Hotel Atlantico verliest zich in algemeenheden

Hotel Atlantico heeft, zoals gezegd, een topcast. Met misschien wel Nederlands populairste cabaretier Marc-Marie Huijbregts (Amadeus, ’t Vrije Schaep), Dick van den Toorn (Loenatik), Paul Groot (Koefnoen) en Hajo Bruins (Nationale Toneel, Ciske de Rat). Kees Prins, bekend van Jiskefet, deed de regie en Frank Houtappels (Gooische Vrouwen, ’t Vrije Schaep) is verantwoordelijk voor de tekst. Toch overtuigt Hotel Atlantico niet.

Midlifecrisis

In deze tragikomedie zijn vier vrienden, allen homoseksueel, in een soort midlifecrisis beland. Waar staan ze nu eigenlijk in het leven? Nick (Dick van den Toorn) wordt door de anderen het idee gegeven dat hij meer uit zijn carrière zou kunnen halen dan hij tot nu toe deed. Hoewel Bram (Marc-Marie Huijbregts) het nog probeert te verzachten (‘Een koe geeft toch ook niet opeens chipolatapudding in plaats van melk?’) is de boodschap bij Nick duidelijk.

Er wordt goed gespeeld, aan de acteurs ligt het niet, maar de personages hebben te weinig inhoud. Enkel Dick van den Toorn, als ‘slachtoffer’ Nick, weet zijn rol enige psychologische ontwikkeling mee te geven. Voor de rest blijft Hotel Atlantico steken in veel conversaties, algemeenheden en het drinken van wijn. Echte actie blijft uit. Het stuk heeft een erg lange aanloop nodig tot uiteindelijk het noodlot toeslaat. Waar je eerder al wel het misgenoegen tussen de vier zag, komt de uiteindelijke catastrofe ietwat uit de lucht vallen.

Diepgang ontbreekt

Door het ontbreken van diepgang bij de personages, raken de rollen van Paul Groot (Ties) en Hajo Bruins (Hans) wat ondergesneeuwd. Ze zetten enkel een bepaald type man neer en zijn weinig uitgesproken. Hun personages voegen weinig toe. Het is onduidelijk wat de vier vrienden bindt. Hoe zijn ze ooit bij elkaar gekomen? Wat hebben ze gemeen?

Marc-Marie Huijbregts zorgt als Bram voor de komische noot in het stuk. In tegenstelling tot wat de vriendengroep uitstraalt, roept hij geregeld hoe goed ze het wel niet hebben samen. Bij aankomst probeert Bram zijn nieuwe zonnebril onder de aandacht van de anderen te brengen, maar dat lukt in eerste instantie niet. Als het hem eenmaal is gelukt, is Nick beledigt dat Bram niet de bril draagt die hij hem afgelopen jaar op zijn verjaardag gaf. Hoewel Huijbregts de spreekwoordelijke lach aan zijn kont heeft hangen weet hij zijn serieuze personage zeker geloofwaardig neer te zetten. Humoristisch hoogtepunt van de voorstelling is de aangeschoten Bram, wat door Huijbregts zeer geestig wordt neergezet.

Als tragikomedie biedt Hotel Atlantico te weinig. Er wordt een noodlottig verhaal verteld over ambities, jaloezie en liefde. Waar het verhaal de diepte in had moeten gaan, blijft het aan de oppervlakte. Dat is jammer, omdat de indruk blijft dat er meer in had gezeten. De acteurs zouden tot meer in staat zijn als ze een personage toonden dat gaandeweg de voorstelling zou groeien. Aan het slot blijkt dat ze nog niet veel verder zijn dan bij aanvang van het stuk. Een gemiste kans.

Hotel Atlantico is nog tot en met 30 juni 2009 in de Nederlandse theater te zien.