Bevrijdingsrock
Bij het beluisteren van Wyatt’s nieuwe plaat Miracle komen beelden naar boven van een bedompt zolderkamertje vol met hardrockposters, de puistige kop van een puber met op zijn knieën een zelf gefiguurzaagde gitaar, om zijn schouders een vaal zwart t-shirt zonder mouwen, de volumeknop op tien gedraaid en rocken maar, vol gas! Het mag duidelijk zijn: in tegenstelling tot zijn voorgangers is deze vierde CD van het Rotterdamse Wyatt een verrassend stevige rockplaat.
Het zat de ooit zo veelbelovende band Wyatt de laatste jaren niet mee. Begin 2004 zag de toekomst er allemaal nog behoorlijk rooskleurig uit. De band ontving o.a. een Essent Award op het Noorderslag 2004 en bracht het derde album The Last Great Fireworks uit op Warner Music. De Amerikanen reorganiseerden de Nederlandse Warner-tak weg, met als gevolg dat Wyatt zonder platencontract kwam te zitten. Het is dan ook grote klasse van deze band dat ze zich niet hebben laten kisten en Miracle gewoon in eigen beheer hebben uitgebracht.
Ciao Britpop
Op Miracle is de Wyatt-stijl flink veranderd; het klinkt allemaal veel venijniger dan de ‘Britpopsound’ ten tijde van The Last Great Fireworks. Miracle klinkt als een bevrijding: er wordt onvervalst gerockt, het geluid is ruig en het kraakt in de voegen. De hele band zette gezamenlijk de nummers op tape en dat is te horen. Het spelplezier spat er vanaf en het is duidelijk een plaat geworden zoals de band die zélf wilde maken. Miracle klinkt als een bevrijding: weg met de bemoeienissen van anderen, gewoon een strakke plaat maken voor de fans en voor … ja, voor wie eigenlijk nog meer? Dat is een beetje het euvel met Miracle. Hoewel de band alle succes van de wereld is gegund, vraag je jezelf tijdens het beluisteren van deze plaat toch geregeld af welk type muziekliefhebber anno 2006 nou warm loopt voor Miracle.
Lang houdbare songs
Terug naar de band en de plaat. Wyatt kent een klassieke bandbezetting met twee gitaristen, bassist, drummer en soms ondersteuning van piano en keyboard. Miracle klinkt on-Nederlands, Wyatt neigt op deze plaat meer richting de Amerikaanse AOR (adult orientated rock), met veel samenzang in de (soms wat zeurderige) refreinen en goed in het gehoor liggende melodieën. De nummers zijn allemaal geschreven door de getalenteerde zanger/gitarist Dennis Koolen, die vorig jaar met The Jinx nog een prachtige soloplaat maakte als singer/songwriter. Hij schrijft intelligente, lang houdbare liedjes. De uitvoering is retestrak, groovy en bevlogen. De stem van Dennis is helaas niet ruig genoeg voor de heftigste nummers, waardoor de zang soms wat geforceerd overkomt (bijvoorbeeld in het openingsnummer Miracle). Het zijn vooral de ballads (Swimming With The Sharks, Tonight I Fly) of de langzamere nummers (Up In Arms, National Redeemer) waarin Dennis zich thuis lijkt te voelen als componist en zanger. Niet zo vreemd eigenlijk, want de voorgaande platen van Wyatt waren allemaal een stuk minder stevig.
Niet hip
Miracle is een geslaagde bevrijdingstherapie gebleken. Het is een goudeerlijke rockplaat van hoog niveau. Of de band er veel nieuwe bewonderaars bij gaat krijgen is nog maar de vraag. Dertig jaar geleden had de plaat gemakkelijk op de draaitafel kunnen liggen tijdens het legendarische Beton Uur van wijlen Alfred Lagarde, maar gevreesd moet worden dat er in de hedendaagse muziekscene geen groot publiek is voor Miracle. Het album is simpelweg niet hip genoeg. Doodzonde.
This work is from the William P. Gottlieb collection at the Library of Congress. Rights and restrictions. In accordance with the wishes of William Gottlieb, the photographs in this collection entered into the public domain on February 16, 2010. 
