Een album vol zeventjes
.
Een razende tornado siert de hoes van Outbursts, het vijfde album van het Britse duo ~
Twaalf nummers lang schotelt Turin Brakes ons middle of the road-achtige liedjes voor. Zeker negen of tien van deze nummers zijn knappe staaltjes werk, die qua niveau in de buurt komen van debuut The Optimist LP of opvolger Ether Song. Op zichzelf uitstekende, toegankelijke nummers waar niet veel op aan te merken is. Prima, zou je zeggen. Toch ontbreekt er iets op Outbursts: afwisseling en diepte, en dit resulteert in een te slome en te monotone cd. Ook ontbreekt het de cd aan twee of drie echte uitschieters. Het is een plaat met allemaal zeventjes (twee misstapjes daargelaten). Het gevolg hiervan is dat Outbursts na een draaibeurt niet blijft hangen. Het album bevat geen steengoede uitschieter die een hele dag in je hoofd blijft ronddwalen.
Geen verrassingen
Outbursts is dan ook een album geworden zonder verrassingen. ‘Radio Silence’ is het enige nummer van de cd met een scherpe hoekige uithaal. Dat had zeker vaker (en beter) gemogen. Op eerdere cd’s zijn uptempo nummers als ‘Slack’, ‘Painkiller’ of ‘They Can’t Buy the Sunshine’ welkome afwisselingen. Op Outbursts ontbreekt het hieraan. Hiermee is de mooie balans van de eerste drie cd’s afwezig. En helaas kent de plaat met ‘Embryos’ en ‘The Letting Down’ ook nog twee songs die het duo beter achterwege had kunnen laten; vrij trage nummers die door een zwakke melodie en dito zanglijn niet op gang komen en uitgaan als een nachtkaars.
Gelukkig heeft Turin Brakes geleerd van een mislukt experiment en is de band terug bij het sterkere, meer akoestische materiaal. Outbursts is een aardig album met mooie popnummers. Maar meer ook niet. Turin Brakes bewijst hier vooral dat een verzameling mooie nummers nog niet automatisch een goed album oplevert.
Machiel Coehorst 
