Niet geschikt voor de liedjesminnende indierocker

Grillig

Sonic Youth, waar componist Jim O’Rourke op het moment van opname nog deel van uitmaakte, wordt bijgestaan door drummer/percussionist Tim Barnes, een opkomend muzikant in de New Yorkse experimentele scene. Naast drums en percussie wordt gebruik gemaakt van instrumenten als gitaar, bas en toetsen, veelvuldig vervormd met behulp van allerhande effecten. De drie lange titelloze nummers die het album rijk is maken duidelijk wat het resultaat kan zijn van een vrije improvisatorische aanpak: muziek waarin zeer uiteenlopende sounds mogelijk zijn, maar die soms wel erg grillig kunnen aandoen.

De plaat begint met wat gerommel van toms en percussie en het gerinkel van een speelgoedpiano. De nog minimale sound vult zich naarmate het nummer vordert met snelle noten op bekkens en bellen. Tegen het eind van het nummer is er een duidelijk ritme te ontwaren, dat in combinatie met de gitaarpartijen aan de muziek van een postrockgroep als Mogwai doet denken. Momenten als deze duren echter nooit lang, en de opener eindigt in een noise van roffels en vage feedback. Nummer twee kent niet de losgeslagen momenten van de twee andere stukken, waardoor het wat aan grilligheid verliest. Echt mooie momenten blijven helaas ook uit. De tot onverstaanbaarheid vervormde stem van bassiste Kim Gordon vermengt zich met de veelal spaarzame percussie en electronica; echte zangmelodieën zijn er weinig te vinden. De afsluiter start mooi met wat soundscapes en een aangehouden puls, gevolgd door een kakofonie van gitaargepiel en vreemde effecten. Grappig is het gebruik van een radio, waardoor ruis en radiomuziek de revue passeren. De laatste helft van het nummer bestaat uit een ware uitbarsting van klanken die, hoewel de textuur ervan continu verandert, tot het einde aanhoudt.

Interessant

De muziek bestaat over het algemeen voor een groot gedeelte uit onsamenhangende geluiden, terwijl de spaarzame momenten waarop er een ritme in het spel komt juist hoogtepunten zijn. Misschien dat deze muziek in combinatie met de beelden van Brakhage wat toegankelijker voor de dag kwam; dat laat zich hier slechts raden. Interessant is het wel, te horen hoe de musici zich van het ene naar het andere klanklandschap begeven. Maar zoals inmiddels duidelijk zal zijn is dit geen geschikte kost voor de liedjesminnende indierocker. Liefhebbers van free-improvgroepen als Supersilent zullen zich hier echter wel mee kunnen amuseren.