AFFR: Het meisje en de stad

Creatieve twintigers die twijfelen aan hun bestaan; ze zijn een geliefd maar vaak uitgemolken thema in de moderne cinema. In Nina wordt de gelijknamige hoofdpersoon gevolgd terwijl ze op een huis past in een wijk in Rome. Dit is echter niet zomaar een wijk, maar het imposante EUR-gebied dat in de jaren dertig werd gebouwd als een toonbeeld van het fascistische modernisme. Nina’s leven wordt gevolgd in wat surrealistische scènes die perfect gebruik maken van de architectuur. Longshots tonen de schoonheid van de gebouwen die wordt gecontrasteerd met een onwerkelijke leegte die doet denken aan de magisch realistische schilderijen van Giorgio de Chirico.

Nina is een zanglerares die twijfelt over wat zij wil. Zij is licht neurotisch en heeft in de film contact met de verschillende bewoners uit de wijk die haar doen reflecteren over het leven. Het is vooral op visueel vlak dat regisseuse Fuksas weet te imponeren met Nina. Daarom is het jammer dat veel poëtische scènes aan elkaar worden verbonden door een mager en onvermijdelijk liefdesverhaal en een voorspelbare coming of age plotlijn. Het script is rommelig en veel van de problemen waar Nina tegenaan loopt (wat wil ik nu met mijn leven, waar vind ik de juiste man, etc.) komen daarmee over als een cliché. Vooral ook omdat er al veel films zijn die dit pad hebben bewandeld, van Amelié tot aan het recente Frances Ha. Daarmee is Nina een film die je visueel misschien nog bijblijft, maar verder snel weer vergeet.