Pacific Rim

[Erik] Ralph, waar gaat deze film eigenlijk over?

[Ralph] Deze film gaat over overmaatse insecten uit een andere dimensie (Kaiju) die worden bestreden door stalen macho’s van absurde proporties (Mechrobots). Gegoten in een bombastische film met het tempo van een Formule 1-auto is het voor de kijker vrij lastig om enige diepgang in de film te ontdekken. Met een overkill aan digitale effecten lijkt het al gauw alsof je naar een computerspel kijkt dat gespeeld wordt door verveelde pubers. De een doet de Mechrobot, de ander de Kaiju. Tel daarbij de lelijke belichting op en je begint je af te vragen wat er in hemelsnaam gaande is in blockbusterend Hollywood. En hoe kon Del Toro zich zo verliezen!?

En tsja, tussen de warrige explosies, overdreven vechtscènes en brandende wereldsteden is er een meisje met een trauma en bloeit er uiteraard ook nog een romance op.

Kort samengevat heb ik de film als een grote teleurstelling ervaren.

Kun jij de film in een of ander perspectief kaderen, Erik? Gezien die Kaiju afgeleid is van de Godzilla-films van weleer.

[Erik] Een grote vraag voor een film die verre van grootsheid blijft. Del Toro geeft zelf al aan in een van de vele extra’s op de BluRay dat hij bewust gekozen heeft voor een op zichzelf staande film. Zonder verwijzingen naar bestaande monsters (de Kaiju) of hommages aan andere films. Hoewel hij uiteraard wel de oude Kaiju-traditie nieuw leven in wilde blazen. Helaas is er hier niet echt sprake van nieuwe levenslucht, maar eerder van een kiss of death. In het licht van de huidige technologie zijn de oude stop-motionfilms met plastic poppetjes rondom Godzilla, King Kong et cetera hopeloos verouderd, maar wonderwel kijk ik liever nog een keer een oude Godzilla-film dan Pacific Rim. Nu we het toch over Godzilla hebben: Dit monster verbeelde de angst voor nucleaire technologie zoals de atoombom op Hiroshima in WO II. Het is een beetje vreemd dat een film die het genre wil eren juist kernwapens gebruikt om te trachten de Kaiju te vernietigen. In dat perspectief is dit geen eerbetoon aan, maar een aanval op het Kaiju-genre.

Er is dan misschien wel veel tijd gestoken in het ontwerpen van de diverse monsters, in de film zie je daar weinig van terug. Door de (onder)belichting lijken alle Kaiju op elkaar en valt de beoogde individualiteit in het water. En daarmee krijg je ook geen enkel moment de binding tussen monster en kijker, die je wel hebt bij Godzilla of King Kong. Dat waren echte karakters die de menselijke acteurs vaak ver achter zich lieten. Dat had bij Pacific Rim trouwens ook goed gekund. Niet omdat de monsters zo karaktervol zijn, maar omdat de menselijke acteurs zo inhoudsloos worden neergezet. Nergens kun je de film op enige diepgang betrappen. Sommige rollen zijn zelfs zo eendimensionaal dat je bijna van nuldimensiaal zou gaan spreken. En de romance waar jij op doelt is voor mij niet meer dan een halfslachtige poging tot een romantic interest, die op z’n best uitmondt in een oppervlakkige vriendschap tussen man en vrouw.

Maar wellicht heb jij ergens een diepere laag kunnen ontdekken die mij ontgaan is?

[Ralph] Of ik ergens een diepere laag heb gevonden? Nu ja, onder de Pacific Rim blijkt dus een breach (portaal) te zijn naar een ander universum. Buiten dit om heb ik weinig diepgang gevonden. Ik kan een poging wagen. De film lijkt zich namelijk op meerdere markten te richten. Zoals de Aziatische filmmarkt, waar Hollywood het met de jaren steeds minder goed doet. Door het probleem waar de wereld mee te maken krijgt universeel te maken, zijn allerlei internationale conflicten vrij rap beslecht. Zo kan het dat de Russen naast de Amerikanen en Chinezen vechten en werken een Amerikaan en een Japanse samen. De Arabieren blijven nog even achterwege, dat was waarschijnlijk een brug te ver voor Hollywood.

De Zwitserse psychiater C.G. Jung zei eens dat een buitenaardse bedreiging de meest voor de hand liggende oorzaak voor wereldvrede zou zijn. Tot die tijd zouden de volkeren in hun drift naar hegemonie elkaar blijven bestrijden. Dit idee (al vermoed ik dat dit toevallig in deze film is terechtgekomen) krijgt haar uitwerking in Pacific Rim.

Wat is er eigenlijk echt bij je blijven hangen van de film?

[Erik] Alle zaken waarvan je niet hoopt dat ze blijven hangen. Je wilt dat een film beklijft vanwege zijn schoonheid. Een schoonheid die terug te vinden is in de beelden, het verhaal of de diepgang. Je hoopt dat je nog dagenlang mijmert over de diepere betekenis, dat de vragen die de film opwerpt over het leven en de dood nog lang door je hoofd spoken. Maar bij deze film blijft daar niets van hangen. En dat kan ook niet, want dat zit er allemaal niet in. Wat er wel in zit? Slechte acteerprestaties, weinig tot geen karakterontwikkeling, onoverzichtelijke gevechtsscenes en een summier en voorspelbaar plot. Dit alles op middelmatige wijze in beeld gebracht. Dat is wel zo’n beetje wat er is blijven hangen.

Een voorbeeld dat aansluit op jouw verwijzing naar Jung is de rol van Burn Gorman als de Duitse wetenschapper Gottlieb. Zelden heb ik een gestoorde wetenschapper zo verschrikkelijk slecht en clichématig neergezet zien worden. Ook niet in komedies waarin het beeld van de licht waanzinnige wetenschapper sterk uitvergroot wordt om een komisch effect te behalen. In een dergelijke komedie zou Gorman al een modderfiguur slaan met zijn vertolking van een mad scientist, maar in deze film is het ronduit irritant. Je wilt deze man het liefst een langzame pijnlijke dood toewensen. Het is dat ik een beschaafd recensent ben, want anders…

Wat denk je? Kunnen we al een weloverwogen oordeel vellen over deze film?

[Ralph] Ja, er valt weinig aan toe te voegen wat niet reeds gezegd is. De film krijgt van mij een magere anderhalve ster. Del Toro heeft zich lelijk aan dit megalomane wangedrocht vertild! Toch hoeft hij het schaamrood niet op de kaken te krijgen. Daarvoor is er teveel andere troep gemaakt dit jaar.

[Erik] Voor iemand die een pareltje als Pan’s Labyrinth het levenslicht heeft laten zien zou ik dit wangedrocht wel degelijk het schaamrood op Del Toros aangezicht willen laten sieren. En misschien zou ik er nog een halve ster bovenop gooien omdat Pacific Rim toch mooi twee recensenten uren bezig heeft weten te houden. Maar dat zou teveel eer zijn. Anderhalve ster dan maar. En dan mogen ze nog in hun handjes knijpen.