Vol overgave de plank mis

Ivo Chundro, die eerder in Nederland op de planken stond in Fame, the musical, is No Max en No Max heeft de blues. Zo erg dat hij 5 Moe’s uit zijn jukebox vandaan fantaseert. Deze Moe’s zullen hem wel eens laten zien hoe je moet leven en feesten en brengen hem uiteindelijk natuurlijk weer op het rechte pad. Dit doen ze door te dansen, grappen te maken en heel wat compleet onsamenhangende nummers te zingen. De jazz- en blues nummers van Louis Jordan uit de jaren veertig van de vorige eeuw zijn aanstekelijk, maar soms zo absurd en uiteenlopend dat ze moeilijk tot een verhaal te verwerken zijn. Dat merk je aan Five Guys, want een fatsoenlijk verhaal is wel heel ver te zoeken. Eigenlijk is Five Guys een concert en daar had het ook gewoon bij moeten blijven, want dan werd je als publiek niet lastig gevallen met deze combinatie van chaos en gemoraliseer die kant noch wal raakt.

Humorgehalte

Dat wil niet zeggen dat er niet te lachen valt. Er zijn zeker komische momenten die vooral in de timing zitten. De show is chaotisch en hysterisch, maar naadloos gecoördineerd. Dat de humor uit dans en timing komt, is maar goed ook, want de grapjes – met name de eet-grapjes van Eat Moe – zijn uitermate voorspelbaar en de snelle teksten zijn soms zo moeilijk te verstaan dat de enkele geestige woordgrapjes verloren gaan. Andere grappen zijn weer erg puberaal en het komt door de cast dat deze soms toch aanslaan. In tegenstelling tot Five Guys Named Moe voorstellingen op West End en Broadway is deze cast namelijk een stuk jonger. Dat werkt. Ze storten zich vol overgave in het nietszeggende verhaal en dat werkt aanstekelijk. Ze dansen en zingen uitstekend en dat laat je de chaos om hen heen soms heel even vergeten. Wel opmerkelijk is dat Five Guys gepromoot wordt als ‘all black’ show terwijl Eat Moe (Jasper Taconis) toch wel heel blank is. Hij speelt zijn rol overtuigend, maar zijn donkere make-up draagt daar niet bepaald aan bij en doet erg gemaakt aan.

Publieksparticipatie

De promo zegt ‘stil blijven zitten is geen optie’ en wat dat betreft wordt woord gehouden. Echter niet op een positieve manier. Het schept de verwachting dat de show zo aanstekelijk en swingend is dat achterwerken uit de stoel en voeten van de vloer gaan, maar dat is niet het geval. Wel wordt publiek dat wat achteraan zit naar voren gemaand en moet er meegezongen worden op Caribisch getinte nonsenswoorden – ja, ook solo – om vervolgens gezamenlijk de pauze in te hossen. Ook in de tweede akte zijn met name de dames niet veilig voor het lied ‘Pas op meisje’ en moet er wederom meegezongen worden. Sommige toeschouwers genieten hier met volle teugen van, maar de non-verbale communicatie van het overgrote deel van het publiek schreeuwt ‘laat me met rust!’

Waarom Five Guys Named Moe vijf jaar lang op West End heeft gestaan en talloze prijzen heeft gewonnen, is sterk de vraag. In Nederland zal de voorstelling in ieder geval geen records gaan breken, zeker niet in Roosendaal waar de zaal nog niet half gevuld was. Misschien zijn wij Nederlanders wat te stijfjes voor dit genre. Misschien hebben we inmiddels ook genoeg gehad van de zoveelste musical die de liedjes van een bepaalde band of artiest tot een slecht verhaal combineert, hopend een zo groot mogelijk commercieel succes te worden. In ieder geval negeren wij de cast wanneer deze op het einde vraagt: ‘Heb je genoten, vertel het dan aan iedereen! Vond je er niks aan, hou dan alsjeblieft je mond.’

Five Guys Named Moe is nog te zien tot en met 30 mei op tournee door Nederland. Klik hier voor de speellijst.