It’s a beautiful world: Veel poeha over een matige voorstelling

André Gingras, Marco Goecke, Georg Reischl, Jaakko Toivonen, Stephen Shropshire en Ed Wubbe zijn de choreografen van de verschillende onderdelen van de dansvoorstelling. Het programma wordt geopend met Wilsonian, een choreografie die gedurende de avond drie maal op een andere manier wordt vertoond. Ed Wubbe maakte de voorstelling in nauwe samenwerking met de dansers. Mannen en vrouwen in rokken tot net onder de knie en zwarte sokken springen gedurende vijf minuten als kangoeroe’s over het toneel. Het heeft iets weg van de Ierse volksdansen alleen dan zonder die vlugge voet- en beenbewegingen. Deze zijn vervangen door kleine, rustige sprongen met de voeten net boven de grond gestrekt. Wilsonian is grappig om te zien en daarom is het ook jammer dat de drie stukken bij elkaar zo kort zijn.

Na het eerste deel klapt de voorstelling min of meer in elkaar. Alleen de werken Geekspeak (Stephen Shropshire), Holdfast (André Gingras) en Äffi (Marco Goecke) zijn de moeite waard om te zien. De eerste twee stukken zijn grappig, luchtig en plezierig. De laatste is sentimenteel maar mooi.

Nerds en Oosterse gezelligheid

Met Geekspeak heeft Shropshire een leuke choreografie weten neer te zetten. Dansers in korte broeken, wederom zwarte sokken, stropdassen en brilletjes, lijkend op nerds, dansen op teksten die gaan over computers en toetsenborden. Het is een ritmische, structurele en luchtige choreografie. De dansers bewegen ontspannen in lijnen en de ruimte op het toneel wordt door de gehele groep dansers goed gebruikt.

Zachte groen, puur wit, lila en pasteltinten zijn de kleuren van de kostuums in het werk Holdfast. In de muziek klinken oosterse invloeden door met trommels, belletjes en fluit. Achterop het toneel hangen groene doeken met bloempatronen. Dansers springen voor en achter elkaar langs, rollen over de grond, worden gelift door hun danspartner, laten zich vallen en rennen van de ene naar de andere kant van het toneel. De sfeer is gezellig druk. Het is een reis door een vrolijke wereld.

De Zwaan

Dit jaar won de 24-jarige Franse Tadayoshi Kokeguchi, danser van het Scapino, De Zwaan. Dit is de belangrijkste en enige Nederlandse dansprijs die uitgereikt wordt aan een individuele danser. Kokeguchi danst in Äffi dat is gechoreografeerd door Marco Goecke. De muziek is van countryzanger Johnny Cash. Er valt niets aan te merken op de dansprestaties van Kokeguchi. Deze danser (die klein van formaat is) kan prachtig gecontroleerde bewegingen maken. Bewegingen die je kunt vergelijken met de trage en beheerste Tai Chi gevechtskunst. Armen ontvouwen zich als een zwaan zie zijn vleugels spreidt, klaar om te vertrekken. Op de achtergrond klinkt de rauwe stem van Cash. Het stuk doet wel weemoedig aan. Alles is zwart, behalve het ontblote bovenlijf van Kokeguchi. Äffi is zonder meer mooi, met name door de gedetailleerde en perfect uitgewerkte bewegingsvormen.

De andere vijf: Nicht zutreffendes streichen

, Non sequitur, Drowning lessons, Ring them bells, State disrupted

De reacties uit de zaal zijn opmerkelijk. Het gebeurt niet zo vaak dat mensen uit het publiek opvallend zuchten of ongeïnteresseerd om zich heen kijken. Het is ook onder het niveau van het Scapino om vijf stukken te brengen die opgaan in de massa. Choreografieën die weinig vernieuwend zijn, op elkaar lijken of al door andere gezelschappen in een iets andere vorm op het toneel zijn gebracht. Het gezelschap heeft bewezen dat het vele malen beter kan en het is daarom ook onbegrijpelijk om met een teleurgesteld gevoel naar huis te gaan.

It’s a beautiful world is leuk qua opzet. Een avondvullend programma gecreëerd door verschillende choreografen laat diverse stijlen zien en kan heel interessant zijn. Toch is het jammer dat er maar zes werken zijn die het publiek weten te ontroeren.

It’s a beautifull world is nog tot en met 21 december te zien. Voor meer informatie klik hier.