd aan de indrukwekkende carrière van Dalida, een aanrader voor wie benieuwd is naar het levensverhaal van deze chansonnière.

Naast Barbara Pravi, MIKA en Dalida wachten nog vele andere Frans(talig)e muziek op je in de playlist Route Du Soleil. Veel luisterplezier!

De playlist van juli

Aimer à mort – Louane
Balance ton quoi – Angèle
Beau-papa – Vianney
Boum Boum – MIKA
Bruxelles je t’aime – Angèle
Buenas Noches Mi Amor – Dalida
C’est quand le bonheur? – Cali
Ceux qui rêvent – Pomme
CHAIR – Barabara Pravi
Christine – Christine and the Queens
Dans les nuages – Zoé
Désenchantée – Kate Ryan
Donne-moi ton coeur – Louane
Elektro – Petite Amie
Elle me dit – MIKA
Filme moi – Alice et Moi
Il jouait du piano debout – France Gall
INDÉLÉBILE – Yseult
J’arrive – Ben Mazué
Je sais pas danser – Pomme
Je veux – Zaz
J’me tire – GIMS
La ballade des gens heureux – Gérard Lenorman
La bohème – Charles Aznavour
Laisse-moi t’aimer – Laurie Darmon
Lap Dance – Ycare
Le Dernier Jour du Disco – Juliette Armanet
L’escalier – The Pirouettes
Les moment où j’aime tout le monde – France Gall
L’homme pressé – Noir Désir
Manu – Renaud
Même si ça fair mal – Anne Sila, Matt Simons
Moi… Lolita – Alizée
Mourir sur scene – Dalida
Nathalie – Gilbert Bécaud
Ne me quitte pas – Jacques Brel
On ira – Zaz
Padam padam – Édith Piaf
Papaoutai – Stromae
Pigalle – Barbara Pravi
Poupée de cire, poupée de son – France Gall
Pour un flirt – Michel Delpech
Quand je vois cette image – Ben Mazué
Respire encore – Clara Luciani
Santé – Stromae
Sur ma route – Black M
Tout ira bien – KIKESA, Soprano
Tu es foutu – In-Grid
Une belle histoire – Michel Fugain & Le Big Bazar
Voilà – Jeanne Cherhal

Deze playlist is mede tot stand gekomen met behulp van Lisa Wibier, waarvoor dank!

Muziek / Achtergrond

special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

8WEEKLY Playlist: Route Du Soleil

vrijdag 08 juli 2022 / door: Malin Hollaar0 Sterren

Het is alweer juli, de Tour de France is van start gegaan en we hebben (bijna) zomervakantie! Dit betekent dat menigeen zijn auto al heeft ingepakt om de Route du Soleil te gaan trotseren onderweg naar warme temperaturen, verse croissants en bijzondere kazen. Het perfecte moment om stil te staan bij al het moois dat de Frans(talig)e muziek ons heeft gebracht. Van golden oldies als Dalida tot aan relatieve nieuwkomers als Barbara Pravi en MIKA, ze maken allemaal het wachten weer dragelijker als je op Zwarte Zaterdag weer vaststaat op de Périphérique rondom Parijs.

Barbara Pravi: de moderne Piaf

Het grote publiek leerde Barbara Piévic, beter bekend onder haar artiestennaam Barbara Pravi, kennen toen ze tweede werd bij het Eurovisie Songfestival in 2021 met het nummer ‘Voilà’. De Franse zangeres wordt vanwege haar uiterlijk en haar stem regelmatig vergeleken met Edith Piaf, iets wat ze naar eigen zeggen begrijpt en ziet als een groot compliment. Barbara maakt liedjes die zowel binnen het Franse chanson genre thuishoren als binnen de Franse pop, maar ze schuwt niet weg van maatschappelijke thema’s. Zo schreef ze het nummer ‘CHAIR’ over abortus en brengt ze elk jaar op Internationale Vrouwendag een nummer uit ter ere van die dag. In 2021 resulteerde dat zelfs in een hele EP, Les Prières. Niet alleen in haar muziek is Barbara een toegewijde feminist, op haar eigen Instagrampagina plaatst ze graag verhalen over belangrijke vrouwen uit de geschiedenis. Hoe het Franse chanson anno 2022 klinkt kan je ontdekken in de playlist, waar Barbara met de nummers ‘CHAIR’ en ‘Pigalle’ in te vinden is.

De veelzijdigheid van alleskunner MIKA

Dat je niet de Franse nationaliteit nodig hebt om Franstalige muziek te maken bewijst de Libanees-Britse zanger Michael Holbrook Penniman, beter bekend onder de artiestennaam MIKA. In 2007 brak hij door met de single ‘Grace Kelly’, snel gevolgd door de hit ‘Relax, Take It Easy’. Sindsdien heeft hij niet stilgezeten en zo volgden er nog vier albums, die hem elk bescheiden internationale successen hebben opgeleverd. MIKA werd vooral in landen als Italië en Frankrijk enorm populair en verlegde dan ook zijn focus daarheen. Hij werd coach in de Franse versie van The Voice en werd jurylid bij X-Factor Italië. In dat tweede land groeide zijn populariteit enorm, wat resulteerde in een eigen TV-show Stasera Casa MIKA en in het aansluiten bij het presentatieteam van het Eurovisie Songfestival in 2022. De meerderheid van de muziek die MIKA maakt is Engelstalig, maar sinds hij in 2011 voor het eerst een Franstalig nummer (‘Elle Me Dit’) uitbracht volgden er nog enkele opvolgers in diezelfde taal, waaronder het nummer ‘Boum Boum Boum’. Benieuwd hoe MIKA in het Frans klinkt? Beide nummers staan in de playlist!

De indrukwekkende nalatenschap van Dalida

Net als MIKA is een van de bekendste Franse chansonnières, Dalida, origineel niet van Franse afkomst. Dalida, geboren als Iolanda Cristina Gigliotti, was van Italiaanse afkomst en geboren in Egypte. Ze was van 1956 tot haar dood in 1987 actief als zangeres, en actrice, en kan zich met meer dan 170 miljoen verkochte platen rekenen onder een van de meest succesvolle artiesten van Frankrijk. Dalida scoorde hit na hit, werd 55 keer met goud bekroond en kreeg zelfs als eerste artiest ooit een diamanten plaat. Haar nalatenschap in muziek en film heeft Frankrijk niet onberoerd gelaten, de artiest is na haar dood onder andere geëerd met meerdere awards, met een boegbeeld in Monte Martre en met verscheidene televisiespecials. Nederland werd in 2003 weer herinnerd aan haar muziek door Mart Smeets die standaard zijn TV-programma De Avondetappe afsloot met het nummer ‘Buenas Noches Mi Amor’. Recenter hebben Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps de aflevering ‘Joie de Vivre’ van hun TV-programma Chansons! gewijd aan de indrukwekkende carrière van Dalida, een aanrader voor wie benieuwd is naar het levensverhaal van deze chansonnière.

Naast Barbara Pravi, MIKA en Dalida wachten nog vele andere Frans(talig)e muziek op je in de playlist Route Du Soleil. Veel luisterplezier!

De playlist van juli

Aimer à mort – Louane
Balance ton quoi – Angèle
Beau-papa – Vianney
Boum Boum – MIKA
Bruxelles je t’aime – Angèle
Buenas Noches Mi Amor – Dalida
C’est quand le bonheur? – Cali
Ceux qui rêvent – Pomme
CHAIR – Barabara Pravi
Christine – Christine and the Queens
Dans les nuages – Zoé
Désenchantée – Kate Ryan
Donne-moi ton coeur – Louane
Elektro – Petite Amie
Elle me dit – MIKA
Filme moi – Alice et Moi
Il jouait du piano debout – France Gall
INDÉLÉBILE – Yseult
J’arrive – Ben Mazué
Je sais pas danser – Pomme
Je veux – Zaz
J’me tire – GIMS
La ballade des gens heureux – Gérard Lenorman
La bohème – Charles Aznavour
Laisse-moi t’aimer – Laurie Darmon
Lap Dance – Ycare
Le Dernier Jour du Disco – Juliette Armanet
L’escalier – The Pirouettes
Les moment où j’aime tout le monde – France Gall
L’homme pressé – Noir Désir
Manu – Renaud
Même si ça fair mal – Anne Sila, Matt Simons
Moi… Lolita – Alizée
Mourir sur scene – Dalida
Nathalie – Gilbert Bécaud
Ne me quitte pas – Jacques Brel
On ira – Zaz
Padam padam – Édith Piaf
Papaoutai – Stromae
Pigalle – Barbara Pravi
Poupée de cire, poupée de son – France Gall
Pour un flirt – Michel Delpech
Quand je vois cette image – Ben Mazué
Respire encore – Clara Luciani
Santé – Stromae
Sur ma route – Black M
Tout ira bien – KIKESA, Soprano
Tu es foutu – In-Grid
Une belle histoire – Michel Fugain & Le Big Bazar
Voilà – Jeanne Cherhal

Deze playlist is mede tot stand gekomen met behulp van Lisa Wibier, waarvoor dank!

Film / Films

Millie, Max en Mozart

recensie: Falling for Figaro

vrijdag 08 juli 2022 / door: Els van Swol3 Sterren

De Australisch/Engelse film Falling for Figaro van regisseur Ben Lewin scheert luchtig langs allerlei grote thema’s als macht, identiteit en het najagen van dromen zonder ze echt uit te werken. Dit levert uiteindelijk een onderhoudende, romantische komedie op. Niet meer en niet minder.

Millie (Danielle Macdonald) is voorgedragen voor een hoge post in de financiële wereld in Londen, bij een instelling waar haar verloofde Charlie (Shazad Latif) CEO is. Ze slaat deze baan echter af en verdwijnt, blijkbaar zonder al teveel nadenken, voor een jaar in haar dure auto richting Schotland. In de ban van haar grote wens om operazangeres te worden, wil ze daar les nemen bij zangpedagoge Meghan Geoffrey-Bishop, die haar nadrukkelijk is aanbevolen. Is zingen wél haar cup of tea? Ze neemt haar intrek in The Filthy Pig, het enige logement in het dorpje, geleid door uitbater Ramsay Macfadyen. Gary Lewis poetste voor die rol zijn Schots accent nog eens extra op.

Millie, Max en Meghan

Meghan Geoffrey-Bishop neemt naast Millie nog een leerling onder haar hoede om klaar te stomen voor de competitie ‘Singer of Renown’. Meghan wordt gespeeld door Joanna Lumley en is van het genre Elisabeth Schwarzkopf, een zangpedagoge die haar machtspositie uitbuit, maar dan nog een slagje erger. Zo ziet ze er bijvoorbeeld heil in de tong van Millie uit te rekken en haar andere leerling, Max (Hugh Skinner), ook in te schakelen voor allerlei kleinerende klusjes in en om haar huis. Millie is in staat de diva die Max en haar les geeft goed (over) te betalen en oefent voor de Schotse hooglanders, die haar luid van commentaar voorzien.

Max ziet Millie als rivale en begint uitgerekend op het moment dat ze auditie doet aan een loodgietersklusje waarvan het geluid overal in huis doordringt. Toch heeft hij het hart op de goede plaats, want na het ‘tongincident’ adviseert hij haar zout water te gorgelen om erger te voorkomen. Hij komt ook met allerlei leerzame boeken aandragen waar ze wel eens baat bij zou kunnen hebben.

Kwistig met muziek

Het vervolg laat zich raden en wordt symbolisch verbeeld door de rode schoudertas waar Millie mee rond zeult. Ook de diva helpt een handje mee, door beide leerlingen een duet te laten zingen. Maar wie mocht denken, of hopen, dat het verhaal van Le nozze di Figaro (de opera van Mozart) leidend is voor het filmscript, komt bedrogen uit; Millie slaat Max’ huwelijksaanzoek af.

Qua muziek wordt er in de film ook kwistig gestrooid met aria’s uit andere opera’s, zoals uit La Bohème van Puccini en andere opera’s van Mozart als Die Zauberflöte en Don Giovanni (het duet ‘La ci darem la mano’). Dat laatste duet wordt uiteraard gezongen door Max en Millie. In die volgorde, want Max heeft (spoiler alert!) de competitie gewonnen en Millie erkent terecht dat één jaar voorbereiding wel heel erg mager is. Eind goed al goed, want na drie jaar wordt ze gevraagd in te vallen bij een productie waarin Max optreedt. Meghan Geoffrey-Bishop kan glimlachen, en dat doet ze in het laatste shot dan ook.

Falling for Figaro

Regie: Ben Lewin
Distributeur: Madman Entertainment
imdb: https://www.imdb.com/title/tt7392014/

Beoordeling: 3 sterren

pixabay

Muziek

Een geslaagd muziekproject van het Mauritshuis

recensie: Bekijk het Mauritshuis  met je oren

pixabay

donderdag 07 juli 2022 / door: PriyaWannet4 Sterren

Wist je dat het Mauritshuis een eigen platenlabel heeft? Bekende artiesten zoals Merol en Willie Wartaal laten zich voor een nieuw nummer inspireren door een schilderij naar keuze in het Mauritshuis. Het muzieklabel is onderdeel van het project Bekijk het Mauritshuis met je oren. Priya Wannet is razend benieuwd hoe deze verfstreken klinken en duikt meteen in de Mauritshuis-playlist op Spotify.

Spinvis – Parel

Spinvis, de eenmansband van Erik de Jong (1961), verschijnt als eerste bovenaan de lijst. Zijn versie van het Meisje met de Parel (c. 1665) van Johannes Vermeer grijpt direct aan door het bijzondere intro. We horen verkeersgeluiden. Een auto die voorbijrijdt en zachtjes afremt. Vlak voordat De Jong begint met zingen hoor je in de verte de kerkklokken luiden. Het is bijna alsof je zelf onderdeel van het verhaal bent geworden en het meisje elk moment tegen kunt komen. Luisterend naar dit nummer vraag je je af: wie was toch deze mysterieuze jongedame die de Hollandse grootmeester zo intrigeerde? Spinvis zelf omschrijft haar als een vogel: ongrijpbaar en vrij. Het Nederlands Kamerkoor is een mooie toevoeging aan het geheel en geeft het nummer een ietwat plechtige, museale sfeer. Voor fans van Spinvis wederom de bevestiging dat Erik de Jong de koning van unieke en originele liedjes is. We weten misschien niet wie ze is geweest, maar door te luisteren naar dit nummer lijkt het net alsof je haar kent. Kortom een pareltje en absoluut het luisteren waard!

Merol – Slippertje

Het kunstwerk Mars en Venus betrapt door Vulcanus (1601) van Joachim Wtewael valt meteen in de smaak bij Merel Baldé (1991), beter bekend onder haar artiestennaam Merol. Het is sexy en een tikkeltje ondeugend; precies hoe we Merol kennen. Op het schilderij is de Griekse godin Venus te zien die ongegeneerd ligt te vrijen met Mars. Ze lijkt precies te weten wat ze doet en maakt zich niet druk om haar man Vulcanus met wie ze ondertussen getrouwd is. Merol raakt meteen geïnspireerd na het zien van de slippers van Venus die achteloos zijn neergegooid naast het bed. Dit doet haar vermoeden dat Venus moedwillig met Mars het bed is ingedoken. Als een echte woordkunstenaar rijgt ze de woorden aan elkaar en is ze niet bang om direct en expliciet te zijn. Daarmee houdt ze de maatschappij een spiegel voor. Als luisteraar kun je jezelf afvragen of monogame relaties eigenlijk nog wel van deze tijd zijn. Zijn open relaties niet veel interessanter? We leven immers in een maatschappij waarin alles draait om zelfontplooiing. Merol laat met dit nummer horen dat zij buiten geijkte kaders kan en durft te denken. Dit hoor je ook terug in de sound van het nummer. Het refrein is catchy en blijft gegarandeerd de rest van de dag in je hoofd hangen.

Dio – Hoger ft. Gerson Main

Dio, artiestennaam van Diorno Dylyano Braaf (1988), schiet voor de sterren, want het kan hem niet hoog genoeg. De jonge en ambitieuze rapper koos voor twee enorme plafondschilderingen van Ger Lataster als inspiratiebron voor zijn nummer Hoger ft. Gerson Main (2021). De ene plafondschildering is gebaseerd op Icarus die met zijn zelfgemaakte vleugels de zon probeert te bereiken, maar uiteindelijk te hoog vliegt en in zee stort. Hier komt het spreekwoordelijke “Hoogmoed komt voor de val” vandaan. Op de andere plafondschildering komt het thema hoogmoed ook terug. Toen Lataster in 1987 dit plafond schilderde, benauwde het hem dat hij zich omringd wist door grootmeesters als Rembrandt, Vermeer en Rubens. Hoogmoed zou op de loer kunnen liggen. Lataster zag maar één manier om zijn eigen val te voorkomen: hard werken. Met veel felle kleuren en expressie schilderde hij een blauwe werkbroek, werkschoenen en een schep, refererend aan de werkende man. Dio maakt met zijn nummer duidelijk dat hoogmoed, oftewel overdreven zelfvertrouwen, niet altijd iets negatiefs hoeft te zijn. Hij rapt hierover: “Want ik wil niet als ik oud ben moeten denken had ik maar.” Het resultaat is een dromerig, zwevend maar krachtig liedje dat zowel qua sound als qua boodschap prachtig contrasteert met de felle en heldere kleurencompositie van het kunstwerk zelf. Hoogmoed is een bekend thema in de huidige maatschappij en dit nummer zou zeker de jongere generaties kunnen bereiken.

Goldband – Psycho

Met de Haagse groep Goldband reizen we af naar de 90’s, gabbertijd. Op hoge snelheid dendert hun nieuwste festivaltrack Psycho (2022) door je speakers heen. De track begint nog vrij rustig, maar je hoort al snel dat er een woeste storm gaat uitbreken. Richting het refrein barst de ravemelodie los en moet je wel meezingen met de tekst: “Ik ben een psycho, ik word helemaal gek.” Voor deze track lieten de mannen zich inspireren door het schilderij Christus in het voorgeborchte (1597) van Jan Brueghel de Oude en Hans Rottenhammer. Het is een schilderij waarmee ze alle kanten op kunnen. Chaos, licht en donker. Christus in het voorgeborchte heeft het allemaal en dat hoor je terug in de onstuimige beat. Het voorgeborchte of Limbo (Latijn: aan de rand) was in de Rooms-Katholieke Kerk een aanduiding van het verblijf van de zielen die na het sterven niet toegelaten worden tot de hemel en ook niet naar de hel of het vagevuur gezonden worden. Zij wonen aan de rand van de hemel of de hel. Op het schilderij is te zien hoe Jezus Christus afdaalt naar het voorgeborchte om daar Adam en Eva op te halen en naar de hemel te brengen. Het gevoel dat je krijgt bij het schilderij matcht met het gevoel dat het nummer oproept als je het hoort. Goldband is erin geslaagd om het perfecte nummer voor dit schilderij te maken.

Eefje de Visser – Cybele

Van keiharde gabberhouse schakelen we over naar de zoete, dromerige klanken van Cybele (2021). Ook dit lied is gebaseerd op een werk van Jan Brueghel de Oude. Samen met Hendrik van Balen schilderde hij Krans van vruchten rond een voorstelling met Cybele die geschenken ontvangt van personificaties van de vier jaargetijden tussen 1620 en 1622. Cybele was in de mythologie de godin van de vruchtbaarheid, aarde en natuur. Voor haar nummer kruipt Eefje de Visser (1986) in de huid van de 17e-eeuwse gelovige mens en zingt zij Cybele toe om haar te bedanken en om te vragen de aarde vruchtbaar te houden. De verering en weelderige details uit het schilderij komen terug in de welbekende elementen als zwevende vocalen, fonkelende synthesizer sounds en diepe bassen. De sfeer die het schilderij oproept is gelijk aan haar sound en valt hoogstwaarschijnlijk in de smaak bij mensen die op zoek zijn naar een zacht nummer die feminiene kracht uitstraalt.

Nog niet genoeg gezien en gehoord? Andere nummers van Bekijk het Mauritshuis met je oren (Harrie Jekkers met Gezicht op Delft, Willie Wartaal met Mootje, The Kik met De ware Jakob en Jett Rebel met Heaven’s Got A Place For You) zijn te beluisteren via de website van het Mauritshuis. Ook zijn alle nummers te vinden op Spotify en YouTube.

Beoordeling: 4 sterren

Link: Bekijk het Mauritshuis met je oren

Kunst / Expo binnenland

Hoopvolle maatschappij kritiek

recensie: Mous Lamrabat - Blessings from Mousganistan

dinsdag 05 juli 2022 / door: Jeroen Hoenselaar / beeld: Jeroen Hoenselaar 4 Sterren

De expositie Blessings from Mousganistan, in het fotografiemuseum FOAM, heeft ondanks de vrolijke kleuren en frivoliteit een kritische ondertoon. De perfect georkestreerde foto’s blinken uit in theatraliteit en vervreemding, er zit een flinke dosis humor in en ze hebben qua techniek soms de kracht en kwaliteit die je ook in modefotografie ziet. Maar er schuilt meer achter deze opgesmukte façade dan wat er aan de oppervlakte zichtbaar is.

Meteen bij binnenkomst krijg je de mededeling dat het tapijt van de entreezaal niet met schoenen betreden mag worden. De zaal is bedekt met vloerbedekking waar een van de werken van Mous Lamrabat (1983) in een patroon te zien is. De focus ligt hiermee meteen op religie: in de moskee mag je wegens respect voor de Almachtige ook alleen zonder schoeisel naar binnen. Op de manshoge foto’s zie je vrome kleding zoals hoofddoekjes, boerka’s en nikab’s. Ook zijn er veel verwijzingen naar de Arabische cultuur en zijn er flink wat modellen van Arabische afkomst. Maar dan word je aan het wankelen gebracht. Het immense houten McDonald’s logo, dat op de grond ligt, en de shirts en logo’s van grote Amerikaanse bedrijven en van Amerikaanse basketbalteams tonen aan dat er meer aan de hand is dan op het eerste gezicht lijkt.

Modefotografie

In de volgende zaal staan in het midden drie poppen die nikab’s dragen. De kleding is bedrukt met foto’s van Lamrabat. De bedoeling van de kunstenaar sijpelt in deze zaal langzaam naar binnen. Op de plek waar de uitsparing voor de ogen is, heeft hij LED-schermpjes geplaatst die doen denken aan een reclame-uiting in een etalage van een telefoonwinkel. ‘Free Palestine’ is erin te lezen. Blijkbaar moet je zijn beelden zien als maatschappijkritiek. In deze zaal komt het McDonald’s logo ook weer terug, evenals dat van Nike, en nogmaals zijn er Amerikaanse basketbalshirts te zien. Dit allemaal naast fotowerken met veelal religieuze kledij en vrolijk afgebeelde Afrikanen.

Aangezien Lamrabat een voorliefde heeft voor modefotografie, zijn er gelijkenissen te maken met de Franse modefotograaf Guy Bourdin die indertijd ook de randjes van zijn vakgebied opzocht. Er sluimert kritiek op het Westerse kapitalisme en de schoonheidsidealen die er in die maatschappij aanwezig zijn. In veel van zijn werken flirt Lamrabat met iconografie uit de Amerikaanse popcultuur: we zien smileys, Star Wars, Wu-Tang Clan, Ronald McDonald en comic-personages als de Hulk, Superman, Sponge Bob en Mickey Mouse.

Voorbij het platte vlak

Een interessant aspect in het werk van Lambarat is dat hij de grenzen van de fotografie oprekt: hij gaat verder dan het platte vlak en kiest ook voor driedimensionaliteit. Fotografen als Anouk Kruithof en Marleen Sleeuwits gingen hem hierin voor. Vacuümgetrokken portretten rond logo’s van bedrijven, nikab’s, tapijten, gebedsvlaggen en een lenticulaire techniek (zoals de ansichtkaart die verandert naar een 3D object als je de kaart beweegt) tonen aan dat je je als fotograaf niet hoeft te houden aan fotopapier alleen. Het is echter wel de vraag of het nodig is om een vacuümgetrokken foto met een McDonald’s logo te presenteren òp datzelfde McDonald’s logo. Zeker omdat het beeld ergens anders nog een keer terugkomt. Maar bij een foto van een vrouw in een nikab en een Chicago Bulls T-shirt dat vacuümgetrokken is rond basketbalsneakers, werkt het wel weer.

Eigen wereld

Lamrabat heeft zijn eigen wereld gecreëerd en heeft het Mousganistan genoemd. Het is een mix van de Arabische- en de Westerse cultuur. Niet zo gek: hij is in Marokko geboren en in België opgegroeid. In zijn stijlvorm lijkt hij vaak als eerste naar het masker of de gezichtsbedekking te grijpen. Ondanks dit uitgummen van identiteiten is er toch een drang naar erkenning voelbaar: ‘Wij doen er ook toe, wij zijn ook mensen.’

In zijn persbericht zegt Lamrabat dat hij hoopt een wereld geschapen te hebben waar iedereen vredig naast elkaar leeft, ongeacht hun afkomst of ambities. Toch valt het op dat er bijna geen andere volkeren dan Afrikanen geportretteerd zijn, los van een wit dikkig kind dat een soort duivelse hoorns op zijn hoofd heeft gebonden. Is het hoopvolle samenleven dan verzandt in het bekritiseren van de ene cultuur om de andere te verheerlijken? Nee, zo ver gaat het niet. Lamrabat is een geëngageerd kunstenaar, dat staat buiten kijf. De humor en de maatschappijkritiek zorgen ervoor dat het een expositie is waarbij je wegloopt met een bitterzoet gevoel. Iets positiefs, want net als alle goede maatschappijkritische kunst geeft het je stof tot nadenken.

De tentoonstelling Blessings from Mousganistan is nog te zien tot 16 oktober 2022 in het Foam fotografiemuseum Amsterdam

Mous Lamrabat - Blessings from Mousganistan

Beoordeling: 4 sterren

Link: Foam Fotografiemuseum

©Antoinette de Jong and Robert Knoth

Kunst / Expo binnenland

Frankenstein in Japan

recensie: Tree and Soil - Robert Knoth en Antoinette de Jong

©Antoinette de Jong and Robert Knoth

dinsdag 28 juni 2022 / door: Frank Kremer4 Sterren

Op 11 maart 2011 werd de regio Fukushima in Japan getroffen door een kernramp, veroorzaakt door een tsunami. Fotograaf Robert Knoth (1963) en journalist Antoinette de Jong (1964) bezochten Fukushima daarna meerdere keren. Ze maakten er foto’s, film- en geluidsopnames waarin de ingewikkelde relatie tussen mens en natuur centraal staat. In 2020 publiceerden ze het boek Tree and Soil. Nu is er een multimediale tentoonstelling rond hun project in Fotomuseum Den Haag.

Als blikvanger voor de expositie is een intrigerende foto gekozen. Een kleurrijke kiosk waar je ooit verfrissende drankjes uit de automaat kon halen, ligt er verlaten bij. De associatie met een schilderij van Edward Hopper dringt zich al snel op. Hopper schilderde in vergelijkbare tinten een tankstation in the middle of nowhere (Gas, 1940). De moderne spanning tussen menselijke beschaving en natuur is en blijft een boeiend thema. Extra ingewikkeld wordt het wanneer wij zelf de natuur ondermijnen. ‘In onze pogingen los te komen van de bedreigende natuur heeft de mens oncontroleerbare krachten gecreëerd, die even verwoestend kunnen zijn als de natuur zelf. De technologie komt als een boemerang bij de mens terug’, aldus een toelichting van Knoth en De Jong bij de expositie. Wat in Fukushima begon als natuurramp eindigde in een wetenschappelijke catastrofe. Het ontketende monster van dokter Frankenstein.

Multimediale ervaring

Het is jammer en ook wel een beetje vreemd dat de foto van de verlaten kiosk niet te zien is op de expositie. Maar goed, de tentoonstelling mikt op een ander soort ervaring. Het eerste dat er opvalt is een tweetal grote schermen waarop korte films met geluid worden geprojecteerd. Vanuit vaste camerahoeken worden opnamen van afwisselende landschappen getoond. Een bos vol vogelgeluiden, besneeuwde takken die langzaam bewegen in de regen, een aarden helling met stammen erboven, wisselende seizoenen …

Onderdeel van de expositie zijn ook vier vitrines, met daarin opengeslagen exemplaren van het boek Tree and Soil, en een opgehangen beschrijving van relevante Japanse karakters. Samen vertellen ze ons meer over de films. Goed om te weten is dat de karakters voor boom en aarde (‘tree and soil’) samen het Japanse woord Mori vormen, dat ‘bos’ betekent. Bomen symboliseren in het Shintoïsme het eeuwige proces van vernieuwing, de natuurlijke kringloop van afstervend groen dat weer de voedingsbodem voor nieuw leven vormt. De films verwijzen duidelijk naar deze traditionele natuurbeleving, de impressie van een trage levenscyclus is nooit ver weg. Maar tegelijk heb je als kijker steeds de recente kernramp in je hoofd. Wat betekent die ramp voor deze omgeving? Is alles wel wat het lijkt? Hoe zit het met die scheve paal met dat richtingbord daar? Komen hier nog mensen langs, op weg naar ‘Minamisoma City’?

Stof tot nadenken

Dat de natuur zelf ook slachtoffers maakt, wordt niet vergeten. Ze kan heel idyllisch zijn, maar ook angstaanjagend. Op de tentoonstelling hangen enkele reproducties van oude illustraties met halfdemonische wezens. De overweldigende en soms vernietigende kracht van de natuur maakt in Japan deel uit van het collectieve bewustzijn. Rampen als een tsunami, aardbeving, vulkaanuitbarsting of orkaan zijn er maar al te bekend.

Het mooie aan de multimediale tentoonstelling is dat de onderdelen elkaar versterken en samen veel stof tot nadenken opleveren. Op zichzelf ogen ze niet erg spectaculair, je kunt er snel aan voorbij lopen. Maar wie de tijd neemt, ontdekt dat ze fundamentele vragen oproepen over onze historische verhouding met de natuur.

Tree and Soil - Robert Knoth en Antoinette de Jong

Gezien in: Fotomuseum Den Haag, Den Haag
Nog te zien tot: zondag 14 augustus 2022

Beoordeling: 4 sterren

Link: Fotomuseum Den Haag

Kunst / Expo binnenland

Heropening: een nieuw museum om trots op te zijn

recensie: Museum Arnhem

maandag 13 juni 2022 / door: PriyaWannet / beeld: Priya Wannet 5 Sterren

Heel Arnhem viert feest, want na een intense verbouwing van bijna vijf jaar opent Museum Arnhem nu eindelijk haar vernieuwde deuren voor publiek. Arnhems meisje en kunstredacteur Priya Wannet greep haar Museumkaart en nam meteen een kijkje. Welke kunstwerken mag je volgens haar écht niet missen?

Dat is nog eens anders binnenkomen. Waar je voorheen bij de entree van Museum Arnhem in een krappe receptie een kaartje moest kopen, sta je nu vrijwel meteen in de open ronde zaal in het hart van de oudbouw. Hier werd vroeger kunst getoond, nu is er het café en de museumwinkel waar je als bezoeker lekker kunt rondneuzen. Het museum heropent met drie nieuwe tentoonstellingen: Tenminste Houdbaar Tot, Van Links Naar Rechts en de educatieve presentatie Met Open Ogen.

Tenminste Houdbaar Tot

Serge Attukwei Clottey: Gbor Tsui (2019)

We volgen de menigte kunstliefhebbers en komen terecht bij de tentoonstelling Tenminste Houdbaar Tot. Deze tentoonstelling gaat over klimaatverandering en de relatie van mensen met hun omgeving. Centraal staat de vraag of kunst mensen kan veranderen om anders met de aarde om te gaan. Vooral het werk van de Ghanese kunstenaar Serge Attukwei Clottey (1985) herbergt een belangrijke boodschap. Zijn uit 2019 afkomstige GBOR TSUI (Visitor’s Heart) is een kamervullend ‘reuzengordijn’ dat midden in de zaal hangt. Het drukt de bezoeker met de neus op de feiten rondom de rol van kolonialisme in hedendaagse milieuproblemen. Het goudgele gordijn, dat bij elkaar gehouden wordt door kleine stukjes plastic, verwijst naar het ernstige plasticprobleem in Ghana. Ook andere kunstenaars tonen hoe de klimaat- en milieuproblemen deels het gevolg zijn geweest van koloniale uitbuiting. De Beaded Slave Chain (2021) van Luisa Kuschel verwijst naar de handel in tot slaaf gemaakte mensen en Avantia Damberg laat zien wat de Shellfabriek op Curaçao heeft betekend voor het eiland.

Van Links Naar Rechts

Zodra je de zaal van Van Links Naar Rechts binnenkomt word je overweldigd door de hoeveelheid werken. Alle schilderijen zijn met zeer grote precisie geschilderd: het lijken net foto’s. Zo proef je de sfeer van het interbellum uit de vorige eeuw, en word je meegezogen in de recessie van de jaren dertig in Nederland. We zien hardwerkende mensen op het land en in de huizen, versleten textiel en een sobere lichtinval. Maar dat is niet alles wat het publiek te zien krijgt. Ook kunstenaars als Iris Kensmil (1970) krijgen een podium. Kensmil houdt zich vooral bezig met zwarte emancipatie. In haar kunstwerk Protester #1-24 portretteert ze vierentwintig antiracisme-demonstranten. Hun dichtgeplakte monden verwijzen naar de slogan I can’t breathe van de Black Lives Matter-beweging.

Museum Arnhem heeft met Van Links Naar Rechts een prachtige collectie samengesteld waar een aantal vooruitstrevende kunstenaars in de welverdiende spotlights staan.

Met Open Ogen

Margriet van Breevoort, The Tourist (2016)

Bij Met Open Ogen word je blik direct gevangen door de mensachtige sculptuur van Margriet van Breevoort: The Tourist (2016). Met grote uitpuilende ogen kijkt het je verwonderd aan. Hoe zou het zijn als we overal waar we komen om ons heen kijken als een toerist? Dat vraagt Van Breevoort (1990) zich met dit werk af. De jonge toerist ziet er op het eerste gezicht heel realistisch uit, als een backpacker die je zomaar op straat tegen zou kunnen komen. Maar als je beter kijkt dan zie je hoe fantasie en werkelijkheid met elkaar versmelten. Zo steken er twee kleine hoorntjes uit het hoofd en klopt de verhouding van de ogen niet. Met de tentoonstelling Met Open Ogen geeft Museum Arnhem een nieuwe impuls aan de educatieve traditie, die door oud-museumdirecteur Pierre Janssen (1926-2007) is gestart. Het gaat niet om de kunst maar eerder om het leren kijken naar bijzondere dingen. De op beleving gerichte presentatie biedt bezoekers een verdiepende kijkervaring en nodigt hen uit om werken op verschillende manieren te ervaren en ervaringen actief met elkaar te delen.

Benieuwd naar de rest van het museum? Museum Arnhem is het hele jaar door te bezoeken voor wisselende tentoonstellingen en een vaste moderne kunstcollectie. Stap binnen in de grote glazen koepel en laat je verleiden door al het moois dat het museum je te bieden heeft. Ook de beeldentuin is zeer de moeite waard om een kijkje te nemen en gratis toegankelijk voor iedereen. Met bijzondere sculpturen van Maria Roosen, Louie Cordero, Monika Dahlberg, Henry Moore en nog vele anderen. Museum Arnhem mag zich met recht het nieuwe visitekaartje van de stad noemen.

Museum Arnhem

Beoordeling: 5 sterren

Link: Museum Arnhem

Voor u geselecteerd door de auteur:

Theater / Voorstelling

EEN WERVELWIND VAN EEN OPERAVOORSTELLING

recensie: A Midsummer Night’s Dream - Opera Zuid

woensdag 08 juni 2022 / door: Els van Swol / beeld: Kurt van der Els en Joost Milde 5 Sterren

De voorstelling van de opera A Midsummer Night’s Dream van Benjamin Britten (1960) door Opera Zuid begon eigenlijk al op de statige trappen van Internationaal Theater Amsterdam (ITA). Terwijl je tussen bloemetjes op de treden rustig naar boven liep, kwam je gaandeweg toneelspelers tegen die telkens een citaat uit het gelijknamige toneelstuk van Shakespeare voor je opzegden. Zoiets als: ‘Puck zegt: “Hebben wij schimmen u niet bevallen, denk dan: “Ik was in slaap gevallen.” Wat u in die slaap verscheen, vluchtte als een droombeeld heen’.

Zo heb je gaandeweg al heel wat poëtische teksten te horen gekregen, maar als je dacht dat het daarbij bleef, dan had je het als bezoeker mis. De opvoering begon met een vragenvuur dat vanaf het podium op de zaal werd losgelaten. ‘Gaat u staan als u het eens bent met …’. En dat waren vaak geen gemakkelijke vragen, zoals: ‘Heeft u uw grote liefde wel eens bedrogen?’ Citaten, en nu vragen die allemaal voortkwamen uit het stuk van Shakespeare en aan de accenten van regisseur Ola Mafaalani, die hiermee haar debuut maakte bij Opera Zuid.

Accenten

Accenten die varieerden van het benadrukken van het verschil tussen droom en werkelijkheid, liefde en haat, donker en licht. En dat alles te midden van de komedie die A Midsummer Night’s Dream is. Het waren vragen die de komedie te boven gaan.

De hiervoor genoemde Puck, de dienaar van Oberon, de koning der schaduwen en elven, leek wel als een soort tussenpersoon te fungeren. De rol werd uitgevoerd door actrice, regisseur en aerialist (luchtacrobaat) Dreya Weber. De meeste tijd draaide ze rond in stukken stof, aangekondigd door snelle trompetloopjes en tromroffeltjes uit de orkestbak, waarin het op de toppen van hun kunnen spelende philharmonie zuidnederland zat, het orkest van Noord-Brabant, Limburg en Zeeland dat stond onder leiding van de Belgische dirigent Karel Deseure.

De opvoering

Componist Benjamin Britten (1913-1976) vraagt veel van de uitvoerenden. Zowel van het orkest als van de vocale solisten en het kinderkoor (de elfjes, gezongen door de Limburgse koorschool). Onderwijl zijn zij doende om samen met chefkok André Amaro in de keuken van Theseus chocola te smelten. Dit vervangt het magische bloemensap uit het stuk van Shakespeare. Ze zijn er al mee bezig als het publiek de zaal inkomt, net zoals zes werklieden reeds aan het timmeren zijn voor het stuk echt begonnen is. Later voeren zij het stuk Pyramus en Thisbe op ter gelegenheid van het huwelijk van Theseus en Hippolyta. Opvallend is, dat Theseus en Hippolyta in het libretto van Britten en zijn partner tenor Peter Pears pas heel laat in de opera op het toneel verschijnen. Maar dan heb je ook wat: bas-bariton Quirijn de Lang zong zijn rol koninklijk en het timbre van de alt-mezzo Eva Kroon is prachtig.

Eigenlijk is het geen doen om alle solisten bij naam en toenaam te noemen; daarvoor verschijnen er teveel op het podium. En zijn ze stuk voor stuk goed gecast en voor hun rol toegerust.
Opvallend is de teddybeer (!) waarmee Bottom (bas-bariton Marc Pantus) rond zeult. Puck heeft zijn hoofd niet omgetoverd in dat van een ezel, zoals in het origineel, maar in het lijf van een teddybeer; wellicht een toespeling naar de beren die tijdens de pandemie massaal voor de ramen stonden. Een pandemie die twee jaar geleden roet gooide in de toen al geplande première in Eindhoven.

Alles is in de geest van Britten eigenlijk, want ook de componist doet aan (stijl)citaten. Soms denk je het begin van de ouverture uit A Midsummer Night’s Dream van Mendelssohn-Bartholdy te horen, dan weer een barokaria door een countertenor (Oberon, gezongen door Jan Wouters, begeleid door klavecimbel en harp) om slechts twee dwarsstraten te noemen.
Kortom: een avond om met volle teugen van te genieten. Het kan nog tot en met 21 juni (!). Mafalaani heeft weer een prachtige Shakespeareregie op haar conto geschreven. Dit keer van een opera.

A Midsummer Night’s Dream - Opera Zuid

Regie: Benjamin Britten
Artiest: Opera Zuid
Gezien op donderdag 26 mei 2022 in Internationaal Theater Amsterdam (ITA), Amsterdam
Nog te zien tot dinsdag 21 juni 2022

Beoordeling: 5 sterren

Link: Speellijst

Priya Wannet

Kunst / Expo binnenland

Ode aan een vergeten held

recensie: Anton de Kom: schrijver, strijder, wegbereider - Nederlands Openluchtmuseum

Priya Wannet

woensdag 18 mei 2022 / door: PriyaWannet / beeld: Priya Wannet 5 Sterren

Het Nederlands Openluchtmuseum in Arnhem wijdt dit voorjaar een tentoonstelling aan de in Suriname geboren Anton de Kom (1898-1945), antikoloniaal denker, schrijver, dichter, mensenrechtenactivist en verzetsstrijder. Hij publiceerde onder meer in 1934 de aanklacht tegen racisme en uitbuiting Wij slaven van Suriname.

Eerder kreeg Anton de Kom al een ‘venster’ in de Canon van Nederland, de lijst van de belangrijke gebeurtenissen, personen en voorwerpen uit de Nederlandse geschiedenis die ook in Arnhem in beeld gebracht wordt. Samen met de Surinaamse kunstenaar Ken Doorson (Moengo, 1978) maakt het museum nu de expositie Anton de Kom -schrijver, strijder, wegbereider. Het wil De Kom en zijn gedachtegoed aan een breed publiek presenteren aan de hand van een aantal thema’s: de verbinder, de leraar, de aanklager, de strijder en de wegbereider.

Papa de Kom

Wat bij binnenkomst direct opvalt is de grote installatie Papa de Kom van Ken Doorson. Het is een meer dan levensgroot kunstwerk. Op de grond staat een wijde, naar boven taps toelopende koker, behangen met honderden terracotta gezichten. Daarboven zweeft het gezicht van Anton de Kom. Doorson maakte de installatie in samenwerking met studenten van de Nola Hatterman kunstacademie in Paramaribo en jongeren van het Forensisch Centrum voor Adolescenten in Amsterdam en Assen. De koppen symboliseren de vele mensen die Anton de Kom hoop gaf, door te luisteren en hen perspectief te bieden. Ook de maquette van zijn ouderlijk huis trekt de aandacht. Voor wie zijn oor hiertegen te luisteren legt, weerklinken de geheime lezingen van Anton nog steeds.

Voorvechter voor vrijheid

Veel mensen weten niet dat De Kom een belangrijke rol heeft gespeeld in het Nederlands verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij streed met zijn stem en pen. Zo schreef hij artikelen voor communistische kranten en distribueerde hij illegale kranten. Ook zette hij zich met zijn lezingen af tegen het naziregime. Een bijzonder detail dat verwijst naar zijn tijd als leraar zijn de ouderwetse schoolbanken die in de ruimte zijn geplaatst. Deze geven tevens ook aanleiding om met elkaar de dialoog aan te gaan over vrijheid. Door middel van de grote slavenketting die over de vloer loopt, kun je De Koms bewogen leven volgen. In de vitrines liggen de originele manuscripten die speciaal voor deze tentoonstelling door zijn familie De Kom zijn vrijgegeven. Ook is er aan de jonge bezoekers gedacht. Zij kunnen hun lol op met de moderne touchscreens en luisterstations. Met een paar drukken op de knop worden zij het verhaal ingezogen. Daarnaast zie je beelden van de Black Lives Matter demonstraties uit 2020. Hiermee laat het museum zien dat de strijd van De Kom nog altijd actueel is.

Al met al toont het Openluchtmuseum een interessante overzichtstentoonstelling van het leven en gedachtegoed van Anton de Kom. Als bezoeker word je uitgedaagd om vanuit een ander perspectief naar de geschiedenislessen van vroeger te kijken. Een mooie manier om buiten je eigen kaders te treden en tegelijkertijd stil te staan bij uitdagende actuele maatschappelijke thema’s. Een absolute aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de vaderlandse geschiedenis. De Kom heeft zich misschien losgemaakt van zijn kettingen, maar in onze huidige samenleving vind je nog altijd veel discriminatie, racisme en ongelijkheid. Daarom moeten anderen zijn strijd voortzetten.

Anton de Kom: schrijver, strijder, wegbereider - Nederlands Openluchtmuseum

Gezien in: Nederlands Openluchtmuseum, Arnhem
Nog te zien tot: zondag 21 januari 2024

Beoordeling: 5 sterren

Link: Nederlands Openluchtmuseum

Muziek / Achtergrond

special: Spotify-playlist van onze muziekredactie

8WEEKLY’s Songfestival Favorieten

maandag 09 mei 2022 / door: Malin Hollaar0 Sterren

Na een uitbundig versierd Rotterdam, dat voor de gelegenheid zelfs een ABBA-stoplicht had geïnstalleerd, is dit jaar de beurt aan Turijn om het Eurovisie Songfestival te hosten. Nederland doet dit jaar een gooi naar de winst met het nummer ‘De Diepte’ van S10. Hoewel we haar natuurlijk gaan aanmoedigen deze week, is dit ook een goed moment om stil te staan bij welke muziek we allemaal te danken hebben aan het songfestival. Voor de gelegenheid heeft 8WEEKLY haar songfestivalfavorieten op een rij gezet, van bijzondere winnaars zoals Lordi’s ‘Hardrock Hallelujah’ tot aan memorabele inzendingen zoals Barbara Pravi’s ‘Voìla’. We hebben een paar (oud)inzendingen voor je uitgelicht!

The Mamas: van achtergrondkoor naar eigen band

De Zweeds-Amerikaanse gospel en soul band The Mamas zouden in 2020 namens Zweden meedoen aan het songfestival, maar zij waren daar een jaar eerder al te bewonderen. De band werd toen opgericht als achtergrondensemble voor de toenmalige inzending: John Lundvik met ‘Too Late For Love’. Dit optreden smaakte duidelijk naar meer en zo meldden ze zich in 2020 bij de Zweedse voorrondes met het gospel-pop nummer ‘Move’. Ze wonnen de voorrondes en werden zo de officiële inzending namen Zweden. Helaas ging het Eurovisie Songfestival in 2020 niet door vanwege de coronapandemie en kwam de band in 2021 niet door de Zweedse voorrondes heen. Zonde, want deze band en dit prachtige nummer verdienen zeker meer aandacht.

Mahmood en Blancos recordbrekende hit

In 2022 zien we een andere oude bekende act uit 2019 weer terug: Mahmood. Hij deed toen namens Italië mee met het nummer ‘Soldi’ waarmee hij tweede werd achter onze eigen Duncan Laurence. Dit jaar zingt hij samen met Blanco het duet ‘Brividi’, wat op de dag van uitgave al records brak. Mahmood en Blanco bemachtigden het record van meest gestreamde nummer in Italië op één dag, op 2 februari werd het nummer ruim 3,38 miljoen keer beluisterd. Het nummer combineert de muziekstijlen van beide artiesten en de tekst focust op onzekerheden en fouten van degenen die niet altijd weten hoe je moet liefhebben. Een onderwerp dat blijkbaar een groot publiek aanspreekt, waardoor dit nummer nu al een publiekslieveling is!

De eerste Europese boyband: Herreys

Een paar decennia eerder wonnen de drie broers Per Herrey, Richard Herrey en Louis Herrey het songfestival. De Zweedse popgroep Herreys won in 1984 het songfestival met het nummer ‘Diggi-Loo Diggi-Ley’ en ze waren daarmee de eerste mannelijke tieners die deze wedstrijd wonnen. Door de combinatie van samenzang, opvallende danspasjes en opvallende outfits worden ze vaak de eerste moderne Europese boyband genoemd. Dit imago had zowel zijn voor- als nadelen. Zo was de band in de jaren ’80 de bestverkopende popgroep van Zweden, maar kwamen ze niet goed van het boyband imago af. Daarom gingen ze in 1986 voor een make-over, ze noemden zich Herrey en legden hun focus op stevige rock. Gelukkig omarmen ze het imago nu weer, zo waren ze in 2014 weer in hun winnende outfit, inclusief gouden schoenen, in een van de video’s van het songfestival te zien.

Naast The Mama’s, Herreys en Mahmood en Blanco wachten nog velen van 8WEEKLY’s favorieten op je in de nieuwste playlist!

De playlist van mei

De Diepte – S10

Discoteque – THE ROOP

Spirit in the Sky – KeiiNO

Heroes – Måns Zelmerlöw

Voilà – Barbara Pravi

Think About Things – Dadi Freyr

ZITTI E BUONI – Måneskin

You Let MeWalk Alone – Michael Schulte

SHUM – Go_A

Euphoria – Loreen

Satellite – Lena

Nocturne – Secret Garden

Arcade – Duncan Laurence

Without You – Re-Union

Move – The Mamas

Calm After The Storm – The Common Linnets

Hard Rock Hallelujah – Lordi

Save Your Kisses For Me – Brotherhood of Man

Birth Of A New Age – Jeangu Macrooy

J’aime la vie – Sandra Kim

Roi – Bilal Hassani

Amar Pelos Dois – Salvador Sobral

The Wrong Place – Hooverphonic

Fairytale – Alexander Rybak

Rhythm Inside – Loïc Nottet

Too Late For Love – John Lundvik

Fuego – Eleni Foureira

Outlaw In ‘Em – Waylon

What’s Another Year – Johnny Logan

Replay – Tamta

Mercy – Madame Monsieur

Only Teardrops – Emmelie de Forest

Ding-A-Dong – Teach In

You are the only one – Sergey Lazarev

Rock ‘n’ Roll Kids – Paul Harrington, Charlie McGettigan

Paper – Svala

Halo (feat. PIA MARIA) – LUM!X, PIA MARIA

The Show – REDDI

Brividi – Mahmood, BLANCO

Give That Wolf A Banana – Subwoolfer

Stefania (Kalush Orchestra) – KALUSH

Diggiloo Diggiley – Herreys

Eres Tú – Mocedades

Hey Mamma – Sunstroke Project

Goodbye To Yesterday – Elina Born, Stig Rästa

Hemel & Aarde – Edsilia Rombley

Love Shine a Light – Katrina & The Waves

Deli – mor ve ötesi

Taken By A Stranger – Lena

Husavik (My Hometown) – Will Ferrel, My Marianne

Film / Films

Jonge studente staat voor duivels dilemma

recensie: Ninjababy - Yngvild Sve Flikke

woensdag 27 april 2022 / 0 Reactiesdoor: Bloem Van der Linde4 Sterren

De drieëntwintigjarige Rakel staat midden in het studentenleven als blijkt dat ze al zes maanden zwanger is zonder het te weten. Wat nu? Ninjababy volgt de strijd van een jonge vrouw die er nog niet klaar voor is om moeder te worden.

Herkenbaarheid

Het personage van Rakel (Kristine Thorp) is enorm herkenbaar voor alle jonge vrouwen. Ze studeert, woont in een typisch ranzig studentenhuis met haar beste vriendin en ze gaat veel en vaak uit. Ze droomt van een carrière als illustrator, maar is er nog net niet aan toe om er helemaal voor te gaan. Deze halfbakken zelfstandigheid maakt het proces dat Rakel doorloopt als ze ontdekt zwanger te zijn enorm ingewikkeld. In theorie vindt ze zichzelf verantwoordelijk genoeg om de situatie aan te kunnen. Ze is er alleen emotioneel nog niet klaar voor. Het feit dat Rakel een jonge student is maakt dat de kijker zich goed in kan leven in haar dilemma. In principe zou iedereen van haar leeftijd dit kunnen overkomen. Het gevoel van echtheid wordt versterkt door het passende acteerwerk van actrice Kristine Thorp. Gedurende de hele film straalt zij een bepaald soort chaos uit die de emotionele strijd benadrukt waar Rakel zich in bevindt.

De kracht van animaties

De kijker wordt op een originele manier meegenomen in het hoofd van Rakel. Zo worden er animaties ingezet die over het beeldscherm bewegen en terugpraten naar Rakel. Dit is een grappige knipoog naar het feit dat de film gebaseerd is op een stripboek (Fallteknikken, Inga H Sætre) zorgt ook voor een humoristische aanpak van een verder zo serieus thema. Hoewel de animaties zeker een toevoeging zijn aan het verhaal, duurt het hierdoor wel even voor de kijker erin meegenomen wordt. In het begin lijkt alles wat over de top en uit context. Maar naarmate het verhaal vordert wordt een geheel geschetst waarbij, hoe komisch ook, de serieuze verhaallijn niet uit het oog wordt verloren. Hierbij helpt het dat de animaties vaak ontstaan vanuit tekeningen die Rakel maakt. Zo vormt alles een duidelijk verhaal.

Een heftig einde

Ninjababy gaat door waar andere films ophouden. Juist dát maakt deze film zo bijzonder. De fysieke pijn van de bevalling, de emotionele pijn van het vasthouden van een kind dat je eigenlijk niet wil: regisseur Yngvild Sve Flikke schrikt nergens voor terug. Zo breekt de film met het stereotype beeld dat een moeder toch wel meteen liefde voor haar kind gaat voelen zodra het geboren wordt. En met het idee dat alles uiteindelijk zonder meer goedkomt. Hoewel dit een gewaagde keuze is om te maken, onderscheidt deze film zich zo van veel andere verhalen over jonge zwangerschappen. Hierdoor is deze film dan ook een grote aanrader voor jonge vrouwen om te zien, omdat er een nieuw perspectief gegeven wordt. De film vertelt namelijk dat het soms ook oké kan zijn om voor jezelf te kiezen en niet alles hoeft te wijken voor een kind.

Ninjababy

Regie: Yngvild Sve Flikke
Distributeur: Cherry Pickers, Picl
imdb: https://www.imdb.com/title/tt13821562/

Beoordeling: 4 sterren

Tag Archief van: 8WEEKLY

Barbara Pravi: de moderne Piaf

De veelzijdigheid van alleskunner MIKA

De indrukwekkende nalatenschap van Dalida

Misschien ook iets voor u

Barbara Pravi: de moderne Piaf

De veelzijdigheid van alleskunner MIKA

De indrukwekkende nalatenschap van Dalida

Misschien ook iets voor u

Millie, Max en Meghan

Kwistig met muziek

Falling for Figaro

Misschien ook iets voor u

Spinvis – Parel

Merol – Slippertje

Dio – Hoger ft. Gerson Main

Goldband – Psycho

Eefje de Visser – Cybele

Misschien ook iets voor u

Modefotografie

Voorbij het platte vlak

Eigen wereld

Mous Lamrabat - Blessings from Mousganistan

Misschien ook iets voor u

Multimediale ervaring

Stof tot nadenken

Tree and Soil - Robert Knoth en Antoinette de Jong

Misschien ook iets voor u

Tenminste Houdbaar Tot

Van Links Naar Rechts

Met Open Ogen

Museum Arnhem

Misschien ook iets voor u

Voor u geselecteerd door de auteur:

Accenten

De opvoering

A Midsummer Night’s Dream - Opera Zuid

Misschien ook iets voor u

Papa de Kom

Voorvechter voor vrijheid

Anton de Kom: schrijver, strijder, wegbereider - Nederlands Openluchtmuseum

Misschien ook iets voor u

The Mamas: van achtergrondkoor naar eigen band

Mahmood en Blancos recordbrekende hit

De eerste Europese boyband: Herreys

De playlist van mei

Misschien ook iets voor u

Herkenbaarheid

De kracht van animaties

Een heftig einde

Ninjababy

Misschien ook iets voor u

Archieven

Nieuwe schrijvers

Over