Protestpunk van Hang Youth verhit de gemoederen

Al hun nummers hebben titels met kapitalen en zijn vaak een klare samenvatting van de inhoud. Met GECENTRIFUGEERDE MEMEPUNK duidt Hang Youth zichzelf als band, maar het is net zo goed als scherts te lezen. Toch duren hun nummers vaak niet langer dan een minuut en soms zelfs maar tien seconden – alsof je door een X-stream heen scrolt. Alles bondig en vaak humoristisch. Ook gericht op de steeds korter wordende spanningsboog van nu. Hun nieuwste EP duurt bij elkaar niet meer dan zeven minuten, het album ervoor zestien.

Haat tegen kapitalisme?

De frontman blikt tijdens het concert op de playlist: ‘Oké, dit was nummer 21. We gaan er 50 voor jullie spelen.’ Verderop: ‘Dit was nummer 29.’ Maar hé, wacht eens even, lopen ze hiermee niet zelf in de kapitalistische val waar ze op afgeven in het nummer JE HAAT GEEN MAANDAG, MAAR HET KAPITALISME? Waarin de vrije wil onder druk staat door verplichtingen die je hebt bij een betalende begunstiger – hier het poppodium. Dat ze niet meer dan hun lijstje aflopen om er maar van af te zijn? Je weet het soms niet bij de band, ook gezien het hoge kunstgehalte. Sowieso sijpelt overal de ironie tussen door. Zelfs in het decor met allerlei cynisch opgehangen vlaggen: je ziet het logo van Shell, van McDonalds, maar ook de VVD en de PVV.

Generationele onvrede

‘Ik snap wel dat het bestaat, maar het is gewoon kankerkrom geregeld! Belastingdienst! Belastingdienst!’

Hang Youth haakt overduidelijk in op de maatschappelijke onvrede. Oké, misschien zijn hun eisen soms wat gechargeerd en toornig, maar dat mag als je ontevreden bent; in woede schuilt ook hoop. Het neoliberalisme begint steeds meer te wankelen op zijn voetstuk, het zou zo maar kunnen dat het een keer tegen de grond dondert. Velen zullen dansen op het lijk. Net zo energiek als het publiek van het concert, dat alle songteksten mee weet te brullen.

‘Wie heeft 9/11 meegemaakt?’ of ‘Wie heeft zijn rijbewijs?’ vraagt de band bij intermissies. De helft van de mensen stemt maar in. De concertbezoekers zijn inderdaad veelal jong, en overduidelijk links – als je daar al uiterlijke karakteristieken aan kunt hangen. Het is de generatie van het protest. Die net als Greta Thunberg al van kinds af aan meedoet met de klimaatdemonstraties en haar stem laat horen in de debatten over klimaat, gender en ongelijkheid. De generatie die verbetering wil, maar die niet gehoord wordt, die het systeem veranderd wil zien worden, maar nul op rekest krijgt. De generatie die zich laat horen in het soepsmijten en Extinction Rebellion. Die zelfs contempleert over het opblazen van een oliepijpleiding omdat het water ons aan de lippen staat. STEEK DE MONA LISA IN DE FIK. Juist, die generatie.

Protestliederen in de tijdgeest

De energie van Hang Youth werkt als een dynamo voor een elektrisch geladen ruimte. Alleen waar eindigt deze hoogspanning? Heeft het een leven verder dan de oproer? En stoppen ze pas als het kapitalisme echt is gevallen? De droom van elke gefnuikte anarchist. De frontman Abel van Gilswijk is sowieso een bezig baasje. Hij is al in het theater beland met een show geïnspireerd op de filosofen Slavoj Žižek en Mark Fisher, heeft op hip-hop gebied eveneens een naam gecreëerd en is zelfs als acteur en presentator bezig. Zit dat wellicht het voortbestaan van de band in de weg? Of kunnen we nog meer verwachten?

Wat we sowieso weten is dat protestzangers altijd gewaardeerd zijn en dat altijd zullen blijven, kijk maar naar Bob Dylan, Nina Simone of in ons land Boudewijn de Groot. Als we dus over een paar decennia terugkijken op de huidige turbulentie zullen zij als een stem van een tijdperk gezien worden. Hang Youth is dus overduidelijk geschiedenis aan het schrijven. Daarom is er maar een advies: ga ze zien en aanschouw dit fascinerende stukje tijdgeest.

Hang Youth is op 5 november 2023 nog te zien in Podium Victorie, Alkmaar