Paradecircus weer van start

De zestiende editie van de Parade werd op vrijdag 23 juni, na de gebruikelijke parade door de stad, door staatssecretaris Medy van der Laan van Cultuur geopend op een oude tractor. Creatief directeur Terts Brinkhoff heeft bij de opening laten weten grootse plannen te hebben met de Parade. Het liefst wil hij met het theaterfestival ook naar het buitenland. Back to the roots dus, want de Parade is voortgekomen uit Boulevard of Broken Dreams, een internationaal reizend theaterfestival dat heeft bestaan van 1984 tot en met 1987. Brinkhoff heeft drie steden genoemd als mogelijke optie: Berlijn, Barcelona en Boedapest.

Maar zover is het nog niet. 8WEEKLY bekeek verschillende voorstellingen in Rotterdam, waar de locatie dit jaar nog meer is ingekrompen. Vorig jaar moest het festival al voor een deel uitwijken naar en om het gebouw van het Nederlandse Architectuurinstituut, omdat in het Museumpark (de oorspronkelijke locatie) een parkeergarage wordt aangelegd. Dit jaar moest de Parade het doen met nog minder vierkante meters en daarom stonden er wat kleinere tenten op het terrein en werden er wederom voorstellingen opgevoerd in het NAI-gebouw. Het mocht de pret allemaal niet drukken. Wil je weten wat je gemist hebt, of wil je alvast een keuze maken uit de vele voorstellingen die tijdens de Parade te zien zijn? Lees dan ons uitgebreide dagelijks verslag.

2 juli
De flessen rosé vloeiden rijkelijk gisteravond. In het lekkere zonnetje deden de bezoekers van de Parade zich te goed aan eten, drinken en hier en daar natuurlijk een voorstelling (als ze al niet vol zaten). Zelfs om kwart voor 12 ’s avonds stond er nog een rij wachtende mensen buiten het festivalterrein. Vandaag is je laatste kans om de tenten in Rotterdam te bezoeken, want daarna wordt alles weer afgebroken en zal het Paradecircus naar Den Haag verhuizen.

Ocabar met Daniël Boissevain – Nuvolari!

Foto: Ocabar

Terwijl liefhebbers van wielrennen sinds dit weekend weer nauwlettend de Tour de France in de gaten houden, is de Parade in de ban van autosport. In de circustent gaat het over de Italiaanse autocoureur Tazio Nuvolari (1892-1953). Acteur Daniël Boissevain vertelt op intrigerende wijze over de legende die zijn laatste race reed in 1950. Vanaf de eerste minuut hang je aan zijn lippen. Ondersteund door de muzikale klanken van Ocabar wordt in rap tempo de carrière van Nuvolari! doorgenomen, compleet met oude filmbeelden. Boissevain vertelt over hem alsof hij tegen hem opkeek en probeert het publiek in te laten zien wat een coureur er toch steeds weer toe beweegt om aan een race deel te nemen met gevaar voor eigen leven. De lucht van benzine, de vlag die omlaag gaat; we zullen de passie nooit helemaal begrijpen, maar het Paradepubliek en de autosport staan door deze voorstelling dichter bij elkaar. Nuvolari! is dankzij het goede spel van Boissevain, de fijne muziek van Ocabar en het bijzondere verhaal een goede kanshebber voor een prijs.

De Levende Jukebox

Je gooit er 5 euro in en je krijgt er veertien live gezongen liedjes voor terug. Dat is simpel gezegd het principe van De Levende Jukebox. Vorig jaar gingen zangeressen Helen en Yvonne er met de publieksprijs van de Volkskrant (de Veer) vandoor. De Levende Jukebox vierde toen ook nog eens het vijftienjarig jubileum. Gisteravond was het, zoals altijd, weer dolle pret. Het publiek mocht kiezen uit 59 titels. Nummers als Killing me softly, Light my fire, Ik krijg een heel apart gevoel van binnen, Du en Takatakata kwamen voorbij. Een heel gemengd concert dus. Met veel enthousiasme weten deze rasentertainers de hele zaal mee te krijgen en is er steeds ook genoeg tijd voor een grapje tussendoor. Of je Yvonne een paar sambaballen geeft of een rookmachine; ze weet er wel raad mee. En Helen staat niet snel met haar mond vol tanden, en anders herhaalt ze gewoon nog een keer dezelfde presentatieteksten. Het is allemaal show, maar met recht wéér een muzikaal spektakel.

1 juli
1, 2, 3, 4 of 5? Hoeveel punten ken jij toe aan een Paradevoorstelling? Op de achterkant van elk gekocht kaartje staan de punten. Vond je wat je zag echt bagger? Dan scheur je de 1 in. En als je de voorstelling helemaal te gek vond, dan geef je dus een 5. Simpel toch? De puntentelling is van belang voor de Veer, de Volkskrant Publieksprijs. Vergeet de kaartjes na de voorstelling niet in de speciale bakken te gooien. In Rotterdam is dit weekend de laatste mogelijkheid om te stemmen.

IJswoestijn – Roadmaster

Foto: Joris van Bennekom

In het theaterseizoen 2004-2005 werd deze voorstelling al in de theaters opgevoerd en nu mag het Paradepubliek ervan genieten. Siem van Leeuwen, Servaes Nelissen en Hans Thissen weten een erg geinige voorstelling neer te zetten. In Roadmaster gebeuren vreemde dingen; een hond die ineens opduikt, een verliefde olifant in een auto, een politieagent die de weg kwijt is en meer. Hoofdpersoon Frits maakt het allemaal mee wanneer hij op een autobeurs achter het stuur kruipt van een gloednieuwe Roadmaster Comfortable. Natuurlijk is het allemaal niet echt. Of wel? Als Frits op een gegeven moment ‘ontwaakt’ en daarna zijn reis weer dunnetjes wordt overgedaan, wordt de voorstelling wat saai. Het was veel sterker geweest als de voorstelling eerder tot een eind was gebracht. Toch blijft het cabareteske spel van deze heren leuk om naar te kijken. Er zitten zeker een paar verrassende elementen verstopt in de voorstelling. En die auto… die steelt natuurlijk de show.

Hanky Panky’s Panoptikum

Achter de zweefmolen, de Schrijverstoren en theater Cuatro is een zeer bijzonder museum verstopt: Hanky Panky’s Unglaubliches Phaenomenologisches Panoptikum. Binnen is het er niet groot, dus je staat wel in een paar passen weer buiten. Maar wat je er ziet in die paar minuten tijd is toch wel erg grappig. Zoals bijvoorbeeld het spiekbriefje van Neil Armstrong voor de maanlanding van Apollo 11 in 1969, de bloedafdruk van de tatoeage van André Hazes en plukjes haar van internationale bekendheden. Het is een projectje van Henk Schiffmacher, die een rariteitenkabinet wilde nabootsen. Je komt er dus echt alleen maar gekkigheid tegen. Een schaap met vijf poten, een vrouw met drie borsten, opgezette ledematen en misvormde beesten. Het is jammer dat maar zo weinig mensen hun weg weten te vinden naar Hanky Panky’s Panoptikum, want voor drie euro is het best leuk om even dat idiote museumpje binnen te lopen.

30 juni
Het weekend is bijna aangebroken. Wat is er heerlijker dan dat al dansend in te luiden? Op de Parade kun je terecht in de Silent Disco. Als je er niet zo van houdt om met een hoofdtelefoon op te dansen op een ander ritme dan je partner, dan kun je een stukje verderop samen de tango dansen.

Tg. BloodyMary – Visnijd

Foto: Ben van Duin

Een blinde en een lamme die tot elkaar zijn veroordeeld. Ze zijn een lekker stel samen; de twee zussen die vastzitten op een onbewoond eiland. Ze geven elkaar de schuld van hun mislukte levens en eten verbitterd rauwe uien. Dan spoelt er een aantrekkelijke man aan… Ilse Warringa (die we afgelopen theaterseizoen nog zagen tijdens Cabarestafette) is als blinde een heks om te zien, eentje die je goed in de gaten moet houden. Lies Visschedijk (die we eerder zagen in Vendetta, De Godvader deel IV) speelt een dikke dame met borsten tot op haar schoot, die in een rolstoel zit. Af en toe komt ze opeens scherp uit de hoek, want het is een type ‘stille wateren, diepe gronden’. De typetjes zijn goed uitvergroot door de actrices en hun zangkwaliteit mag ook zeker geroemd worden. Heel fijn om naar hen te luisteren. Dat kan niet gezegd worden van Marcel Osterop (afgelopen seizoen speelde hij in Fragmenten). Daarentegen speelt hij wel heel goed de slimme jongen die er alles aan doet om zo snel mogelijk bij de dwaze zussen vandaan te komen. Visnijd is de eerste voorstelling van het nieuwe gezelschap tg. BloodyMary en is zeker geslaagd. Dat belooft nog wat voor de toekomst.

De Schrijverstoren

Ineens wordt er geklapt. Mensen die zonder hoofdtelefoon zitten te genieten van een drankje en van het uitzicht in de Schrijverstoren kijken verbaasd om zich heen. Ze hebben iets gemist. Gisteravond lazen Wilfried de Jong en Ernest van der Kwast beurtelings een paar minuten voor. De Jong vertelde over een jongen die een levende paling inslikte en over wat er daarna met hem gebeurde. Het onsmakelijke verhaal staat in zijn debuutbundel Aal. Ook las hij een sportcolumn over wielrennen voor uit zijn bundel De linkerbil van Bettini. Van der Kwast had, in tegenstelling tot De Jong, wat meer moeite met vloeiend voordragen. Wellicht had hij wat last van het geroezemoes om hem heen. Wel wist hij een lach op ieder luisterend gezicht te toveren met zijn verhalen over een sollicitatiegesprek en een vrouw die een scheetje laat. De verhalen staan in zijn debuutbundel Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen. Hij las ook nog een stukje voor uit Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken, het boek dat hij onder een pseudoniem schreef. Elke donderdag, vrijdag en zaterdag kun je luisteren naar verhalen in de Schrijverstoren. Andere schrijvers die voorlezen zijn bijvoorbeeld Kluun, Leon Verdonschot en Jack Nouws.

29 juni
Het was een drukke avond gisteren; al rond zeven uur waren diverse voorstellingen uitverkocht. Als gevolg van het mooie weer zal het komend weekend waarschijnlijk minstens zo druk kunnen worden. Het is ook nog eens het laatste weekend dat de Parade in Rotterdam te vinden is. Wees er dus op tijd bij om je kaartjes te kopen.

De Vogelfabriek – Fantastische Fantast

Foto: Robin Vogel

Je hebt onderbroekenlol en zwembadlol. En eigenlijk komt dat op hetzelfde neer, maar laten we het er nu even op houden dat De Vogelfabriek compleet losgaat met de zwembadlol. Alle mogelijke treiterijen, flauwe spelletjes en onzekerheden in en om het water die zo herkenbaar zijn uit onze jeugd komen voorbij. Respect voor Sanne Vogel. Het kan haar niets schelen dat ze blubberbillen en -benen heeft en dat je haar vetrollen kan zien in het knalrode badpak dat ze aan heeft. Ze steekt er de draak mee en trekt een paar keer ongegeneerd haar natte badpak uit haar bilspleet. Het publiek ligt in een deuk. Om Sannes woorden van twee jaar geleden op de Parade (ze speelde toen in Hap) nog maar eens te herhalen: Power to the fat people! Samen met de slankere Wouter Zweers maakt ze er een potje van in deze voorstelling waarin amper wat wordt gezegd maar er lustig op los wordt gefantaseerd. Of is het allemaal werkelijkheid? De acteurs zijn volledig op lichaamstaal, muziek en bewegingen aangewezen en dat gaat ze goed af. Bij vlagen is de Fantastische Fantast grappig, maar er wordt soms wel erg eenvoudig gescoord.

Fosko, Van Duyl en Van Roozendaal – Nog meer rottigheid

Vorig jaar stonden ze op de Parade met dezelfde show en dit jaar mogen ze dus nog een keer. Toch typisch dat dit trio-met-band zo populair blijkt te zijn, want een heel bijzondere show zetten ze niet neer. Ruim veertig minuten spelen de mannen dat het een lieve lust is. Het begin is pittig met een paar gemene uitspraken in een liedje over wat erg of minder erg is, maar daarna kabbelt het wat voort. De teksten zijn best aardig, maar zijn wat aan de serieuze kant en echt veel rottigheid wordt er niet over het publiek uitgestort. Moet dat dan? Nee, maar je moet jezelf natuurlijk ook niet te serieus nemen en wat meer humor (in welke vorm dan ook) en vrolijkheid die het publiek waren beloofd, hadden geen kwaad gekund. Aan het enthousiasme van Fosko, Van Duyl en Van Roozendaal ligt het zeker niet, en de muziek ligt ook fijn in het gehoor. In een willekeurige kroeg op zaterdagavond zal dit gelegenheidsgezelschap het best aardig doen, maar op de Parade stellen deze mannen uiteindelijk toch teleur.

28 juni
Het is woensdag, en dus de ideale middag om met je kinderen of neefjes en nichtjes naar de Parade af te reizen. Speciaal voor de jonge gasten is er een silent kids disco, een wigwam waar geverfd kan worden en natuurlijk ontbreken de voorstellingen die speciaal op hen zijn gericht ook niet. En waar wil je ’s avonds zelf heen? Nog geen idee? Dan hebben wij twee heel goede tips voor je.

De Karate Baronnen – Bandalosa

Foto: De Karate Baronnen

Twee mannen in een zwart pak en met hoge hoed op vragen al zingend aandacht voor hun voorstelling. Ze playbacken op muziek die je gegarandeerd in een willekeurige kroeg in de Jordaan zou horen. Van die gezellige oude Hollandse meezingers. Niet bepaald aantrekkelijk als je daar niet van houdt, maar zet die trots opzij! Niets is wat het lijkt, dat hele geparadeer van die twee niet en ook niet wat er tijdens de voorstelling gebeurt. Wie heeft juffrouw Toilet vermoord? Om die vraag draait het in de whodunit Bandalosa. Acteurs Jeroen van Koningsbrugge en Michiel Varga spelen al playbackend en op een erg grappige manier om de beurt zes personages. De voorstelling Bandalosa is op een (geluids)band gezet door onder anderen Loes Luca en Dennis van der Ven. Het zou Koningsbrugge en Varga teveel moeite kosten om naast hun verkleedpartijen en mimiek, ook nog de juiste stemmetjes op te zetten. Je merkt er weinig van tijdens de voorstelling, want het zit echt meesterlijk in elkaar. In een heel rap tempo winden deze twee Karate Baronnen met gemak het hele publiek om hun vingers en weten ze steeds verrassend uit de hoek te komen. Waag het niet om deze leuke voorstelling over te slaan!

De Dutch Don’t Dance Division – Coriolanus

Foto: Robert Benschop

Een van de mooiste voorstellingen (nu al) van de Parade is Coriolanus. De tien mannen en twee vrouwen van De Dutch Don’t Dance Division weten op voortreffelijke wijze het gelijknamige verhaal van Shakespeare te vertalen naar moderne dans. De choreografie zit ontzettend goed in elkaar en de timing van de dansers is dik in orde. In een grote zandbak gaan ze flink tekeer en laten hier en daar ook wat vechtsport zien. Er is vooral veel haat, maar ook liefde en verdriet. De muziek van David Dramm past daar ook heel mooi bij. Coriolanus wordt gespeeld door Raoul Dumas, een ontzettend lange man die zich af toe gek laat maken en dan weer tot de orde wordt geroepen. Hij is de juiste persoon om deze hoofdrol in dit oorlogsdrama te vervullen. Samen met de rest van het team laat hij een indrukwekkend beeld achter. Daardoor sta je aan het eind van deze voorstelling, als je buiten al knipperend met je ogen staat te wennen aan het buitenlicht, ook te denken aan de ondertitel van deze dansvoorstelling: War! What is it good for?

27 juni
Het was rustig op het Paradeterrein maandagavond. Maar de mensen die er waren zochten vrijwel allemaal een warm plekje op in een tent om naar een voorstelling te kijken. Sinds gisteren zijn er weer nieuwe voorstellingen te zien, dus als je in het weekend bent geweest en toen alles hebt gezien, dan kun je je nu weer laten verrassen en verleiden.

Broertjes Brouwers – Broertjes Brouwers

Foto: Koen Hauser

Kasper, Marijn en Wouter heten ze. Drie broers uit Brabant. Ze vertellen wat ze vroeger met elkaar hebben meegemaakt en hoe geweldig dat allemaal niet was. Veel praten doen ze niet, deze enthousiaste jongens zingen liever. En dat is best prettig om naar te luisteren. Het hoogtepunt komt tegen het eind van de show met een discomedley, zodat het publiek met een vrolijk gevoel de zaal kan verlaten. De andere (zelfgeschreven) liedjes zijn een beetje zoet. Gelukkig constateert een van de broertjes dat zelf ook als ze voor de zoveelste keer hun pappie en mammie bedanken voor een geweldige dag.

Eigenlijk ligt het er net wat te dik bovenop dat de broers graag sympathiek gevonden willen worden. Dat de voorstelling maar een halfuurtje duurt is hun redding, want in dat tijdsbestek begin je je nog niet te ergeren aan het lieve en schattige karakter van deze voorstelling. De humor van de mannen maakt veel goed.

Eric Koller – Trap

Zoals je al hieronder kon lezen, maakt Eric Koller de Parade onveilig met twee voorstellingen. Om je nieuwsgierig te maken naar Trap (de show waarmee hij het vaakst te zien is) waggelt hij samen met actrice Marja Lagrand in een grote reddingsboei over het terrein. Maar er is geen redden meer aan voor deze twee, blijkt tijdens de voorstelling. Lagrand speelt de vrouw van Koller en samen willen ze kinderen, veel kinderen. Dan verandert hun leven in een nachtmerrie, waarbij Koller zijn angsten en frustraties torenhoog uitvergroot. En dan is er ook nog die trap. Een zeer groot gevaarte dat prominent aanwezig is op het toneel. Dat clown Koller daar een paar keer vanaf dondert, kun je natuurlijk op je klompen aanvoelen. Hij zet alles bij elkaar weer een typische ‘niets aan de hand’ voorstelling neer. Niet briljant, maar af en toe wel geinig en vooral herkenbaar voor stellen met kinderen.

26 juni
De tenten zijn weer afgekoeld door het weer van gisteren. De werkweek is weer begonnen, dus wat is er fijner dan vanavond weer even vermaakt te worden!? Als je je hoofd even helemaal wil leegmaken en je geen zwakke maag hebt, stap dan in de zweefmolen. Zeker ’s avonds laat, als de lichtjes branden, zorgt het voor een paar minuten ontspanning.

Teatro – Goed

De formule van de nieuwste voorstelling van Teatro lijkt op die van Dat is het punt niet. Die voorstelling won twee jaar geleden de prijs voor de beste Paradevoorstelling. In Goed wordt in rap tempo wederom ingespeeld op herkenbare situaties en irritaties. Van te voren hebben de drie heren en de dame van het jonge gezelschap vast uren zitten brainstormen met het woord goed. Je kan wel gaan tellen tijdens het optreden hoe vaak ze dat woord in de mond nemen, maar dat is echt een onbegonnen zaak. Je kan het beter over je heen laten komen en genieten van hun woordgrapjes en improvisaties. Je zult merken dat je regelmatig met een grote lach op je gezicht zit te kijken naar dit enthousiaste kwartet. Uiteindelijk kan je kort of lang over deze voorstelling vertellen, maar eigenlijk is er maar een waardeoordeel nodig om aan te geven wat we van deze voorstelling vinden: goed!

Van Houts, De Ket en Kersting – Kamikaze

Foto: Bart Haensel

Rondom het Circustheater hoor je luid en duidelijk wat er binnen wordt gezegd. Waarom zou je dan toch de tent in willen gaan als je het buiten ook goed kunt volgen? Om de gezichten van Van Houts, De Ket en Kersting erbij te zien. Dit komische trio speelt een absurde circusvoorstelling waarin ze onder meer de spot drijven met circusartiesten. Hoe hoger de spanning oploopt, hoe harder er naar elkaar en het publiek wordt geschreeuwd. Op de eerste rij moet je het daardoor niet erg vinden om regelmatig wat spuugspetters op te vangen… Van Houts en De Ket zijn vaste prik op de Parade. Van Houts verkondigt vol trots voorafgaand aan het optreden dat ze hun tiende jubileum vieren. Manou Kersting mag meedelen in die vreugde. Door zijn aanwezigheid is de stijl iets anders dan we van het bekende duo gewend zijn en sommige delen in de voorstelling zijn nog niet heel fantastisch. Maar dit is dan ook een voorpoefje van een langere versie van Kamikaze die op 23 oktober in première gaat. De mannen hebben dus nog even de tijd om hun draai te vinden en hun voorstelling wat aan te scherpen.

25 juni
Na een druk bezochte zaterdagavond met veel uitverkochte voorstellingen zal het vanavond vast en zeker een stuk rustiger zijn op het Paradeterrein. Twee jaar geleden, tijdens het EK, zorgde het voetbal er mede voor dat er minder bezoekers op het theaterfestival afkwamen dan gemiddeld in Rotterdam. Heb je vanavond toch geen zin om naar Oranje te kijken? Zoek dan je toevlucht in de Paradetenten (ook lekker droog als de slechte weersvoorspellingen kloppen) of op het grasveld.

Levende Zaken i.s.m. Handtheater – Broer & Zus

Foto: Ellen Lennartz

Nieuw op de Parade is de aandacht voor doven en slechthorenden. Bij een aantal voorstellingen zal een gebarentolk aanwezig zijn. Eén voorstelling is zeker goed te volgen: Broer & Zus. Hij is doof en praat in gebarentaal. Zij praat terug in ‘gewoon’ Nederlands en gebarentaal en ‘vertaalt’ ondertussen wat hij heeft gezegd. Het is voor horende mensen niet storend en voor doven natuurlijk alleen maar prettig. Zij mogen overigens ook op een deel van de tribune zitten met trilsensoren die muziek en geluidseffecten laten voelen. Het verhaal gaat over een broer en zus die elkaar 25 jaar niet hebben gezien. Ze vertellen aan elkaar wat er in de tussentijd is gebeurd en halen herinneringen op uit hun jeugd. Grappige en ontroerende verkleedpartijen zijn het gevolg. De twee acteurs, Ali Shafiee (in het echt ook doof) en Marianne van der Staay, spelen erg goed. Zelfs als ze niet zouden praten zou je vaak wel begrijpen wat ze voelen of denken. Het verhaal daarentegen had nog wat puntiger gemogen en wellicht had de vinger nog wat meer op de zere plekken gelegd mogen worden. Ook ontbreekt een duidelijke uitleg waarom het 25 jaar moest duren voordat zij hem weer opzocht. Toch is het vermakelijk wat dit duo in veertig minuten klaarspeelt en intrigerend om die twee met elkaar te zien communiceren.

Leon Giesen – Mondo Leone Greatest Hits

Foto: Marcel Prins

Als je wel eens wat gehoord en gezien hebt van Leon Giesen, weet je dat hij de moeite waard is om naar te kijken. Deze sympathieke filmmaker, muzikant en verteller probeerde vorig jaar de harten van de toeschouwers op de Parade te veroveren met zijn show Club Mondo Leone. Een jaar later kijkt hij op zaterdag verlegen naar de bijna volle zaal tijdens de eerste voorstelling van die avond. Maar hij speelt dan ook zijn Greatest Hits, dus dan mag het publiek wel wat verwachten. Geen nieuw werk dus van zijn pas uitgekomen cd Nieuwe liedjes. Giesen durft wellicht de confrontatie nog niet aan en speelt op safe met zijn bekende liedjes en fragmenten. Uit Mondo Leone II is bijvoorbeeld de kok met zijn geheime recept te zien en de jongen die leert duiken. Maar er zijn nog veel meer fragmenten waar Giesen trots op is en die hij met je wil delen. Ruim een half uur weet hij verwondering bij je los te peuteren met zijn filmkunsten, zijn timing en zijn mooie muziek. Je vergeet even de hele wereld om je heen en er bestaat alleen nog Mondo Leone.

24 juni
Vrijdagavond, de eerste officiële avond in Rotterdam, zit de sfeer er al goed in; mensen zitten in het avondzonnetje te genieten van hun eten en de drukte er omheen. Optredende artiesten laten er geen gras over groeien en doen alle mogelijke moeite om het publiek naar hun voorstellingen te lokken.

PIPS:lab – The Washing Powder Conspiracy

De openingsvoorstelling van de Parade is er meteen al een om te onthouden. Als je van kunst, muziek, theater en experimenten houdt, moet je zeker langs het Paradetheater I waar de jongens van PIPS:lab zich drie kwartier staan uit te sloven. Vorig jaar won dit gezelschap de Mus, de prijs voor de beste Paradevoorstelling (Wortal Combat II). Toen stortten ze zich op avonturen rond PacMan en nu draait het om waspoeder en een wasmachine in The Washing Powder Conspiracy. Het is een multimediale voorstelling waarin videobeelden vaak heel kunstig samenvallen met de muziek die wordt gemaakt. Muziek op heel aparte ‘instrumenten’ overigens, want ze slaan op strijkbouten, centrifuges en een wasmachine. Het resultaat mag er zijn en de timing is strak. Ze vragen alleen soms iets teveel van zichzelf en de techniek. Tijdens de voorstelling zijn twee videocamera’s actief en een aantal beelden moet tijdens de show nog worden gemonteerd. Een secuur werkje wat de editor (die tussendoor ook als een kunstenaar/graffitispuiter te werk gaat) vaak goed af gaat, maar tijdens de première werken de stroomsnoeren niet altijd mee en is er hier en daar een foutje te bespeuren. Neemt niet weg dat het ontzettend knap is wat er wordt gepresteerd. Deze absurde, kunstzinnige voorstelling mag je zeker niet overslaan.

Eric Koller – Schuif es in

De Nederlandse Mr. Bean, Eric Koller, is tijdens de Parade in twee voorstellingen te zien: een slapstick-achtige show, genaamd Trap (waar we later op terug komen), en Schuif es in. Die voorstelling is afgeleid van het bekende televisieprogramma Stuif es in. Ook heeft Koller ‘de Balk’; daaraan hangen tien rekwisieten en het publiek kiest er vier of vijf uit (met hulp van de Gouden Schuiver). Met de gekozen rekwisieten maakt Koller een voorstelling, die dus steeds een andere inhoud kan hebben. De acts die Koller kan spelen zijn een paar nieuwe, maar ook oude bekende die hij vorig jaar opvoerde in zijn Freaky Late Night show. Als ik je een tip mag geven: zorg ervoor dat hij met Jan Klaassen en de grote voetbal aan de slag kan. De wijze waarop hij de poppenkastpoppen en voetbalsupporters, spelers en hun coach imiteert, werkt zeker op je lachspieren. En er moet gelachen worden (“anders heb je hier niets te zoeken” wordt er vooraf gewaarschuwd), elke vrijdag- en zaterdagavond om half 12. Na een half uur vermaak loopt iedereen daarna zingend studio 7 uit: “Dit is het einde, dat doet de deur dicht…”

Na het bezoeken van de Parade heb je er nog geen genoeg van? Of wil je wel eens wat meer weten over de geschiedenis van dit festival? Bezoek dan in het Theatermuseum de tentoonstelling De Parade gaat vreemd. Nog tot en met 27 augustus 2006 te zien.