Lash’ gedachtespinsels zijn vooral aandoenlijk

Het is bijna aan het eind van de voorstelling, als drie toeschouwers zich naar het podium begeven. Elk mogen ze hun eigen guilty pleasure  delen, met de rug naar de zaal toe. Het initiatief komt van Lash, die beweert dat het minder eng is om iets beschamends te delen als je het publiek niet in de ogen kijkt. Ondanks dat publieksparticipatie over het algemeen een zwaktebod is, is het pijnlijk genoeg bij deze voorstelling – gezien de reactie van rest van het publiek – een van de leukste momenten van de avond. Voorafgaand aan dit onderdeel, is het vooral luisteren naar een jongeman die heel veel nadenkt en de wereld ervaart als een constante bron van verbijstering.

Buitenstaander

Dat heeft onder meer te maken met zijn perspectief, want Lash profileert zich vooral als een buitenstaander. Zo heeft hij als enige in zijn vriendenkring niet gestudeerd (de rest is arts in opleiding) en is hij vroeger gepest op school. Ook slaapt hij nog met een knuffel, net als zijn vriendin. Dat 35% van de volwassenen dit schijnt te doen, is voor Lash bewijs dat hij niet de enige is met afwijkend gedrag. Dit soort parafernalia zou Lash enige sympathie kunnen opleveren, maar daarvoor is zijn kwetsbaarheid niet invoelbaar genoeg. Tegelijkertijd probeert hij zijn eigen gedrag ten aanzien van moslims (gebaseerd op angst) of zijn vriendin (hij luistert te weinig) te verklaren als al te menselijk. Oftewel: hij is niet per se de vreemde eend in de bijt, we zijn eigenlijk allemaal een beetje vreemd. Goh.

Een jongen die niemand tegen de schenen wil schoppen

Het cabaret van Lach is daarom weinig aanstootgevend, verheffend en nauwelijks humoristisch te noemen. Hij weet weliswaar vijf kwartier lang door te ratelen over alles wat hem bezighoudt- en hield, maar nergens wordt het spannend, onvoorspelbaar of komt hij met een knetterende punchline. Heel even weet hij te verrassen met zijn kijk op pedofilie en heeft hij nog wat aardige grapjes over Marco Borsato, stiltecoupés en een KnuffelPride. Dergelijke elementen (slimme én leuke grappen) mogen vaker toegevoegd worden. Voor zijn derde show is het daarom wellicht beter dat hij zijn verhaal ondergeschikt maakt aan de grap, in plaats van andersom. Tot die tijd blijft het die aardige jongen die niets of niemand tegen de schenen wil schoppen.