Deel 1 - Leids Film Festival 2011

Lees nu de recensies van: La piel que habito | Über uns das All | Les hommes libres | Callaborator | 8WEEKLY zag eerder

Onder de huid

La piel que habito
Pedro Almodóvar • Spanje, 2011

De nieuwe film van Almodóvar weet te verrassen door zijn vreemde mengeling van genres en onderhuidse subversiviteit. Een inspiratiebron moet Georges Franju’s stijlvolle horrorfilm Les yeux sans visage (1960) zijn geweest, waar het verhaal wat overeenkomsten mee heeft. Antonio Banderas speelt de rijke plastische chirurg Ledgard, die in een afgelegen kasteel een vrouw (Elena Anaya) gevangen houdt. Ledgard gebruikt haar om een nieuwe huid te ontwikkelen die gebruikt kan worden voor transplantaties, maar er blijken ook andere persoonlijke motieven mee te spelen. In flashbacks wordt getoond hoe Ledgard de tragische dood van zijn vrouw en zijn dochter nooit heeft kunnen verwerken. De huishoudster (Marissa Paredes uit Almodóvars Todo sobre mi madre en La flor de mi secreto), die hem helpt met het gevangenhouden van de mysterieuze vrouw, draagt ook duistere familiegeheimen met zich mee. Gaandeweg worden de identiteit van de mooie gevangene en de reden achter haar ontvoering prijsgegeven.

Almodóvar weet verschillende verhaallijnen tot een boeiend geheel samen te smeden en roept vragen op over seksuele identiteit en de grenzen van obsessie. Daarnaast zijn er, zoals zo vaak in zijn films, veel verwijzingen naar de geschiedenis van de cinema en andere kunstvormen die een functie vervullen in het verhaal. Het is niet voor niets dat de hoofdpersoon tijdens haar gevangenschap gefascineerd raakt door het op het lichaam geïnspireerde werk van Louise Bourgeois. Al met al is La piel que habito weer een mooie aanvulling op het oeuvre van een veelzijdige maar consistente cineast. (George Vermij)
Terug naar boven

Mijn geliefde, de onbekende

Über uns das All
Jan Schomburg • Duitsland, 2011

Martha en Paul vormen een perfect stel. Hij is een psycholoog en zij geeft les op een middelbare school. Als Paul de kans krijgt om in Marseille te gaan werken, besluit het stel te verhuizen en een nieuw leven op te bouwen. Martha merkt echter dat Paul niet helemaal lekker in zijn vel zit. Als hij al eerder naar Marseille is vertrokken om zich te settelen, komt de klap: hij wordt dood gevonden op een parkeerplaats, waar hij zelfmoord heeft gepleegd. Wat volgt is een film over het rouwproces van Martha, waarbij het draait om de vraag hoe goed wij een geliefde echt kennen. Paul blijkt zijn studie nooit af te hebben gemaakt en te hebben gelogen over zijn onderzoek. Martha belandt in een vagevuur waar alle zekerheden zijn vervlogen.

Er zijn al veel films gemaakt die rouw behandelen, zoals François Ozons Sous le sable en Krzysztof KieÅ›lowski’s Trois couleurs: Bleu. Schomburgs film weet binnen dit genre met weinig nieuws te komen, ondanks solide acteerwerk van Sandra Hüller, die vooral bekend werd door haar intense rol in Requiem. In de tweede helft van de film probeert Schomburg het verhaal een andere wending te geven door een nieuwe man te introduceren in het leven van Martha. Über uns das All vervalt vervolgens kort in een realistisch-romantische film, waarin Martha weer van het leven gaat genieten. Helaas is Schomburg hier niet eenduidig in, wat blijkt uit scènes waar toevallige overeenkomsten duidelijk worden tussen Paul en Martha’s nieuwe geliefde. Aan het einde van de film twijfel je aan Martha’s visie op de werkelijkheid en aan haar geestelijke gezondheid. De film is dan al echter gestrand in een vage impasse waar je als kijker weinig mee kunt. (George Vermij)
Terug naar boven

Vergeten verzetsstrijders

Les hommes libres
Ismaël Ferroukhi • Frankrijk, 2011

Net als Indigènes, over de Marokkaanse en Algerijnse soldaten die aan de kant van geallieerden vochten tijdens de tweede wereldoorlog, is Les hommes libres een film over een vergeten bladzijde uit de geschiedenis. De film gaat over moslims in het bezette Parijs en hun rol in het verzet. Younes (Tahar Rahim uit Un prophète) is een handelaar op de zwarte markt. Als hij op een dag opgepakt wordt door de Franse politie, wordt hij gedwongen om te spioneren in de Moskee van Parijs. Daar ziet Younes hoe de oprichter van de moskee Si Kaddour Benghabrit (de altijd sluwe Michael Lonsdale) goede banden heeft met de Duitsers. Younes ontdekt echter dat de moskee wordt gebruikt als onderduikadres voor joden. Hij leert daar ook de zanger Salim Halali kennen, die hem overtuigt om het verzet in te gaan. De film richt zich vervolgens op de verzetsdaden van deze groep moslims in Frankrijk en hoe ze een aantal joden konden redden van grote razzia’s.

Les hommes libres is vooral vanwege zijn onderwerp interessant, want de uitvoering is conventioneel en onverrassend. Het acteerwerk is degelijk, maar karakters worden bijna niet uitgewerkt en het verhaal verloopt op voorspelbare wijze naar zijn conclusie toe. De film bewijst dat een fascinerende voetnoot uit de geschiedenis niet per definitie pakkende cinema hoeft te zijn. (George Vermij)
Terug naar boven

Mannen in crisis

Collaborator
Martin Donovan • VS, 2011

Martin Donovan werd vooral bekend door zijn rollen in de films van Hal Hartley (Trust, Simple Men en Amateur) waar hij de belichaming was van de Amerikaanse indie-antiheld. Collaborator is Donovans regiedebuut, waarin hij zelf ook de hoofdrol in vervult. Donovan speelt de toneelschrijver Robert, die ooit eens gezien werd als de stem van zijn generatie, maar na een geflopt toneelstuk door critici is neergesabeld. Om zijn benauwende omgeving te ontvluchten vertrekt hij naar zijn ouderlijk huis in Californië. Daar verblijft hij in zijn oude kamer en alle inspiratie lijkt te zijn verdwenen.

Uitgebrande schrijvers zijn een geliefd onderwerp in indiefilms. Collaborator doet deels denken aan Steven Buscemi’s grappige Lonesome Jim (2005), waarin een mislukte schrijver weer thuis gaat wonen. Daarnaast heeft de film links met het werk van Charlie Kaufman, waarin neurotische schrijvers vastzitten in hun leven. Collaborator krijgt een andere wending als een oude vlam van Robert opduikt. Deze verhaallijn delft uiteindelijk het onderspit als Robert zijn oude buurjongen Gus (David Morse, die er zijn specialisme van heeft gemaakt om solide blue collar-mannen te spelen) tegen het lijf loopt. Als Gus gezocht wordt door de politie, houdt hij Robert gegijzeld in zijn huis, waarna de mannen in gesprek met elkaar raken over hun levens en kansen. Hier krijgt de film iets toneelmatigs als Robert het met Gus heeft over zijn vak en over fictie en werkelijkheid. Collaborator heeft humoristische momenten, maar Donovan weet niet helemaal welke kant hij met zijn verhaal op wil. Uiteindelijk lijkt Robert door Gus’ inmenging een nieuwe impuls te krijgen, maar de film is over het algemeen te vrijblijvend om echt indruk te maken. (George Vermij)
Terug naar boven