Een fascinerend samenspel tussen lichaam en brein

Een paar minuten lang kijkt het publiek naar een zwart-wit film met de bewegingen van een rennende hond, gevonden in de achterste hoeken van het archief. Daarmee begint en eindigt Entity. Het toneelbeeld bestaat uit drie grote witte vlakken opgesteld rond de witte vloer, die aan soort shovelarmen tijdens de voorstelling omhoog gehesen worden. Binnen deze drie muren dansen de tien dansers van Wayne McGregor/Random Dance.

Grilligheid

In witte t-shirt en zwarte boxershort komen de dansers één voor één het toneel op. De tegenstelling zwart-wit komt in de hele voorstelling terug, zowel in de choreografie als de muziek. Vanaf het moment dat de dansers opkomen, slaan ze asynchroon, in een eigen duizelingwekkende tempo, hun ledematen uit tot extreme posities. In grillige en scherpe bochten wringen ze, onder begeleiding van de intense muziekklanken van het Navarra String Quartet, hun lichamen tot het uiterste. Deze muziekklanken worden afgewisseld met stampende beats met veel bass. Verantwoordelijk voor de muziek zijn de componisten Joby Talbot en Jon Hopkins.

De grilligheid van de uitvoering van de dansers geeft te denken over chaos, orde en perfectie. Of ze het nu expres doen of niet, op de momenten dat ze synchroon lijken te dansen, gaan ze niet altijd gelijk. Het verschil tussen enkele dansers is misschien niet meer dan een kwart van een seconde, maar het valt op door de grote tegenstelling met de asynchrone stukken.   

Als een soort scheidslijn in de productie trekken de dansers hun witte shirts uit. De mannen met ontbloot bovenlijf en de vrouwen met een zwart topje drijven hun lichaam en uithoudingsvermogen nu helemaal tot het uiterste en de choreografieën worden steeds meer asynchroon. Soms is zelfs de verhouding met de muziek weg. Uiteindelijk maken ze na een zogenaamde chaotische en asynchrone eindpartij plotseling plaats voor de zwart-wit film van de rennende hond.

Relatie brein en lichaam

De Engelse choreograaf Wayne McGregor werkte voor deze productie samen met een team van vijf neuro-wetenschappers. Net als in de vorige twee producties staat nu opnieuw het onderzoek naar de relatie van het brein en het lichaam centraal. Entity is de laatste productie van een drieluik. In 2004 en in 2005 stond het gezelschap met respectievelijk AtaXia en Amu in Het Muziektheater.

Achtbaan

Entity kijkt als een duizelingwekkende achtbaan. Het is soms bijna onmogelijk om alles te volgen wat er op het toneel gebeurt. Dansers bewegen alleen of met z’n tweeën in hun eigen dynamisch tempo in de drukte van de groepsformatie. Maar binnen een oogwenk wordt er plaats gemaakt voor een solo of een liefelijk duet in een ander toneellicht. Alle elementen vormen in Entity een geheel; de muziek, de dansers en het toneellicht, hoe verschillend ze ook mogen zijn, grijpen ineen. McGregor heeft zichtbaar nagedacht over het lichtontwerp in verhouding met de muziek en de dansers. Met het licht creëert hij verschillende sferen die veranderen zodra de muziek van beat verandert. Met koud tl-licht dat vanaf de zijkant van het toneel komt, klinken de stampende beats nog bombastischer. Maar met wat  warmer geel, staan zowel de dansers als de muziek in een lieflijke omgeving. In dit licht worden de duetten liefdesverklaringen en krijgen de dansers vleugels ondanks de grilligheid van hun bewegingen. Entity is als een straatvechtpartij die eindigt in een liefdessprookje.