Vrijdag | Zaterdag | Zondag  

Fin Greenal, beter bekend als Fink, is er zondag voor de vroege vogels van het festival. Nederland blijkt deze uiterst sympathieke singer-songwriter in de armen te hebben gesloten. Dat is duidelijk wederzijds; volgens de presentator van de India overweegt hij zelfs naar Nederland te verhuizen. Fink is een singer-songwriter die zijn publiek zonder opsmuk of vals sentiment deelgenoot maakt van zijn leven. Na het enigszins tegenvallende Sort of Revolution is hij terug in vorm op zijn jongste album, Perfect Darkness, zoals blijkt uit ‘Yesterday Was Hard On All of Us’, en ‘Honesty’; hoogtepunten van een geslaagd optreden, waarbij buiten het noodweer kortstondig toeslaat.

Erland and the Carnival

Erland and the Carnival

ogen aanzienlijk minder op hun gemak wanneer zij even later het zelfde podium betreden. Het is een groep die zich in Nederland duidelijk nog moet bewijzen. Muzikaal is er verwantschap met Miles Kane, die eerder in de India optrad. De wortels van Erland and the Carnival rijken echter dieper in het verleden. Veel van het materiaal is op traditionele folksongs geënt, en dankt daar zijn mysterieuze ondertoon aan. Wanneer frontman Gawain Erland Cooper zich een paar keer goed heeft uitgerekt beginnen de stukjes van deze vreemde puzzel op hun plaats te vallen. De gitaren (en niet Andy Bruce’s orgel) overheersen de set, wat nummers als ‘This Night’ en ‘Springtime’ krachtiger maakt dan op de plaat Nightingale die eerder dit jaar verscheen.

Anders Trentemøller maakte ooit naam met electro en house producties. Met zijn band combineert hij deze invloeden met postrock, gothic en ambient. Live komt dat veel beter uit de verf dan op zijn albums. Trentemøller maakt zijn show ook visueel interessant. Vanachter een sluier van lintjes zien we Trentemøller, een gitariste, een drummer en bassist in de weer. Wanneer gaandeweg de atmosferische opener de sluiers naar beneden gaan, zien we  achter een tweede rij sluiers de contouren van nog twee vrouwen. Het blijken Josephine Philip en Marie Fisker te zijn die de vocalen van ‘Even Though You’re With Another Girl’, ‘Sicamore Feeling’ en ‘Moan’ voor hun rekening zullen nemen. Gedurende de rest van de show zien we ze enthousiast met macaras zwaaien. Alleen al dat schouwspel maakt hun aanwezigheid de moeite waard. Want eerlijk is eerlijk: van liedjes heeft Trentemøller weinig kaas gegeten, maar van sfeer en sound des te meer. Alles wordt vakkundig opgebouwd, tot het publiek met ‘Silver Surfer, Ghost Rider Go!!’ helemaal los kan gaan op een spookachtige elektronische surf-pastiche.

Trentemøller

Het Engelse woord ‘charm’ duidt oorspronkelijk op een gezongen spreuk met een betoverende werking. Dat gezongen woorden deze mysterieuze kracht kunnen bezitten bewijst het vrouwelijke viertal Warpaint uit Los Angeles. Wie zich er voor open stelt wordt op zondagmiddag in de India drie kwartier naar een droomwereld getransporteerd, waarin niet de klok, maar het ritme van Stella Mozgawa’s drumspel het verstrijken van de tijd bepaalt. De vocale harmonieën verraden een folk-invloed, terwijl de helder galmende gitaren aan het werk van Cocteau Twins doen denken. Hun optreden is een verassend hoogtepunt van een zeer geslaagd festival.

Interpol en Beady Eye kunnen daar op de hoofdpodia niet aan tippen. Interpol presenteert een redelijk geslaagde mix van nieuw materiaal en klassiekers, voornamelijk afkomstig van hun tweede album Antics. Beady Eye trekt veel bezoekers in de Grolsch-tent. Leuk bandje, dat Beady Eye. Overtuigende zanger ook, die Liam Gallagher. Maar de leemte die door het verscheiden van Oasis is ontstaan kunnen ze niet vullen.