De zesde blues update is Nederblues

Drie blues-nieuwtjes van eigen bodem sieren deze versie van de Blues-update. We hebben het niet over de minste bijdragen aan de Nederblues dit jaar. Drie albums die het luisteren meer dan waard zijn en die hoge ogen gooien in een bluesoverzicht van het jaar.

Solo of toch bandalbum? Richard van Bergen & Rootbag

Richard van Bergen maakt van oudsher deel uit van Shiner Twins. Officieel bestaat het duo met Jack Hustinx nog steeds. Met Walk On In heeft van Bergen samen met zijn band Rootbag nu het tweede soloalbum gemaakt. Of is het toch een bandalbum? Rootbag bestaat naast van Bergen zelf uit Roelof Klijn op bas en Jody van Ooijen op drums. Van Ooijen kennen we natuurlijk ook van de band waarmee Shiner Twins regelmatig op de planken stond.

Walk On In bevat een dozijn composities, waarvan van Bergen er elf op zijn naam heeft. Alleen ‘I’m Willin’’ is een traditional die het dozijn compleet maakt. Wat het album het meest bijzonder maakt, is dat van Bergen met zijn band in het twaalftal aan composities geen moment verveelt. Het is geen standaard bluesalbum dat zich vooral bedient van één stijl. Van Bergen weet iedere uithoek van de blues te betreden en zo geen moment te vervelen. Je blijft er met de aandacht bij. Nooit is er een moment dat je denkt: “maar dat heb ik een paar nummers geleden toch ook gehoord?”. Richard van Bergen laat je met Rootbag werkelijk iedere minuut van het album tot je nemen.

Het wachten is beloond: Leif de Leeuw Band

Leif de Leeuw Band komt met Until Better Times met een plaat die de nodige aandacht zal vragen. Het eerste album Leelah uit 2015 riep de belofte op voor de toekomst. Een bluesalbum met een vrouwenstem valt altijd wel op. Met zangeres Britt Jansen heeft oprichter en voorman van de band Leif de Leeuw een ijzersterke troef handen. Naast haar stembanden zet Jansen op dit album tevens de gitaar in.

Het materiaal van Leif de Leeuw Band is voornamelijk uit het stevige blueswerk gesneden. Zelfs ‘Mr. Hangman’, dat in aanvang een ballad lijkt, blijkt een pittige song te zijn; niet alleen qua tekst, maar ook de muzikale invulling schakelt al snel naar de stevige blues. De stem van Jansen heeft een fijne ruwe kant, die in dit songmateriaal prima tot haar recht komt.

Voor een echte ballad moeten we wachten tot de afsluiter van het album. ‘Dysphoria’ is het nummer dat de volledige rust laat klinken als het album haar einde heeft bereikt. Leif de Leeuw Band zal vooral de bluesliefhebber bekoren die houdt van blues in een hoge versnelling met een scherpe gitaarklank. Je hebt wel enig uithoudingsvermogen nodig tot het rustpunt op het einde, dat een welkome en stijlvolle afsluiter vormt van dit tweede album van de band.

Afwisselend kort album: John F Klaver Band

John F Klaver Band tapt uit een duidelijk ander vaatje dan de hiervoor besproken band. De stevige en rustige composities wisselen elkaar op dit album af. Datzelfde geldt voor de stemmen van voorman John F Klaver en de damesvocalen van Nicole Verouden. Verouden beschikt van deze twee vocalisten overigens, zoals te verwachten valt, over de meer zoetgevooisde stem. De blues van John F Klaver Band leunt dichter naar de pop dan die van Leif de Leeuw Band. De muziek van het album Catch The Morning Sun kan daarmee een groter publiek aanspreken.

In het titelnummer horen we referenties naar Rory Gallagher, maar ook naar Dire Straits’ ‘Money For Nothing’, als we terugdenken aan de wat holle gitaarklank die kenmerkend is voor het geluid van die single. Het grootste minpunt van dit album is dat het met zeven nummers zo kort is; feitelijk is het een EP, die bij de afsluiter ‘Shelter’ smaakt naar veel meer. Een volle lengte van een echt album was helemaal niet erg geweest om met volle teugen van John F Klaver en de zijnen te kunnen genieten. We zullen het tot een volgende release met deze EP moeten doen, vrees ik. Dan maar de repeat-knop aan om de lengte te halen: vervelen doet het immers niet snel.